Τριτη Ματια
Η ιστορία της Τζασμίν από το Καμερούν, ενός κοριτσιού που γλίτωσε από την κόλαση ενός κυκλώματος διακινητών
ΤΗΝ ΤΖΑΣΜΙΝ ΤΗΝ απήγαγαν διακινητές από τη χώρα της όταν ήταν 15 ετών, για να τη στείλουν στην Ευρώπη μέσω ενός διεθνούς κυκλώματος trafficking που εκμεταλλεύεται, μεταξύ άλλων, ανήλικα κορίτσια από φτωχές περιοχές. Η κυριολεκτικά βασανιστική οδύσσεια της Τζασμίν κράτησε δύο χρόνια, κατά τη διάρκεια της οποίας οι διακινητές την εξέδιδαν και την κακοποιούσαν.
Η Ιθάκη της Τζασμίν ήταν ένα άλλο ελληνικό νησί, η Λέσβος, όταν μετά από ένα παρ’ ολίγον ναυάγιο το κύκλωμα των διακινητών έχασε την επαφή μαζί της και κατάφερε να σωθεί. Σήμερα ζει σε πόλη της βόρειας Ευρώπης, έχει ένα μωρό και ετοιμάζεται να σπουδάσει εκεί. Νοσταλγεί την Ελλάδα και θα ήθελε να επιστρέψει, όπως λέει, αν είχε τη δυνατότητα να βρει ένα σπίτι και μια κανονική δουλειά.
Σήμερα πατάει στα πόδια της κι έχει γίνει δυνατή. Το τραύμα όμως δεν έχει επουλωθεί. Ακόμα και τώρα ζει με τον φόβο ότι μπορεί να την ανακαλύψει το κύκλωμα των διακινητών από το οποίο ξέφυγε. Για τον λόγο αυτό, ενώ θέλει να διηγηθεί την ιστορία της για να αποκτήσουν ορατότητα τα κορίτσια που ζουν καθημερινά σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες, δεν θέλει ούτε να φωτογραφηθεί, ούτε να αναφέρουμε τα πλήρη στοιχεία της και την πόλη στην οποία ζει.
Δεν ήταν εύκολο για την όμορφη και γενναία Τζασμίν να μιλήσει. Η αφήγησή της είναι μια κραυγή. Και κατά κάποιον τρόπο μια δημόσια πράξη την οποία αισθάνεται ως καθήκον. Για να μην μπορεί κανένας, από όσους αδιαφορούν ή υποκρίνονται, να λέει ότι δεν γνωρίζει.
Εκείνη κατάφερε να σωθεί. Εκατοντάδες φτωχά κορίτσια σαν κι αυτή, όμως, φτάνουν «αιχμάλωτα» στην Ευρώπη κάτω από τη μύτη των αρχών, ενίοτε και με την ανοχή τους, για να προωθηθούν σε κυκλώματα εκμετάλλευσής τους. Κορίτσια χωρίς δικαιώματα που παραμένουν αόρατα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τις αρχές, οι οποίες κάνουν πολύ λίγα για να τα προστατέψουν.
«Με λένε Τζασμίν και είμαι από το Καμερούν. Είμαι 23 ετών. Δεν ήθελα να έρθω στην Ελλάδα. Δεν ήταν δική μου απόφαση», λέει μόλις συστήνεται και αρχίζει να διηγείται την ιστορία της. «Ήμουν 15 ετών το 2016, όταν με απήγαγαν διακινητές και μετά από δύο χρόνια με έφεραν εδώ».
Πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της Τζασμίν
«Από το Καμερούν με πήγαν πρώτα στη Νιγηρία, από εκεί στην Τουρκία και μετά στην Ελλάδα». Η οικογένειά της ζει στο Καμερούν. Όταν εξαφανίστηκε, οι γονείς της δεν ήξεραν τίποτα. Επικοινώνησε μαζί τους δύο χρόνια μετά, όταν βρέθηκε στη Λέσβο, στις εγκαταστάσεις μιας δομής φιλοξενίας. «Βρήκα τους συγγενείς μου μέσω Facebook. Δεν είχα ούτε το κινητό μου, ούτε τίποτα. Μου τα είχαν πάρει όλα από την πρώτη στιγμή οι διακινητές. Οι δικοί μου με ρωτούσαν έκπληκτοι πώς βρέθηκα στην Ελλάδα. Δεν είχα ούτε διαβατήριο, ούτε κάποιο άλλο έγγραφο, αλλά οι διακινητές μού είχαν φτιάξει πλαστά χαρτιά, στα οποία άλλαξαν και την ηλικία μου για να μη φαίνεται ότι είμαι ανήλικη και να μπορώ να ταξιδέψω, να βγω από τα σύνορα. Όταν με απήγαγαν, φοβόμουν πολύ, βρισκόμουν σε πανικό και αναρωτιόμουν τι μου είχε συμβεί. Δεν είχα ιδέα ότι θα πήγαινα στην Ευρώπη. Δεν είχα βγει ποτέ από τη χώρα μου μέχρι τότε».
Τη ρωτάω πότε κατάλαβε ότι αυτοί που την απήγαγαν ήταν traffickers. «Δεν ήξερα αυτήν τη λέξη τότε. Δεν την είχα ξανακούσει και δεν ήξερα τι είναι. Όταν μας απήγαγαν, μας πήγαν πρώτα σε κάποιο μέρος στο Καμερούν και μας κράτησαν εκεί. Δεν μας άφηναν να βγούμε έξω και τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν φυλακισμένη. Δεν απήγαγαν μόνο εμένα. Απήγαγαν και τη φίλη μου με την οποία ήμασταν μαζί. Αλλά μας χώρισαν γρήγορα και δεν την ξαναείδα από τότε. Τα παράθυρα ήταν πολύ μικρά και έβλεπα μόνο κάποια δέντρα απ’ έξω. Τίποτα άλλο. Δεν μου μιλούσε κανείς. Όποιον και να ρωτούσα, δεν μου απαντούσε. Μου έδιναν μόνο διαταγές. Με κακοποιούσαν καθημερινά. Δεν ήθελα να κάνω ό,τι μου έλεγαν και με χτυπούσαν.
Έβλεπα μόνο πρόσωπα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Στην αρχή μου έλεγαν να μη φοβάμαι, ότι με πήραν μαζί τους για να με βοηθήσουν να ξεφύγω από τη φτώχεια και ότι θα με πήγαιναν να μείνω κάπου καλά, σε ένα σπίτι. Αλλά έλεγαν ψέματα, για να μην αντισταθούμε. Δύο εβδομάδες μετά την απαγωγή μας έφεραν ανθρώπους για να φτιάξουν τα μαλλιά μας, τα νύχια μας και να μας βάψουν. Μετά άρχισαν να μας φέρνουν πελάτες. Λίγο αργότερα αποφάσισαν να μας πάνε στη Νιγηρία και μετά στην Τουρκία. Ταξίδεψα με πλαστά χαρτιά».
Τα πλαστά χαρτιά, οι αστυνομικοί και το κύκλωμα
«Στο αεροδρόμιο κατάλαβα ότι οι αστυνομικοί από τους οποίους περνούσαμε συμμετείχαν στο κύκλωμα. Σε κάποιες περιπτώσεις αρκούσε ένα νεύμα, ένα βλέμμα του διακινητή που μας συνόδευε για να περάσουμε από τον έλεγχο. Ήταν ολοφάνερο ακόμα και σε μένα ότι όλοι ήταν στην ίδια αλυσίδα του κυκλώματος. Φτάσαμε αεροπορικώς στην Τουρκία με αυτά τα ψεύτικα χαρτιά. Δεν ξέρω πόσοι ήμασταν. Έκανα ό,τι έλεγε ο διακινητής που με έλεγχε. Δεν μου επέτρεπε να κοιτάω γύρω για να μην αντιληφθώ πολλά. Μου είπε ότι στην Άγκυρα θα με άφηνε και θα με έπαιρνε κάποιος άλλος, ο οποίος είχε τη φωτογραφία μου. Αυτός ήταν ο διακινητής που θα με έστελνε στην Ελλάδα».
«Δεν είχα ξαναδεί θάλασσα στη ζωή μου»
«Στην Άγκυρα έμεινα για λίγο σε ένα σπίτι και από εκεί με ένα αυτοκίνητο με μετέφεραν στα τουρκικά παράλια, όπου ήταν και άλλοι για να περάσουμε απέναντι, στην Ελλάδα. Δεν είχα ξαναδεί θάλασσα στη ζωή μου. Ήταν η πρώτη φορά. Δεν ήξερα να κολυμπάω. Με έπιασε πανικός. Ένιωθα να παραλύω. Τους έλεγα ότι δεν μπορώ να μπω στη βάρκα και τότε με χτύπησαν. Μου είπαν πως αν δεν το έκανα, θα με σκότωναν. Στη Λέσβο θα με περίμενε κάποιος στον οποίο είχαν στείλει φωτογραφία μου. Τα μέλη του κυκλώματος κυκλοφορούσαν παντού ανενόχλητα. Σε καμία χώρα δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα. Σε όλη αυτήν τη διαδρομή κανένας δεν μας σταμάτησε πουθενά για τα πλαστά χαρτιά μου.
Εγώ δεν ήξερα ποιος θα με περίμενε στη Λέσβο, ούτε πού θα με πήγαινε. Φοβόμουν συνέχεια και δεν ήξερα καν αν θα φτάναμε. Όταν πλησιάζαμε, όμως, μας περισυνέλεξε το Λιμενικό κι έτσι αυτός που με περίμενε δεν με βρήκε και χάλασαν τα σχέδιά τους. Οι αστυνομικοί με έστειλαν κατευθείαν σε μια δομή φιλοξενίας, όπου βρήκα προστασία. Εκεί ήταν πολύ ωραία, αλλά όταν έφτασα είχα βαθύ τραύμα. Μετά από λίγο χρόνο και πολλή υποστήριξη, πήρα άσυλο, απέκτησα χαρτιά και άρχισα να αισθάνομαι ασφαλής. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους κι έκανα φίλους.
Εκεί γνώρισα και το αγόρι μου, με το οποίο φύγαμε από την Ελλάδα και πήγαμε στη βόρεια Ευρώπη (μας λέει τη χώρα και την πόλη, αλλά δεν θέλει να τη γράψουμε επειδή φοβάται μήπως τη βρουν). Εκεί απέκτησα τον γιο μου. Μου λείπει η Ελλάδα. Θα ήθελα να επιστρέψουμε και να μείνουμε εδώ. Όταν έγινα 18, όμως, έπρεπε να σταματήσω το σχολείο στην Ελλάδα και να εργαστώ. Εγώ ήθελα να σπουδάσω. Αλλά έπρεπε να βρω λεφτά για να ζήσω. Τώρα θα σπουδάσω νοσηλευτική στην πόλη που ζω. Με έκαναν δεκτή και θα ξεκινήσω τις σπουδές μου το φθινόπωρο».
Για όλα τα κορίτσια σαν την Τζασμίν
«Όλα αυτά τα χρόνια ένιωθα μεγάλο θυμό για όσους δεν με προστάτευσαν. Ακόμα νιώθω θυμό», λέει η Τζασμίν κλείνοντας την αφήγησή της και κρατώντας τρυφερά στην αγκαλιά το μωρό της.
Γνωρίζει ότι πολλές νεαρές γυναίκες συνεχίζουν να ζουν στην κόλαση από την οποία εκείνη ξέφυγε και ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτές. Δεκάδες κορίτσια φτάνουν καθημερινά στην Ευρώπη με τον ίδιο τρόπο, αλλά παραμένουν αόρατα, ακόμα και στην «ήπειρο της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων». Τα διεθνή κυκλώματα των διακινητών έχουν πλοκάμια παντού, δεν έχει αμφιβολίες γι’ αυτό και είναι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εξακολουθεί να αισθάνεται ευάλωτη.
Δεν ήταν εύκολο για την όμορφη και γενναία Τζασμίν να μιλήσει. Η αφήγησή της είναι μια κραυγή. Και κατά κάποιον τρόπο μια δημόσια πράξη την οποία αισθάνεται ως καθήκον. Για να μην μπορεί κανένας, από όσους αδιαφορούν ή υποκρίνονται, να λέει ότι δεν γνωρίζει.
Μπορούμε με ασφάλεια να μιλάμε για μια ιστορική παράσταση, όταν μιλάμε για την «Ορέστεια» του Αισχύλου, σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου από το Εθνικό Θέατρο. Για μια παράσταση που θα μνημονεύεται για πολλούς λόγους στην ιστορία του Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Κι όχι μόνο γιατί έκανε και τις δύο μέρες sold out (αληθινά) μετρώντας 9.500 εισιτήρια την καθεμιά (τόσους χωράει εδώ και αρκετά χρόνια η γεμάτη Επίδαυρος). Τα τελευταία 20-25 χρόνια οι παραστάσεις που είχαν κάνει διπλό sold out ήταν η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και του Λευτέρη Βογιατζή το 2006 και ο «Ριχάρδος Γ» με τον Κέβιν Σπέισι το 2013 –αυτή μάλιστα έκανε τρία συνεχόμενα sold out καθώς προστέθηκε και η Κυριακή. Ούτε γιατί ήταν η πρώτη συνεργασία του διεθνώς καταξιωμένου σκηνοθέτη με το Εθνικό Θέατρο. Ούτε επίσης γιατί αποθεώθηκε ένας καλλιτέχνης που ελάχιστες φορές, στην Ελλάδα, έχει βγει από τη στέγη και βάση του, το θέατρο «Άττις» στο Μεταξουργείο.Τελετουργία σωμάτων, μαγεία φωτισμών: Η παράσταση, που ούτε εύκολη μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε ανάλαφρη, διήρκεσε 3 ώρες και 20 λεπτά και κατάφερε να γοητεύσει ένα ευρύτατο κοινό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου δεν ήταν ασκημένο στην ξεχωριστή, διακριτή και αναγνωρίσιμη σκηνική γλώσσα του Θόδωρου Τερζόπουλου.Γιατί ήταν μια παράσταση τελετουργική, σωματική, μπρεχτική, με έμφαση στην κίνηση των σωμάτων και στην αισθητική όψη που αυτά σχηματίζουν, υποβοηθούμενα από ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και μαγικούς φωτισμούς (τους επιμελείται πάντα ο Θόδωρος Τερζόπουλος) που υπογραμμίζουν τον λόγο, με μουσική (του Παναγιώτη Βελιανίτη) μέρος της τελετουργίας και μια έξτρα φωνή ταυτόχρονα, και με έναν από τους ωραιότερους χορούς σε αρχαίο δράμα που έχουμε να δούμε εδώ και πολλά χρόνια.
Και, τέλος, γιατί με αυτή τη δική του, ξεχωριστή γλώσσα, ο σκηνοθέτης και όλοι οι συντελεστές κατάφεραν να «αφηγηθούν» την ιστορία των Ατρειδών, την ιστορία των εκδικήσεων, του αίματος και την προσπάθεια μιας συναινετικής πορείας στην κοινωνία, ώστε οι Ερινύες να γίνουν Ευμενίδες, ώστε μια κοινωνία τυφλής βίας, αυτοδικίας και αντεκδίκησης να γίνει μια κοινωνία ορίων, νόμων και δικαίου
ο Αίγισθος και η κόκκινη βεντάλια της έπαρσης και του αίματος.
Κορυφαίες σκηνές: Έχουν ειπωθεί ήδη πολλά για την «Ορέστεια» του Τερζόπουλου. Και στα περισσότερα συμφωνούμε: Για την αρτιότητα, την ακρίβεια, την άψογη εκτέλεση, την υψηλή αισθητική, την αφοσίωση όλων των συντελεστών της. Κορυφαίες σκηνές: Η αξέχαστη Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ (ένας ρόλος που πολλές φορές έχει κακοπάθει), τον τρόπο που βγήκε στη σκηνή δίπλα στην αγέρωχη και δεσποτική Κλυταιμνήστρα (Σοφία Χιλλ) κι εκείνο το μοιρολόι –το άναρθρο; Το αραβικό;- με το οποίο χάθηκε στο κοίλον (μάλλον η μόνη στιγμή που δημιουργήθηκε συγκίνηση, η μόνη που υπήρξε μια ηθελημένη ρωγμή στο αυστηρό τερζοπουλικό πλαίσιο). Το περίφημο κόκκινο χαλί στο οποίο βαδίζει ο Αγαμέμνων (Σάββας Στρούμπος), στρωμένο με τα σώματα των νεκρών του πολέμου, ένας αιμάτινος διάδρομος της διαρκούς θυσίας των ανθρώπων.Ο χορός, η μουσική, η αισθητική, τα χρώματα, το κουκούλι του θανάτου που τυλίγει την Κλυταιμνήστρα αλλά και τη χειριστική Αθηνά (Αγλαΐα Παππά), η κόκκινη μεταξωτή βεντάλια του αίματος με την οποία κάνει αέρα εκείνη κι ο Αίγισθος (Δαυΐδ Μαλτέζε).Να ήταν αυτοί, άραγε, οι λόγοι που κέρδισε τόσο μεγάλο και ευρύ κοινό ο Θόδωρος Τερζόπουλος; Να ήταν η ακρίβεια, που πρέπει να είναι αυστηρή για ν’ αποδοθεί και ν’ αποδώσει; Και δίπλα σ’ αυτήν να ήταν και η ιδιαίτερη εκφορά του λόγου –χωρίς ψείρες- που συνομιλούσε με το αρχετυπικό συλλογικό ασυνείδητό μας για την αρχαία τραγωδία; Ή μήπως να ήταν η εντελώς διαφορετική, δωρική και λιτή πρόταση, σ’ ένα κοινό που έχει κουραστεί από αναφομοίωτες μεταμοντέρνες παρεμβάσεις σε κλασικά κείμενα;Μπορεί να ήταν όλα αυτά μαζί. Και ίσως από διαφορετικούς δρόμους καθένας και καθεμιά συναντηθήκαμε με την ιδιαίτερη γλώσσα και όψη του θεάτρου του Τερζόπουλου
.Αχρείαστη παρέμβαση: Στην οποία όμως γλώσσα, όψη και ύφος έμοιαζε απρόσμενη και αναιτίως μεταμοντέρνα η παρέμβαση-παράβαση στο τέλος του τρίτου μέρους της τριλογίας, στις «Ευμενίδες», κι αφού το κείμενο του Αισχύλου έχει ολοκληρωθεί. Ακόμα κι αν η ανάγνωση που έκανε στις «Ευμενίδες» ο Θ. Τερζόπουλος είχε σαφή κριτική για το είδος της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης που επικράτησε έκτοτε και μέχρι σήμερα.Στην ορχήστρα έχει απομείνει ένα νεαρό αγόρι που παλεύει ν’ ανασάνει μέσα σε ματωμένα σεντόνια, όταν από τα μεγάφωνα ακούγονται ήχοι βομβαρδισμών, πυροβολισμοί, αναφορές στο Χρηματιστήριο, στη Γάζα, στους μετανάστες που χάθηκαν έξω από την Πύλο, στην Ουκρανία (ομολογώ δεν το θυμάμαι, αλλά το άκουσαν πολλοί άλλοι) και διάλογοι σε άψογα αμερικάνικα, με πιο ηχηρό το «welcome».
Εισβολή από το «θέατρο του κόσμου»: Κι αν αυτό το σημείο απασχόλησε μέρος της συζήτησης την πρώτη μέρα, τη δεύτερη μέρα κάποιοι πήγαν προετοιμασμένοι. Και το Σάββατο, στο τέλος της παράστασης, ξεδιπλώθηκε στο κοίλον μια μεγάλη σημαία της Παλαιστίνης και ακούστηκαν συνθήματα υπέρ της.
Πολύ γρήγορα η συζήτηση, κυρίως στα social media, επικεντρώθηκε σ’ αυτό το σημείο. Το θέατρο, ναι, αφουγκράζεται την κοινωνία, τα πάθη των ανθρώπων και τις συγκρούσεις τους (γι’ αυτό είναι μια ζωντανή τέχνη),ναι, οι θεατές είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας (ταυτίζονται ή δυσφορούν), αλλά δεν προσέθεσε τίποτα στην παράσταση ούτε την έκανε πιο σημαντική ό,τι συνέβη στις κερκίδες, ούτε η συμμετοχή μελών του χορού στα ρυθμικά συνθήματα, μετά την υπόκλιση.Μια δράση που προκάλεσε και αντίδραση. Το μεσημέρι της περασμένης Δευτέρας, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο εξέδωσε ανακοίνωση όπου ανάμεσα σε άλλα μιλά «για επιλεκτική μνήμη που αψηφά τη μοίρα των ομήρων, μόνο και μόνο επειδή είναι Εβραίοι».
Σκηνες από το «θέατρο» του κόσμου εισβάλλουν στα θέατρα. Οι Ευμενίδες υποχωρούν και πάλι…
Οι επόμενοι σταθμοί της «Ορέστειας»:
Σήμερα στο Θέατρο Δάσους, Θεσσαλονίκη, 26 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Δωδώνης, 2 και 3 Αυγούστου, Λεμεσός, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, 24 Αυγούστου Καβάλα, Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, 28 Αυγούστου, Αρχαίο Θέατρο Δίου, 4 και 5 Σεπτεμβρίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού και 8, 11, 13 και 14 Σεπτεμβρίου, Σχολείον της Αθήνας «Ειρήνη
ANIMASYROS /Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων
23 έως 29 Σεπτεμβρίου 2024
Σύρος
Δείτε το official teaser trailer του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ 2024 εδώ.
Το ANIMASYROS powered by ΔΕΗ επιστρέφει με το πιο πλούσιο πρόγραμμα στην ιστορία του:
έναρξη με το πολυβραβευμένο Sultana’s Dream σε πανελλαδική πρεμιέρα, ευρωπαϊκά βραβεία Emile Awards, μία νέα στρατηγική συνεργασία με το Φεστιβάλ του Annecy, “Αφρική: μία ήπειρος κινουμένων σχεδίων” ως κύρια θεματική του Φεστιβάλ, αφιέρωμα στο ανιμέισον της Σλοβακίας, του Μεξικού και της Τσεχίας, οι αγαπημένες Animapride ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη & Greek Animation Talks με τον Γιώργο Καπουτζίδη είναι μερικά μόνο από τα highlights της φετινής διοργάνωσης!
To ANIMASYROS powered by ΔΕΗ Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων επιστρέφει για 17η χρονιά, στην πρωτεύουσα των Κυκλάδων, από τις 23 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2024. Για πρώτη φορά φέτος, στους συνδιοργανωτές του μεγαλύτερου φεστιβάλ ανιμέισον στην Ελλάδα κι ενός από τα σημαντικότερα της Ευρώπης εντάσσεται το Επιμελητήριο Κυκλάδων, ο τοπικός φορέας εθνικής και διεθνούς εμβέλειας που εκπροσωπεί και υποστηρίζει 20.500 επιχειρήσεις στα 24 νησιά των Κυκλάδων. Επίσημος χορηγός της φετινής διοργάνωσης του ANIMASYROS είναι, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, η ΔΕΗ, η κορυφαία εταιρεία ενέργειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη που στηρίζει ενεργά τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, η ΔΕΗ ενισχύει τον διάλογο με τον πολιτισμό και την τέχνη, υποστηρίζοντας όλους και όσα μας οδηγούν στο μέλλον, ένα μέλλον καλύτερο για όλους, όπου τον πρώτο λόγο έχει ο πολιτισμός.
Sultana’s Dream της Isabel Herguera
Η αυλαία του φετινού ANIMASYROS powered by ΔΕΗ ανοίγει με την πολυβραβευμένη Sultana’s Dream της Isabel Herguera, συμπαραγωγής Γερμανίας και Ισπανίας. Η Inés, μία Ισπανίδα καλλιτέχνις που ζει στην Ινδία, ανακαλύπτει τυχαία το Sultana’s Dream, μια φεμινιστική sci-fi ιστορία γραμμένη στη Βεγγάλη το 1905 από τη Rokeya Hossain. Το κείμενο περιγράφει τη Ladyland, μια ουτοπία όπου οι γυναίκες κυβερνούν τη χώρα ενώ οι άντρες ζουν σε απομόνωση και είναι υπεύθυνοι για τις δουλειές του σπιτιού. Γοητευμένη από την ιστορία, η Inés ξεκινά ένα ταξίδι σε όλη την Ινδία, για να ανακαλύψει το μοναδικό μέρος όπου οι γυναίκες μπορούν να ζουν ειρηνικά.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ.
ANIMASYROS Προβολές | Credit: Inbulb Photography – Alexandros Petrakis
Η κύρια θεματική της φετινής διοργάνωσης “Αφρική: Μια Ήπειρος Κινουμένων Σχεδίων” είναι αφιερωμένη στη σύγχρονη αφρικανική δημιουργία και παραγωγή κινουμένων σχεδίων και διατρέχει όλους τους πυλώνες του Φεστιβάλ. Το παρών στο Φεστιβάλ θα δώσουν διεθνείς καλεσμένοι από την Αφρική, όπως οι Ebele Okoye, Raymond Malinga και Comfort Arthur, ενώ ένα πρόγραμμα 40 ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους θα αναδείξει το πλούσιο μωσαϊκό της αφήγησης και της καλλιτεχνικής καινοτομίας που προέρχεται απ’ αυτήν την περιοχή του πλανήτη. Ακόμη, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ταινίες σημαντικών Ευρωπαίων δημιουργών που αποτίουν φόρο τιμής στην Αφρική και την ιστορία της, ανάμεσα στις οποίες “Ο Φαραώ, ο κλέφτης και η πριγκίπισσα” του θρυλικού Michel Ocelot.
Ακόμη, το ANIMASYROS powered by ΔΕΗ, αναγνωρίζοντας τη συνεχώς εξελισσόμενη και ιδιαίτερα δραστήρια σκηνή ανιμέισον της κεντρικής Ευρώπης, προβάλλει, με την υποστήριξη της Πρεσβείας της Σλοβακικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα, έξι ταινίες κινουμένων σχεδίων από τη Σλοβακία που επέλεξε η παραγωγός, σκηνοθέτις και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Μπρατισλάβα, Ivana Laučíková. Ένα αφιέρωμα στο μεξικανικό ανιμέισον, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες και το Instituto Mexicano de Cinematografía (IMCINE), παρουσιάζει 21 ταινίες μικρού μήκους από νέους και παλιούς Μεξικανούς δημιουργούς, ενώ οι μικροί φίλοι του Φεστιβάλ θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν 12 νέες ταινίες από την Τσεχία, σε συνεργασία με το Zlín Film Festival. Τέλος, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης επιλέγει τις αγαπημένες του ταινίες από την κατηγορία Animapride των τελευταίων ετών, οι οποίες θα προβληθούν στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και στο ANIMASYROS powered by ΔΕΗ σε ένα μοναδικό αφιέρωμα για όλ@.
Yellow Fever της Ng’endo Mukii
Στα highlights των φετινών προβολών μεγάλου μήκους δεν θα μπορούσαν να μην αναφερθούν η βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του Hayao Miyazaki “Το Αγόρι και ο Ερωδιός” και “Οι Χωρικοί” της υποψήφιας για Όσκαρ δημιουργού του “Loving Vincent” Dorota Kobiela. Στο πρόγραμμα του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ συμπεριλαμβάνεται ακόμη η πολυβραβευμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας “White Plastic Sky” των Tibor Bánóczki και Sarolta Szabó, η οποία αφηγείται ένα μέλλον όπου τα ζώα και τα φυτά έχουν εξαφανιστεί και οι εναπομείναντες άνθρωποι επιβιώνουν βρίσκοντας καταφύγιο κάτω από πελώριους πλαστικούς θόλους.
White Plastic Sky των Tibor Bánóczki και Sarolta Szabó
Κατά τη διάρκεια του καλέσματος συμμετοχών στα Διαγωνιστικά Τμήματα του Φεστιβάλ, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2024 και ολοκληρώθηκε την 1η Ιουνίου, υποβλήθηκαν συνολικά περισσότερες από 2.600 συμμετοχές από 115 χώρες. Και φέτος, το Διεθνές Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ 2024 περιλαμβάνει διακεκριμένες σε διεθνή φεστιβάλ ταινίες, καθώς και έργα διαχρονικά από παγκοσμίως καταξιωμένους επαγγελματίες. Ως προς το Διεθνές Φοιτητικό Πρόγραμμα, το Φεστιβάλ υποδέχεται τις καλύτερες σπουδαστικές ταινίες από διεθνώς αναγνωρισμένες σχολές, ενώ πρωτότυπα και ρηξικέλευθα από τεχνικής ή σκηνοθετικής άποψης έργα από κάθε γωνιά του πλανήτη περιλαμβάνονται στο Διεθνές Πανόραμα. Οι καλύτερες ελληνικές ταινίες διαγωνίζονται, όπως κάθε χρόνο, στο αντίστοιχο Ελληνικό Διαγωνιστικό Πρόγραμμα με βραβείο που αθλοθείται από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και, για πρώτη φορά φέτος, σε συνεργασία με την ΕΡΤ, προστίθενται το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Έλληνα Δημιουργού (1.500 €) και το Βραβείο Ελληνόφωνης φοιτητικής ταινίας (1.500 €). Το πλούσιο διαγωνιστικό πρόγραμμα του ANIMASYROS περιλαμβάνει, επίσης, ταινίες K.ID.S με έργα ανιμέισον για όλη την οικογένεια, καθώς και τις ταινίες του τμήματος Animapride με LGBTQI+ περιεχόμενο.
Η επιλογή των Διαγωνιστικών Τμημάτων θα ανακοινωθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ: animasyros.gr.
Ο Φαραώ, ο κλέφτης και η πριγκίπισσα του Michel Ocelot.
Τα Emile Awards για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στο ANIMASYROS
Τα Emile Awards επιστρέφουν, μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας, κι έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Η τελετή απονομής που θα κηρύξει τη νέα εποχή των θρυλικών ευρωπαϊκών βραβείων κινουμένων σχεδίων θα πραγματοποιηθεί στη Σύρο και στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης, τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ.
Μετά από δύο ιδιαίτερα επιτυχημένες διοργανώσεις στη Λιλ της Γαλλίας, το 2018 και το 2019, τα ευρωπαϊκά βραβεία κινουμένων σχεδίων, που πήραν το όνομά από τους πρωτοπόρους Γάλλους δημιουργούς Emile Reynaud και Emile Cohl, αναβιώνουν με πρωτοβουλία μιας ομάδας καταξιωμένων επαγγελματιών του ανιμέισον απ’ όλη την Ευρώπη, με πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής των βραβείων τον πρόεδρο του ANIMASYROS, Βασίλη Κ. Καραμητσάνη.
Η μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού ανιμέισον έρχεται ξανά για να βραβεύσει τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, να τιμήσει το ταλέντο και τα επιτεύγματα δημιουργών και επαγγελματιών από περισσότερες από 30 χώρες, να αναδείξει την ποικιλομορφία και τη δημιουργικότητα της μεγάλης ευρωπαϊκής κοινότητας των κινουμένων σχεδίων.
ANIMASYROS 2024 Agora
Στο πλαίσιο της Αγοράς, φέτος, το ANIMASYROS powered by ΔΕΗ εγκαινιάζει μία νέα τριετή στρατηγική συνεργασία με το International Animation Film Market (MIFA) του Φεστιβάλ του Annecy, του μεγαλύτερου φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων στον κόσμο, με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος και του Institut français (Παρίσι). Πιο συγκεκριμένα, το Agora Pitching Forum εντάσσεται στο International MIFA Campus, ένα διεθνές πρόγραμμα που στόχο έχει να υποστηρίξει νέους δημιουργούς και καλλιτέχνες από χώρες της Μεσογείου, και συγκεκριμένα την Ελλάδα και την Κύπρο, τις Βαλκανικές χώρες, την Τουρκία, την Αίγυπτο και το Μαρόκο, παρέχοντάς τους δεξιότητες και εμπειρία. Στο πρόγραμμα θα συμμετάσχουν συνολικά έξι (6) επαγγελματίες από τις παραπάνω χώρες οι οποίοι θα επιλεγούν βάσει του σχεδίου έργου που κατέθεσαν έως τις 15 Ιουλίου.
Στο πλαίσιο του International MIFA Campus, από τις 25 έως τις 28 Σεπτεμβρίου, θα διοργανωθεί στη Σύρο το καθιερωμένο 4ήμερο εργαστήριο προετοιμασίας (Pitching Coaching Workshop), με Pitching Workshop Tutors καταξιωμένους επαγγελματίες του οπτικοακουστικού κλάδου που επιλέγονται από την ομάδα του International Animation Film Market (MIFA) του Φεστιβάλ του Annecy, και συγκεκριμένα την creative producer & μέντορα Delphine Nicolini, τη σεναριογράφο και σκηνοθέτιδα Claire Sichez και τον επικεφαλής του MIFA Talent Projects Sylvain Grain. Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου, οι έξι συμμετέχοντες θα αναπτύξουν τα projects τους ώστε να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις της διεθνούς αγοράς και θα προετοιμαστούν αποτελεσματικά ώστε να συμμετάσχουν στο Pitch Partenaire που θα πραγματοποιηθεί, τον Ιούνιο του 2025, στο Annecy και στο οποίο θα συμμετάσχουν αποκλειστικά οι έξι επιλεγέντες υποψήφιοι.
Παράλληλα, όπως κάθε χρόνο, οι παρουσιάσεις, τα στρογγυλά τραπέζια, τα σεμινάρια, τα masterclasses, οι συναντήσεις δικτύωσης που διοργανώνονται, στο πλαίσιο της Αγοράς του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ, προσφέρουν τη δυνατότητα στο διεθνές κοινό που ασχολείται επαγγελματικά με την τέχνη της εμψύχωσης, ή, απλώς, την αγαπά, να διευρύνει το δίκτυο του, να προωθήσει το έργο του, να συναντηθεί με καταξιωμένους επαγγελματίες του χώρου, να ανακαλύψει τη διεθνή κοινότητα και να έρθει σε επαφή με τις επιτυχίες του μέλλοντος. Φυσικά, από την Αγορά φέτος δεν θα μπορούσε να λείπει η κεντρική θεματική του Φεστιβάλ “Αφρική: μία ήπειρος κινουμένων σχεδίων”, masterclasses, συζητήσεις και παρουσιάσεις από διεθνούς φήμης παραγωγούς και καλλιτέχνες από το Μαρόκο και τη Γκάνα μέχρι την Αίγυπτο και την Ακτή Ελεφαντοστού.
ANIMASYROS Agora | Credit: Inbulb Photography – Alexandros Petrakis
Μερικές ακόμη θεματικές που θα παρουσιαστούν αφορούν στις νέες τεχνολογίες και την εικονική πραγματικότητα, στη διαφήμιση, στην αρχιτεκτονική και στην ιδιαίτερα δημοφιλή αλλά και απαιτητική τεχνική του stop motion. Σημαντική ακόμη θα είναι στην Αγορά και η παρουσία των θεσμικών σταθερών συνεργατών του ANIMASYROS, όπως το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων & Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ) και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το Enterprise Greece, το Creative Europe και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Μερικές από τις προσωπικότητες της διεθνούς κοινότητας ανιμέισον που θα βρεθούν στην Αγορά του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ 2024 είναι:
-
- Η Ισπανίδα σκηνοθέτις Isabel Herguera, δημιουργός – μεταξύ άλλων – της πολυσυζητημένης ταινίας μεγάλου μήκους Sultana’s Dream (2023).
- Η διεθνούς φήμης ανιμέιτορ από την Πορτογαλία Regina Pessoa για ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον creative masterclass.
- Η παραγωγός Mounia Aram από το Μαρόκο, ιδρύτρια της εταιρείας παραγωγής και διανομής Mounia Aram Company.
- Η Vanessa Ann Sinden, παραγωγός του Triggerfish Animation, ενός από τα μεγαλύτερα animation studios στην Αφρική.
- Ο Emmanuel Blanchard, ιστορικός και σκηνοθέτης της εμβληματικής ταινίας animated documentary Notre-Dame de Paris (2019).
- Η υποψήφια για Οσκαρ θρυλική δημιουργός Joanna Quinn και ο συνεργάτης της και σεναριογράφος Les Mills από τη Μεγάλη Βρετανία.
ANIMASYROS Agora | Credit: Inbulb Photography – Alexandros Petrakis
Τέλος, στο πλαίσιο πρωτοβουλιών του ANIMASYROS powered by ΔΕΗ για την ενδυνάμωση του ελληνικού ανιμέισον, θα πραγματοποιηθούν και φέτος τα ιδιαίτερα επιτυχημένα Greek Animation Talks, όπου Έλληνες δημιουργοί μιλούν για το έργο τους, τις προκλήσεις της δημιουργικής διαδικασίας και μοιράζονται καλές πρακτικές. Φέτος, οικοδεσπότης των Greek Animation Talks θα είναι ο σεναριογράφος, ηθοποιός και παρουσιαστής Γιώργος Καπουτζίδης.
Συνεχίζονται ακόμη και τα speed dating sessions που εγκαινιάστηκαν πέρυσι. Έλληνες δημιουργοί επιλέγονται από το ANIMASYROS powered by ΔΕΗ για να συμμετάσχουν σε σύντομες συναντήσεις 20’ με διεθνούς φήμης παραγωγούς και καλλιτέχνες από την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, να κάνουν pitch την ιδέα τους ή/και να μοιραστούν μαζί τους τις καλλιτεχνικές και επαγγελματικές τους αναζητήσεις, με σκοπό την εξεύρεση συμπαραγωγών ή και επαγγελματικών ευκαιριών στη διεθνή σκηνή ανιμέισον. Περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής θα ανακοινωθούν σύντομα.
Στη 2η σεζόν του Sex and the City, η Miranda δέχεται πρόταση γάμου σε ένα ασανσέρ. Ο άντρας είναι ένας πρόσφατα χωρισμένος πατέρας. Τα πράγματα τελειώνουν άσχημα. Αλλά το επεισόδιο έκανε τη Shanae, μια 23χρονη Καλιφορνέζα και μέλος του κύματος της Gen Z που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την πετυχημένη σειρά, να αισθανθεί ζήλια.
«Εύχομαι να ζούσα στη Νέα Υόρκη εκείνη την εποχή», λέει στον Guardian. Συγκεκριμένα, όταν οι άνθρωποι ζητούσαν ο ένας από τον άλλον από κοντά να βγουν ραντεβού. «Υποθέτω ότι δεν είχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε αν έβλεπες κάποιον που θεωρούσες ελκυστικό, έπρεπε απλά να πεις κάτι», προσθέτει.
Ένα μεγάλο μέρος των σχέσεων σήμερα, ξεκινά από τα κινητά. Κατά την τελευταία δεκαετία, οι διαδικτυακές γνωριμίες έχουν επισκιάσει άλλους τρόπους γνωριμίας με ερωτικούς συντρόφους.
Στις ΗΠΑ, τρεις στους 10 ενήλικες έχουν χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή γνωριμιών, σύμφωνα με το Κέντρο Ερευνών Pew. Το 2022, το 45% των Αμερικανών που ήταν ελεύθεροι και έβγαιναν ραντεβού χρησιμοποιούσαν διαδικτυακές πλατφόρμες γνωριμιών.
Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 11% των ενηλίκων επισκέφθηκε μια υπηρεσία διαδικτυακών γνωριμιών τον Μάιο του 2023, σύμφωνα με έκθεση της Ofcom.
Και όμως, όπως η Shanae, πολλοί φαίνεται να νοσταλγούν την προ-ψηφιακή εποχή των ραντεβού.
Συναντήσεις IRL
Έτσι, υπάρχει μια αυξανόμενη όρεξη για εναλλακτικούς τρόπους ραντεβού. Οι ίδιες οι εφαρμογές προσφέρουν ευκαιρίες στους χρήστες να συναντηθούν IRL (In Real Life). Και έπειτα, υπάρχει ο πιο αυθόρμητος τρόπος γνωριμίας. Βλέπεται κάποιον, σας αρέσει και του ζητάτε να βγείτε.
Αλλά μετά από χρόνια ψηφιακού φλερτ, πώς αισθάνονται πραγματικά οι άνθρωποι για να ζητήσουν από έναν άλλο άνθρωπο να βγουν ραντεβού πρόσωπο με πρόσωπο; Σε φόρουμ συμβουλών για ραντεβού, ορισμένοι χρήστες εκφράζουν δυσφορία για το αν τους ζητηθεί από κοντά. Κάποιοι ανησυχούν ότι η γενιά Z έχει ξεχάσει πώς να φλερτάρει. Άλλοι ανησυχούν μήπως φανούν ανατριχιαστικοί αν πλησιάσουν κάποιον.
«Πιθανότατα θα έλεγα όχι»
Ακόμη και η Shanae, η οποία λαχταρά την πιο άμεση προσέγγιση, λέει ότι θα «παραξενευόταν» αν κάποιος της ζητούσε από κοντά να βγουν ραντεβού.
«Πιθανότατα θα έλεγα όχι επειδή είναι τόσο ασυνήθιστο», λέει.
Το χάσμα φαίνεται εν μέρει γενεαλογικό. Σε μια άτυπη έρευνα του Guardian, στην οποία στάλθηκαν προσκλήσεις για πάρτι, διαπιστώθηκε ότι οι millennials ήταν πιο ενθουσιασμένοι με την τετ α τετ συνάντηση.
«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν»
Η Claire (ψευδώνυμο) είπε ότι ζήτησε από έναν άντρα να βγούνε πριν από περίπου ένα μήνα και ένιωσε «υπέροχα».
«Ήταν μεγάλη απόλαυση να βγαίνω ραντεβού και να μην εκπλήσσομαι από το πώς μοιάζει κάποιος ή πώς αισθάνομαι ενώ βρίσκεται μπροστά μου», λέει. Πρόσθεσε ότι «δεν θα επιστρέψει ποτέ στις εφαρμογές, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχθεί αυτό».
Η Christianna, 29 ετών, δήλωσε ότι γνώρισε τους τρεις τελευταίους ανθρώπους με τους οποίους βγήκε ραντεβού από κοντά: έναν σε ένα πάρτι στο σπίτι, έναν άλλο σε μια συναυλία και έναν άλλο σε μια εκδήλωση.
Αρκετοί άντρες γύρω στα 30 δήλωσαν ότι χρησιμοποιούν ελάχιστα τις εφαρμογές και γνωρίζουν κυρίως ανθρώπους από κοντά.
«Πολλοί έχουν χάσει την ικανότητά τους να μιλούν»
Η γενιά Z, εν τω μεταξύ, φαίνεται πιο αμφίθυμη για την πρόσωπο με πρόσωπο προσέγγιση, κυρίως επειδή δεν είναι πλέον ο κανόνας. Η Precious, 20 ετών, λέει ότι θα ήθελε να της ζητηθεί ραντεβού, αλλά συμφωνεί ότι αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο. «Αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την ικανότητα να μιλούν σε ανθρώπους IRL», λέει.
Η Precious ανησυχεί επίσης για την προσωπική της ασφάλεια. «Βλέπω πολλά τρελά πράγματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», εξηγεί.
Λένε επίσης ότι το να πλησιάσεις κάποιον πίσω από μια οθόνη μοιάζει λιγότερο τρομακτικό. Ως επί το πλείστον, λέει η Shanae, οι συνομήλικοί της βρίσκουν τρόπους να μιλήσουν πρώτα στο διαδίκτυο: «Συνήθως, όταν οι άνθρωποι συναντιούνται, θα ζητήσουν το Instagram ή τον αριθμό τους. Νομίζω ότι το Snapchat είναι λίγο ξεπερασμένο τώρα, αλλά αυτό ήταν κάποτε πιο δημοφιλές».
Η ύφεση των ραντεβού
Το γεγονός ότι τα τηλέφωνά μας έχουν ατροφήσει σε κάποιο βαθμό τους κοινωνικούς μας μύες δεν αποτελεί μεγάλο σοκ. Αλλά ο δρ Michael Rosenfeld, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, λέει ότι υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο ζήτημα. «Βρισκόμαστε σε ύφεση των ραντεβού», λέει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του, υπάρχουν περίπου 60 εκατομμύρια ανύπαντροι ενήλικες στις ΗΠΑ σήμερα, από 47 εκατομμύρια το 2017. Ωστόσο, λέει, «όλοι οι τρόποι γνωριμιών είναι μειωμένοι». Αυτό περιλαμβάνει τις διαδικτυακές γνωριμίες καθώς και τις συναντήσεις σε μπαρ και εστιατόρια ή μέσω φίλων ή της οικογένειας.
Ο ίδιος αποδίδει μεγάλο μέρος αυτής της ρομαντικής ύφεσης στην πανδημία, η οποία δημιούργησε νέα και τρομακτικά εμπόδια για τη γνωριμία, και αφαίρεσε την ανεμελιά και τον ενθουσιασμό που είναι απαραίτητα για να γίνει η γνωριμία διασκεδαστική.
Υπάρχει διέξοδος;
Ο Rosenfeld είναι επιφυλακτικός ως προς το ότι οι άνθρωποι έχουν κουραστεί ειδικά από τις εφαρμογές γνωριμιών. «Κατά την εμπειρία μου», λέει, «οι ελεύθεροι άνθρωποι που αναζητούν σύντροφο είναι δυσαρεστημένοι με όλους τους τρόπους γνωριμίας μέχρι την ημέρα που θα βρουν εκείνο το άτομο που θα τους βάλει σε σχέση». Πιστεύει ότι πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να αναρρώνουν από την απώλεια δύο ή τριών ετών εμπειρίας στις γνωριμίες, κάτι που έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τους εφήβους και τους νεαρούς ενήλικες.
«Θα χρειαστούν μερικά χρόνια για να ανακάμψουν και να αποκτήσουν αυτή την κοινωνική εμπειρία», εξηγεί. «Πρέπει να νιώθουν άνετα να βγαίνουν ραντεβού και να βιώνουν εμπειρίες».
Ποια είναι λοιπόν η διέξοδος από αυτή την ύφεση των ραντεβού; Είναι να ζητάμε από τους ανθρώπους να βγούμε από κοντά; Περισσότερες εφαρμογές; Προξενήτρες;
«Νομίζω ότι πρέπει να βασιστούμε στη ζωηράδα των νέων ανθρώπων για να αναζωπυρώσουν τη φωτιά και να κάνουν αυτό στο οποίο είναι καλύτεροι. Δηλαδή να κάνουν παρέα και να διασκεδάζουν», καταλήγει ο Rosenfeld.
in.gr
Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος ποζάρει στα 102 της στο εξώφυλλο της γερμανικής Vogue -Η συγκλονιστική ιστορία της
Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος ποζάρει στα 102 της στο εξώφυλλο της γερμανικής Vogue -Η συγκλονιστική ιστορία της
Μια λαμπερή γυναίκα με ένα κομψό bob και χρυσά κοσμήματα χαμογελά ζεστά στο εξώφυλλο του τεύχους Ιουλίου/Αυγούστου της γερμανικής Vogue, φορώντας ένα έντονο κόκκινο παλτό του ιταλικού brand Miu Miu.
Είναι ακριβώς το είδος του εξωφύλλου για το οποίο είναι γνωστό το κορυφαίο περιοδικό μόδας στον κόσμο, μόνο που η εντυπωσιακή γυναίκα δεν είναι ούτε μοντέλο ούτε σταρ του κινηματογράφου, αλλά η Margot Friedländer, μια 102χρονη Γερμανοεβραία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος.
Αφού η μητέρα της και ο μικρότερος αδελφός της απελάθηκαν στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς το 1943, η Margot κρύφτηκε και προσπάθησε να μεταμφιεστεί βάφοντας τα μαλλιά της και φορώντας ένα κολιέ με σταυρό.
Ενώ τη βοήθησαν κάποιοι Γερμανοί, τελικά προδόθηκε στα SS και απελάθηκε στο Theresienstadt στις 16 Ιουνίου 1944, όπου είδε «τόσους πολλούς ανθρώπους να δολοφονούνται». Ολόκληρη η οικογένειά της πέθανε στο Άουσβιτς τον προηγούμενο χρόνο.
Σήμερα, όπως αναφέρουν οι σημειώσεις που συνοδεύουν τη συνέντευξη στη γερμανική Vogue, εργάζεται ακούραστα με φοιτητές για να «κάνει την ιστορία της απτή για την επόμενη γενιά»
Η ιστορία της επιζήσασας στη Vogue Γερμανίας
Γεννημένη στο Βερολίνο, η Margot ήταν 12 ετών όταν ο Χίτλερ ανήλθε στην εξουσία και η οικογένειά της ήλπιζε ότι, απλώς, θα «εξαφανιστεί ξανά» και όλα θα μπορούσαν να επιστρέψουν στο φυσιολογικό.
Ήταν μια ευτυχισμένη ζωή, όπου απολάμβανε οικογενειακά ταξίδια το Σαββατοκύριακο στη λίμνη Scharmützelsee, έπαιζε στις κούνιες στο Friedrichstadt-Palast και περνούσε χρόνο με την αγαπημένη της γιαγιά, την Adele, η οποία αποκαλούσε τη Margot, «το μικρό μου ποντικάκι».
Το 1936 ξεκίνησε μαθήματα στη Σχολή Τεχνών και Χειροτεχνίας του Βερολίνου το 1936 όπου ειδικεύτηκε στο σχέδιο μόδας και τη διαφήμιση.
«Είχα μεγάλα σχέδια», είπε στο περιοδικό για τις ελπίδες της να γίνει μοδίστρα και σχεδιάστρια.
Η Margot πέρασε ένα χρόνο στο σαλόνι ομορφιάς Rosa Lang-Nathanson, για να γίνει μοδίστρα, αλλά τον Νοέμβριο του 1938 έφτασε για να δει σπασμένα γυαλιά παντού και καπνό από τις φλεγόμενες συναγωγές. Το σαλόνι δεν άνοιξε ποτέ ξανά μετά την «Νύχτα των Κρυστάλλων».
‘Eκθεση με τον τίτλο «Barbie-The Exhibition» στο Λονδίνο
Περισσότερες από ένα δισεκατομμύριο κούκλες Barbie έχουν πουληθεί από το 1959 όταν πρωτοκυκλοφόρησε.
Η «πλαστική πριγκίπισσα» ξεκίνησε ως μοντέλο με ένα ασπρόμαυρο ριγέ μαγιό(φωτογραφία). Το 1977 φόρεσε ένα ροζ φόρεμα και ανασηκώθηκε στις μύτες των δακτύλων των ποδιών της, σε μια πόζα που έμεινε εμβληματική. Σύντομα απέκτησε ροζ αξεσουάρ και ένα ροζ σπορ αυτοκίνητο για να ταιριάζει με αυτά.
Το χρώμα ροζ είναι σήμερα συνώνυμο της μάρκας Barbie.
Η Mattel, ο κατασκευαστής της κούκλας, δηλώνει πως ήθελε με την Barbie «να χρωματίσει τις φιλοδοξίες των ιδιοκτητριών της, να ανοίξει νέα όνειρα για τα κορίτσια».
‘Ετσι λοιπόν φέτος το καλοκαίρι και με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από την κυκλοφορία του παιχνιδιού το Design Museum του Λονδίνου οργάνωσε έκθεση με τον τίτλο «Barbie-The Exhibition» όπου εκτίθενται περισσότερα από 250 αντικείμενα και καλεί τους επισκέπτες να εξερευνήσουν το φαινόμενο μέσα από τη μόδα, την αρχιτεκτονική και τα αυτοκίνητα.
Το 1962, όταν ήταν δύσκολο για τις ανύπαντρες Αμερικανίδες να πάρουν ένα στεγαστικό δάνειο, η Barbie αγόρασε το πρώτο της σπίτι.
Το πρώτο αυτοκίνητο της Barbie, μια σπορ Austin Healey, δήλωσε την ανεξαρτησία της.
Ο κόσμος της Barbie δεν είναι μόνο ροζ, είναι και βαθιά πολιτικός.
Στοά Αρσακείου: στην τελευταία ευθεία ο νέος προορισμός γαστρονομίας, πολιτισμού και εμπορίου
Στοά Αρσακείου: στην τελευταία ευθεία ο νέος προορισμός γαστρονομίας, πολιτισμού και εμπορίου
Ερχεται το 2025 η «νέα» Στοά Αρσακείου – Στα 15 εκατ. ευρώ η επένδυση από τη Legendary Foods
Η πρόβλεψη για την επισκεψιμότητα σε καθημερινή βάση στο νέο project αντιστοιχεί μεταξύ 7.000- 8.000 επισκεπτών
Στην τελική ευθεία για το μεγάλο ξεκίνημα, το 2025, είναι πλέον το εγχείρημα για την αναμόρφωση της Στοάς Αρσακείου, ένα κτίριο με παράδοση σχεδόν 200 ετών, στην «καρδιά» της Αθήνας, το οποίο αναμορφώνεται πλήρως μετά από επένδυση ύψους 15 εκατ. ευρώ που «τρέχει» η Legendary Foods.
Στόχος, η δημιουργία ενός πολυσυλλεκτικού προορισμού γαστρονομίας, πολιτισμού και εμπορίου στην Αθήνα, τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της πόλης, φιλοδοξώντας παράλληλα να δώσει και μία μεγάλη τονωτική ένεση στην ευρύτερη περιοχή: Η πρόβλεψη για την επισκεψιμότητα σε καθημερινή βάση στο νέο project αντιστοιχεί μεταξύ 7.000- 8.000 επισκεπτών, προσβλέποντας παράλληλα και στη δημιουργία μιας συνεχούς ροής επισκεπτών μεταξύ πλατείας Συντάγματος και πλατείας Ομονοίας.
Χθες ανακοινώθηκε η συμφωνία για πρώτη φορά στην Ελλάδα της λειτουργίας του «Europa Experience» του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ένα διαδραστικό μουσείο για την ιστορία και τη λειτουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πρόκειται να λειτουργήσει προς τις αρχές του επόμενου έτους. Μάλιστα, η Αθήνα γίνεται η 13η πόλη που θα φιλοξενεί το Europa Experience μαζί με το Βερολίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Βιέννη και άλλες οκτώ πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακριβώς η λειτουργία του νέου μουσείου επιβεβαιώνει και τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα της αναβίωσης της Στοάς Αρσακείου, η οποία έρχεται να προστεθεί στο γενικότερο κύμα ανάπλασης του κέντρου της Αθήνας. Η Στοά Αρσακείου, ένα κτίριο με παράδοση σχεδόν 200 ετών, στη συμβολή των οδών Πεσμαζόγλου και Σταδίου και πρόσοψη επί τεσσάρων οδών – Σταδίου, Πεσμαζόγλου, Αρσάκη και Πανεπιστημίου – που εδώ και χρόνια παρέμενε κλειστή, μεταμορφώνεται έτσι σε «ένα δυναμικό κόμβο ενδιαφέροντος, που συνίσταται στο τρίπτυχο γαστρονομία, πολιτισμός και λιανική αγορά ένδυσης», όπως αναφέρουν οι επιτελείς της.
Η ιδέα είναι για τη δημιουργία ενός νέου και «ζωντανού» «τοπόσημου» στο κέντρο της Αθήνας στα πρότυπα αντίστοιχων εγχειρημάτων σε μητροπόλεις του κόσμου, με γνωρίσματα εμπορικού αλλά και ταυτόχρονα πολιτιστικού, επιμορφωτικού και γευσιγνωστικού χαρακτήρα, που θα αναδεικνύει διαχρονικά την ελληνική και μεσογειακή διατροφή και τον γαστρονομικό πολιτισμό της Ελλάδας.
Η Legendary Food μετά τη διενέργεια διαγωνισμού έχει αναλάβει την ανάπλαση χώρων της Στοάς Αρσακείου και τη χρήση για 35 χρόνια, υλοποιώντας μια πολύ σημαντική και απαιτητική επένδυση, με δεδομένη τη φυσιογνωμία και ιστορικότητα του εμβληματικού κτιρίου.
Ο εφιάλτης του να δουλεύεις από παντού
Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η επανάσταση στην εργασία μάς έδωσε τη δυνατότητα να εργαζόμαστε ακόμα και από το σπίτι μας. Γιατί όμως και πάλι αγκομαχάμε;
Γράφει η Λένα Παπαδημητρίου
Παρακολουθώ έναν 30χρονο millennial καθώς προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε ένα σταθμευμένο πρόχειρα μοντέρνο σκούτερ, από αυτά που η ένδειξη φλας κάνει «τικ τακ», όπως στο αυτοκίνητο. Κρατάει ταυτόχρονα ένα τάμπλετ και δύο κινητά και διεκπεραιώνει, υποθέτω, εργασιακά θέματα.
Είναι 7 μ.μ., ημέρα Πέμπτη, ο καύσωνας γδέρνει ακόμα την άσφαλτο, κόσμος πηγαινοέρχεται με σακούλες σουπερμάρκετ, σκυλάκια και σκοτούρες, αλλά ο εργαζόμενος του 2024 (μπορεί και λουφαδόρος, ποιος ξέρει;) μοιάζει απόλυτα απορροφημένος.
Η απελευθέρωση τού να δουλεύεις παντού. Ή μήπως ο εφιάλτης; Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια που η επανάσταση στην εργασία μάς έδωσε τη δυνατότητα να εργαζόμαστε από όπου θέλουμε, ακόμα και από το ίδιο μας το σπίτι. «Μόλις έκανα ένα call με το μωρό στον μάρσιππο!», μου λέει πασιχαρής ένας φίλος, στέλεχος φαρμακευτικής εταιρείας που ζει στο Λονδίνο.
Κανονικά αυτό μοιάζει με προαιώνιο όνειρο που βγήκε αληθινό (ειδικά για τις γενιές και γενιές μαμάδων που έτρεμαν μήπως κάποιος θυμηθεί ότι μαζί με τη δουλειά είχαν παράλληλα να φροντίσουν και το παιδί τους).
Γιατί όμως και πάλι δεν είμαστε ευχαριστημένοι;
Σύμφωνα με την παγκόσμια δημοσκόπηση της Gallup για το 2023, κατά μέσο όρο ένα 44% των εργαζομένων σε όλον τον κόσμο δηλώνουν ότι βιώνουν έντονο στρες στην εργασία τους, μια τάση που αυξάνεται επικινδύνως εδώ και μια δεκαετία (τα πράγματα μάλιστα τείνουν να είναι παγκοσμίως χειρότερα για τους πιο νέους εργαζόμενους και για όσους δουλεύουν αποκλειστικά από το σπίτι ή «υβριδικά»).
Aπό τα δε στοιχεία έτερης έρευνας της αμερικανικής εταιρείας τεχνολογίας BambooHR, προκύπτει ότι οι εργαζόμενοι στις ΗΠΑ βρίσκονται στο χαμηλότερο επίπεδο ικανοποίησης από την εργασία τους, από το 2020.
Τι συμβαίνει;
Γιατί τώρα που αισίως απελευθερωθήκαμε από τα (γεωγραφικά) δεσμά της δουλειάς (εξυπακούεται ότι αυτό αφορά όσους η φύση της δουλειάς τους το επιτρέπει), δεν πετάμε σε πελάγη ευτυχίας; Δεν είναι τέλειο να μπορείς ταυτόχρονα να εργάζεσαι με ζέση πάνω στο νέο πρότζεκτ και να ανακατεύεις ανά πεντάλεπτο τις τηγανητές πατάτες στο Airfrier, να μαζεύεις την μπουγάδα (επειδή έχει αφρικανική σκόνη, πολικό αεροχείμαρρο ή ό,τι άλλο κομίσει η κλιματική αλλαγή), και να πετάγεσαι και στο φαρμακείο για τα χάπια του ηλικιωμένου πατέρα σου που ζει μόνος (διότι η κολπική μαρμαρυγή δεν μπορεί να περιμένει);
Προ μηνών η Eμα Γκόλντμπεργκ, business reporter των New York Times, έκανε λόγο για μια αναδυόμενη «malaise» («δυσφορία») του σύγχρονου «υβριδικού» εργαζόμενου. Διότι είναι, λέει, πολλά τα θέματα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις σε αυτό το κάπως «μπασταρδεμένο» μοντέλο δουλειάς, και κατά συνέπεια ζωής. Eνα από τα βασικά εμπόδια είναι αυτή ακριβώς η απροβλεψιμόμητα. Κάποτε γνώριζες ότι θα πας στο γραφείο Δευτέρα-Παρασκευή, π.χ. 9 με 5, ότι θα συναντήσεις αριστερά το fax και τον χαλασμένο εκτυπωτή, δεξιά τον συνάδελφο που πηγαίνει και κλέβει στη ζούλα τα μπουκάλια με το νερό (που είχε φέρει μαζί με γλυκά από το «Ελληνικό» έτερη συνάδελφος, που είχε εκείνη τη μέρα γενέθλια). Οτι θα έπρεπε να υπομείνεις τις ικανές δόσεις αυταρχισμού και κρύων αστείων από το αφεντικό που θα καθυστερούσε και μισή ώρα στη σύσκεψη, ότι στην επιστροφή θα έτρωγες μία ώρα στην κίνηση στην Κηφισίας κ.τλ.
Με όλες δηλαδή τις αναποδιές που μπορεί να ανέκυπταν, ο ημερήσιος εργασιακός βίος σου φιλοξενούνταν στον ίδιο χώρο και είχε μια κάποια γραμμικότητα: μια αρχή, μια μέση και (αν ήσουν τυχερός) ένα κάποιο τέλος.
Σήμερα, αν εργάζεσαι «υβριδικά», η εργασιακή σου εβδομάδα είναι «κινούμενη» άμμος, που διαχέεται παντού (σίγουρα στην προσωπική σου ζωή). Επιπλέον, στη δουλειά είσαι λίγο «τουρίστας». Οι σχέσεις με τους συναδέλφους σου διέπονται πλέον από μια ρηχότητα (όσο και αν οι εταιρείες παλεύουν σήμερα να αναθερμάνουν –σχεδόν με το ζόρι– το ξεθυμασμένο team spirit).
Ενας γνωστός που εργάζεται σε ιδιωτική εταιρεία και δουλεύει εδώ και κάμποσο καιρό «remote», μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Εχουν διαρρηχθεί οι ψυχικοί δεσμoί, ακόμα και με συναδέλφους που γνωρίζω χρόνια.
Λογικό, αφού επικοινωνούμε πλέον μόνο μέσω μηνυμάτων». Ακόμα και όταν πηγαίνεις τις τρεις μέρες σου στο γραφείο, δεν είναι απαραίτητο ότι συμπίπτεις με εκείνους που πραγματικά θέλεις να δεις. Αλλωστε, πόσο να επενδύσεις ψυχικά σε έναν χώρο στον οποίο τα φυτά είναι πλαστικά και δεν έχεις καν την ολοδική σου καρέκλα; Και, όπως και να το κάνουμε, οι σχέσεις δεν κτίζονται με χαμογελαστά emoticon στο Slack. Περισπασμοί παντού Τα αυξημένα επίπεδα στρες έχουν να κάνουν και με τους απανταχού περισπασμούς σε όλους τους χώρους όπου μπορείς πλέον να δουλέψεις.
Τα καφέ, οι βιβλιοθήκες-αναγνωστήρια και τα co-working spaces π.χ. έχουν γεμίσει από πολλούς άλλους σαν και σένα (πολλοί μάλιστα εξ αυτών εκνευριστικοί ηλιοκαμένοι digital nomads –αλλοδαποί συνήθως–, αλλά και φοιτητές, 18χρονοι που ετοιμάζονται για Πανελλαδικές κ.ά.
Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η αντίληψή σας για τον «θόρυβο» είναι η ίδια. Αλλά και το σπίτι δεν είναι, βέβαια, αυτό που ήταν προ πανδημίας. Μπορεί π.χ. να συγκατοικείς με κάποιον που επίσης δουλεύει «υβριδικά» (που σημαίνει άλλες κλειστές πόρτες, άλλα θορυβώδη Zoom calls, άλλα ουρλιαχτά για την προθεσμία κ.τλ.).
Ακόμα χειρότερα, μπορεί να συμβιώνεις με κάποιον που βλέπει γατάκια στο TikTok την ώρα ακριβώς που εσύ υστεριάζεις. Στο μεταξύ κούριερ χτυπούν κουδούνια, παιδιά ζητούν φαγητό, σκυλιά αλυχτούν, έφηβοι μουγκανίζουν.
Προφανώς, όλο αυτό το νέας γενιάς στρες που βιώνουν σήμερα οι εργαζόμενοι είναι το τίμημα που πληρώνουν για την τόση flexibilty (ελαστικότητα) στην εργασία. Και όπως τονίζει η προαναφερθείσα Eμα Γκόλντμπεργκ των Νew York Times, είναι απόρροια της ταχύτητας με την οποία κληθήκαμε να προσαρμοστούμε στο νέο μοντέλο εργασίας: εν μία νυκτί. Και με τον τρόπο, θα συμπληρώσω εγώ, που κληθήκαμε να το κάνουμε: με το μαχαίρι στον λαιμό. Oι άλλες επαναστάσεις στην εργασία πήραν χρόνια για να γίνουν βίωμα. Μάλλον και αυτή χρειάζεται τον χρόνο της.