Λευκορωσία ・ Η μεγάλη εκκαθάριση
Η νύχτα των εκτελεσμένων ποιητών
Σας υπόσχομαι, φίλοι μου, Τα χωράφια μου, τα δάση μου – σας λέω – δεν είμαι ένοχος!

Ο Michaś Čarot, Λευκορώσος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, έγραψε αυτό το ποίημα στον τοίχο του κελιού του την ημέρα πριν από την εκτέλεση του. Τη νύχτα της 30ής Οκτωβρίου 1937 εκτελέστηκαν περισσότερες από 100 Λευκορωσικές πολιτιστικές προσωπικότητες και επιστήμονες. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη εκτέλεση στο πλαίσιο ενός κύματος καταστολής κατά της διανόησης της χώρας.

Μεταξύ του 1929 και του 1938, η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης είχε ως στόχο να εξαλείψει τους εθνικά σκεπτόμενους δημιουργούς, εκπαιδευτικούς, αξιωματούχους και επιστήμονες. Αρκετές εκατοντάδες εξορίστηκαν από τη Λευκορωσία, αρκετές εκατοντάδες εκτελέστηκαν και δεκάδες στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας, όπου χάθηκαν στο Γκούλαγκ. Δεκάδες χιλιάδες χειρόγραφα αδημοσίευτων έργων αυτών των προσωπικοτήτων, τα οποία δεν είχαν περάσει τη λογοκρισία, κάηκαν. Πολλοί από αυτούς θάφτηκαν στο δάσος Kurapaty κοντά στο Μινσκ, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλα θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας.

Οι Λευκορώσοι αντιμετώπισαν την καταστολή στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής του σταλινισμού που στόχευε στην καταστολή κάθε εκδήλωσης εθνικής ταυτότητας. Στη γειτονική Ουκρανία, συγγραφείς, επιστήμονες, φοιτητές, δάσκαλοι και γιατροί αντιμετώπισαν τελικά παρόμοια μοίρα με τη λευκορωσική διανόηση. Οι Πολωνοί ήταν μια από τις ομάδες που επλήγησαν περισσότερο από τη σταλινική καταστολή. Το 1939, μετά την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Πολωνία, άρχισαν μαζικές συλλήψεις αξιωματικών και διανοουμένων. Η καταστολή κατά των Πολωνών ήταν συστηματική, αντανακλώντας την επιθυμία της σοβιετικής ηγεσίας να εξαλείψει τις πιθανές απειλές από «εχθρικές» εθνικές ομάδες.

Το σταλινικό καθεστώς κατέστρεφε συστηματικά μέλη πολιτιστικών και εθνικών κινημάτων. Οι Λευκορώσοι πραγματοποίησαν την πρώτη εκδήλωση μνήμης στη μνήμη των θυμάτων το 1988, 50 χρόνια μετά τη Μεγάλη Εκκαθάριση. Έκτοτε, τόσο οι σοβιετικές αρχές όσο και το καθεστώς Λουκασένκα αντιτίθενται συνεχώς στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στην τοποθεσία Kurapaty – την τοποθεσία που έχει γίνει σύμβολο της λευκορωσικής ανεξαρτησίας, του πολιτισμού και της αντίστασης κατά του δικτατορικού καθεστώτος.

Παρά την εγκατάσταση ενός μνημείου από την κυβέρνηση το 2018 και την επίσημη αναγνώριση της ιστορικής και πολιτιστικής του αξίας, η επίσκεψη στο Kurapaty παραμένει σήμερα επικίνδυνη. Πολλά άτομα που έχουν τονίσει δημοσίως τη σημασία του Κουραπάτι και έχουν επισκεφθεί τον χώρο του μνημείου έχουν φυλακιστεί και έχουν χαρακτηριστεί ως πολιτικοί κρατούμενοι. Μεταξύ αυτών είναι ο Ales Bialiatski, διακεκριμένος συγγραφέας, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και ιδρυτής της οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων Viasna. Ο Bialiatski έχει καταδικαστεί σε 10 χρόνια σε φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Σήμερα, ο εορτασμός της Νύχτας των Εκτελεσθέντων Ποιητών απαγορεύεται ανεπίσημα στη Λευκορωσία. Ως αποτέλεσμα, εκδηλώσεις αφιερωμένες στη μνήμη της Μεγάλης Τρομοκρατίας πραγματοποιούνται σε πολλές χώρες του εξωτερικού – όχι όμως στη Λευκορωσία. Τη λεγόμενη Νύχτα των Εκτελεσθέντων Ποιητών, οι Λευκορώσοι σε όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται για να διαβάσουν ποιήματα και να θυμηθούν εκείνους που αγωνίστηκαν για τη διατήρηση της λευκορωσικής τους ταυτότητας

Editor’s note
Sofiya Tryzub-Cook

Nochpaetau and charter97

The europeancorrespondent.com

Μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για μια ιστορική παράσταση, όταν μιλάμε για την «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου από το Εθνικό Θέατρο. Για μια παράσταση που θα μνημονεύεται για πολλούς λόγους στην ιστορία του Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Κι όχι μόνο γιατί έκανε και τις δύο μέρες sold out (αληθινά) μετρώντας 9.500 εισιτήρια την καθεμιά (τόσους χωράει εδώ και αρκετά χρόνια η γεμάτη Επίδαυρος). Τα τελευταία 20-25 χρόνια οι παραστάσεις που είχαν κάνει διπλό sold out ήταν η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και του Λευτέρη Βογιατζή το 2006 και ο «Ριχάρδος Γ» με τον Κέβιν Σπέισι το 2013 –αυτή μάλιστα έκανε τρία συνεχόμενα sold out καθώς προστέθηκε και η Κυριακή. Ούτε γιατί ήταν η πρώτη συνεργασία του διεθνώς καταξιωμένου σκηνοθέτη με το Εθνικό Θέατρο. Ούτε επίσης γιατί αποθεώθηκε ένας καλλιτέχνης που ελάχιστες φορές, στην Ελλάδα, έχει βγει από τη στέγη και βάση του, το θέατρο «Άττις» στο Μεταξουργείο.Τελετουργία σωμάτων, μαγεία φωτισμών: Η παράσταση, που ούτε εύκολη μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ανάλαφρη, διήρκεσε 3 ώρες και 20 λεπτά και κατάφερε να γοητεύσει ένα ευρύτατο κοινό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν ήταν ασκημένο στην ξεχωριστή, διακριτή και αναγνωρίσιμη σκηνική γλώσσα του Θόδωρου Τερζόπουλου.Γιατί ήταν μια παράσταση τελετουργική, σωματική, μπρεχτική, με έμφαση στην κίνηση των σωμάτων και στην αισθητική όψη που αυτά σχηματίζουν, υποβοηθούμενα από ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και μαγικούς φωτισμούς (τους επιμελείται πάντα ο Θόδωρος Τερζόπουλος) που υπογραμμίζουν τον λόγο, με μουσική (του Παναγιώτη Βελιανίτη) μέρος της τελετουργίας και μια έξτρα φωνή ταυτόχρονα, και με έναν από τους ωραιότερους χορούς σε αρχαίο δράμα που έχουμε να δούμε εδώ και πολλά χρόνια.

Και, τέλος, γιατί με αυτή τη δική του, ξεχωριστή γλώσσα, ο σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές κατάφεραν να «αφηγηθούν» την ιστορία των Ατρειδών, την ιστορία των εκδικήσεων, του αίματος και την προσπάθεια μιας συναινετικής πορείας στην κοινωνία, ώστε οι Ερινύες να γίνουν Ευμενίδες, ώστε μια κοινωνία τυφλής βίας, αυτοδικίας και αντεκδίκησης να γίνει μια κοινωνία ορίων, νόμων και δικαίου

ο Αίγισθος και η κόκκινη βεντάλια της έπαρσης και του αίματος.

Κορυφαίες σκηνές: Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά για την «Ορέστεια» του Τερζόπουλου. Και στα περισσότερα συμφωνούμε: Για την αρτιότητα, την ακρίβεια, την άψογη εκτέλεση, την υψηλή αισθητική, την αφοσίωση όλων των συντελεστών της. Κορυφαίες σκηνές: Η αξέχαστη Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ (ένας ρόλος που πολλές φορές έχει κακοπάθει), τον τρόπο που βγήκε στη σκηνή δίπλα στην αγέρωχη και δεσποτική Κλυταιμνήστρα (Σοφία Χιλλ) κι εκείνο το μοιρολόι –το άναρθρο; Το αραβικό;- με το οποίο χάθηκε στο κοίλον (μάλλον η μόνη στιγμή που δημιουργήθηκε συγκίνηση, η μόνη που υπήρξε μια ηθελημένη ρωγμή στο αυστηρό τερζοπουλικό πλαίσιο). Το περίφημο κόκκινο χαλί στο οποίο βαδίζει ο Αγαμέμνων (Σάββας Στρούμπος), στρωμένο με τα σώματα των νεκρών του πολέμου, ένας αιμάτινος διάδρομος της διαρκούς θυσίας των ανθρώπων.Ο χορός, η μουσική, η αισθητική, τα χρώματα, το κουκούλι του θανάτου που τυλίγει την Κλυταιμνήστρα αλλά και τη χειριστική Αθηνά (Αγλαΐα Παππά), η κόκκινη μεταξωτή βεντάλια του αίματος με την οποία κάνει αέρα εκείνη κι ο Αίγισθος (Δαυΐδ Μαλτέζε).Να ήταν αυτοί, άραγε, οι λόγοι που κέρδισε τόσο μεγάλο και ευρύ κοινό ο Θόδωρος Τερζόπουλος; Να ήταν η ακρίβεια, που πρέπει να είναι αυστηρή για ν’ αποδοθεί και ν’ αποδώσει; Και δίπλα σ’ αυτήν να ήταν και η ιδιαίτερη εκφορά του λόγου –χωρίς ψείρες- που συνομιλούσε με το αρχετυπικό συλλογικό ασυνείδητό μας για την αρχαία τραγωδία; Ή μήπως να ήταν η εντελώς διαφορετική, δωρική και λιτή πρόταση, σ’ ένα κοινό που έχει κουραστεί από αναφομοίωτες μεταμοντέρνες παρεμβάσεις σε κλασικά κείμενα;Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί. Και ίσως από διαφορετικούς δρόμους καθένας και καθεμιά συναντηθήκαμε με την ιδιαίτερη γλώσσα και όψη του θεάτρου του Τερζόπουλου

.Αχρείαστη παρέμβαση: Στην οποία όμως γλώσσα, όψη και ύφος έμοιαζε απρόσμενη και αναιτίως μεταμοντέρνα η παρέμβαση-παράβαση στο τέλος του τρίτου μέρους της τριλογίας, στις «Ευμενίδες», κι αφού το κείμενο του Αισχύλου έχει ολοκληρωθεί. Ακόμα κι αν η ανάγνωση που έκανε στις «Ευμενίδες» ο Θ. Τερζόπουλος είχε σαφή κριτική για το είδος της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης που επικράτησε έκτοτε και μέχρι σήμερα.Στην ορχήστρα έχει απομείνει ένα νεαρό αγόρι που παλεύει ν’ ανασάνει μέσα σε ματωμένα σεντόνια, όταν από τα μεγάφωνα ακούγονται ήχοι βομβαρδισμών, πυροβολισμοί, αναφορές στο Χρηματιστήριο, στη Γάζα, στους μετανάστες που χάθηκαν έξω από την Πύλο, στην Ουκρανία (ομολογώ δεν το θυμάμαι, αλλά το άκουσαν πολλοί άλλοι) και διάλογοι σε άψογα αμερικάνικα, με πιο ηχηρό το «welcome».

Εισβολή από το «θέατρο του κόσμου»: Κι αν αυτό το σημείο απασχόλησε μέρος της συζήτησης την πρώτη μέρα, τη δεύτερη μέρα κάποιοι πήγαν προετοιμασμένοι. Και το Σάββατο, στο τέλος της παράστασης, ξεδιπλώθηκε στο κοίλον μια μεγάλη σημαία της Παλαιστίνης και ακούστηκαν συνθήματα υπέρ της.

Πολύ γρήγορα η συζήτηση, κυρίως στα social media, επικεντρώθηκε σ’ αυτό το σημείο. Το θέατρο, ναι, αφουγκράζεται την κοινωνία, τα πάθη των ανθρώπων και τις συγκρούσεις τους (γι’ αυτό είναι μια ζωντανή τέχνη),ναι, οι θεατές είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας (ταυτίζονται ή δυσφορούν), αλλά δεν προσέθεσε τίποτα στην παράσταση ούτε την έκανε πιο σημαντική ό,τι συνέβη στις κερκίδες, ούτε η συμμετοχή μελών του χορού στα ρυθμικά συνθήματα, μετά την υπόκλιση.Μια δράση που προκάλεσε και αντίδραση. Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εξέδωσε ανακοίνωση όπου ανάμεσα σε άλλα μιλά «για επιλεκτική μνήμη που αψηφά τη μοίρα των ομήρων, μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι».

Σκηνες από το «θέατρο» του κόσμου εισβάλλουν στα θέατρα. Οι Ευμενίδες υποχωρούν και πάλι…

Οι επόμενοι σταθμοί της «Ορέστειας»:

Σήμερα στο Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη, 26 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, 2 και 3 Αυγούστου, Λεμεσός, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, 24 Αυγούστου Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 28 Αυγούστου, Αρχαίο Θέατρο Δίου, 4 και 5 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού και 8, 11, 13 και 14 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη

Στη 2η σεζόν του Sex and the City, η Miranda δέχεται πρόταση γάμου σε ένα ασανσέρ. Ο άντρας είναι ένας πρόσφατα χωρισμένος πατέρας. Τα πράγματα τελειώνουν άσχημα. Αλλά το επεισόδιο έκανε τη Shanae, μια 23χρονη Καλιφορνέζα και μέλος του κύματος της Gen Z που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την πετυχημένη σειρά, να αισθανθεί ζήλια.

«Εύχομαι να ζούσα στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή», λέει στον Guardian. Συγκεκριμένα, όταν οι άνθρωποι ζητούσαν ο ένας από τον άλλον από κοντά να βγουν ραντεβού. «Υποθέτω ότι δεν είχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε αν έβλεπες κάποιον που θεωρούσες ελκυστικό, έπρεπε απλά να πεις κάτι», προσθέτει.

Ένα μεγάλο μέρος των σχέσεων σήμερα, ξεκινά από τα κινητά. Κατά την τελευταία δεκαετία, οι διαδικτυακές γνωριμίες έχουν επισκιάσει άλλους τρόπους γνωριμίας με ερωτικούς συντρόφους.

Στις ΗΠΑ, τρεις στους 10 ενήλικες έχουν χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή γνωριμιών, σύμφωνα με το Κέντρο Ερευνών Pew. Το 2022, το 45% των Αμερικανών που ήταν ελεύθεροι και έβγαιναν ραντεβού χρησιμοποιούσαν διαδικτυακές πλατφόρμες γνωριμιών.

Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 11% των ενηλίκων επισκέφθηκε μια υπηρεσία διαδικτυακών γνωριμιών τον Μάιο του 2023, σύμφωνα με έκθεση της Ofcom.

Και όμως, όπως η Shanae, πολλοί φαίνεται να νοσταλγούν την προ-ψηφιακή εποχή των ραντεβού.

Συναντήσεις IRL
Έτσι, υπάρχει μια αυξανόμενη όρεξη για εναλλακτικούς τρόπους ραντεβού. Οι ίδιες οι εφαρμογές προσφέρουν ευκαιρίες στους χρήστες να συναντηθούν IRL (In Real Life). Και έπειτα, υπάρχει ο πιο αυθόρμητος τρόπος γνωριμίας. Βλέπεται κάποιον, σας αρέσει και του ζητάτε να βγείτε.

Αλλά μετά από χρόνια ψηφιακού φλερτ, πώς αισθάνονται πραγματικά οι άνθρωποι για να ζητήσουν από έναν άλλο άνθρωπο να βγουν ραντεβού πρόσωπο με πρόσωπο; Σε φόρουμ συμβουλών για ραντεβού, ορισμένοι χρήστες εκφράζουν δυσφορία για το αν τους ζητηθεί από κοντά. Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.

«Πιθανότατα θα έλεγα όχι»
Ακόμη και η Shanae, η οποία λαχταρά την πιο άμεση προσέγγιση, λέει ότι θα «παραξενευόταν» αν κάποιος της ζητούσε από κοντά να βγουν ραντεβού.

«Πιθανότατα θα έλεγα όχι επειδή είναι τόσο ασυνήθιστο», λέει.

Το χάσμα φαίνεται εν μέρει γενεαλογικό. Σε μια άτυπη έρευνα του Guardian, στην οποία στάλθηκαν προσκλήσεις για πάρτι, διαπιστώθηκε ότι οι millennials ήταν πιο ενθουσιασμένοι με την τετ α τετ συνάντηση.

«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν»

Η Claire (ψευδώνυμο) είπε ότι ζήτησε από έναν άντρα να βγούνε πριν από περίπου ένα μήνα και ένιωσε «υπέροχα».

«Ήταν μεγάλη απόλαυση να βγαίνω ραντεβού και να μην εκπλήσσομαι από το πώς μοιάζει κάποιος ή πώς αισθάνομαι ενώ βρίσκεται μπροστά μου», λέει. Πρόσθεσε ότι «δεν θα επιστρέψει ποτέ στις εφαρμογές, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί αυτό».

Η Christianna, 29 ετών, δήλωσε ότι γνώρισε τους τρεις τελευταίους ανθρώπους με τους οποίους βγήκε ραντεβού από κοντά: έναν σε ένα πάρτι στο σπίτι, έναν άλλο σε μια συναυλία και έναν άλλο σε μια εκδήλωση.

Αρκετοί άντρες γύρω στα 30 δήλωσαν ότι χρησιμοποιούν ελάχιστα τις εφαρμογές και γνωρίζουν κυρίως ανθρώπους από κοντά.

«Πολλοί έχουν χάσει την ικανότητά τους να μιλούν»
Η γενιά Z, εν τω μεταξύ, φαίνεται πιο αμφίθυμη για την πρόσωπο με πρόσωπο προσέγγιση, κυρίως επειδή δεν είναι πλέον ο κανόνας. Η Precious, 20 ετών, λέει ότι θα ήθελε να της ζητηθεί ραντεβού, αλλά συμφωνεί ότι αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο. «Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητα να μιλούν σε ανθρώπους IRL», λέει.

Η Precious ανησυχεί επίσης για την προσωπική της ασφάλεια. «Βλέπω πολλά τρελά πράγματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», εξηγεί.

Λένε επίσης ότι το να πλησιάσεις κάποιον πίσω από μια οθόνη μοιάζει λιγότερο τρομακτικό. Ως επί το πλείστον, λέει η Shanae, οι συνομήλικοί της βρίσκουν τρόπους να μιλήσουν πρώτα στο διαδίκτυο: «Συνήθως, όταν οι άνθρωποι συναντιούνται, θα ζητήσουν το Instagram ή τον αριθμό τους. Νομίζω ότι το Snapchat είναι λίγο ξεπερασμένο τώρα, αλλά αυτό ήταν κάποτε πιο δημοφιλές».

Η ύφεση των ραντεβού
Το γεγονός ότι τα τηλέφωνά μας έχουν ατροφήσει σε κάποιο βαθμό τους κοινωνικούς μας μύες δεν αποτελεί μεγάλο σοκ. Αλλά ο δρ Michael Rosenfeld, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λέει ότι υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο ζήτημα. «Βρισκόμαστε σε ύφεση των ραντεβού», λέει.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του, υπάρχουν περίπου 60 εκατομμύρια ανύπαντροι ενήλικες στις ΗΠΑ σήμερα, από 47 εκατομμύρια το 2017. Ωστόσο, λέει, «όλοι οι τρόποι γνωριμιών είναι μειωμένοι». Αυτό περιλαμβάνει τις διαδικτυακές γνωριμίες καθώς και τις συναντήσεις σε μπαρ και εστιατόρια ή μέσω φίλων ή της οικογένειας.

Ο ίδιος αποδίδει μεγάλο μέρος αυτής της ρομαντικής ύφεσης στην πανδημία, η οποία δημιούργησε νέα και τρομακτικά εμπόδια για τη γνωριμία, και αφαίρεσε την ανεμελιά και τον ενθουσιασμό που είναι απαραίτητα για να γίνει η γνωριμία διασκεδαστική.

Υπάρχει διέξοδος;

Ο Rosenfeld είναι επιφυλακτικός ως προς το ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί ειδικά από τις εφαρμογές γνωριμιών. «Κατά την εμπειρία μου», λέει, «οι ελεύθεροι άνθρωποι που αναζητούν σύντροφο είναι δυσαρεστημένοι με όλους τους τρόπους γνωριμίας μέχρι την ημέρα που θα βρουν εκείνο το άτομο που θα τους βάλει σε σχέση». Πιστεύει ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναρρώνουν από την απώλεια δύο ή τριών ετών εμπειρίας στις γνωριμίες, κάτι που έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες.

«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν και να αποκτήσουν αυτή την κοινωνική εμπειρία», εξηγεί. «Πρέπει να νιώθουν άνετα να βγαίνουν ραντεβού και να βιώνουν εμπειρίες».

Ποια είναι λοιπόν η διέξοδος από αυτή την ύφεση των ραντεβού; Είναι να ζητάμε από τους ανθρώπους να βγούμε από κοντά; Περισσότερες εφαρμογές; Προξενήτρες;

«Νομίζω ότι πρέπει να βασιστούμε στη ζωηράδα των νέων ανθρώπων για να αναζωπυρώσουν τη φωτιά και να κάνουν αυτό στο οποίο είναι καλύτεροι. Δηλαδή να κάνουν παρέα και να διασκεδάζουν», καταλήγει ο Rosenfeld.

in.gr

Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος ποζάρει στα 102 της στο εξώφυλλο της γερμανικής Vogue -Η συγκλονιστική ιστορία της

Μια λαμπερή γυναίκα με ένα κομψό bob και χρυσά κοσμήματα χαμογελά ζεστά στο εξώφυλλο του τεύχους Ιουλίου/Αυγούστου της γερμανικής Vogue, φορώντας ένα έντονο κόκκινο παλτό του ιταλικού brand Miu Miu.

Είναι ακριβώς το είδος του εξωφύλλου για το οποίο είναι γνωστό το κορυφαίο περιοδικό μόδας στον κόσμο, μόνο που η εντυπωσιακή γυναίκα δεν είναι ούτε μοντέλο ούτε σταρ του κινηματογράφου, αλλά η Margot Friedländer, μια 102χρονη Γερμανοεβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος.

Αφού η μητέρα της και ο μικρότερος αδελφός της απελάθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς το 1943, η Margot κρύφτηκε και προσπάθησε να μεταμφιεστεί βάφοντας τα μαλλιά της και φορώντας ένα κολιέ με σταυρό.

Ενώ τη βοήθησαν κάποιοι Γερμανοί, τελικά προδόθηκε στα SS και απελάθηκε στο Theresienstadt στις 16 Ιουνίου 1944, όπου είδε «τόσους πολλούς ανθρώπους να δολοφονούνται». Ολόκληρη η οικογένειά της πέθανε στο Άουσβιτς τον προηγούμενο χρόνο.

Σήμερα, όπως αναφέρουν οι σημειώσεις που συνοδεύουν τη συνέντευξη στη γερμανική Vogue, εργάζεται ακούραστα με φοιτητές για να «κάνει την ιστορία της απτή για την επόμενη γενιά»

Η ιστορία της επιζήσασας στη Vogue Γερμανίας

Γεννημένη στο Βερολίνο, η Margot ήταν 12 ετών όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία και η οικογένειά της ήλπιζε ότι, απλώς, θα «εξαφανιστεί ξανά» και όλα θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο φυσιολογικό.

Ήταν μια ευτυχισμένη ζωή, όπου απολάμβανε οικογενειακά ταξίδια το Σαββατοκύριακο στη λίμνη Scharmützelsee, έπαιζε στις κούνιες στο Friedrichstadt-Palast και περνούσε χρόνο με την αγαπημένη της γιαγιά, την Adele, η οποία αποκαλούσε τη Margot, «το μικρό μου ποντικάκι».

Το 1936 ξεκίνησε μαθήματα στη Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας του Βερολίνου το 1936 όπου ειδικεύτηκε στο σχέδιο μόδας και τη διαφήμιση.

«Είχα μεγάλα σχέδια», είπε στο περιοδικό για τις ελπίδες της να γίνει μοδίστρα και σχεδιάστρια.

Η Margot πέρασε ένα χρόνο στο σαλόνι ομορφιάς Rosa Lang-Nathanson, για να γίνει μοδίστρα, αλλά τον Νοέμβριο του 1938 έφτασε για να δει σπασμένα γυαλιά παντού και καπνό από τις φλεγόμενες συναγωγές. Το σαλόνι δεν άνοιξε ποτέ ξανά μετά την «Νύχτα των Κρυστάλλων».

πηγη