Ο ανατρεπτικός Μπρεχτ, ο εμπνευστής της “Οπερας της Πεντάρας” δείχνει το δρόμο: «Η πραγματικότητα είναι εκεί και σε περιμένει, θέλει να αλλάξει, άλλαξέ την».
Ο Μπρεχτ, γέννησε από τα σπλάχνα του το σύγχρονο θέατρο φυτεύοντας το σε έναν κήπο, που δεν χόρταινε να βλέπει τα αγριόχορτα να φυτρώνουν κατά βούληση.
«Οι άνθρωποι παραείναι ανθεκτικοί, αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι σε θέση να κάνουν υπερβολικά πολλά σε βάρος του εαυτού τους. Αντέχουν υπερβολικά πολύ».
Το 1919, θα έρθει σε επαφή με τον κομμουνισμό, μια σχέση που θα κρατήσει για πάντα παρά τις δυσκολίες που είχαν, με κορυφαία στιγμή το 1933. Τότε, που μαζί με τα αντιεξουσιαστικά του έργα αυτοεξορίζονται, μιας και η Γερμανία έπειτα από την άνοδο του Ναζισμού τα απαγορεύει, καλώντας την αστυνομία σε κάθε του παράσταση. Έτσι, θα βρεθεί στην Αμερική, μέχρι το τέλος του πολέμου.
Ο Μπρέχτ, θα θεωρηθεί το 1923 απειλή για το εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, έχοντας καταταχθεί ως 5ος στη λίστα με τις πιο επικίνδυνες προσωπικότητες της Γερμανίας. Βλέπεις, εκεί που προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το θέατρο είναι χώρος συζήτησης και όχι τόπος ψευδαισθήσεων, την ίδια στιγμή στεκόταν αντίθετος στην ιδέα του επεκτατικού πολέμου και τις οικονομικές συνέπειες του εξελισσόμενου καπιταλισμού.
Η «Όπερα της Πεντάρας», θα είναι η πρώτη μεγάλη επιτυχία για τον πολέμιο της εξουσίας, κάνοντας ξεκάθαρο ότι η επίδραση του τον 20ο αιώνα, θα είναι τεράστια.
Ξεχωρίσαμε κάποια από εκείνα που έγραψε και γκρέμισαν τον κόσμος μας, για να φτιάξουν στα συντρίμμια του έναν καινούργιο.
«Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο. Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει».
«Είναι ευκολότερο να ληστέψεις ιδρύοντας μια τράπεζα παρά απειλώντας έναν ταμία».
«Σε κάθε ιδέα, πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και πού πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».
«Κανείς δεν μπορεί να είναι καλός για πολύ, αν δεν υπάρχει ζήτηση για καλοσύνη».
«Η πραγματικότητα είναι εκεί και σε περιμένει, θέλει να αλλάξει, άλλαξέ την».
«Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δεν βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Οι βασιλιάδες κουβάλησαν τ’ αγκωνάρια;».
«Όταν η τέχνη είναι απολιτική, απλά σημαίνει ότι έχει συμμαχήσει με την άρχουσα τάξη».
«Μερικές φορές είναι πιο σημαντικό να είσαι άνθρωπος από το να έχεις καλό γούστο».
«Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες».
Το διαβάσαμε στο Popaganda.gr
Η Όπερα της πεντάρας είναι μουσικό έργο του Γερμανού συνθέτη Κουρτ Βάιλ σε λιμπρέτο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πρόκειται για μεταφορά του αγγλικού έργου του 18ου αιώνα Η όπερα του ζητιάνου (Beggar’s Opera) του Τζον Γκέι. Έκανε πρεμιέρα στις 31 Αυγούστου 1928 στο Θέατρο του Βερολίνου κι από την πρώτη στιγμή προκάλεσε αίσθηση στο ευρύ κοινό κι είχε μεγάλο αντίκτυπο στο χώρο του μιούζικαλ. Γνώρισε παγκόσμια επιτυχία, μεταφράστηκε σε 18 γλώσσες, ενώ εξακολουθεί και παίζεται από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους, ενώ έχει γνωρίσει αρκετές παραλλαγές για τον κινηματογράφο, την όπερα κλπ.