Στην τελική ευθεία πριν το νήμα της κάλπης, με την «παράσταση νίκης» μη αναστρέψιμη (δημοσκοπικά, τουλάχιστον- αλλά μην βάλετε και στοίχημα…) το ενδιαφέρον πολιτικών και κοινωνίας, είναι…. ποιο κόμμα θα έρθει τρίτο!
Ο εξαμβλωματικός εκλογικός νόμος (Σκανδαλίδη, που τον χειροτέρεψε ο Παυλόπουλος) με το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα έστω και με μια διαφορά μιας ψήφου, κομμένος και ραμμένος για τις ανάγκες και τις σκοπιμότητες του παλιού κραταιού δικομματισμού, δεν μπορούσε να προβλέψει την ραγδαία αλλαγή της πραγματικότητας, την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και τον νέο δικομματισμό «χαμηλής πτήσης»…
Και με το μπόνους των 50 εδρών, η αυτοδυναμία όπως έχουν τα πράγματα, είναι σχεδόν ακατόρθωτη (αλλά, πάλι μην βάλετε στοίχημα…), και αν επικρατήσει η λογική και το αίσθημα ευθύνης και δεν οδηγηθούμε από την αλαζονεία του ισχνού νικητή σε δεύτερες εκλογές, η ανάγκη συμμαχικών κυβερνήσεων προβάλλει αναπόφευκτη-κι’ εδώ, πάντως, δεν συνιστάται το στοίχημα, γιατί ο κ. Τσίπρας δεν έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο…
Με δεδομένο, λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποκλείσει ΟΛΑ τα κόμματα ως δυνάμει αυριανούς κυβερνητικούς του εταίρους, πλην ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ που και αποκλείουν την πιθανότητα μετά βδελυγμίας αλλά και είναι σαφέστατα και συνεπέστατα εναντίον της συμμετοχής της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια στην οποία… ομνύει ο κ. Τσίπρας (παρεκτός κι’ αν μας εξαπατά…), το ποιο κόμμα θα καταλάβει την τρίτη θέση, αποκτά όλως ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία. Γιατί, όλα τα άλλα κόμματα που κατέρχονται στις εκλογές, έχουν αφήσει να εννοηθεί ότι συζητούν την πιθανότητα κυβερνητικής συμμετοχής, φυσικά με όρους και προϋποθέσεις. (Αυτονόητο ότι η δημοκρατική τάξη απορρίπτει εκ προοιμίου την φασιστοειδή ΧΑ, και εύχεται να μην καταντήσουμε, ως χώρα, να την αναδείξουμε στην τρίτη θέση…).
Η ανάδειξη του αδιεξόδου στην δημοσκοπικά προβαλλόμενη πιθανότητα να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, λόγω της στάσεως του συγκεκριμένου κόμματος σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και ο φόβος της καταφυγής σε δεύτερες εκλογές (ο μη γένοιτο..), αιτιολογεί και την στροφή της προεκλογικής του ατζέντας και την επιδίωξη πάση θυσία της (δύσκολης, όμως…) αυτοδυναμίας. Η επίτευξη της οποίας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν συνολικά τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής! Όσο μεγαλύτερο αυτό το ποσοστό, τόσο δυσκολότερη η αυτοδυναμία…
Υπό την έννοια αυτή, είναι ίσως οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα, που δεν ισχύει η θεωρία της «χαμένης ψήφου»! Αφού κάθε ψήφος που θα πέσει στις κάλπες (γι’ αυτό θα πρέπει να αποκλείσουμε την αποχή, το άκυρο και το λευκό ως ένδειξη απαρέσκειας και καταδίκης του «συστήματος»!), όχι μόνο θα συμβάλλει στη ενίσχυση των κομμάτων που φιλοδοξούν να κυβερνήσουν, όχι μόνο θα αναδείξει σε θέση ρυθμιστή κόμματα που προεκλογικά επιμένουν ότι στοχεύουν σε σχηματισμούς κυβερνήσεων συνεργασίας (και εθνικής ευθύνης…), αλλά ακόμη κι’ αν κατευθυνθεί σε κόμματα που δεν θα συγκεντρώσουν το απαραίτητο 3% για να μπουν στην Βουλή, προσμετρώμενη με άλλες ανάλογες, θα συγκροτήσουν ένα ποσοστό ασφαλείας, που δεν θα επιτρέψει την οιηματική (και επικίνδυνη, λόγω προγραμματικής τζογαδορίστικης ασάφειας κάποιων…) κυβερνητική αυτοδυναμία.
Σ’ αυτές τις περίεργες και τόσο κρίσιμες εκλογές, πέραν των δύο πρώτων, σημασία έχουν και… «οι άλλοι»- από θετική και αποθετική άποψη. Και βέβαια, ο επίμαχος «τρίτος»…