Κάποιοι ανέλαβαν τον εμπρησμό των γραφείων της Athens Voice. Κάποιοι άλλοι, κουκουλοφόροι, γνωστοί-άγνωστοι στον δικηγόρο Γιάννη Ραχιώτη τού επιτέθηκαν και τον ξυλοκόπησαν ενώ έτρωγε σε ταβέρνα στα Εξάρχεια. Τα παραπάνω περιστατικά θα έπρεπε να αφορούν αποκλειστικά την αστυνομία και τους ψυχιάτρους.
Όταν βαφτίζεις την «επαναστατική» σου οργάνωση «Μαύρες Κυριακές – Κόκκινες Νύχτες» (αν ήταν τίτλος ερωτικής νουάρ ταινίας πιθανόν και να προκαλούσε το ενδιαφέρον του κοινού), σε τι διαφέρεις από εκείνον που φοράει τη μάσκα και την μπέρτα του Ζορό και ξαμολιέται στους δρόμους για να απονείμει με το σπαθί –αληθινό ή ψεύτικο- τη δική του δικαιοσύνη
Όταν προπηλακίζεις έναν συμπολίτη σου επειδή τον θεωρείς υποκριτή – «ο Ραχιώτης παριστάνει τον αριστερό αλλά ζει σαν μπον βιβέρ του Κολωνακίου»- σε τι διαφέρεις από μία σαλεμένη κουτσομπόλα της γειτονιάς, που ωρύεται στον φωταγωγό και βγάζει τα άπλυτα του ενός και του αλλουνού στα φόρα, «για να τα μάθει η κοινωνία και να φρίξει, για να τα ακούσει κι ο Θεός!» ; Διαφέρεις μόνο κατά το αξιόποινο των πράξεων σου.
ατομική τρομοκρατία, η βίαια δράση εναντίον επιλεγμένων ανθρώπινων και υλικών στόχων, έχει βαθιές ρίζες και κρίσιμη επίδραση στην Ιστορία. Ως πράξη ατομικής τρομοκρατίας θα μπορούσε να εκληφθεί η πρώτη τυραννοκτονία το 514 π.Χ., όταν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων σκότωσαν τον Ίππαρχο, γεγονός που οδήγησε στην εγκαθίδρυση της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ως πράξη ατομικής τρομοκρατίας ερμήνευσαν οι Οθωμανοί την πυρπόληση της ναυαρχίδας τους από τον Κωνσταντή Κανάρη. Η δολοφονία του πρίγκιπα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στάθηκε η σπίθα για την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και η παράνομη –κατά τους νόμους των κρατούντων- υποστολή και κλοπή της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη υπήρξε η πρώτη αντιστασιακή ενέργεια στην Ευρώπη του 1941.
Για να συζητηθεί μια ενέργεια στα σοβαρά, να ενταχθεί στη σφαίρα της ατομικής τρομοκρατίας και να δικαιωθεί ιστορικά, πρέπει να καλύπτει δύο προϋποθέσεις: Αφ’ενός να εκφράζει με πιστότητα το παλλαϊκό αίσθημα. Αφ’ετέρου να επιτυγχάνει ένα άξιο λόγου πολιτικό αποτέλεσμα.
Ο Κανάρης είχε μαζί του όλους τους σκλαβωμένους Έλληνες. Ο Σάντας και ο Γλέζος επίσης. Στον Αρμόδιο και στον Αριστογείτονα έστησαν οι Αθηναίοι λαμπρά αγάλματα, τι και αν ισχυρίζονταν οι κακές γλώσσες ότι τα κίνητρα της πράξης τους ήταν πρωτίστως ερωτικά; Ο Χάρβεϋ Λη Όσβαλντ αντιθέτως μπορεί να δολοφόνησε τον Αμερικάνο Πρόεδρο, το έγκλημά του ωστόσο ούτε για μια στιγμή δεν θεωρήθηκε πολιτικό – η τρικυμία εν κρανίω του τού στέρησε ένα τέτοιο φωτοστέφανο.
Στο βιβλίο του, ο Δημήτρης Κουφοντίνας αφιερώνει κάμποσες σελίδες για να αποδείξει ότι η «17 Νοέμβρη» διέθετε μεγάλη αποδοχή – φτάνει να ισχυριστεί πως αν κατέβαινε στις εκλογές, θα σάρωνε. Σίγουρα υπερβάλλει και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Οι παλαιότεροι ωστόσο όντως θυμόμαστε πως κάθε «χτύπημα» της «17 Νοέμβρη» μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, επευφημούνταν από ένα υπολογίσιμο τμήμα των συμπολιτών μας. Η φράση «ε ρε “17 Νοέμβρη” που τους χρειάζεται!» έβγαινε τακτικά απ’τα χείλη φιλήσυχων, νομοταγών ανθρώπων. Με την εξάρθρωση το 2002 των ιστορικών τρομοκρατικών ομάδων της Μεταπολίτευσης, ο κύκλος φάνηκε προσωρινά να κλείνει. Η ευφορία των Ολυμπιακών Αγώνων είχε καταλάβει σχεδόν τους πάντες στην Ελλάδα και δεν επέτρεπε βίαιες, «επαναστατικές», ανορθογραφίες.
Ο κύκλος ξανάνοιξε τον Δεκέμβριο του 2008 με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και διευρύνθηκε με ό,τι ακολούθησε: Χρεοκοπία, μνημόνια, κατακέφαλα χτυπήματα στη μεσαία τάξη, αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού… Οι τρομοκράτες νέας εσοδείας δεν αποτελούν, κατά την άποψή μου, καν τρομοκράτες. Δεν διαθέτουν ούτε υπόβαθρο ιδεολογικό ούτε στόχευση πολιτική ούτε τη στοιχειώδη εκείνη σοβαρότητα, η οποία χαρακτηρίζει τους «αντάρτες πόλεων».
Η δράση τους είναι σπασμωδική, τα κίνητρα τους –όσο φανφαρόνικα και αν εκφράζονται στις προκηρύξεις τους- είναι απλώς εκδικητικά. Το χέρι τους δεν οπλίζεται από το επαναστικό πρόταγμα του Μπακούνιν ή του Λένιν, για την όποια κοινωνική ανάλυσή τους δεν χρησιμοποιούν τα εργαλεία του Μαρξ ή του Μπαλζάκ, τα προηγούμενα των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» και των «Μπάαντερ-Μάινχοφ» προφανώς τα αγνοούν.
Καθοδηγητής των τρομοκρατών νέας εσοδείας στην Ελλάδα είναι η πιο κίτρινη δημοσιογραφία.Οι ελεεινοί τύποι που βγαίνουν νυχθημερόν σε τηλεοράσεις, σε ραδιόφωνα και social media και κανοναρχούν εναντίον της διαφθοράς και της διαπλοκής, από την οποίαν εν κρυπτώ λαδώνονται, τα αλισβερίσια της οποίας πιστά υπηρετούν. Αυτοί που έχουν την κρυφή κάμερα πολύτιμο εργαλείο τους και που επιχαίρουν στο σύνθημα «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή!». Αυτοί που καθημερινά επινοούν, καταγγέλλουν και προγράφουν «προδότες του λαού» και «πουλημένους κουίσλινγκ». Οι διασπορείς του εμφυλίου πνεύματος.
Η μόνη ίσως πρωτότυπη και εύστοχη έκφραση της «17 Νοέμβρη» ήταν η ΛΜΑΤ, η «λούμπεν μεγαλοαστική τάξη». Πράγματι, στην μεταπολεμική Ελλάδα, οι έχοντες και οι κατέχοντες υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό λούμπεν. Λογικό ίσως είναι να έχουμε ακόμα πιο λούμπεν «τρομοκράτες»
Το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη δημοσιεύεται στο Lifo.gr
[Widget_Twitter id=”1″]