Ηταν πριν από ένα χρόνο, 27 Ιανουαρίου του 2014, ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, που η μόνιμη ελληνική αντιπροσωπεία στην UNESCO συμμετείχε στις σχετικές εκδηλώσεις με την προβολή του ντοκιμαντέρ του Βασίλη Λουλέ «Φιλιά εις τα παιδιά».
Φέτος, η συνταρακτική αυτή ταινία που δίνει φωνή σε πέντε μικρά Εβραιόπουλα που σώθηκαν από τον θάνατο χάρις σε οικογένειες Χριστιανών στην Ελλάδα της γερμανικής Κατοχής επιστρέφει με την ίδια αφορμή, την Ημέρα Μνήμης, στην Αθήνα και στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος για μια και μοναδική προβολή το Σάββατο 31 Ιανουαρίου. Σε αυτά τα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, το ντοκιμαντέρ του Βασίλη Λουλέ έχει διαγράψει έναν εντυπωσιακό κύκλο που μέσα στο 2014 συμπεριέλαβε και μία περιοδεία στη Βόρειο Αμερική. Από τις 18 Οκτωβρίου και για έναν ολόκληρο μήνα προβλήθηκε σε οκτώ πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά κάνοντας στάσεις σε ορισμένα από τα επιφανέστερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο (Χάρβαρντ, Γέιλ, Κολούμπια, Στάνφορντ, κ.ά.), έχοντας την πολύτιμη υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση. «Παντού οι άνθρωποι ένιωσαν την ίδια συγκίνηση στα ίδια σημεία του φιλμ, γέλασαν στα ίδια σημεία, ήθελαν να μάθουν από μένα στο τέλος τα ίδια πράγματα», ανακαλεί αναμνήσεις της Αμερικής ο Βασίλης Λουλές.
Εκπλήξεις
Και μαζί με τις αναμενόμενες ερωτήσεις του κοινού, κάθε φορά υπήρχαν και εκπλήξεις: ερωτήσεις που αποκάλυπταν και στον ίδιο νέες πτυχές της ταινίας, «που όσο αγκαλιάζεται από ένα διεθνές κοινό τόσο πιο ανοιχτή γίνεται σε νέες προσεγγίσεις». Πολλές φορές τον πλησίασαν ηλικιωμένοι Εβραίοι με τη δίψα να μοιραστούν μαζί του την προσωπική τους οδυνηρή περιπέτεια, αλλά και Χριστιανοί που ήταν περήφανοι που κάποιος πρόγονός τους διακινδύνευσε για να σώσει Εβραίους κατά την Κατοχή.
Αναρωτιέται ο Βασίλης Λουλές στα δύο χρόνια που προβάλλεται το «Φιλιά εις τα παιδιά» τι είναι αυτό που έκανε αυτή την ταινία να ευτυχήσει στην επαφή της με το κοινό. «Πέρα φυσικά από το μέγα θέμα της καταστροφής των Ελλήνων Εβραίων που δεν είχε ποτέ φωτιστεί όσο έπρεπε μέσα από το ελληνικό σινεμά, πέρα από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις της Ροζίνας, του Σήφη, της Ευτυχίας, της Σέλλυ και του Μάριου (των πέντε ηλικιωμένων ανθρώπων του ντοκιμαντέρ, των «κρυμμένων Εβραιόπουλων» που σώθηκαν χάρη στην προστασία που βρήκαν από Χριστιανούς Ελληνες), νομίζω ότι το πιο σημαντικό ήταν η επιλογή της οπτικής: “μέσα από τα μάτια των παιδιών”. Προσπάθησα να κάνω μια ταινία που να μην είναι μια ακόμα κατάθεση πάνω στο Ολοκαύτωμα αλλά μια ταινία για την παιδική ηλικία στη σκιά του Ολοκαυτώματος».
Δημήτρης Ρηγόπουλος