ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ
ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου & το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου



στο πιο γιορτινό Χριστουγεννιάτικο Bazaar Τέχνης!
Τηλέφωνα επικοινωνίας : 2103312621, 2103312750
Τηλέφωνα επικοινωνίας : 2103312621, 2103312750
“Αστρόσκονη” Λίνα Μπάρμπα
Στη Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας «ΣΟΦΙΑ ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ», από τις 18/12/2024 έως την 30/12/2024, η ζωγράφος Λίνα Μπάρμπα, μελετώντας το μεγαλείο του Σύμπαντος και διαβαίνοντας τις Πύλες του, δημιούργησε μια πραγματεία για την τέταρτη διάσταση, όχι γι’ αυτή του χωρόχρονου, αλλά για το συναίσθημα.
Η περιπλάνηση στο υλικό σύμπαν αλλά και στο λαβύρινθο της νόησης, αναδύει ερωτήματα αναζήτησης και εξερεύνησης στις πύλες του άπειρου, στη γνώση της τέταρτης διάστασης, στα συναισθήματα δέους και καθυπόταξης στη μυστήρια γέννηση ενός αστεροειδούς supernova. Εκρηκτικές συνθέσεις, εκτυφλωτικοί χρωματικοί συνδυασμοί κατακλύζουν το σύνολο του καμβά. Ο θεατής μεταφέρεται και αιωρείται στο ανεξερεύνητο αναζητώντας αλήθειες στα αιώνια ερωτήματα της δημιουργίας και της ύπαρξης.
Από την παρατήρηση του υλικού Σύμπαντος, μα και του Σύμπαντος της νόησης, θέτει το ερώτημα στον εαυτό της, μα και προς όλους εμάς, από τι αποτελείται αυτή η αόρατη ουσία(η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη)που το στοιχειώνει;
Στην έκθεση παρουσιάζονται είκοσι τέσσερα ζωγραφικά έργα, εμπνευσμένα από μια φανταστική πορεία, στο μεγαλείο του Σύμπαντος. Ανάμεσά τους ο επισκέπτης μπορεί να δει και τρία έργα, αποτέλεσμα της συνεργασίας της εικαστικού με την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ πάνω στο έργο της «Λυπιού» – φόρο τιμής στην αείμνηστη ποιήτρια.
Έρως και Ασθένεια του David Morris: Ο μεταφραστής-επιμελητής Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης μιλάει στην ATHENS VOICE
ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΡΙΤΣΑΣ
Ένα αληθινό αριστούργημα (*) στην σειρά των Ιατρικών Ανθρωπιστικών Eκδόσεων που εμπνευσμένα επιλέγει και διευθύνει ο «εξ απαλών ονύχων» φίλος και συνοδοιπόρος Παθολόγος & Πρόεδρος των SOS Ιατρών Γιώργος Θεοχάρης. Συνδέεται και με τον λόγο του Miles Little στην πρώτη έκδοση της σειράς με τίτλο «Ανθρώπινη Ιατρική/Humane Medicine» όπου εκεί αναφέρονται οι δύο κοσμοθεωρίες αντίληψης της ιατρικής, το κυρίαρχο μάλλον «Βιοθετικιστικό» και ο αντίποδας του το «Βιοανθρώπινο» μοντέλο. Στο «Έρως και Ασθένεια» (εκδόσεις Παπαζήση) ο συγγραφέας David Morris, όχι γιατρός όπως ήταν ο Miles Little, αλλά καθηγητής αγγλικής φιλολογίας προσεγγίζει εδώ το θέμα του με έναυσμα την ασθένεια της συζύγου του.
Με βάση το οπισθόφυλλο του βιβλίου, το «Έρωτας και Ασθένεια» εξερευνά τον ρόλο της επιθυμίας στην ασθένεια, προσφέρει μια εναλλακτική ματιά: μια αντισυμβατική, βαθιά ανθρώπινη διερεύνηση του τι σημαίνει να ζεις με την ασθένεια και μέσα από την ασθένεια. Όταν αντιμετωπίζουμε την ασθένεια, απαιτείται επιτακτικά κάτι πέρα από τις εξαιρετικά πολύτιμες προόδους της βιοϊατρικής στη θεραπεία και την πρόληψη. Η επιθυμία, με τις πολλές αμφιέσεις της, διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην ασθένειας, όπως μας δείχνει ο Morris. Συναισθήματα, όνειρα, και ιστορίες —ακόμα και το ειδύλλιο και ο ερωτισμός— διαμορφώνουν τα βιώματα των ασθενών και των φροντιστών. Η αντίληψή μας για τον κόσμο στον οποίο εισερχόμαστε μέσα από την ασθένεια —συχνά έναν κόσμο δριμύτατης οδύνης— διαμορφώνεται από την επιθυμία.
O Morris-σε ένα παράλληλο κάπως τρόπο με τον Miles Little και τα δύο μοντέλα ιατρικής κοσμοαντίληψης-βάζει εδώ τους όρους «Ιατρικός Λόγος» και «Ιατρικός Έρωτας» για να διαχωρίσει τον ορθολογικό τρόπο αντίληψης της ιατρικής (τον αποκαλεί και μοριακό βλέμμα με επιτυχία) από τον κόσμο της επιθυμίας, των ονείρων, των ιστοριών και οπωσδήποτε των συναισθημάτων των ασθενών. Πατάει αρχικά ο Morris και πάνω στην προσέγγιση της Suzan Sontag μετά το βίωμα της ασθένειας της που θεωρεί την ασθένεια «νυχτερινή ζώνη της ζωής».
Η χαρισματική αφήγηση του Morris, μέσα από σημαντικές πηγές και σπουδαίο documentation, ανατρέχει σε μύθους, χρονικά, απομνημονεύματα, πίνακες ζωγραφικής, επιτελέσεις, και αφηγήματα προκειμένου, εξετάζοντάς τα διεξοδικά, να κατανοήσει το πώς η ασθένεια συνυφαίνεται με όλα όσα μας είναι εξόχως αγαπημένα και πολύτιμα. Αντλώντας από πολιτισμικές πηγές πολλών αιώνων και πολλών διαφορετικών μέσων, το Έρωτας και Ασθένεια μας τείνει το χέρι και μας συνοδεύει στην μακριά νύχτα της νόσου, δείχνοντάς μας πώς να ανακαλύψουμε δημιουργικές επιθυμίες εκεί όπου δεν δέσποζαν παρά μονάχα η απόγνωση και η ήττα.
Η μετάφραση από το αγγλικό πρωτότυπο ζωντανή και σε ελληνική γλώσσα προσιτή (με δεδομένη την ιδιαίτερη κατηγορία του δοκιμίου που ανήκει το βιβλίο αυτό) στον μέσο αναγνώστη από τον εξαιρετικά έμπειρο και ικανό μεταφραστή-επιμελητή Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη. Το βιβλίο αυτό για εμένα-ίσως το καλύτερο της σειράς αυτής-αποτελεί μέγιστη κατάθεση στην ενότητα των Ιατρικών Ανθρωπιστικών εκδόσεων, συγκλονιστική εμπειρία η μελέτη του. Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν στους συντελεστές της ελληνικής έκδοσης (Γιώργος Θεοχάρης και Ίκαρος Μπαμπασάκης) και στις εκδόσεις Παπαζήση. Ακολουθεί σύντομη συνομιλία με τον μεταφραστή του βιβλίου και επιμελητή γενικότερα της ελληνικής έκδοσης Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη:
Εσένα πού σε πήγε και πώς σε άγγιξε το βιβλίο αυτό, Ίκαρε, μια και η έννοια της ασθένειας μας αφορά όλους είτε ως βιωμένη πραγματικότητα προσωπικά ή στο στενό μας περιβάλλον είτε ως φόβος ασθένειας;
Φίλε μου εκλεκτέ, το βιβλίο Έρως και Ασθένεια, καθώς είναι ένα πολύπτυχο καλειδοσκοπικό έργο, με οδήγησε στο να δω με άλλο μάτι πια τη σχέση της ασθένειας με την ίαση αλλά και, κάτι που πραγματικά με συντάραξε, να αναθεωρήσω αρκετές στέρεες αντιλήψεις μου για την τέχνη και τη φιλοσοφία.
Η περιπλάνηση του Morris στους λαβυρίνθους της οδύνης (η σύζυγός του νόσησε και η ζωή του συγγραφέα άλλαξε άρδην), οι αγωνιώδεις του προσπάθειες να διαχειριστεί μια ολοένα και πιο ζοφερή κατάσταση, στο σημαντικό αυτό βιβλίο, συνδιαλέγονται με τα εικαστικά, με τον στοχασμό, με τη λογοτεχνία.
Οι τέχνες και ο στοχασμός βοήθησαν καταλυτικά τον Morris στο να συλλάβει μια πρωτοποριακή, και βαθύτατα ανθρώπινη, έννοια (medical eros / ιατρικός έρωτας) και να τη θέσει στην υπηρεσία μιας νέου τύπου ιάσεως που δεν αρκείται μόνο στα σημαντικότατα επιτεύγματα της βιοϊατρικής και της τεχνοεπιστήμης αλλά ευαισθητοποιείται προς πτυχές τόσο των νοσούντων όσο και των θεραπόντων οι οποίες έμεναν αφανείς και αδιερεύνητες στο περιθώριο.
Ο όρος ιατρικός έρωτας αποκτά κάποια σημασία πέραν της αντίληψης του ως την απέναντι όχθη του ιατρικού λόγου; Τι περιλαμβάνει τελικά η έννοια ιατρικός έρωτας; Άλλωστε αποτελεί κυρία έννοια μέσα στο βιβλίο.
Ο Morris αντιπαραθέτει τις δύο αυτές έννοιες (και πρακτικές, ασφαλώς) προκειμένου να τις συμφιλιώσει. Αντιλαμβάνεται ορθά ότι κακώς η μία αποκλείει την άλλη. Η λογική της εμμένουσας στην τεχνοεπιστήμη βιοϊατρικής δεν αρκεί, φρονεί ο συγγραφέας, όπως δεν αρκεί η εμμονή σε δεισιδαίμονες, έστω ρομαντικές και ποιητικές, στάσεις που οδηγούν στην άρνηση της τεχνοεπιστήμης. Χρησιμοποιεί δεκάδες ιστορίες και παραδείγματα από όλο το φάσμα του πολιτισμού προκειμένου να υποστηρίξει τούτη τη συμφιλίωση και θεωρεί ότι ο ιατρικός έρωτας τελικά είναι —ή οφείλει να γίνει— σύμμαχος του ιατρικού λόγου.
Η έννοια της επιθυμίας συνδέεται με την έννοια του ιατρικού έρωτα όμως όταν η επιθυμία γίνεται εθισμός απαιτεί την παρέμβαση του ιατρικού λόγου, αυτό το ζήτημα διαχειρίζεται ο Morris στο τελευταίο μέρος του βιβλίου. Μπορεί σήμερα ο ιατρικός λόγος να συνεργαστεί αρμονικά με τον ιατρικό έρωτα; Πώς το βιβλίο απαντάει σε αυτό το ερώτημα τελικά;
Όταν η επιθυμία υπερβαίνει τα εσκαμμένα, οφείλει η λογική εσκεμμένα να παρέμβει, ειδάλλως οδηγούμαστε σε ολέθρους. Από την άλλη, όταν ο ορθολογισμός φτάνει σε σημείο σκλήρυνσης και αποκλείει ή παραβλέπει την αγνωσία και την επιθυμία, ως σκοτεινές, όψεις της ανθρώπινης ψυχονοητικής ιδιοσυστασίας, καλόν είναι να τον αποδιαρθρώνουμε μεθοδικά ώστε να εισαχθούν εντός του και στοιχεία που θεωρούνταν παράλογα, ακραία, σκοτεινά. Σε αυτό συμβάλλει πολύ ο διάλογος των επιστημόνων με τους καλλιτέχνες και τους στοχαστές, ένας διάλογος η καταγωγή του οποίου εντοπίζεται στις δραστηριότητες των λεγόμενων ιστορικών αβανγκάρντ (Φουτουρισμός, Νταντά, Υπερρεαλισμός). Λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο διάλογος αυτός ανακοπηκε, αλλά στον μεταπόλεμο άρχισε να διεξάγεται εκ νέου —λόγου χάριν, με την στοχαστική και ιαματική τέχνη του Joseph Beuys— και σήμερα πια είναι γόνιμος και ανθηρός.
Ο Morris μέσα στο βιβλίο συνδέει την αγνωσία τόσο με τον έρωτα όσο και με την ασθένεια. Έχεις κάποιο δικό σου σχόλιο πάνω σε αυτό με βάση το βιβλίο;
O Morris, όπως πολλοί θαρραλέοι στοχαστές, επιχειρεί να φωτίσει, να διαυγάσει (σύμφωνα με τον Κορνήλιο Καστοριάδη) στάσεις και καταστάσεις που εκλαμβάνονταν ως ανορθολογικές, ακατανόητες, θολές, και έτσι θεωρούνταν απειλητικές από τα καθεστώτα και, συνήθως, καταστέλλονταν. Ο Morris μας καλεί να επανεξετάσουμε τις στάσεις και τις καταστάσεις αυτές, να προβούμε σε μια βαθύτερη εξερεύνηση και κατανόησή τους, να τις δούμε σαν αρωγούς μιας νέας αντίληψης για τις σχέσεις των ανθρώπων τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στις κρίσιμες στιγμές της ασθένειας και της φθοράς.
Μου έκαναν επίσης εντύπωση οι όροι “μοριακό βλέμμα” και “η ασθένεια ως νυχτερινή ζώνη της ζωής” όπως το θέτει η Sontag. Που σε πήγαν εσένα αυτοί οι όροι;
Το μοριακό βλέμμα είναι το βλέμμα της βιοτεχνολογίας, της τεχνοεπιστήμης, της βιοϊατρικής, είναι το βλέμμα που λαμβάνει υπόψιν μόνο τα δεδομένα, τις μετρήσεις, τα όσα εντοπίζουν τα μηχανήματα και οι υπολογιστές. Αλλά, ακριβώς, υπάρχει μια νυχτερινή ζώνη, αυτή των συναισθημάτων, όπου συντελούνται μικροεκρήξεις ψυχικής εξέγερσης. Υπάρχουν ασθενείς που δεν επιθυμούν να ιαθούν σύμφωνα με τα κελεύσματα της τεχνοεπιστήμης και προτιμούν να ζήσουν όπως ζούσαν, με ισχυρότερη ένταση μάλιστα, μες στην (θεωρούμενη καταστροφική) πανδαισία του έρωτα, των καταχρήσεων, της έντασης. Προτιμούν, όπως μαθαίνουμε από περιπτώσεις σπουδαίων καλλιτεχνών, να αναλωθούν στις φλόγες της δημιουργικότητας και της συναισθηματικής φόρτισης παρά να περάσουν σε μιαν ιαματική ανάπαυλα. Τέτοιες ήταν, όπως μετά βεβαιότητας γνωρίζουμε, οι περιπτώσεις του Ρομπέρτο Μπολάνιο, του Χαλίλ Γκιμπράν, και του Γκυ Ντεμπόρ που αψήφησαν τις νουθεσίες της βιοϊατρικής και έκαναν μέχρι την τελευταία τους πνοή τα δικά τους.
Από ποιους θα διαβαστεί άνετα αυτό το βιβλίο τελικά; Φαντάζομαι έναν σύγχρονο νέο γιατρό να το διαβάζει, πώς θα αντιδρούσε πιστεύεις στον όρο ιατρικός έρωτας;
Το Έρως και Ασθένεια μπορεί άνετα να διαβαστεί από όλους μας. Πρόκειται για έναν συγκερασμό φιλοσοφίας, ιατρικής, θεωρίας, αφήγησης βιωμένων στιγμών, και χρονικού, με λογοτεχνικές αρετές και ρέοντα λόγο. Και μας αφορά όλους μιας και προτάσσει και προτείνει μιαν αναθεώρηση των αξιών που διέπουν τη σύγχρονη κοινωνική ζωή. Αφορά νοσούντες και υγιείς, νεαρούς και ηλικιωμένους, λόγιους και μη, ακριβώς διότι δείχνει ότι υπάρχουν κρυφοί δεσμοί ανάμεσα σε πράγματα που θεωρούσαμε ασύμβατα, ακόμα και εχθρικά μεταξύ τους. Με μια λέξη, θα έλεγα ότι πρόγραμμα/πρόταγμα του Morris είναι να βάλουμε την ποίηση, την ποιητικότητα, στη ζωή μας.
Αντιμετώπισες εσύ κάποιες δυσκολίες στο έργο σου ως επιμελητής και μεταφραστής του βιβλίου; Όταν το μετάφραζες μπορούσες να σκεφτείς τις αντιδράσεις ενός average (μη μυημένου στην τέχνη και την φιλοσοφία) γιατρού όταν το διαβάζει; Και στον αντίποδα, πώς θα το διάβαζε ένας ασθενής που έχει βιώσει την εμπειρία μιας σοβαρής ασθένειας;
Οι δυσκολίες ήταν πολλές αλλά γόνιμες, καθώς ο Morris αντλεί υλικό από ένα αχανές ορυχείο, αυτό που ανθρώπινου πολιτισμού σε όλες του τις εκφάνσεις, από την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, αλλά και από την καθημερινή ζωή. Θεωρώ ότι τόσο οι γιατροί όσο και οι ασθενείς θα σαγηνευτούν από τον απαστράπτοντα πλούτο αυτού του πονήματος και θα δελεαστούν, από την ισχυρή και υψίστης ακριβείας επιχειρηματολογία του Morris, στο να επανεξετάσουν ποιο είναι το νόημα της ζωής, ποια είναι η αποστολή της ιατρικής, ποιο είναι το λειτούργημα της τέχνης.
(*) David B. Morris: ΕΡΩΣ και ΑΣΘΕΝΕΙΑ. Μετάφραση-Επιμέλεια-Επίμετρο: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης. Διεύθυνση Σειράς Ιατρικές Ανθρωπιστικές Σπουδές: Γεώργιος Θεοχάρης/SOS ΙΑΤΡΟΙ. Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα, 2024 (τίτλος πρωτοτύπου: Eros and Illness, David B. Morris).
Η Tsantilis Art και η Αννίτα Πατσουράκη – Ιστορικός Τέχνης, σας προσκαλούν στα εγκαίνια της ατομικής έκθεσης: “Γεωμετρικοί Αντίλαλοι της Αφρικής” της εικαστικού Βιβής Παπαδάκη.
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη, 10/12/2024, στις 19:00.
Η Αννίτα Πατσουράκη, Ιστορικός Τέχνης αναφέρει για την έκθεση:
«Όταν δεν ξέρεις πού πας, κοίτα από πού έρχεσαι» – παροιμία Αφρικής.
Η Αφρικανική ήπειρος, αρχέγονη γη χιλιετηρίδων ύπαρξης, μέγιστη και ανεξερεύνητη, ποικιλόμορφη, με μοναδικό κι ασυναγώνιστα πλούσιο ορυκτό πλούτο, γέννησε τις πρώιμες ανθρώπινες οντότητες και καθόρισε την εξέλιξή τους μέσα από την πνευματική τους σύνδεση με τη δύναμη και την κυριαρχία της φύσης.
Αποτελείται από πολλές χώρες, που η κάθε μία ξεχωρίζει για την πολιτισμική της κουλτούρα, ήθη και έθιμα.
Η πολιτιστική της ταυτότητα διαμορφωμένη από τα πρωτογονικά υλικά και βασιζόμενη στην ουσία της εικόνας, αποτέλεσε βάση για τη θεωρία σε σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα και έμπνευση για ζωγράφους και γλύπτες.
Η ιστορία της ταυτίζεται με πλήθος κοινωνικοπολιτιστικών αντιθέσεων της ανθρώπινης πορείας και αποτελεί ίσως, από τις πλέον μελανές σελίδες από το πρόσφατο παρελθόν του δυτικού κόσμου.
Η Βιβή Παπαδάκη έχοντας ταξιδέψει σε πολλές χώρες της Αφρικής, συλλέγει εντυπώσεις, συναισθήματα και τις παρουσιάζει σε μια ιδιαίτερα αντιπροσωπευτική ατομική έκθεση, πρωτοποριακής θεματικής επιλογής.
Αποτυπώνει τις αναμνήσεις της και διατηρώντας τη βιωματική μνήμη θέτει σε ενεργοποίηση τις πολύτιμες εμπειρίες από την Αφρικανική γη δίνοντας στίγματα του πολιτισμού και την ιδιαιτερότητα της κάθε χώρας, αναγνωρίσιμη από τα γεωφυσικά στοιχεία, και τις παραδοσιακές, πολύχρωμες και εντυπωσιακές τοπικές ενδυμασίες των κατοίκων.
Απεικονίζει έργα ζωγραφικών συνθέσεων εύγλωττης ανάγνωσης, κυβιστικής επιλεκτικής αφαίρεσης με ισορροπημένη διατύπωση, σχεδιαστική ευκρίνεια και ιδιότυπη περιγραφική δεξιότητα.
Συνθέσεις αποδοσμένες στη διαχρονική αξία του μινιμαλισμού, ενός ιλιγγιώδους παζλ γεωμετρικών σχημάτων από κατακερματισμένες φόρμες μιας ενορχηστρωμένης αταξίας, συναθροίζονται για να αποτυπώσουν τη φύση, τα ζώα, τα πτηνά, τους ανθρώπους σε δραστηριότητες και σε αποσπάσματα της καθημερινής τους ζωής.
Περίτεχνα σκηνικά χώρου περιγράφουν την κάθε χώρα και σε έλκουν να την ανακαλύψεις, σε ιντριγκάρουν να αναζητήσεις τις διαδρομές της, να την αποδομήσεις και να την συνθέσεις ξανά.
Η απλότητα στις επιφάνειες, η αρμονία στις αναλογίες, η ποικιλομορφία στις φόρμες και η σαφήνεια στα περιγράμματα με τέμνουσες κάθετες, λιτές γραμμές που διατρέχουν το σύνολο της εικόνας, δημιουργούν ένα ατελείωτο παιχνίδι οφθαλμαπάτης.
Η επίπεδη επιφάνεια, ένα μωσαϊκό σχημάτων και χρωμάτων, ζωντανεύει από τα πλακάτα χρώματα μιας ανεξάντλητης ποικιλίας χρωματικών αποχρώσεων και τονικών συνδυασμών, που αυστηρά εντάσσονται σε γεωμετρικές φόρμες, φωτίζονται από το πηγαίο κεντρικό φως και ταυτίζονται με τη γεωγραφία και την πολιτιστική ταυτότητα της εκάστοτε χώρας.
Το χρώμα συνδέεται με τον αυθορμητισμό της έκφρασης και το δυναμισμό του σχεδίου αποκτώντας ενέργεια, δυναμισμό και κίνηση.
Ένα «ταμπλό βιβάν» ξετυλίγεται και μας προσκαλεί στη σαγήνη της ζούγκλας, στη συναρπαστική φύση με τα τροπικά φυτά, σε ένα λησμονημένο παράδεισο.
Άνθρωπος και περιβάλλον σε ένα μαγευτικό χορό συμπόρευσης και αρμονικής συνύπαρξης στην αέναη πάλη της επιβίωσης. Η ρεαλιστική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής με το ίδιο τελετουργικό και διαδικασίες αιώνων ύπαρξης, έλκει και διεγείρει το ενδιαφέρον με τη συνδυαστική ενεργοποίηση των αισθήσεων και των στοχασμών του θεατή.
Αισθήσεις και μείγμα συναισθημάτων βρίσκονται σε πρόκληση από την πηγαία εκφραστική δύναμη της δημιουργού, τη διάθεση διερεύνησης, περισυλλογής και ενδοσκόπησης, την αποτύπωση με σύγχρονη ματιά και την ασυνήθιστη προσέγγιση συνθέσεων εμπλουτισμένων με νοήματα και υποσυνείδητες σκέψεις. Ένας δημιουργικός διάλογος μεταξύ ανθρώπου και φύσης, τόπου και χρόνου, που συμβαδίζουν στη δημιουργία και την εξέλιξη θέτουν με σύγχρονη έκφραση ένα διαχρονικό, πανάρχαιο και πάντα επίκαιρο ερώτημα.
Η Βιβή Παπαδάκη διαθέτοντας έντονη εσωτερική αναζήτηση που πηγάζει από βαθύ και γνήσιο συναίσθημα και με καλλιεργημένη αισθαντικότητα δημιουργεί εικαστικές συνθέσεις με πυκνότητα νοημάτων που καθοδηγούν στην ενσυναίσθηση και σε διαδικασία αυτογνωσίας.
Τα οδοιπορικά στην Αφρική μεταφέρουν συνειρμικές ανακλήσεις, συνυπάρχουν με την νοσταλγία και την ενατένιση ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στο παρελθόν και στο σήμερα, στις αντιφάσεις του τρόπου ζωής, στις ρίζες της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Αφρική, πολύπαθη αλλά πάντα αγέρωχη, με δυνατή ψυχή και σθένος,
μας χαιρετά και στέλνει ευχή στη διαχρονική διάλεκτο των Σουαχίλι :
«Jambo, Karibu, «Hakuna Matata»
«γεια σου», «καλωσήρθες», «όλα καλά, όλα καλά θα πάνε!»
Αννίτα Πατσουράκη
Ιστορικός της Τέχνης
Οι φλόγες που κατέστρεψαν τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων είχαν μόλις σβήσει το πρωί της 16ης Απριλίου 2019, όταν ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ορκίστηκε να ξαναχτίσει το ιστορικό μνημείο, σε μόλις πέντε χρόνια. Μιλώντας σε ένα συντετριμμένο κοινό από όλο τον κόσμο, διαβεβαίωσε ότι ο καθεδρικός ναός θα γίνει «ομορφότερος από ποτέ».
Τηρώντας την υπόσχεσή του, ο Μακρόν επέβλεψε την τιτάνια προσπάθεια να αναγεννηθεί από τις στάχτες της η Παναγία των Παρισίων. Η φωτιά, που ξέσπασε στις 15 Απριλίου, εξαπλώθηκε γρήγορα, καταστρέφοντας τα δύο τρίτα της μολύβδινης οροφής και την εσωτερική ξύλινη κατασκευή που τη στήριζε από τον 13ο αιώνα. Ακριβώς κάτω από αυτά τα δρύινα δοκάρια, η πέτρινη θολωτή οροφή υπέστη επίσης σοβαρές ζημιές όταν κατέρρευσε το κωδωνοστάσιο, ανοίγοντας μια τρύπα στον εγκάρσιο θόλο και γεμίζοντας τον κεντρικό σηκό με μπάζα και συντρίμμια.
Στην ιστορική αποκατάσταση, τα τελευταία πέντε χρόνια, η ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων στοιχείων έγινε με τα ίδια παραδοσιακά υλικά και πολλές από τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν τον 13ο αιώνα. Οι επισκέπτες θα εντυπωσιαστούν επίσης από πρόσφατα ανακαινισμένες τοιχογραφίες, κερωμένο παλιό ξύλο και πέτρινες επιφάνειες καθαρισμένες από βρωμιά πολλών αιώνων. Τώρα, όπως αποκαλύπτουν οι τελευταίες φωτογραφίες, όλα αυτά τα στοιχεία λάμπουν.
Στο έργο συνεργάστηκαν πολλοί τεχνίτες (ξυλουργοί, κατασκευαστές οροφών και συντηρητές έργων τέχνης) μερικοί από τους οποίους ανήκουν στην πανάρχαια συντεχνία Compagnons du Devoir ή «Σύντροφοι του Καθήκοντος». Ο Μακρόν επισκέφθηκε τον καθεδρικό ναό την περασμένη εβδομάδα για να συγχαρεί αυτούς τους αφοσιωμένους εργάτες που υποστήριξαν το όραμα του Φιλίπ Βιλνέβ, επικεφαλής αρχιτέκτονα του καθεδρικού ναού.
«Είστε οι αλχημιστές αυτού του έργου και μεταμορφώσατε τον άνθρακα σε τέχνη», είπε στο συγκεντρωμένο κοινό. «Η πυρκαγιά της Notre-Dame ήταν μια εθνική πληγή και εσείς είστε το θεραπευτικό της βάλσαμο».
Η ομάδα θα συνεχίσει το έργο της έως το 2028 με πολλές μικρότερες δράσεις αποκατάστασης, που είχαν προγραμματιστεί για πρώτη φορά το 2017. Η τελευταία φορά που ο καθεδρικός ναός υπέστη σημαντική ανακαίνιση ήταν στα μέσα του 19ου αιώνα, με την ευγενική προσφορά του αρχιτέκτονα Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ. Οι προσθήκες του στο κτίριο περιελάμβαναν γοτθικά πέτρινα Γκαργκόιλ (γκροτέσκες φιγούρες φανταστικών ζώων που κρύβουν υδρορροές) στην πρόσοψή του και εντυπωσιακά νέα βιτρό.
Ο εκθαμβωτικός πρόσφατα ανακατασκευασμένος καθεδρικός ναός της Notre-Dame θα ανοίξει για το κοινό μετά από μια μεγαλειώδη τελετή στις 7 Δεκεμβρίου. Ακολουθούν οι αριθμοί πίσω από αυτό το εκπληκτικό κατόρθωμα.
Βασικά στατιστικά στοιχεία
861 χρόνια: Από την έναρξη της κατασκευής του καθεδρικού ναού το 1163.
182 χρόνια: Για την ολοκλήρωση της αρχικής κατασκευής, η οποία τελείωσε το 1345.
5,5 χρόνια: Για την ολοκλήρωση της πρόσφατης αποκατάστασης, σχεδόν στο χρονοδιάγραμμα που είχε υποσχεθεί ο πρόεδρος Μακρόν.
846 εκατομμύρια ευρώ: Το ποσό που συγκεντρώθηκε από 340.000 δωρητές από 150 χώρες.
54 εκατομμύρια ευρώ: Το ποσό που συγκεντρώθηκε από 45.000 δωρητές των ΗΠΑ.
140 εκατομμύρια ευρώ: Τα κεφάλαια που περίσσεψαν και θα δαπανηθούν το 2025 για τη Φάση 3 της αποκατάστασης των προσόψεων, της οροφής του σκευοφυλακίου και των αντηρίδων. Μερικά γλυπτά και διακοσμητικά στοιχεία θα αποκατασταθούν επίσης με τα υπόλοιπα κεφάλαια, δήλωσε ο πρόεδρος της Notre Dame, Philippe Jost.
2.000: Περίπου ο αριθμός των τεχνιτών που συνέβαλαν στην ανοικοδόμηση του καθεδρικού ναού σε αυτό που ο Μακρόν αποκάλεσε «το έργο του αιώνα». Οι εργαζόμενοι, στους οποίους περιλαμβάνονται μέλη της «Compagnons du Devoir», συντεχνίας εξειδικευμένων τεχνιτών που ιδρύθηκε τον Μεσαίωνα, ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όταν ο Μακρόν ολοκλήρωσε την ομιλία του στην ενημέρωση τύπου την Παρασκευή.
15 εκατομμύρια: Αριθμός επισκεπτών που η Καθολική Εκκλησία αναμένει να υποδέχεται στη Notre-Dame κάθε χρόνο, από περίπου 13 εκατομμύρια πριν από την πυρκαγιά. Αυτό σημαίνει περίπου 40.000 επισκέπτες την ημέρα. Οι επισκέπτες πρέπει να κλείσουν θέση εκ των προτέρων χρησιμοποιώντας ένα δωρεάν σύστημα κρατήσεων για τη διαχείριση της ροής επισκεπτών.
Πυρκαγιά και Ζημιές
6:50 μ.μ. τοπική ώρα, 15 Απριλίου 2019: Ξέσπασε η φωτιά. Δεν είναι ακόμη γνωστό πώς ακριβώς ξεκίνησε η πυρκαγιά, αλλά πιστεύεται ότι ήταν τυχαία με τις δύο πιο πιθανές αιτίες να είναι προβλήματα στις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις ή τσιγάρα που κάπνιζαν οι εργαζόμενοι που συναρμολογούσαν τη σκαλωσιά για την αποκατάσταση του καθεδρικού ναού.
7:53 μ.μ. τοπική ώρα, στις 15 Απριλίου 2019: Το κωδωνοστάσιο κατέρρευσε καθώς πολλοί Παριζιάνοι παρακολουθούσαν τρομαγμένοι. «Υπάρχει ένα αίσθημα απόλυτης θλίψης και θυμού», είπε στον Guardian η Καμίλ, τότε φοιτήτρια ιστορίας στη Σορβόννη. «Είναι η κληρονομιά μας. Οι άνθρωποι στο πλήθος έψελναν ύμνους. Είτε είσαι Χριστιανός είτε όχι, μέρος της ιστορίας μας γίνεται καπνός».
8:07 μ.μ. τοπική ώρα, στις 15 Απριλίου 2019: Η στέγη κατέρρευσε. Περαιτέρω καταστροφή αποφεύχθηκε χάρη στις ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών του Παρισιού, οι οποίοι διακινδύνευσαν τη ζωή τους για να δημιουργήσουν έναν τοίχο από νερό που εμπόδισε τις φλόγες να φτάσουν στην υπέροχη δυτική πρόσοψη που πλαισιώνεται από δύο πύργους.
3:40 π.μ. τοπική ώρα, στις 16 Απριλίου 2019: Η πυροσβεστική ανακοίνωσε ότι οι φλόγες τέθηκαν υπό έλεγχο. Η φωτιά δεν έσβησε τελείως μέχρι τις 9:30 π.μ.
1.200 βαθμοί Κελσίου: Περίπου η θερμοκρασία στην οποία έφτασε η θερμότητα μέσα στον καθεδρικό ναό. Για σύγκριση, ο μόλυβδος στην οροφή άρχισε να λιώνει μόλις οι θερμοκρασίες έφταναν τους 327 βαθμούς Κελσίου.
20 εκατοστά: Περίπου πόσο ανυψώθηκαν προσωρινά τα τόξα, καθώς η πέτρα τους διευρύνθηκε από τις ακραίες θερμοκρασίες. Όταν επέστρεψαν στο αρχικό τους μέγεθος, δεν ήταν ακριβώς στην ίδια θέση. Η αντοχή της αρχικής μεσαιωνικής κατασκευής ώθησε τον αρχιτέκτονα Villeneuve να το ξαναχτίσει όπως ακριβώς ήταν. «Ακόμα και τώρα, κανένας μελετητής δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η Notre-Dame παραμένει όρθια», είπε στην The Art Newspaper. «Απλώς είπα: ‘Κρατάει, ας κάνουμε ό,τι έκαναν’. Και το κάναμε. Και αυτή στέκεται ακόμα».
Αναπαλαίωση Κτιρίου
1.300 κυβικά μέτρα: Όγκος ασβεστόλιθου που χρησιμοποιήθηκε για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων τοίχων και των θόλων. Ο αρχικός ασβεστόλιθος που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της Notre-Dame εξήχθη από υπόγεια λατομεία κάτω από το πέμπτο και το δωδέκατο διαμέρισμα της πόλης. Αυτά τα ίδια λατομεία χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Πύργου των Βερσαλλιών. Ωστόσο, καθώς αυτά τα λατομεία δεν χρησιμοποιούνται πλέον, η πέτρα προήλθε από την περιοχή Oise στη βόρεια Γαλλία και κόπηκε στο παρισινό βιομηχανικό προάστιο Gennevilliers.
42.000 τετραγωνικά μέτρα: Έκταση των σωζόμενων ασβεστολιθικών επιφανειών που καθαρίστηκαν προσεκτικά από τη βρωμιά, τη στάχτη και την τέφρα μόλυβδου από την κατεστραμμένη οροφή. Υποβλήθηκε σε επεξεργασία με κενό υψηλής ισχύος και η βρωμιά που απέμεινε αφαιρέθηκε με εκτόξευση ατμού σε υψηλή πίεση. Οι πρώτοι επισκέπτες του ανακατασκευασμένου καθεδρικού ναού ανέφεραν ότι έμειναν έκπληκτοι με το πώς ακόμη και ιστορικά τμήματα του εσωτερικού, έλαμπαν σαν καινούργια.
1.500 δέντρα: Χρειάστηκαν για την ανακατασκευή της ξύλινης δομής του πλέγματος που στηρίζει τη νέα οροφή του καθεδρικού ναού. Ανάμεσα τους βελανιδιές, ηλικίας περίπου 150 ετών, που δωρίσθηκαν από κρατικά γαλλικά δάση. Για να ανακατασκευάσουν πιστά την οροφή, οι ξυλουργοί έπρεπε να ξαναμάθουν τις αρχές της γοτθικής αρχιτεκτονικής, αλλά καθοδηγήθηκαν από ψηφιακές τεχνικές του 21ου αιώνα. Για παράδειγμα, η μοντελοποίηση μέσω υπολογιστή χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση της αντοχής του ξύλου καθώς παλαιώνει, προβλέποντας ότι, όπως και ο προκάτοχός του, θα διαρκέσει για πολλούς αιώνες.
3.000 πείροι: Κατασκευάστηκαν με κόπο από έναν ξυλουργό μέσα σε τέσσερις μήνες, από βελανιδιές που έπρεπε να ταιριάζουν με το ξύλο των δομικών δοκών.
200 τετραγωνικά μέτρα μάρμαρο: Χρησιμοποιήθηκαν, σε σχέδιο σκακιέρας, για την κατασκευή της νέας λειτουργικής εξέδρας. Είχε καταστραφεί όταν κατέρρευσε ο εγκάρσιος θόλος το 2019. Οι 156 μαρμάρινες πλάκες έχουν τοποθετηθεί σε μεταλλικό σκελετό και συνολικά η εξέδρα ζυγίζει 110 τόνους. Ένας νέος χάλκινος βωμός παραγγέλθηκε επίσης από τη μητρόπολη Παρισίων.
8.000: Οι αυλοί του εκκλησιαστικού οργάνου που αφαιρέθηκαν προσωρινά και καθαρίστηκαν σε άγνωστη τοποθεσία στη Γαλλία. Οι ψηλότεροι από αυτούς τους αυλούς φτάνουν τα 10 μέτρα και ευτυχώς μόνο ένας υπέστη ζημιά από το νερό στη μάχη κατά της πυρκαγιάς το 2019. Όταν το όργανο εγκαταστάθηκε ξανά έπρεπε να συντονιστεί και να εναρμονιστεί στο συγκεκριμένο ακουστικό περιβάλλον του καθεδρικού ναού, μια διαδικασία υψηλής ακριβείας που κράτησε περίπου έξι μήνες.
56 νέα Γκαργκόιλ και Χίμαιρες: Προστέθηκαν στην πρόσοψη της Παναγίας των Παρισίων από τον Βιολέ-λε-Ντυκ τον 19ο αιώνα, αφού αυτά τα τρομακτικά πλάσματα έγιναν διάσημα από το δημοφιλές ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτορα Ουγκώ. Τα εξωτερικά αγάλματα του καθεδρικού ναού υπέστησαν ζημιές από νερό υψηλής πίεσης που χρησιμοποιήθηκε για την κατάσβεση της φωτιάς το 2019. Τα περισσότερα καθαρίστηκαν και επισκευάστηκαν, ενώ πέντε σαρώθηκαν ψηφιακά και αναδημιουργήθηκαν σε καινούργιο ασβεστόλιθο.
Αποκατάσταση Έργων Τέχνης
21 πίνακες: Σώθηκαν από τη φωτιά και αποκαταστάθηκαν από μια ομάδα 50 συντηρητών. Εκτέθηκαν στις αρχές του τρέχοντος έτους στην έκθεση «Restoring the Grand Decors of Notre-Dame» στο Παρίσι. Σχολαστικά καθαρίστηκαν επίσης οι πολλές τοιχογραφίες των παρεκκλησιών του καθεδρικού ναού.
16 χάλκινα αγάλματα (δώδεκα Αποστόλων και τεσσάρων Ευαγγελιστών): Είχαν αφαιρεθεί, από μεγάλη τύχη, για καθαρισμό λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η φωτιά. Έχουν επιστρέψει στο αρχικό τους καφέ χρώμα, αφού είχαν γίνει πράσινα μετά από χρόνια οξείδωσης και θα επανατοποθετηθούν το 2025.
3 νέες χάλκινες καμπάνες: Εγκαταστάθηκαν για να αντικαταστήσουν αυτές που καταστράφηκαν από τη φωτιά. Μια από αυτές είναι ένα δώρο από την οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού 2024 και φέρει την επιγραφή «Παρίσι 2024». Πέρασε το καλοκαίρι εγκατεστημένη πλάι στην πίστα του Stade de France, όπου τη χτυπούσε κάθε νικητής σε αγώνισμα στίβου. Τώρα θα κρούει κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ως μέλος χορωδίας από καμπάνες στον Βόρειο Πύργο, από τις οποίες η βαρύτερη ονομάζεται Γαβριήλ και ζυγίζει 8.800 κιλά.
2 σαρκοφάγοι από μόλυβδο: Ανακτήθηκαν κατά τη διάρκεια αρχαιολογικής έρευνας στο εργοτάξιο της Notre-Dame. Αυτή η προσπάθεια αποκάλυψε τα ερείπια μιας δομής του 1ου αιώνα και τον τόπο ταφής για περίπου 1.000 άτομα, μεταξύ τους μέλη του κλήρου. Τα δύο μολύβδινα φέρετρα περιείχαν τα λείψανα του ποιητή Joachim du Bellay, που πέθανε το 1560, και του Canon Antoine de La porte, που πέθανε το 1710.
1 γυαλιστερός νέος κόκορας: Τοποθετήθηκε στην κορυφή του κώνου. Το πουλί θεωρείται σύμβολο του γαλλικού λαού επειδή η λατινική λέξη gallus σημαίνει τόσο τη Γαλατία, μια αρχαία περιοχή που περιλαμβάνει τη σύγχρονη Γαλλία, όσο και τον κόκορα. Ο αρχικός κόκορας περιείχε τρία λείψανα που επέζησαν ως εκ θαύματος από τη φωτιά, συμπεριλαμβανομένου ενός μικρού κομματιού από αυτό που λέγεται ότι ήταν το αγκάθινο στεφάνι του Χριστού. Αυτά τώρα βρίσκονται μέσα στον νέο κόκορα.
Αντιπαραθέσεις
120.000 υπογραφές: Για τη διατήρηση του αρχικού βιτρό σε σχήμα ρόδου, που ανατέθηκε από τον Βιολέ-λε-Ντυκ τον 19ο αιώνα, σε αντίθεση με τον Μακρόν, ο οποίος πρότεινε μια σύγχρονη αντικατάσταση. «Τι νόημα έχει να αποκατασταθεί ο καθεδρικός ναός στην τελευταία γνωστή ιστορική του κατάσταση (πριν από τις 15 Απριλίου 2019), αυτή του Βιολέ-λε-Ντυκ, μόνο και μόνο για να στερηθεί το κτίριο από ένα ουσιαστικό στοιχείο που ήθελε ο Βιολέ-λε-Ντυκ;» ρωτά η αναφορά. «Ποιος έδωσε στον αρχηγό του κράτους την εντολή να αλλάξει έναν καθεδρικό ναό που δεν ανήκει σε αυτόν, αλλά σε όλους;» Το σχέδιο τελικά ματαιώθηκε όταν η πρόταση του Μακρόν απορρίφθηκε από την Εθνική Επιτροπή Κληρονομιάς και Αρχιτεκτονικής της Γαλλίας.
100 δημόσια πρόσωπα και εμπειρογνώμονες πολιτισμού: Καταδίκασαν τα σχέδια της επισκοπής του Παρισιού να εισαχθούν μοντέρνα στοιχεία, όπως σύγχρονα έργα τέχνης, ατμοσφαιρικός φωτισμός και πιθανώς προβολές αποσπασμάτων της Βίβλου στους τοίχους του καθεδρικού ναού. Μεταξύ των αρνητών ήταν διάσημοι διανοούμενοι όπως ο Alain Finkielkraut και ο Pierre Nora.
400 τόνοι μόλυβδου: Εξατμίστηκε από την οροφή και το κωδωνοστάσιο, σύμφωνα με τις γαλλικές αρχές. Η ρύπανση από μόλυβδο προκάλεσε ανησυχία επί τρεις μήνες μετά την πυρκαγιά του 2019. Χωρίς μέτρα για την αντιμετώπιση των υψηλών επιπέδων της, η Γαλλική Επιθεώρηση Εργασίας προειδοποίησε για κινδύνους για τους εργαζομένους, ωθώντας το Παρίσι να σταματήσει την ανοικοδόμηση της Παναγίας των Παρισίων και να κλείσει την πλατεία.
42.327 υπογραφές: κατά της κοπής αρχαίων βελανιδιών για την ανοικοδόμηση της εσωτερικής ξύλινης δομής της στέγης του καθεδρικού ναού. Δήλωσαν ότι η μαζική υλοτόμηση θα ισοδυναμούσε με «οικοκτονία». Οι αξιωματούχοι επέμειναν ότι οι βελανιδιές ήταν προγραμματισμένο να κοπούν ούτως ή άλλως, ως μέρος της τακτικής συντήρησης των δασών.
10 ευρώ: Τιμή εισόδου για πολίτες εκτός ΕΕ στο θησαυροφυλάκιο του ναού. Η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού Rachida Dati πρότεινε να ισχύει εισιτήριο 5 ευρώ για όλο τον ναό αλλά συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Η είσοδος ήταν πάντα δωρεάν. «Είναι ηθικά συγκλονιστικό», δήλωσε ο Ariel Weil, δήμαρχος του Κεντρικού Παρισιού. «Δεν τίθεται θέμα να πληρώσουν οι πιστοί». Οι επικριτές τόνισαν επίσης τις προκλήσεις της αστυνόμευσης της εθνικότητας στην είσοδο της Notre-Dame και άλλων γαλλικών ορόσημων που θα υπόκεινται σε παρόμοιες πολιτικές.
ΠΗΓΗ Kreport.gr
Ποιος ζωγράφισε τα κάλαντα;
Εργαστήρι για παιδιά ηλικίας δημοτικού
από το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού
Χαρακτηρίστηκε ως «ο ζωγράφος των Χριστουγέννων» μιας και ο ίδιος θα φτιάξει
πριν πολλά –πολλά χρόνια, έναν από τους πιο γνωστούς πίνακες στην ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής, «Τα κάλαντα». Σε αυτόν θα κατορθώσει να συγκεντρώσει τον τόπο μας όλο σε μια εικόνα. Να ζωντανέψει την παιδική ηλικία τής τότε εποχής φέρνοντας στα μάτια μας τα έθιμα και την παράδοση της Ελλάδας, συνδυάζοντάς τα μάλιστα με στοιχεία από τα ταξίδια του.
Ο λόγος για τον Νικηφόρο Λύτρα. Τον “πατέρα” της νεοελληνικής ζωγραφικής, το γιο ενός λαϊκού μαρμαρογλύπτη γεννημένου στον Πύργο της Τήνου, τη μνήμη του οποίου τιμά το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού μέσα από μια σειρά εργαστηρίων με αφορμή τα 120 χρόνια από τον θάνατό του.
Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα έργα της θεματολογίας που απασχόλησε τον
Λύτρα, βρίσκεται στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Θεματολογία η οποία θέλει την ηθογραφία και την αποτύπωση του κοινωνικού χώρου να κατέχουν κεντρική θέση στους πίνακές του.
Αυτή η αποτύπωση γίνεται πηγή έμπνευσης και φαντασίας για μικρούς και
μεγάλους! Πιο συγκεκριμένα, από το 2005, ένα από τα πιο γνωστά έργα συλλογής του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου εκτίθεται στο Ι.ΤΗ.Π.. Πρόκειται για το «Ωόν του Πάσχα» (1874-75).
Το αφιέρωμα του Λύτρα ξεκίνησε την Παρασκευή 29 και το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024 στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού με το εργαστήρι Ποιος ζωγράφισε τα κάλαντα;
Παιδιά της Τήνου, ηλικίας δημοτικού είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν το εμβληματικό έργο του Λύτρα. Να δουν από κοντά ένα από τα πρωτότυπα έργα του, τόσο του ίδιου όσο και του Νικολάου Λύτρα, αλλά και να λύσουν το μυστήριο ανάμεσα στη σχέση των δύο ανατρέχοντας στη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος. Κι ακόμη, να γνωρίσουν στοιχεία από τη ζωή του και τη σύνδεσή του με τον Νικόλαο Γύζη και τον Γιαννούλη Χαλεπά, έργα των οποίων βρίσκονται επίσης στο Ι.ΤΗ.Π..
Μια ακροστιχίδα με γρίφους αμιγώς τηνιακούς αποκάλυψε το επίθετό του.
Καθρέπτες χρησιμοποιηθήκαν προκειμένου να παρατηρήσουν τα δικά τους πρόσωπα και να φτιάξουν τις δικές τους αυτοπροσωπογραφίες. Τα στοιχεία που συνθέτουν τα Κάλαντα του Λύτρα και όσα μαρτυρούν τα ταξίδια του αναλύθηκαν από τα παιδιά, με τη συνεργασία να ξεχωρίζει. Αυτά τα στοιχεία αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και σύνθεσης ενός δικού τους χριστουγεννιάτικου έργου. Στο κλείσιμο του εργαστηρίου, οι μικροί συμμετέχοντες και οι μικρές συμμετέχουσες μοιράστηκαν με τους γονείς τους την εμπειρία τους και κρέμασαν
τους «πίνακές» τους πλάι στα εκθέματα του Ιδρύματος.
Ένα κλαδί Μυρτιάς και η ευχετήρια κάρτα του Διοικητικού Συμβουλίου του Ι.ΤΗ.Π. για τις φετινές γιορτές, προσφέρθηκε από τους μικρούς και τις μικρές «ζωγράφους των Χριστουγέννων » στους γονείς τους, θυμίζοντάς μας έθιμα της Τήνου, τα οποία και κατέχουν κεντρική θέση ως θεματική στο έργο του Λύτρα. Το εργαστήρι πραγματοποίησε η εκπαιδευτικός Φραντζέσκα Παπαγιαννοπούλου.
Το αφιέρωμα στον Νικηφόρο Λύτρα, αναμένεται να συνεχιστεί Παρασκευή 6 έως και Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024 στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού με την Ριάννον Μόργκαν.
Η Ελληνοβρετανίδα χορογράφος, καθηγήτρια χορού και χορεύτρια Ριάννον έρχεται από το Λουξεμβούργο για να μας χαρίσει τρεις συναντήσεις χορού για εφήβους και ενήλικες και άλλες τρεις για παιδιά ηλικίας Δημοτικού.
Αξιοποιώντας τον χορό ως μέσο, οι συμμετέχοντες ανακαλύπτουν παρέα με την
εμψυχώτρια των εργαστηρίων την περίπλοκη σχέση της εικαστικής τέχνης και της κίνησης.
Εμβληματικά έργα του Λύτρα ζωντανεύουν μέσα από την κίνηση του σώματος επιτρέποντας τη σύνδεση της κοινότητας με την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου.
Πρακτικές πληροφορίες
Ημερομηνία: Παρασκευή 6 – Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024
Ώρες:
15:30 – 17:00, Παιδιά τάξεων Δημοτικού
17:00 – 19:00, Έφηβοι και Ενήλικες
Κόστος συμμετοχής για τις 3 συναντήσεις: 20 Ευρώ
Διοργάνωση: Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού
Αιγίδα και Χορηγία: Kultur | lx – Arts Council Luxembourg
Απαραίτητη δήλωση συμμετοχής στο: itiptinos@gmail.com ή στο τηλέφωνο 2283029070,
Eφυγε χθες από τη ζωή (6/12), σε ηλικία 87 ετών, ο σημαντικός κριτικός θεάτρου και σταθερός συνεργάτης των «ΝΕΩΝ» και του «Βήματος», Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Η πρώτη περίοδος της κριτικογραφίας του, τη δεκαετία του 1970 και τη δεκαετία του 1980, ταυτίζονται με ορισμένους από τους σημαντικότερους σταθμούς στο νεοελληνικό θέατρο, τους οποίους κατέγραφε ανελλιπώς. Ξεχωριστή, εξάλλου, υπήρξε η συμβολή του στη δισκογραφία του Γιάννη Μαρκόπουλου, καθώς με το ψευδώνυμο Κ.Χ.Μύρης υπέγραψε τους στίχους που μελοποιήθηκαν στο «Χρονικό» (1970), «Ιθαγένεια» (1972) -απ’ όπου τα τραγούδια «Χίλια μύρια κύματα», «Γεννήθηκα», «Χρόνια και χρόνια στον τροχό» κ.ά- και «Σειρήνες» (1983).
Γεννήθηκε στη Λαμία στις 17 Σεπτεμβρίου 1937. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας) και Θέατρο στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών) όπου υπήρξε βοηθός του Δημήτρη Ροντήρη στη μεγάλη περιοδεία του Πειραϊκού Θεάτρου). Ο ίδιος σε πολλά κείμενά του επέμεινε ότι το μεγαλύτερο εφόδιό του υπήρξε από την αρχή η βιβλιοθήκη που του άφησε ο πατέρας του, φιλόλογος και γυμνασιάρχης στην Καλαμπάκα. Το 1951 είδε για πρώτη φορά παράσταση θεάτρου: τον Μάνο Κατράκη στον «Προμηθέα Δεσμώτη», στους Δελφούς. Τρία χρόνια αργότερα έφτασε στην Επίδαυρο για τον «Ιππόλυτο», σε σκηνοθεσία Δ.Ροντήρη.
Εργάστηκε στη δημόσια και την ιδιωτική εκπαίδευση για 35 χρόνια, από το 1964 ως το 1999. Το 1978 ανέλαβε, κατόπιν ανάθεσης του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την επιμέλεια του βιβλίου «Δραματική ποίηση», που αποτέλεσε επί 25 χρόνια διδακτέα ύλη στα ελληνικά Γυμνάσια.
Στο στίβο της θεατρικής κριτικής μπήκε το 1971 στο «Βήμα», ως συνεχιστής του Άγγελου Τερζάκη, με απόφαση του τότε διευθυντή Ανδρέα Δημάκου. Παρέμεινε στην εφημερίδα μέχρι που έκλεισε το καθημερινό φύλλο, το 1980, και στη συνέχεια ανέλαβε την κριτική θεάτρου στα «ΝΕΑ» απόκοινού με τον Αλκιβιάδη Μαργαρίτη. Εκείνη την περίοδο θέτει ως προτεραιότητα της κριτικής το νεοελληνικό έργο αναδεικνύοντας παραστάσεις με έργα των Καμπανέλλη, Ζιώγα, Σκούρτη, Ποντίκα, Μάτεσι, τον Διαλεγμένου κ.ά.
Κριτικά δοκίμια, επιφυλλίδες και σχόλιά του έχουν κυκλοφορήσει στους τόμους: «Οι πλάγιες ερωτήσεις του Πορφύριου» (1984), «Τα μετά το θέατρο»(1985) (Α΄ Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου), «Το νήμα της στάθμης» (1996), «Παγκόσμιο θέατρο: Ι. Από τον Μένανδρο στον Ίψεν (1998) ΙΙ. Από τον Στρίντμπεργκ και τον Τσέχωφ στον Πιραντέλλο και τον Μπρεχτ» (1999) (Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών), «Κλειδιά και κώδικες του θεάτρου»κ.ά. Με το ψευδώνυμο Κ. Χ. Μύρης είχε εκδώσει επίσης τις ποιητικές συλλογές «Αμήχανον Τέχνημα» (1971 & 1980), «Παράβαση» (1980).
Κύριος άξονας του μεταφραστικού του έργου ήταν το αρχαίο δράμα. Έχει μεταφράσει έργα, τα οποία ανέβηκαν ως παραστάσεις, όπως: «Ικέτιδες», «Ορέστεια», «Επτά επί Θήβας» (Αισχύλου), «Ηλέκτρα», «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Βάκχες», «Ελένη», «Οιδίποδας Τύραννος», «Εκάβη», «Κύκλωψ». Παράλληλα μετέφρασε τις 9 από τις 11 κωμωδίες του Αριστοφάνη («Πλούτος», «Λυσιστράτη», «Ιππής», «Εκκλησιάζουσες» κ.ά.)
Leylâ Erbil / Μια παράξενη γυναίκα
Μετάφραση – Επίμετρο: Ε. Ι. Σακαλή
Επιμέλεια: Δέσποινα Σαραφείδου
Από τις εκδόσεις ΡΟΕΣ και στη σειρά «Ξένη Λογοτεχνία» κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Λεϋλά Ερμπίλ με τίτλο Μια παράξενη γυναίκα, σε μετάφραση της Ε. Ι. Σακαλή, η οποία υπογράφει και το εκτενές επίμετρο.
Πρωτοποριακό φεμινιστικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης και αυτοσυνείδησης, το Μια παράξενη γυναίκα κυκλοφόρησε το 1971, συστήνοντας στο κοινό μία από τις πιο ριζοσπαστικές συγγραφείς της Τουρκίας, τη Λεϋλά Ερμπίλ (1931-2013), που αργότερα, το 2002, θα γινόταν η πρώτη Τουρκάλα συγγραφέας υποψήφια για το βραβείο Νόμπελ.
Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι τη μέση ηλικία, σε μια Τουρκία όπου οι παλαιές αντιλήψεις αντιμάχονται την τάση για εκδυτικισμό.
Η πρωταγωνίστρια Νερμίν δεν είναι μια κοπέλα σαν τις άλλες: επίδοξη ποιήτρια με κομμουνιστικά ιδεώδη, ζει μια μποέμικη ζωή στην πολύβουη αλλά συντηρητική Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του ’50. Φοιτήτρια που ασφυκτιά με τις οικογενειακές επιταγές και τις πατριαρχικές παραδόσεις, παλεύει για την αναγνώρισή της στον ανδροκρατούμενο κύκλο των λογοτεχνών και των διανοουμένων, διχασμένη ανάμεσα στη δημιουργική, αναρχική νεανική κουλτούρα της τουρκικής μεγαλούπολης και τους γονείς της, που είναι επιφυλακτικοί για τη στροφή της προς την εκκοσμίκευση.
Σε τέσσερα μέρη, καθένα με διαφορετικό ύφος, που θα μπορούσαν να αποτελούν τέσσερα ξεχωριστά πεζογραφήματα, το Μια παράξενη γυναίκα, με μια ευφυή εναλλαγή οπτικής, χρησιμοποιώντας πρωτοπρόσωπη αφήγηση από διαφορετικούς αφηγητές αλλά και τριτοπρόσωπη, αφηγείται το παρελθόν και το παρόν μιας περίπλοκης τουρκικής οικογένειας, ενώ ανοίγεται και στην ταραχώδη πορεία της γειτονικής χώρας κατά τον 20ό αιώνα.
Ένα επαναστατικό μυθιστόρημα που πραγματεύεται ζητήματα σεξουαλικότητας, ψυχολογίας και ιστορίας μέσα από το πρίσμα τής υπό εκσυγχρονισμό Τουρκίας του 20ού αιώνα.
H Gallery Art Project Space παρουσιάζει την ατομική έκθεση φωτογραφίας του Τάσσου Παγώνη με τίτλο Frames, Impressions, Emotions. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου στις 19:00, με διάρκεια έκθεσης έως τις 28 Δεκεμβρίου 2024. Πρόκειται για έκθεση με φιλανθρωπικό χαρακτήρα, καθώς μέρος των εσόδων θα διατεθεί για τους «Φίλους της Μέριμνας».
Οι φωτογραφίες του είναι κρυμμένες εικόνες που διακρίνει και μας τις αποκαλύπτει μέσα από το ξεχωριστό του βλέμμα. Ιδέες, αισθητική, αισθήσεις, εμπειρίες, χρώματα, τοπία, φύση, ανθρώπινες φιγούρες, παίρνουν υπόσταση. Οι φωτογραφίες του Τάσσου Παγώνη είναι κυρίως ρεαλιστικές, με έντονα χρώματα που αποτυπώνουν το σύγχρονο τοπίο, την καθημερινότητα, μικρές λεπτομέρειες που μεγεθύνονται, γεωμετρικές αποτυπώσεις στοιχείων, παιχνίδι σκιών οι οποίες προσδίδουν μεγαλύτερη οντότητα στο θέμα. Ο Τάσσος Παγώνης αναζητάει την εικόνα, κλείνοντας μέσα της την εντύπωση και το συναίσθημα της στιγμής, η οποία θα γίνει στα μάτια του θεατή η δική του εικόνα, η εντύπωση και το συναίσθημα.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρει για την έκθεση του: «Μια φωτογραφία δεν είναι μόνο το φως, το σχήμα και το χρώμα της, είναι το μυστικό της μήνυμα, που αφήνει ένα μόνιμο αποτύπωμα. Οι φωτογραφίες δεν δημιουργούνται. Είναι εκεί και περιμένουν να τις ανακαλύψεις.
Η κάθε φωτογραφία είναι μοναδική. Κλείνει μέσα της τα συναισθήματα και τις σκέψεις εκείνων των λίγων δεκάτων του δευτερολέπτου, που δεν θα επαναληφθούν. Πάντα θυμάσαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, που, πότε και πως «τραβήχτηκε» αυτή η φωτογραφία.»