Μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για μια ιστορική παράσταση, όταν μιλάμε για την «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου από το Εθνικό Θέατρο. Για μια παράσταση που θα μνημονεύεται για πολλούς λόγους στην ιστορία του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Κι όχι μόνο γιατί έκανε και τις δύο μέρες sold out (αληθινά) μετρώντας 9.500 εισιτήρια την καθεμιά (τόσους χωράει εδώ και αρκετά χρόνια η γεμάτη Επίδαυρος). Τα τελευταία 20-25 χρόνια οι παραστάσεις που είχαν κάνει διπλό sold out ήταν η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και του Λευτέρη Βογιατζή το 2006 και ο «Ριχάρδος Γ» με τον Κέβιν Σπέισι το 2013 –αυτή μάλιστα έκανε τρία συνεχόμενα sold out καθώς προστέθηκε και η Κυριακή. Ούτε γιατί ήταν η πρώτη συνεργασία του διεθνώς καταξιωμένου σκηνοθέτη με το Εθνικό Θέατρο. Ούτε επίσης γιατί αποθεώθηκε ένας καλλιτέχνης που ελάχιστες φορές, στην Ελλάδα, έχει βγει από τη στέγη και βάση του, το θέατρο «Άττις» στο Μεταξουργείο.Τελετουργία σωμάτων, μαγεία φωτισμών: Η παράσταση, που ούτε εύκολη μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ανάλαφρη, διήρκεσε 3 ώρες και 20 λεπτά και κατάφερε να γοητεύσει ένα ευρύτατο κοινό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν ήταν ασκημένο στην ξεχωριστή, διακριτή και αναγνωρίσιμη σκηνική γλώσσα του Θόδωρου Τερζόπουλου.Γιατί ήταν μια παράσταση τελετουργική, σωματική, μπρεχτική, με έμφαση στην κίνηση των σωμάτων και στην αισθητική όψη που αυτά σχηματίζουν, υποβοηθούμενα από ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και μαγικούς φωτισμούς (τους επιμελείται πάντα ο Θόδωρος Τερζόπουλος) που υπογραμμίζουν τον λόγο, με μουσική (του Παναγιώτη Βελιανίτη) μέρος της τελετουργίας και μια έξτρα φωνή ταυτόχρονα, και με έναν από τους ωραιότερους χορούς σε αρχαίο δράμα που έχουμε να δούμε εδώ και πολλά χρόνια.

Και, τέλος, γιατί με αυτή τη δική του, ξεχωριστή γλώσσα, ο σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές κατάφεραν να «αφηγηθούν» την ιστορία των Ατρειδών, την ιστορία των εκδικήσεων, του αίματος και την προσπάθεια μιας συναινετικής πορείας στην κοινωνία, ώστε οι Ερινύες να γίνουν Ευμενίδες, ώστε μια κοινωνία τυφλής βίας, αυτοδικίας και αντεκδίκησης να γίνει μια κοινωνία ορίων, νόμων και δικαίου

ο Αίγισθος και η κόκκινη βεντάλια της έπαρσης και του αίματος.

Κορυφαίες σκηνές: Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά για την «Ορέστεια» του Τερζόπουλου. Και στα περισσότερα συμφωνούμε: Για την αρτιότητα, την ακρίβεια, την άψογη εκτέλεση, την υψηλή αισθητική, την αφοσίωση όλων των συντελεστών της. Κορυφαίες σκηνές: Η αξέχαστη Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ (ένας ρόλος που πολλές φορές έχει κακοπάθει), τον τρόπο που βγήκε στη σκηνή δίπλα στην αγέρωχη και δεσποτική Κλυταιμνήστρα (Σοφία Χιλλ) κι εκείνο το μοιρολόι –το άναρθρο; Το αραβικό;- με το οποίο χάθηκε στο κοίλον (μάλλον η μόνη στιγμή που δημιουργήθηκε συγκίνηση, η μόνη που υπήρξε μια ηθελημένη ρωγμή στο αυστηρό τερζοπουλικό πλαίσιο). Το περίφημο κόκκινο χαλί στο οποίο βαδίζει ο Αγαμέμνων (Σάββας Στρούμπος), στρωμένο με τα σώματα των νεκρών του πολέμου, ένας αιμάτινος διάδρομος της διαρκούς θυσίας των ανθρώπων.Ο χορός, η μουσική, η αισθητική, τα χρώματα, το κουκούλι του θανάτου που τυλίγει την Κλυταιμνήστρα αλλά και τη χειριστική Αθηνά (Αγλαΐα Παππά), η κόκκινη μεταξωτή βεντάλια του αίματος με την οποία κάνει αέρα εκείνη κι ο Αίγισθος (Δαυΐδ Μαλτέζε).Να ήταν αυτοί, άραγε, οι λόγοι που κέρδισε τόσο μεγάλο και ευρύ κοινό ο Θόδωρος Τερζόπουλος; Να ήταν η ακρίβεια, που πρέπει να είναι αυστηρή για ν’ αποδοθεί και ν’ αποδώσει; Και δίπλα σ’ αυτήν να ήταν και η ιδιαίτερη εκφορά του λόγου –χωρίς ψείρες- που συνομιλούσε με το αρχετυπικό συλλογικό ασυνείδητό μας για την αρχαία τραγωδία; Ή μήπως να ήταν η εντελώς διαφορετική, δωρική και λιτή πρόταση, σ’ ένα κοινό που έχει κουραστεί από αναφομοίωτες μεταμοντέρνες παρεμβάσεις σε κλασικά κείμενα;Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί. Και ίσως από διαφορετικούς δρόμους καθένας και καθεμιά συναντηθήκαμε με την ιδιαίτερη γλώσσα και όψη του θεάτρου του Τερζόπουλου

.Αχρείαστη παρέμβαση: Στην οποία όμως γλώσσα, όψη και ύφος έμοιαζε απρόσμενη και αναιτίως μεταμοντέρνα η παρέμβαση-παράβαση στο τέλος του τρίτου μέρους της τριλογίας, στις «Ευμενίδες», κι αφού το κείμενο του Αισχύλου έχει ολοκληρωθεί. Ακόμα κι αν η ανάγνωση που έκανε στις «Ευμενίδες» ο Θ. Τερζόπουλος είχε σαφή κριτική για το είδος της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης που επικράτησε έκτοτε και μέχρι σήμερα.Στην ορχήστρα έχει απομείνει ένα νεαρό αγόρι που παλεύει ν’ ανασάνει μέσα σε ματωμένα σεντόνια, όταν από τα μεγάφωνα ακούγονται ήχοι βομβαρδισμών, πυροβολισμοί, αναφορές στο Χρηματιστήριο, στη Γάζα, στους μετανάστες που χάθηκαν έξω από την Πύλο, στην Ουκρανία (ομολογώ δεν το θυμάμαι, αλλά το άκουσαν πολλοί άλλοι) και διάλογοι σε άψογα αμερικάνικα, με πιο ηχηρό το «welcome».

Εισβολή από το «θέατρο του κόσμου»: Κι αν αυτό το σημείο απασχόλησε μέρος της συζήτησης την πρώτη μέρα, τη δεύτερη μέρα κάποιοι πήγαν προετοιμασμένοι. Και το Σάββατο, στο τέλος της παράστασης, ξεδιπλώθηκε στο κοίλον μια μεγάλη σημαία της Παλαιστίνης και ακούστηκαν συνθήματα υπέρ της.

Πολύ γρήγορα η συζήτηση, κυρίως στα social media, επικεντρώθηκε σ’ αυτό το σημείο. Το θέατρο, ναι, αφουγκράζεται την κοινωνία, τα πάθη των ανθρώπων και τις συγκρούσεις τους (γι’ αυτό είναι μια ζωντανή τέχνη),ναι, οι θεατές είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας (ταυτίζονται ή δυσφορούν), αλλά δεν προσέθεσε τίποτα στην παράσταση ούτε την έκανε πιο σημαντική ό,τι συνέβη στις κερκίδες, ούτε η συμμετοχή μελών του χορού στα ρυθμικά συνθήματα, μετά την υπόκλιση.Μια δράση που προκάλεσε και αντίδραση. Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εξέδωσε ανακοίνωση όπου ανάμεσα σε άλλα μιλά «για επιλεκτική μνήμη που αψηφά τη μοίρα των ομήρων, μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι».

Σκηνες από το «θέατρο» του κόσμου εισβάλλουν στα θέατρα. Οι Ευμενίδες υποχωρούν και πάλι…

Οι επόμενοι σταθμοί της «Ορέστειας»:

Σήμερα στο Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη, 26 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, 2 και 3 Αυγούστου, Λεμεσός, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, 24 Αυγούστου Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 28 Αυγούστου, Αρχαίο Θέατρο Δίου, 4 και 5 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού και 8, 11, 13 και 14 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη

Στη 2η σεζόν του Sex and the City, η Miranda δέχεται πρόταση γάμου σε ένα ασανσέρ. Ο άντρας είναι ένας πρόσφατα χωρισμένος πατέρας. Τα πράγματα τελειώνουν άσχημα. Αλλά το επεισόδιο έκανε τη Shanae, μια 23χρονη Καλιφορνέζα και μέλος του κύματος της Gen Z που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την πετυχημένη σειρά, να αισθανθεί ζήλια.

«Εύχομαι να ζούσα στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή», λέει στον Guardian. Συγκεκριμένα, όταν οι άνθρωποι ζητούσαν ο ένας από τον άλλον από κοντά να βγουν ραντεβού. «Υποθέτω ότι δεν είχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε αν έβλεπες κάποιον που θεωρούσες ελκυστικό, έπρεπε απλά να πεις κάτι», προσθέτει.

Ένα μεγάλο μέρος των σχέσεων σήμερα, ξεκινά από τα κινητά. Κατά την τελευταία δεκαετία, οι διαδικτυακές γνωριμίες έχουν επισκιάσει άλλους τρόπους γνωριμίας με ερωτικούς συντρόφους.

Στις ΗΠΑ, τρεις στους 10 ενήλικες έχουν χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή γνωριμιών, σύμφωνα με το Κέντρο Ερευνών Pew. Το 2022, το 45% των Αμερικανών που ήταν ελεύθεροι και έβγαιναν ραντεβού χρησιμοποιούσαν διαδικτυακές πλατφόρμες γνωριμιών.

Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 11% των ενηλίκων επισκέφθηκε μια υπηρεσία διαδικτυακών γνωριμιών τον Μάιο του 2023, σύμφωνα με έκθεση της Ofcom.

Και όμως, όπως η Shanae, πολλοί φαίνεται να νοσταλγούν την προ-ψηφιακή εποχή των ραντεβού.

Συναντήσεις IRL
Έτσι, υπάρχει μια αυξανόμενη όρεξη για εναλλακτικούς τρόπους ραντεβού. Οι ίδιες οι εφαρμογές προσφέρουν ευκαιρίες στους χρήστες να συναντηθούν IRL (In Real Life). Και έπειτα, υπάρχει ο πιο αυθόρμητος τρόπος γνωριμίας. Βλέπεται κάποιον, σας αρέσει και του ζητάτε να βγείτε.

Αλλά μετά από χρόνια ψηφιακού φλερτ, πώς αισθάνονται πραγματικά οι άνθρωποι για να ζητήσουν από έναν άλλο άνθρωπο να βγουν ραντεβού πρόσωπο με πρόσωπο; Σε φόρουμ συμβουλών για ραντεβού, ορισμένοι χρήστες εκφράζουν δυσφορία για το αν τους ζητηθεί από κοντά. Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.

«Πιθανότατα θα έλεγα όχι»
Ακόμη και η Shanae, η οποία λαχταρά την πιο άμεση προσέγγιση, λέει ότι θα «παραξενευόταν» αν κάποιος της ζητούσε από κοντά να βγουν ραντεβού.

«Πιθανότατα θα έλεγα όχι επειδή είναι τόσο ασυνήθιστο», λέει.

Το χάσμα φαίνεται εν μέρει γενεαλογικό. Σε μια άτυπη έρευνα του Guardian, στην οποία στάλθηκαν προσκλήσεις για πάρτι, διαπιστώθηκε ότι οι millennials ήταν πιο ενθουσιασμένοι με την τετ α τετ συνάντηση.

«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν»

Η Claire (ψευδώνυμο) είπε ότι ζήτησε από έναν άντρα να βγούνε πριν από περίπου ένα μήνα και ένιωσε «υπέροχα».

«Ήταν μεγάλη απόλαυση να βγαίνω ραντεβού και να μην εκπλήσσομαι από το πώς μοιάζει κάποιος ή πώς αισθάνομαι ενώ βρίσκεται μπροστά μου», λέει. Πρόσθεσε ότι «δεν θα επιστρέψει ποτέ στις εφαρμογές, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί αυτό».

Η Christianna, 29 ετών, δήλωσε ότι γνώρισε τους τρεις τελευταίους ανθρώπους με τους οποίους βγήκε ραντεβού από κοντά: έναν σε ένα πάρτι στο σπίτι, έναν άλλο σε μια συναυλία και έναν άλλο σε μια εκδήλωση.

Αρκετοί άντρες γύρω στα 30 δήλωσαν ότι χρησιμοποιούν ελάχιστα τις εφαρμογές και γνωρίζουν κυρίως ανθρώπους από κοντά.

«Πολλοί έχουν χάσει την ικανότητά τους να μιλούν»
Η γενιά Z, εν τω μεταξύ, φαίνεται πιο αμφίθυμη για την πρόσωπο με πρόσωπο προσέγγιση, κυρίως επειδή δεν είναι πλέον ο κανόνας. Η Precious, 20 ετών, λέει ότι θα ήθελε να της ζητηθεί ραντεβού, αλλά συμφωνεί ότι αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο. «Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητα να μιλούν σε ανθρώπους IRL», λέει.

Η Precious ανησυχεί επίσης για την προσωπική της ασφάλεια. «Βλέπω πολλά τρελά πράγματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», εξηγεί.

Λένε επίσης ότι το να πλησιάσεις κάποιον πίσω από μια οθόνη μοιάζει λιγότερο τρομακτικό. Ως επί το πλείστον, λέει η Shanae, οι συνομήλικοί της βρίσκουν τρόπους να μιλήσουν πρώτα στο διαδίκτυο: «Συνήθως, όταν οι άνθρωποι συναντιούνται, θα ζητήσουν το Instagram ή τον αριθμό τους. Νομίζω ότι το Snapchat είναι λίγο ξεπερασμένο τώρα, αλλά αυτό ήταν κάποτε πιο δημοφιλές».

Η ύφεση των ραντεβού
Το γεγονός ότι τα τηλέφωνά μας έχουν ατροφήσει σε κάποιο βαθμό τους κοινωνικούς μας μύες δεν αποτελεί μεγάλο σοκ. Αλλά ο δρ Michael Rosenfeld, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λέει ότι υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο ζήτημα. «Βρισκόμαστε σε ύφεση των ραντεβού», λέει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του, υπάρχουν περίπου 60 εκατομμύρια ανύπαντροι ενήλικες στις ΗΠΑ σήμερα, από 47 εκατομμύρια το 2017. Ωστόσο, λέει, «όλοι οι τρόποι γνωριμιών είναι μειωμένοι». Αυτό περιλαμβάνει τις διαδικτυακές γνωριμίες καθώς και τις συναντήσεις σε μπαρ και εστιατόρια ή μέσω φίλων ή της οικογένειας.

Ο ίδιος αποδίδει μεγάλο μέρος αυτής της ρομαντικής ύφεσης στην πανδημία, η οποία δημιούργησε νέα και τρομακτικά εμπόδια για τη γνωριμία, και αφαίρεσε την ανεμελιά και τον ενθουσιασμό που είναι απαραίτητα για να γίνει η γνωριμία διασκεδαστική.

Υπάρχει διέξοδος;

Ο Rosenfeld είναι επιφυλακτικός ως προς το ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί ειδικά από τις εφαρμογές γνωριμιών. «Κατά την εμπειρία μου», λέει, «οι ελεύθεροι άνθρωποι που αναζητούν σύντροφο είναι δυσαρεστημένοι με όλους τους τρόπους γνωριμίας μέχρι την ημέρα που θα βρουν εκείνο το άτομο που θα τους βάλει σε σχέση». Πιστεύει ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναρρώνουν από την απώλεια δύο ή τριών ετών εμπειρίας στις γνωριμίες, κάτι που έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες.

«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν και να αποκτήσουν αυτή την κοινωνική εμπειρία», εξηγεί. «Πρέπει να νιώθουν άνετα να βγαίνουν ραντεβού και να βιώνουν εμπειρίες».

Ποια είναι λοιπόν η διέξοδος από αυτή την ύφεση των ραντεβού; Είναι να ζητάμε από τους ανθρώπους να βγούμε από κοντά; Περισσότερες εφαρμογές; Προξενήτρες;

«Νομίζω ότι πρέπει να βασιστούμε στη ζωηράδα των νέων ανθρώπων για να αναζωπυρώσουν τη φωτιά και να κάνουν αυτό στο οποίο είναι καλύτεροι. Δηλαδή να κάνουν παρέα και να διασκεδάζουν», καταλήγει ο Rosenfeld.

in.gr

Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος ποζάρει στα 102 της στο εξώφυλλο της γερμανικής Vogue -Η συγκλονιστική ιστορία της

Μια λαμπερή γυναίκα με ένα κομψό bob και χρυσά κοσμήματα χαμογελά ζεστά στο εξώφυλλο του τεύχους Ιουλίου/Αυγούστου της γερμανικής Vogue, φορώντας ένα έντονο κόκκινο παλτό του ιταλικού brand Miu Miu.

Είναι ακριβώς το είδος του εξωφύλλου για το οποίο είναι γνωστό το κορυφαίο περιοδικό μόδας στον κόσμο, μόνο που η εντυπωσιακή γυναίκα δεν είναι ούτε μοντέλο ούτε σταρ του κινηματογράφου, αλλά η Margot Friedländer, μια 102χρονη Γερμανοεβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος.

Αφού η μητέρα της και ο μικρότερος αδελφός της απελάθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς το 1943, η Margot κρύφτηκε και προσπάθησε να μεταμφιεστεί βάφοντας τα μαλλιά της και φορώντας ένα κολιέ με σταυρό.

Ενώ τη βοήθησαν κάποιοι Γερμανοί, τελικά προδόθηκε στα SS και απελάθηκε στο Theresienstadt στις 16 Ιουνίου 1944, όπου είδε «τόσους πολλούς ανθρώπους να δολοφονούνται». Ολόκληρη η οικογένειά της πέθανε στο Άουσβιτς τον προηγούμενο χρόνο.

Σήμερα, όπως αναφέρουν οι σημειώσεις που συνοδεύουν τη συνέντευξη στη γερμανική Vogue, εργάζεται ακούραστα με φοιτητές για να «κάνει την ιστορία της απτή για την επόμενη γενιά»

Η ιστορία της επιζήσασας στη Vogue Γερμανίας

Γεννημένη στο Βερολίνο, η Margot ήταν 12 ετών όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία και η οικογένειά της ήλπιζε ότι, απλώς, θα «εξαφανιστεί ξανά» και όλα θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο φυσιολογικό.

Ήταν μια ευτυχισμένη ζωή, όπου απολάμβανε οικογενειακά ταξίδια το Σαββατοκύριακο στη λίμνη Scharmützelsee, έπαιζε στις κούνιες στο Friedrichstadt-Palast και περνούσε χρόνο με την αγαπημένη της γιαγιά, την Adele, η οποία αποκαλούσε τη Margot, «το μικρό μου ποντικάκι».

Το 1936 ξεκίνησε μαθήματα στη Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας του Βερολίνου το 1936 όπου ειδικεύτηκε στο σχέδιο μόδας και τη διαφήμιση.

«Είχα μεγάλα σχέδια», είπε στο περιοδικό για τις ελπίδες της να γίνει μοδίστρα και σχεδιάστρια.

Η Margot πέρασε ένα χρόνο στο σαλόνι ομορφιάς Rosa Lang-Nathanson, για να γίνει μοδίστρα, αλλά τον Νοέμβριο του 1938 έφτασε για να δει σπασμένα γυαλιά παντού και καπνό από τις φλεγόμενες συναγωγές. Το σαλόνι δεν άνοιξε ποτέ ξανά μετά την «Νύχτα των Κρυστάλλων».

πηγη 

‘Eκθεση με τον τίτλο «Barbie-The Exhibition» στο Λονδίνο

Περισσότερες από ένα δισεκατομμύριο κούκλες Barbie έχουν πουληθεί από το 1959 όταν πρωτοκυκλοφόρησε.

 Η «πλαστική πριγκίπισσα» ξεκίνησε ως μοντέλο με ένα ασπρόμαυρο ριγέ μαγιό(φωτογραφία). Το 1977 φόρεσε ένα ροζ φόρεμα και ανασηκώθηκε στις μύτες των δακτύλων των ποδιών της, σε μια πόζα που έμεινε εμβληματική.  Σύντομα απέκτησε ροζ αξεσουάρ και ένα ροζ σπορ αυτοκίνητο για να ταιριάζει με αυτά. 

Το χρώμα ροζ είναι σήμερα συνώνυμο της μάρκας Barbie. 

Η Mattel, ο κατασκευαστής της κούκλας, δηλώνει πως ήθελε με την Barbie «να χρωματίσει τις φιλοδοξίες των ιδιοκτητριών της, να ανοίξει νέα όνειρα για τα κορίτσια». 

‘Ετσι λοιπόν φέτος το καλοκαίρι και με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την κυκλοφορία του παιχνιδιού το Design Museum του Λονδίνου οργάνωσε έκθεση με τον τίτλο «Barbie-The Exhibition» όπου εκτίθενται περισσότερα από 250 αντικείμενα  και καλεί τους επισκέπτες να εξερευνήσουν το φαινόμενο μέσα από τη μόδα, την αρχιτεκτονική και τα αυτοκίνητα.

 Το 1962, όταν ήταν δύσκολο για τις ανύπαντρες Αμερικανίδες να πάρουν ένα στεγαστικό δάνειο, η Barbie αγόρασε το πρώτο της σπίτι. 

Το πρώτο αυτοκίνητο της Barbie, μια σπορ Austin Healey, δήλωσε την ανεξαρτησία της.

 Ο κόσμος της Barbie δεν είναι μόνο ροζ, είναι και βαθιά πολιτικός.

FACT.GR 

Ο εφιάλτης του να δουλεύεις από παντού

Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η επανάσταση στην εργασία μάς έδωσε τη δυνατότητα να εργαζόμαστε ακόμα και από το σπίτι μας. Γιατί όμως και πάλι αγκομαχάμε;

Γράφει η Λένα Παπαδημητρίου

Παρακολουθώ έναν 30χρονο millennial καθώς προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε ένα σταθμευμένο πρόχειρα μοντέρνο σκούτερ, από αυτά που η ένδειξη φλας κάνει «τικ τακ», όπως στο αυτοκίνητο. Κρατάει ταυτόχρονα ένα τάμπλετ και δύο κινητά και διεκπεραιώνει, υποθέτω, εργασιακά θέματα.

Είναι 7 μ.μ., ημέρα Πέμπτη, ο καύσωνας γδέρνει ακόμα την άσφαλτο, κόσμος πηγαινοέρχεται με σακούλες σουπερμάρκετ, σκυλάκια και σκοτούρες, αλλά ο εργαζόμενος του 2024 (μπορεί και λουφαδόρος, ποιος ξέρει;) μοιάζει απόλυτα απορροφημένος.

Η απελευθέρωση τού να δουλεύεις παντού. Ή μήπως ο εφιάλτης; Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια που η επανάσταση στην εργασία μάς έδωσε τη δυνατότητα να εργαζόμαστε από όπου θέλουμε, ακόμα και από το ίδιο μας το σπίτι. «Μόλις έκανα ένα call με το μωρό στον μάρσιππο!», μου λέει πασιχαρής ένας φίλος, στέλεχος φαρμακευτικής εταιρείας που ζει στο Λονδίνο.

Κανονικά αυτό μοιάζει με προαιώνιο όνειρο που βγήκε αληθινό (ειδικά για τις γενιές και γενιές μαμάδων που έτρεμαν μήπως κάποιος θυμηθεί ότι μαζί με τη δουλειά είχαν παράλληλα να φροντίσουν και το παιδί τους).

Γιατί όμως και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι;

Σύμφωνα με την παγκόσμια δημοσκόπηση της Gallup για το 2023, κατά μέσο όρο ένα 44% των εργαζομένων σε όλον τον κόσμο δηλώνουν ότι βιώνουν έντονο στρες στην εργασία τους, μια τάση που αυξάνεται επικινδύνως εδώ και μια δεκαετία (τα πράγματα μάλιστα τείνουν να είναι παγκοσμίως χειρότερα για τους πιο νέους εργαζόμενους και για όσους δουλεύουν αποκλειστικά από το σπίτι ή «υβριδικά»).

Aπό τα δε στοιχεία έτερης έρευνας της αμερικανικής εταιρείας τεχνολογίας BambooHR, προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο ικανοποίησης από την εργασία τους, από το 2020.

Τι συμβαίνει;

Γιατί τώρα που αισίως απελευθερωθήκαμε από τα (γεωγραφικά) δεσμά της δουλειάς (εξυπακούεται ότι αυτό αφορά όσους η φύση της δουλειάς τους το επιτρέπει), δεν πετάμε σε πελάγη ευτυχίας; Δεν είναι τέλειο να μπορείς ταυτόχρονα να εργάζεσαι με ζέση πάνω στο νέο πρότζεκτ και να ανακατεύεις ανά πεντάλεπτο τις τηγανητές πατάτες στο Airfrier, να μαζεύεις την μπουγάδα (επειδή έχει αφρικανική σκόνη, πολικό αεροχείμαρρο ή ό,τι άλλο κομίσει η κλιματική αλλαγή), και να πετάγεσαι και στο φαρμακείο για τα χάπια του ηλικιωμένου πατέρα σου που ζει μόνος (διότι η κολπική μαρμαρυγή δεν μπορεί να περιμένει);

Προ μηνών η Eμα Γκόλντμπεργκ, business reporter των New York Times, έκανε λόγο για μια αναδυόμενη «malaise» («δυσφορία») του σύγχρονου «υβριδικού» εργαζόμενου. Διότι είναι, λέει, πολλά τα θέματα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις σε αυτό το κάπως «μπασταρδεμένο» μοντέλο δουλειάς, και κατά συνέπεια ζωής. Eνα από τα βασικά εμπόδια είναι αυτή ακριβώς η απροβλεψιμόμητα. Κάποτε γνώριζες ότι θα πας στο γραφείο Δευτέρα-Παρασκευή, π.χ. 9 με 5, ότι θα συναντήσεις αριστερά το fax και τον χαλασμένο εκτυπωτή, δεξιά τον συνάδελφο που πηγαίνει και κλέβει στη ζούλα τα μπουκάλια με το νερό (που είχε φέρει μαζί με γλυκά από το «Ελληνικό» έτερη συνάδελφος, που είχε εκείνη τη μέρα γενέθλια). Οτι θα έπρεπε να υπομείνεις τις ικανές δόσεις αυταρχισμού και κρύων αστείων από το αφεντικό που θα καθυστερούσε και μισή ώρα στη σύσκεψη, ότι στην επιστροφή θα έτρωγες μία ώρα στην κίνηση στην Κηφισίας κ.τλ.

Με όλες δηλαδή τις αναποδιές που μπορεί να ανέκυπταν, ο ημερήσιος εργασιακός βίος σου φιλοξενούνταν στον ίδιο χώρο και είχε μια κάποια γραμμικότητα: μια αρχή, μια μέση και (αν ήσουν τυχερός) ένα κάποιο τέλος.

Σήμερα, αν εργάζεσαι «υβριδικά», η εργασιακή σου εβδομάδα είναι «κινούμενη» άμμος, που διαχέεται παντού (σίγουρα στην προσωπική σου ζωή). Επιπλέον, στη δουλειά είσαι λίγο «τουρίστας». Οι σχέσεις με τους συναδέλφους σου διέπονται πλέον από μια ρηχότητα (όσο και αν οι εταιρείες παλεύουν σήμερα να αναθερμάνουν –σχεδόν με το ζόρι– το ξεθυμασμένο team spirit).

Ενας γνωστός που εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία και δουλεύει εδώ και κάμποσο καιρό «remote», μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Εχουν διαρρηχθεί οι ψυχικοί δεσμoί, ακόμα και με συναδέλφους που γνωρίζω χρόνια.

Λογικό, αφού επικοινωνούμε πλέον μόνο μέσω μηνυμάτων». Ακόμα και όταν πηγαίνεις τις τρεις μέρες σου στο γραφείο, δεν είναι απαραίτητο ότι συμπίπτεις με εκείνους που πραγματικά θέλεις να δεις. Αλλωστε, πόσο να επενδύσεις ψυχικά σε έναν χώρο στον οποίο τα φυτά είναι πλαστικά και δεν έχεις καν την ολοδική σου καρέκλα; Και, όπως και να το κάνουμε, οι σχέσεις δεν κτίζονται με χαμογελαστά emoticon στο Slack. Περισπασμοί παντού Τα αυξημένα επίπεδα στρες έχουν να κάνουν και με τους απανταχού περισπασμούς σε όλους τους χώρους όπου μπορείς πλέον να δουλέψεις.

Τα καφέ, οι βιβλιοθήκες-αναγνωστήρια και τα co-working spaces π.χ. έχουν γεμίσει από πολλούς άλλους σαν και σένα (πολλοί μάλιστα εξ αυτών εκνευριστικοί ηλιοκαμένοι digital nomads –αλλοδαποί συνήθως–, αλλά και φοιτητές, 18χρονοι που ετοιμάζονται για Πανελλαδικές κ.ά.

Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η αντίληψή σας για τον «θόρυβο» είναι η ίδια. Αλλά και το σπίτι δεν είναι, βέβαια, αυτό που ήταν προ πανδημίας. Μπορεί π.χ. να συγκατοικείς με κάποιον που επίσης δουλεύει «υβριδικά» (που σημαίνει άλλες κλειστές πόρτες, άλλα θορυβώδη Zoom calls, άλλα ουρλιαχτά για την προθεσμία κ.τλ.).

Ακόμα χειρότερα, μπορεί να συμβιώνεις με κάποιον που βλέπει γατάκια στο TikTok την ώρα ακριβώς που εσύ υστεριάζεις. Στο μεταξύ κούριερ χτυπούν κουδούνια, παιδιά ζητούν φαγητό, σκυλιά αλυχτούν, έφηβοι μουγκανίζουν.

Προφανώς, όλο αυτό το νέας γενιάς στρες που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι είναι το τίμημα που πληρώνουν για την τόση flexibilty (ελαστικότητα) στην εργασία. Και όπως τονίζει η προαναφερθείσα Eμα Γκόλντμπεργκ των Νew York Times, είναι απόρροια της ταχύτητας με την οποία κληθήκαμε να προσαρμοστούμε στο νέο μοντέλο εργασίας: εν μία νυκτί. Και με τον τρόπο, θα συμπληρώσω εγώ, που κληθήκαμε να το κάνουμε: με το μαχαίρι στον λαιμό. Oι άλλες επαναστάσεις στην εργασία πήραν χρόνια για να γίνουν βίωμα. Μάλλον και αυτή χρειάζεται τον χρόνο της.

Πηγή: Protagon.gr