Και μόνο το γεγονός ότι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο αισθάνθηκαν την ανάγκη να διατρανώσουν ότι «είναι Charlie» μετά τις αποτρόπαιες τρομοκρατικές δολοφονίες στο Παρίσι, αποδεικνύει πως βαθειά μέσα μας γνωρίζουμε (και φοβόμαστε…) πως ΔΕΝ είμαστε «όλοι Charlie».
Και το χειρότερο: πως είμαστε καταδικασμένοι να συμβιώσουμε με την τρομοκρατία του φανατισμού και όποια άλλη, σ’ ένα πόλεμο που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στον κόσμο μας, ανάμεσα σε δυό κόσμους που δεν συναντώνται πουθενά, παρά μόνο στο αίμα και την οδύνη
Μακάρι ν’ αποδεχθεί υπερβολή η εκτίμηση ότι η Ευρώπη αρχίζει να ζει την δική της «11η Σεπτεμβρίου», και μαζί της ολόκληρη η Δύση ένα δεύτερο γύρο (χωρίς ποτέ να τελειώσει ο πρώτος…) ενός θρησκευτικού τρομοκρατικού πολέμου, που εξελίσσεται εφιαλτικά σε διαπολιτισμικό ολοκαύτωμα. Σ’ ένα τέτοιο δραματικό γύρισμα σελίδας της ιστορίας όπου βεβαιότητες και παγιωμένοι τρόποι ζωής ανατρέπονται σε ποτάμια αίματος από τυφλά φανατικά χτυπήματα, είναι μοιραία αναμενόμενο να επικρατήσει η οργή, ο εκδικητισμός, το τυφλό μίσος στην πλευρά που δέχεται τις εξωφρενικές επιθέσεις. Κι’ αναπόφευκτα, αυτή η ενστικτώδης αντίδραση θα ρίξει λάδι στην άλλη πλευρά, του φανατισμού, πόσο μάλλον που γι’ αυτήν η «θυσία», ο θάνατος δεν αποτελούν «κόστος» αλλά υπέρτατη «θεία» ευλογία που την ηρωοποιεί -και πυκνώνει τις τάξεις της…
Πάνω στην οργή, τον φόβο και την μισαλλοδοξία έχουν εδραιωθεί «ιδεολογίες», πολιτικά συστήματα και μέθοδοι διακυβέρνησης, που οδήγησαν στον όλεθρο και ευτέλισαν την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Η Ευρώπη, έχει βιώσει αυτή την αθλιότητα που διαχύθηκε παγκόσμια, πριν μόλις 75 χρόνια. Και σήμερα, κινδυνεύει να την ξαναζήσει με την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες και τα αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα τα οποία αντί για ένωση δημοκρατικών λαών και αλληλεγγύη, τιμαριοποιούν σε «τάξεις» την Γηραιά Ήπειρο. Δεν είναι διόλου τυχαία η πρώτη αντίδραση μίσους και πολεμικού καλέσματος, μετά τα φονικά στο Παρίσι, στα οποία προσέτρεξε η Μαρί Λεπέν του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου». Που μέσα σε τέτοιο κλίμα φόβου και αλλοφροσύνης, είναι βέβαιο ότι στην κοινωνία θα βρουν πολύ εύφορο έδαφος να «ανθίσουν»…
Από την άλλη πλευρά, διακρίνονται ήδη τα λάβαρα και τα συνθήματα της «προοδευτικής αριστεροσύνης» και των άκριτων οπαδών μιας πολυπολιτισμικής ουτοπίας, που επιχειρεί να βρει ελαφρυντικά, «δικαιολογητικά» επιχειρήματα, αόριστες «δικαιώσεις» που σε τελευταία ανάλυση εξομοιώνουν, τουλάχιστον, τους θύτες με τα θύματα. Που «εκλογικεύουν» την σύγκρουση μεταξύ θεοκρατικού μίσους και φανατισμού, από την μια, και της κοινωνίας του διαφωτισμού από την άλλη- με όλα της τα λάθη και τις παραλείψεις, τις ολιγωρίες και τις ιδιομορφίες της.
Η τρομοκρατία του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού με τις θεοκρατικές ρίζες, έχει ιστορικά τις ερμηνείες της και έχει καταγραφεί-πριν στραφεί στην Δύση- σε ενδομουσουλμανικές συγκρούσεις ίσως και με ακόμη μεγαλύτερο μίσος. Το τωρινό αντιδυτικό ξέσπασμά της, φυσικά και δεν δικαιολογείται αλλά μπορεί (και κυρίως: πρέπει…) να ερμηνευθεί με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Οι σημερινοί φανατικοί τζιχαντιστές, είναι εκ των πραγμάτων δημιούργημα των κατά καιρούς καιροσκοπικών πολιτικών την Δύσης ( υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ) που χρησιμοποίησε την θρησκευτική τους ταυτότητα και τις ενδομουσουλμανικές διενέξεις για να «υποστηρίξει» τα παιγνίδια της, από την Παλαιστίνη και το Αφγανιστάν μέχρι τον πόλεμο στο Ιράκ και την προσπάθεια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσσαντ της Συρίας, με αποτέλεσμα την εξάπλωση του «Ισλαμικού Κράτους», σ’ ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά και στα… προάστια του Παρισιού.
Αυτήν την παράμετρο, δεν μπορούν να την αγνοήσουν οι κατατρομοκρατημένοι δυτικοί ηγέτες, στις αναλύσεις που κάνουν και θα κάνουν για να αντιμετωπίσουν, με τις κατά το δυνατόν μικρότερες απώλειες, αυτόν τον πόλεμο που έχει αρχίσει. Απολυτότητες, ανόητες (και ανιστόρητες- είδαμε που οδήγησε τον κόσμο ο μικρόνους Μπους..) σκληράδες και κοντόφθαλμες «Συμμαχίες του Καλού» εναντίον του «Απόλυτου Κακού», είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Και να πυκνώσουν τις τάξεις του θεοκρατικού φανατισμού, μια εν εξελίξει πορεία που τελικά θα θίξει την ίδια την Δύση, τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατική τάξη. Απαιτείται ψυχραιμία και ρεαλισμός, αυτοκριτική, αναθεώρηση επικίνδυνων καιροσκοπικών «πολιτικών», εκ βάθρων αναθεώρηση των μεθόδων και της ποιότητας των σχέσεων με τους μουσουλμανικούς λαούς (που δεν είναι συλλήβδην τρομοκράτες, αλλά αν συνεχίσουμε να μην εξετάζουμε ρεαλιστικές εναλλακτικές, θα τους κάνουμε, με μαθηματική ακρίβεια!)- και βεβαίως χρόνος, υπομονή και προσήλωση στον στόχο της λογικής και της ανθρωπιάς…
Δύσκολα πράγματα για τις σημερινές ηγεσίες της γηράσκουσας Δύσης…