Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ικανότατοι και ταυτόχρονα αδίστακτοι επιστήμονες ανέπτυξαν βιολογικά, χημικά και πυρηνικά όπλα, τα οποία μπορούσαν να πλήξουν ή και να μετατρέψουν σε ακατοίκητη έρημο ολόκληρο τον πλανήτη.
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαετίες προκειμένου να τεθεί υπό έλεγχο, έστω και εν μέρει, η τρομακτική ισχύς αυτών των όπλων -και παρ’ όλα αυτά, ακόμη και τώρα, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ήσυχος ότι δεν θα συμβεί κάποιο «ατύχημα» ή δεν θα βρεθεί ένας «τρελός» να πατήσει το κουμπί της απόλυτης καταστροφής.
Δυστυχώς, όμως, στην εποχή μας έχει προστεθεί μια ακόμη απειλή η οποία μπορεί να οδηγήσει σε Ολοκαύτωμα: το Διαδίκτυο! Μην εκπλήσσεστε. Διότι εκτός από τις τρομακτικές δυνατότητες στην επικοινωνία και την «επανάσταση» που επέφερε στην παραγωγή, το Internet είναι ουσιαστικά το μέσο που διασφαλίζει και εγγυάται την αρμονική λειτουργία της οικονομίας, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, του κρατικού μηχανισμού, των τηλεπικοινωνιών. Κάτι που σημαίνει ότι ενδεχόμενο μπλακ-άουτ, ολικό ή και μερικό, θα αποδειχθεί πέρα για πέρα καταστροφικό.
Έχοντας συνειδητοποιήσει αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, οι κυβερνήσεις και τα επιτελεία των περισσότερων χωρών, ειδικά των ανεπτυγμένων, σπεύδουν να αναπτύξουν νέα, ψηφιακά όπλα, τα οποία έχουν τρομακτικές δυνατότητες. Καθώς, μάλιστα, δεν υπάρχει καμία διεθνής συνθήκη που να τα απαγορεύει ή να επιβάλει τον έλεγχο και τον περιορισμό τους, η ισχύς αυτών των όπλων μεγαλώνει διαρκώς και ανεξέλεγκτα -μέχρι τη στιγμή που θα χρησιμοποιηθούν και θα αποδείξουν πόσο μεγάλο κακό μπορούν να κάνουν.
Όπως μας θύμισε πρόσφατα το περιοδικό Der Spiegel, ήδη από το 1970 ένας Καναδός θεωρητικός των μίντια, ο Μάρσαλ Μακ Λούχαν, είχε γράψει προφητικά: «Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα είναι ένας ανταρτοπόλεμος σε επίπεδο πληροφοριών και πληροφορικής, χωρίς κανένα διαχωρισμό ανάμεσα σε στρατιωτικούς και πολίτες-αμάχους».
Πρωτοπόρες σε αυτό τον τομέα είναι -ποιος άλλος;- οι Ηνωμένες Πολιτείες. Με αιχμή του δόρατος την NSA (Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας) και σε συνεργασία με μια ομάδα «πρόθυμων» συμμάχων τους (Βρετανία, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία) αναπτύσσουν ταχύτατα ένα ειδικό κλάδο ηλεκτρονικού πολέμου, στόχος του οποίου είναι να καταφέρνει καίρια πλήγματα κατά των εχθρών των ΗΠΑ.
Παράλληλα, μάλιστα, το δίκτυο αυτό επιτελεί ένα άλλο «καθήκον»: Παρακολουθεί κάθε κίνηση και επικοινωνία όχι μόνο των υπόπτων για τρομοκρατία, αλλά και εκατοντάδων εκατομμυρίων απλών πολιτών, επιχειρήσεων-ανταγωνιστών, ακόμη και ηγετών ξένων χωρών.
Μέχρι σήμερα, βεβαίως, οι αντιδράσεις που προκαλούσαν αυτές οι δραστηριότητες ήταν μεγάλες -ειδικά στην Ευρώπη, όπου οι δημοκρατικές παραδόσεις παραμένουν βαθιά ριζωμένες στις κοινωνίες (θυμηθείτε τις αντιδράσεις των Γερμανών στην παρακολούθηση της Μέρκελ…). Ωστόσο, οι πρόσφατες επιθέσεις των «τζιχαντιστών» στο Παρίσι και η απειλή νέων χτυπημάτων μοιάζει να αλλάζει άρδην τα δεδομένα.
Αρκετοί έχουν σπεύσει να χαρακτηρίσουν το Διαδίκτυο μέσο στρατολόγησης τρομοκρατών, καθώς και διαρκούς προπαγάνδας και προβολής των θέσεών τους. Οι δε υπουργοί Εσωτερικών της Ε.Ε. συζητούν ήδη ένα νέο πλαίσιο παρακολούθησης και καταστολής σε αυτό, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιέζουν ώστε να συναφθεί μια διεθνής συνθήκη, η οποία θα προβλέπει μέτρα-τομές, τόσο μόνιμα όσο και έκτακτα.
Το συμπέρασμα είναι απλό: Στις λεωφόρους της πληροφορίας και της πληροφορικής, σύντομα η εποχή της αθωότητας θα αποτελεί μια ανάμνηση. Μαζί με το δικαίωμα στην ελεύθερη επικοινωνία και διάδοση των ιδεών.
Ημερησία