Στη Γαλλία οι εξελίξεις στη διατροφή των ηγετών είναι ραγδαίες. Μαζί με την κρίση έφτασε και μια άλλη λέξη στα πιάτα τους, η δίαιτα, ένα νέο εργαλείο επικοινωνίας.
Ακριβώς μια εβδομάδα μετά την ανάληψη των νέων του καθηκόντων ως πρωθυπουργού της Γαλλίας, τον Απρίλιο του 2014, ο Manuel Valls, ευχαριστώντας τον Christophe Langrée, επικεφαλής μάγειρα του πρωθυπουργού, προχώρησε σε δραστική αλλαγή των μενού, ζητώντας να τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με κόκκινο κρέας και να αποκλειστούν τα προϊόντα που περιέχουν γλουτένη (ψωμί, ζυμαρικά, γλυκά, μπίρες, σάλτσα σόγιας). Σε ευρύτερο πλαίσιο, η διατροφή του Manuel Valls είναι μέρος μιας γενικότερης κίνησης: Οι Γάλλοι πολιτικοί δεν επιδίδονται πλέον σε φαγοπότια, τρώνε στο πόδι, γρήγορα και υγιεινά. Σε μια στιγμή που η λιτότητα φαντάζει πιο αυστηρή από ποτέ, η ανάγκη για υγιεινή διατροφή μοιάζει πιο επιτακτική και η πίεση από τα media είναι ισχυρή. Τα διάσημα κουτάλια με χαβιάρι της εποχής Mitterrand θυσιάστηκαν προς όφελος του λιτού φαγητού του Sarkozy, συμβολίζοντας τη βαθιά αλλαγή που συντελείται στον κόσμο της εξουσίας. Ο Gilbert Le Bris, βουλευτής του σοσιαλιστικού κόμματος και πρόεδρος της γαλλικής αντιπροσωπείας στο ΝΑΤΟ, υποστηρίζει πως η μετάβαση από τα βαριά πιάτα της δεκαετίας του ’50 στις πιο ελαφριές σημερινές συνταγές αποτυπώνει μια αλλαγή στον τρόπο διαπραγμάτευσης. «Περάσαμε από την τραπεζαρία στο τραπέζι που δεν έχει τρόφιμα ούτε επιδόρπια. Αυτό της αίθουσας συσκέψεων…».
Σε μια στιγμή που η λιτότητα φαντάζει πιο αυστηρή από ποτέ, η ανάγκη για υγιεινή διατροφή μοιάζει πιο επιτακτική και η πίεση από τα media είναι ισχυρή.
Αν το φαγητό ήταν μια πολιτική πράξη για τους έχοντες δύναμη εξουσίας, από το 2000 και μετά η μεγαλοπρέπεια εγκατέλειψε τα σερβίτσια. Πιο πριν ο Valéry Giscard d’Estaing δοκίμασε μια έξοδο από την πεπατημένη της εποχής του με τη διαιτητική κουζίνα του Michel Guérard (ο Pompidou, o Mitterrand και ο Chirac, αντιθέτως, καλλιέργησαν την παράδοση των προεδρικών γιορτών).
Η θητεία ορόσημο για την αλλαγή της διατροφής των πολιτικών ήταν αυτή του Sarkozy. Πρώτος μάρτυρας αυτής της εξέλιξης ήταν ο Pascal Mousset. Ο διευθυντής του εστιατορίου της Γαλλικής Γερουσίας και ιδιοκτήτης πολλών παριζιάνικων εστιατορίων στα οποία συχνάζουν πολιτικοί, είδε στα δεκαπέντε χρόνια άσκησης των καθηκόντων του να χάνουν τα τραπέζια την ελκυστικότητά τους. Είδε έκθαμβος τις φιάλες Bordeaux που συνόδευαν τα σουκρούτ να παραδίδουν τη θέση τους στο πιο ελαφρύ Saumur Champigny ή ακόμα και στο ανθρακούχο νερό. Στο ίδιο πνεύμα, το γκρέιπφρουτ έχει γίνει το μπεστ σέλερ του μενού εις βάρος του μισοψημένου φουαγκρά. Σύμφωνα με τον σεφ Gérard Cagna, κάτοχο δύο αστεριών Michelin, «σήμερα οι πολιτικοί θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να κλείνουν τα σακάκια τους». Αυτό το επιβεβαιώνει και ο Yves Deplace, σεφ στη Matignon, την επίσημη κατοικία του πρωθυπουργού της Γαλλίας από το 1985 έως το 2008, λέγοντας ότι οι πολιτικοί πλέον έχουν «τις συνήθειες υγιεινής ενός αθλητή και βρίσκονται μονίμως σε επιφυλακή».
Δημοσιεύτηκε στο PAPER, τεύχος 41 – Ιανουάριος 2015