Ουκρανία: Πόσο δικαιολογημένο μπορεί να είναι το αφήγημα της Μόσχας;
Το μέγεθος της εκστρατείας, το πλήθος των στρατευμάτων και των μέσων που τη συνοδεύουν, αλλά και οι τραγικές συνέπειες, οι θάνατοι αμάχων, οι καταστροφές ιστορικών πόλεων και τα καραβάνια εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που την ακολούθησαν στη διάρκεια των πρώτων δέκα ημερών της κρίσης, δεν δικαιολογούνται από τα προβαλλόμενα επιχειρήματα για την προστασία των καταδιωκόμενων ρωσόφωνων από τις ναζιστικές ορδές του Δεξιού Τομέα και του Τάγματος του Αζόφ. Κανείς πια δεν πιστεύει ότι όλα έγιναν για την εξασφάλιση των ρωσόφωνων επαρχιών της Ανατολικής Ουκρανίας.
Κάτι πιο μεγάλο κινεί προφανώς τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις και την ηγεσία του Κρεμλίνου. Η απάντηση δίδεται από την επίσημη ρωσική ρητορική, από τα κείμενα που φιλοξενούνται στα ελεγχόμενα από τη Μόσχα μέσα ενημέρωσης, από τις δηλώσεις του Λαβρόφ και από τις απειλές που εκτοξεύει ο Μεντβέντεφ κατά πάντων.
Το επίμαχο άρθρο για πρόωρη νίκη
Ενα άρθρο που αναρτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου, πιθανώς κατά λάθος, σε ιστοσελίδα του πρακτορείου ειδήσεων RIA Novosti και γιόρταζε πρόωρα τη ρωσική νίκη και την αναμενόμενη κατάρρευση του ουκρανικού κράτους, περιγράφει με σαφήνεια το αυτοκρατορικό σχέδιο του προέδρου Πούτιν._ A Russian state news agency appears to have put out and then deleted an article that suggested a Russian victory had been achieved –
Σε αυτό, ο αρθρογράφος επικαλείται τις προειδοποιήσεις που απηύθυνε ο σύγχρονος τσάρος το 2007, πριν από 15 χρόνια, στο Μόναχο, όπου κατέγραψε τον καημό και τον άσβεστο πόθο του, που δεν είναι άλλος από αυτόν της αναβίωσης της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ενωσης.
Γέννημα – θρέμμα της σοβιετικής εποχής, παιδί των μυστικών υπηρεσιών και του ρωσικού στρατο-βιομηχανικού συμπλέγματος, ο ρώσος πρόεδρος δεν ξεπέρασε ποτέ τον ακρωτηριασμό του 1991 και για λόγους που εκείνος γνωρίζει έκρινε ότι ήλθε ο καιρός για ένα ιστορικό άλμα, για την οικοδόμηση της «νέας εποχής», όπως αυτός τη φαντάζεται.
Ο πόθος για αναβίωση της Σοβιετικής Ενωσης
Σύμφωνα με το ρωσικό αφήγημα και το επίμαχο άρθρο, η Ρωσία με την εισβολή στην Ουκρανία επιχειρεί να «αποκαταστήσει την ιστορική της ενότητα», «να ξεπεράσει την τραγωδία του 1991, αυτή την τρομερή καταστροφή της Ιστορίας, αυτή την αφύσικη παρεκτροπή», όπως περιγράφεται. «Ο Πούτιν άδραξε την ευκαιρία για να επιστρέψει η Ουκρανία στην ιστορική σλαβική ένωσή της με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία».
Ανέλαβε «την ιστορική ευθύνη» να μην αφήσει την εκκρεμότητα του ουκρανικού ζητήματος στις μελλοντικές γενιές, παρά να σπάσει τώρα «το σύμπλεγμα ενός διχασμένου έθνους και εκείνο της εθνικής ταπείνωσης» που καταχωρήθηκε όταν «ο ρωσικός οίκος άρχισε να χάνει μέρος των θεμελίων του – το Κίεβο – και στη συνέχεια αναγκάστηκε να συμφιλιωθεί με την ύπαρξη δύο κρατών και δύο λαών».
Κατόπιν αυτών, η τρέχουσα κρίση αντιμετωπίζεται ως εμφύλια σύρραξη, που προκύπτει από την τεχνητή ύπαρξη δύο κρατών και δύο στρατών, η οποία θα πάψει να υφίσταται με την ήττα του Ζελένσκι.
Ξεκαθαρίζεται δε ότι «το ουκρανικό κράτος θα εκκαθαριστεί, θα αναδομηθεί, θα αποκατασταθεί και θα επανέλθει στη φυσική του θέση ως μέρος του ρωσικού κόσμου, ως τμήμα της Ευρασιατικής Ενωσης ή της Ενωσης μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας».
Η ηγεσία Πούτιν δεν έχει αυταπάτες για τις συνέπειες των επιλογών της και τη γεωπολιτική διαταραχή που θα προκαλέσουν οι πολεμικές επιδιώξεις της. Υπογραμμίζεται ωστόσο ότι «καμία πίεση της Δύσης στη Ρωσία δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα». Στο συγκεκριμένο κείμενο σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι «θα υπάρξουν απώλειες από την αντιπαράθεση και στις δύο πλευρές» αλλά δηλώνεται ότι «η Ρωσία είναι έτοιμη για αυτές, ηθικά και γεωπολιτικά».
Οι υπέρτεροι στόχοι της ουκρανικής κρίσης
Στο αποκαλυπτικό κείμενο περιγράφονται επίσης οι διαφορές μεταξύ του γαλλογερμανικού ευρωπαϊκού άξονα και των ατλαντιστών Αγγλοσαξόνων. «Γαλλία και Γερμανία διαφέρουν θεμελιωδώς από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ», αλλά «το γερμανικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν έχει κανένα στρατηγικό νόημα όσο υπάρχει αγγλοσαξονικός ιδεολογικός, στρατιωτικός και γεωπολιτικός έλεγχος».
Στη βάση των παραπάνω διαπιστώσεων αποκαλύπτονται οι σκοποί και οι υπέρτεροι στόχοι της ουκρανικής κρίσης, οι οποίοι και εξηγούν τόσο την ένταση της εκστρατείας όσο και την επίκληση της πυρηνικής απειλής.
Η σύγχρονη μετακομμουνιστική ρωσική ολιγαρχική στρατιωτικοπολιτική τάξη στοχεύει «στην οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, προϊόν του νέου πολυπολικού κόσμου», που κατά την εκτίμηση των ιθυνόντων της Μόσχας γίνεται πλέον πραγματικότητα.