Τεχνοχώρος

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος μας προσκαλεί στην έκθεση «Αόρατη ασάλευτη παρουσία», μία εικαστική συνομιλία των Αφροδίτης Γκρίζη, Ειρήνης Μνατσακανιάν και Άννας-Μαρίας Σμυρνάκη. Η Αφροδίτη Γκρίζη επεξεργάζεται το μετάξι με εκρήξεις χρωμάτων αλλά και λεπτές αποχρώσεις δημιουργώντας 2 επίπεδα που αλληλεπιδρούν μέσω του φωτός. Η Ειρήνη Μνατσακανιάν μέσα από τη ζωγραφική και τη χαρακτική αποτυπώνει σκιές του παρελθόντος αναδιαμορφώνοντας τις σχέσεις στο παρόν. Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη ζωγραφίζοντας με ακουαρέλα σινική μελάνη και μολύβια πάνω στο λευκό χαρτί, αποτυπώνει στιγμές της ύπαρξης της σημειώνοντας σκέψεις και χρησιμοποιώντας αλληγορίες.

Ο Χάρης Κοντοσφύρης, gestalter (αλληλεπιδραστής) της έκθεσης γράφει: «Μακριά από τον νου, στο ιερότερο άκρο της καρδιάς, ακροπατούμε τρέμοντας. Το ένα μας πόδι πατάει στο ηλιοκαμένο χώμα, και το άλλο ψάχνει στα σκοτεινά, στον γκρεμό της αβύσσου, στη λάσπη της τυφλότητας. Όλοι έχουμε τις αγωνίες του Νίκου Καζαντζάκη. Οι τρεις καλλιτέχνιδες διαισθάνονται ψυχικά, η μία τη γέννηση, η άλλη την πορεία της ζωής και η τρίτη την ανάγκη να ξεθολώσουμε το είδωλο, να γίνει παρουσία. Στον αστικό ατομικισμό ο ναρκισσισμός, η βιολογική γέννηση, η αναγέννηση του νου και της ψυχής, η νοσταλγία του θανάτου είναι τα φαινόμενα που χρειάζονται εξιχνίαση και εκείνα που απασχολούν ιδιαίτερα τις τρεις τους. Εξομολογήσεις και αντί-εξομολογήσεις, το εσωτερικό κενό, η απέχθεια για την εξουσία, η υπέρθεση της αυτοεξέτασης με την ασυνέπεια, η κοσμοαντίληψη τόσων παραιτημένων, η κοινωνική επιβίωση, ο μαρασμός της αίσθησης του παρελθόντος, ο φόβος των γερατειών και η ανδρόγυνη ουτοπία είναι μερικές από τις εφορμήσεις. Οι εικαστικές θέσεις για την εγκυμονούσα γυναίκα, για τη θεματοφύλακα της μνήμης της οικογένειας και την ευδιακρισία της γυναικείας εικόνας επιτελείται ζωγραφικά μεν αλλά με την εισαγωγή μιας καινούργιας λειτουργίας, της νοσταλγικής ανάμνησης γονιδιακά κινηματογραφικής. Η έκθεση αυτή μιλάει για τη φλόγα που είναι η ψυχή του ανθρώπου, που δεν στέκεται, δεν μπορεί να καεί, και κανένας δεν μπορεί να τη σβήσει, όπως υποστηρίζει μαχόμενος ο Καζαντζάκης. Η Αφροδίτη Γκρίζη αναγεννά, η Ειρήνη Μνατσακανιάν δεν ξεχνά και η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη εισβάλλει στον φίλαυτο εαυτό. Η μνήμη μας κατέχει! Η Αφροδίτη προσφέρει, η Ειρήνη κυριαρχείται και η Άννα-Μαρία χαρτογραφείται στη χωρικότητα της μνήμης»

Η Αφροδίτη Γκρίζη γράφει σχετικά με το έργο της: «Η ζωή αρχίζει σ’ ένα σύμπαν τρυφερό εύθραυστο και παράλληλα άγριο σκληρό αφιλόξενο. Το έμβρυο αιωρείται στο ενδομήτριο περιβάλλον σε έναν παράδεισο συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης. Οι πρώτες εμπειρίες στη μήτρα καθώς και η στιγμή της
γέννησης λειτουργούν ως αρχέτυπα, μη συνειδητά στην ανθρώπινη φύση. Η Τζορτζ Έλιοτ έλεγε ότι δεν υπάρχει πλάσμα του οποίου ο εσωτερικός κόσμος να είναι τόσο ισχυρός ώστε να μην επηρεάζεται από τον περίγυρό του. Ο Σωκράτης αναφέρει: “Το κομμάτι του εαυτού μου που δεν γνωρίζω καταλήγει να με εξουσιάζει.” Οι συνθήκες και οι επιδράσεις του περιβάλλοντος της ύπαρξης τροποποιούν συνεχώς την φύση της. Ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κόσμος, η μοίρα και η θέληση είναι αλληλένδετα. Η μοίρα από την αρχαιότητα είναι το μερίδιο του καθενός στη ζωή, το ορισμένο μερίδιο που του αναλογεί από πόνους, βάσανα, χαρές. Ανεξερεύνητο μυστήριο η πορεία του πρωταρχικού κυττάρου της ύπαρξης που δομείται από δυνάμεις ορατές και αόρατες. Ανελέητη πάλη ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη. Ασύνειδη πάλη αντίθετων δυνάμεων για να φέρουν την αρμονία. Μεταξύ χαρτιού και μεταξιού συντίθεται μια αφήγηση ελλειπτική με διείσδυση στο υποσυνείδητο. Το φως συνδέεται με τη ζωή και είναι φορέας μνήμης. Περνάει από το ημιδιάφανο μεταξωτό ύφασμα για να εξαϋλώσει μορφές και γεγονότα. Συνειρμικές εικόνες σχεδιάζονται στο χαρτί παράλληλα με τη ζωγραφική στο μετάξι. Δημιουργούνται δύο επίπεδα για να υποδηλώσουν διαφορετικές χωροχρονικές καταστάσεις που αλληλεπιδρούν. Κρυμμένες μνήμες και βιώματα αναδύονται.»

Η Ειρήνη Μνατσακανιάν γράφει για τη δουλειά της: «Ότι ζωγραφίζω αφορά σχέσεις μου με κοντινούς μου ανθρώπους. Είναι επιθυμίες σχέσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν, σχέσεις που αποφάσισα να διακόψω, σχέσεις που προσπαθώ να ανακτήσω, σχέσεις ενοχής που τολμώ να αντιμετωπίσω. Σχεδιάζω και χαράσσω την ανθρωπινή παρουσία πλησιάζοντας το κενό του θανάτου με γραφές τρυφερές που κουβαλώ στη μνήμη μου από τις ταπετσαρίες των τοίχων του πάππου μου. Κάθε σχέση αφήνει με το πέρασμα του χρόνου το απόσταγμα της μέσα μου και πάνω στο χαρτί μου. Γι’ αυτό νιώθω την ανάγκη να μεταδώσω μέσα από τις εικόνες την αίσθηση αυτών των σχέσεων γιατί πιστεύω ότι έτσι επικοινωνώ με τους θεατές των έργων μου.»

Η Άννα-Μαρία Σμυρνάκη γράφει: «Ασχολούμαι με τις προσωπικές μου ανησυχίες. Σκέφτομαι ότι η ζωγραφική αποτελεί μια διαδρομή παράλληλη με τη ζωή μου. Με απασχολεί σε αυτή την ενότητα έργων Το εγώ μου και η Ύπαρξή μου στο παρόν και σε αντιπαράθεση με καταστάσεις και άτομα του οικείου περιβάλλοντός μου. Το απόσταγμα του Πεσσόα “γνωρίζοντας τι ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα -τόσες φορές και τόσο έντονα αντίθετη προς τις επιθυμίες μου- δεν μπορώ να προβλέψω για την αυριανή ζωή μου, παρά ότι θα είναι ακριβώς αυτό που δεν μπορώ να προβλέψω, αυτό που δεν επιθυμώ, αυτό που θα μου επιβληθεί εκ των έξω, μέχρι και με τη μεσολάβηση της ίδιας μου της βούλησης” είναι αντιπροσωπευτικό της παρούσας σκέψης μου. Με απασχολεί το ζήτημα των στερεότυπων συμπεριφορών ,της κοινωνικής επιβολής ρόλων και χρησιμοποιώντας τις ανάλογες αλληγορίες τονίζω αυτά τα στοιχεία. Η γραφή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μου και την ενσωματώνω με κάποιον τρόπο καθώς μου είναι αδύνατο να μην αποτυπώσω τις σκέψεις που προκύπτουν.»

Εγκαίνια Έκθεσης: Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015, 20:00-23:00
Διάρκεια Έκθεσης: 5 Φεβρουαρίου – 7 Μαρτίου 2015
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη, Σάββατο: 11:00 – 16:00
Κυριακή, Δευτέρα: Ανοικτά κατόπιν τηλεφωνικού ραντεβού

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org – info@technohoros.org

————————–————————–————————–—-

Art Gallery Technohoros is inviting us at the exhibition entitled “Unseen Unwavering Presence”, a visual intercourse of Afroditi Grizi, Eirini Mnatsakanian and Anna-Maria Smyrnaki. Afroditi Grizi process the silk in explosion of colours, as well as fine shades creating 2 levels that interact through the light. Eirini Mnatsakanian through paintings and engraving imprints shades of the past restructuring the relationships in the present. Anna-Maria Smyrnaki painting with watercolour Indian ink and pencil on white paper, imprints instants of existence, using allegories.

Harris Kondosphyris gestalter of the exhibition writes about : «Far away from the mind, at the most sacred edge of the heart, we walk shaking. One foot steps at the sunburned land and the other one seeks in the dark, in the abyss, in the mud of blindness. We all have the agonies of Nikos Kazantzakis. The three artists emotionally sense, one the birth, another the course of life and the third one the need to demist the reflection in order to become presence. In the urban individualism the narcissism, the biological birth, the renascence of mind and soul, the nostalgia of death are the phenomena that need to be elucidated and the questions that concern particularly all three of them.
Confessions and anti-confessions, the void inside, the repulsion for the authority, the superimposition of the introspection about he inconsistency, the perception of the world of so many resigned, the social survival, the decay of the sense of the past, the fear of senescence and the androgynous utopia are some of the surge. The visual positions for the pregnant woman, the trustee of the memory in a family and the distinctness of the female effect, it is accomplished in one hand through painting but on the other hand though the introduction of a new action, the one of the nostalgic remembrance genetically cinematic. This exhibition refers to the flame which is the human soul, that does not stands still, cannot be burned and no one can blow it out, as Nikos Kazantzakis claims combatively. Afroditi Gkrizi revives, Eirini Mnatsakanian does not forget and Anna-Maria Smyrnaki invades at the selfish self. Τhe memory owns us! Afrodite offers, Eirini is being dominated and Anna –Maria is being chartographed in the capacity of memory.”
Afrodite Grizi says about her work : “Life begins in a tender, fragile universe but at the same time this universe is savage, hard and inhospitable.
The foetus swings in the endometrium environment, in a paradise of coexistence and interaction. The first experiences in the uterus, as in the moment of birth, operate as archetypes, not consciously perceived by human nature. George Eliot said that: “there is no creature whose interior world is so powerful, so that is not affected from its surroundings.” Socrates mentioned that “The part of the self I don’t know, ends up, dominating me.”
The conditions and the effects of the environment of existence, constantly modify its nature. In the internal and external world, Fate and Willingness are interdependent. Since the ancient times Fate is our share in life, it’s our specific share in pain, suffering and joy. An unexplored mystery remains the primary cells’ route of existence, which is structured by visible or invisible forces. It is a ruthless wrestle between the Spirit and Matter. This unconscious wrestle of opposite forces brings harmony.
An elliptical narration is synthesized between paper and silk, that penetrates the unconscious. Light is linked to life and is the bearer of memory. It passes through the translucent silk fabric, to annihilate forms and facts. Coherent images are designed on paper, parallel to the paintings on the silk fabric. Two interactive levels are created, that indicate different space-time situations. Hidden memories and experiences emerge.”

Eirini Mnatsakanian mentions about her work :
“My paintings refer to my relationship with my closest people. They are about desires in relationships that never got fulfilled, relationships that I took the decision to end or tried to regain. Relationships of guilt that Ι dare to deal with. I draw and engrave the human presence going towards the void of death with tender gestures that Ι carry in my memory from the wall papers of my grandfather’s house. Αs time goes by, each relationship leaves its essence in me and on my papers. That is why I feel the need to give through my work, the feeling of the interaction in those relationships cause I have the belief that is the only way for me to communicate with the people who see my art.

Anna-Maria Smyrnaki writes :
“I meet with my personal concerns. I think that paintings consists a parallel path with my life. In this section of artworks it concerns me is the Ego and my Existence to the present, in confrontation with situations and people in my familiar environment as well.
The essence of Pessoa “being aware what my life has been until today – so many times and sο keenly opposite towards my desires – I cannot predict my tommorow’ s life, that it will truly what I cannot predict, what I do not desire, what it will be compelled to me from something foreign, even with the mediation of my own will” is representative of my present thoughts. It concerns me the matter of stereotypical behaviors, of social roles enforcement and by using the equivalent allegories I point out those elements. The writing consists integral part of my work and I merge it in my own way since it is impossible for me not to imprint the thoughts that emerge.”