Η Λίλλυ Καρατζαφέρη είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες παρουσίες στο χώρο της ελληνικής μουσικής, ειδικά της Κλασικής (…«λόγιας»… «έντεχνης»… πείτε την όπως θέλετε, είναι δύσκολο να βρεθεί γενικός όρος για αυτό το απίστευτα πλούσιο μωσαϊκό, με τα τόσα μουσικά είδη και τις τόσες συνθετικές τεχνοτροπίες).
Οι εκπομπές της Λίλλυς έχουν φανατικούς ακροατές. Εδώ και πολλά χρόνια.
Για τους μουσικόφιλους, αποτελούν σταθερό ραντεβού για ακρόαση και εύστοχα τεκμηριωμένο σχολιασμό. Επίσης, για πληροφόρηση σχετικά με οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει στην μουσική μας επικαιρότητα.
Για εμάς τους μουσικούς, αποτελούν υπερπολύτιμο βήμα για σωστή παρουσίαση της δημιουργικής εργασίας και των συναυλιακών δραστηριοτήτων.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
(Στον Κώστα Γρηγορέα)
Μουσικός-μουσικοπαιδαγωγός και η ίδια, ανήκει σε αυτή την κατηγορία ραδιοφωνικών παραγωγών που γνωρίζει άριστα το πώς να δημιουργεί “ειδύλλια” ανάμεσα σε ακροατές και έργα. Με την χαρισματική μαεστρία της σοβαρής και γλυκιάς “προξενήτρας”, ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη αυτός ο γοητευτικός καλλιτεχνικός χώρος, που στην επικοινωνία του όμως έχει συχνά την ατυχία να πάσχει από το απωθητικό κράμα σοβαροφάνειας και πνευματικής αποστείρωσης.
* * * * * *
ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΗΓΟΡΕΑΣ: Αν και απόγονος καταξιωμένων δημοσιογράφων του ρεπορτάζ, κόντρα στην παράδοση αποφάσισες να ασχοληθείς ως δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός με τα διαχρονικά της κλασικής μουσικής και όχι με τα εφήμερα. Πως και έτσι; Ήταν θέμα απόφασης ή ιδιοσυγκρασίας;
ΛΙΛΛΥ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ: Η ιδιοσυγκρασία πήρε την απόφαση! Η μητέρα μου, ψυχολόγος, άκουγε στο σπίτι Μπετόβεν, Ραχμάνινωφ, Σοπέν, Σμέτανα…Μου έλεγε ότι από μωρό ξεχώριζα τους συνθέτες, τα έργα και τα ονόματά τους. Από τα πρώτα λόγια που είπα ήταν “Τοτόβες- Πτέπτη” και “Αμάνικωφ-κοντένννντο” (γέλια).
Λίγο μετά, η κατάστασή μου…χειροτέρεψε. Ο αυγοκόφτης στην κουζίνα, έγινε …άρπα, τα δόντια της μαμάς μου έγιναν πιάνο. Όταν μια θεία μου έφερε δώρο μια τόση δα ψεύτικη ηλεκτρική σκούπα, απλώς έβγαλα το σωλήνα της και τον έκανα πνευστό. (Όχι, σιγά που θα σκούπιζα!) Ανάλογα σε ποια μεριά τον έστριβα έβγαζε διαφορετική νότα. Να και οι πρώτες συνθέσεις! Λίγο πριν κλείσω τα τέσσερα ξεκίνησα πιάνο. Εκείνο το απόγευμα που θα έκανα το πρώτο μάθημα, το θυμάμαι ακόμα. Καρδιοχτυπούσα από τη χαρά μου, ένοιωθα ότι τώρα θα βαδίσω στο δρόμο μου…
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ΠΑΝΤΑ πρωταγωνιστούσε η μουσική στη ζωή μου. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Πάνος Κολλιοπάνος, τότε διευθυντής στον Ρ/Σ Flash, μου πρότεινε να κάνω έναν “πιλότο” για εκπομπή κλασικής μουσικής. Είπα “αποκλείεται, η φωνή μου δεν κάνει για ραδιόφωνο, από Λίλλυ θα γίνω ρεζιΛίλλυ”, οι φίλοι μου με πέθαναν στη…φάπα, ο δημοσιογράφος μπαμπάς έλεγε «πήγαινε χριστιανή μου», πήγα, το ερωτεύτηκα και 30 χρόνια μετά, ακόμη στο ραδιόφωνο είμαι… Κι επειδή οι γονείς μου είχαν εκπομπή στο ραδιόφωνο όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα, μάλλον… δικαιούμαι να λέω πως είμαι στο ραδιόφωνο από την κοιλιά της μάνας μου (γέλια).
Κ.Γ.: Οι εκπομπές σου κατάφεραν να έχουν ένα μεγάλο ακροατήριο, για τα δεδομένα της έντεχνης μουσικής. Αυτό το δεδομένο παίζει ρόλο στις επιλογές σου πλέον, ειδικά στα τωρινά δύσκολα χρόνια που η κλασική Τέχνη τείνει να θεωρηθεί είδος πολυτελείας;
Λ.Κ.: Νομίζω πως πάντα η Κλασική Μουσική ήταν είδος πολυτελείας στην Ελλάδα…. Πριν χρόνια την…φοβόταν ο κόσμος, θεωρούσε πως είναι μουσική για κηδείες και μνημόσυνα! Και πώς να μη το νομίζει αφού δεν ήταν εξοικειωμένος, δεν την είχε ανακαλύψει. Και πού να την ανακαλύψει; Στις κρίσεις, το πρώτο πράγμα που κόβουν οι γονείς από τα παιδιά τους είναι η Μουσική… Όταν πήγαινε η κόρη μου στην Πρώτη Δημοτικού, το σχολικό βιβλίο έλεγε σε μιαν άσκηση: Ιατρική-Ιατρός, Μουσική-Μουζικάντης!! Σε σχολικό βιβλίο! Τι περιμέναμε λοιπόν…
Κάποτε ακούγαμε κλασική μουσική κυρίως στο Παλλάς, τις Κυριακές με την Ελληνική Καμεράτα, τα καλοκαίρια στο Ηρώδειο και όπερα στο Ολύμπια. Από τη στιγμή που μπήκε το Μέγαρο Μουσικής στη ζωή μας, το μουντό σκηνικό άρχισε να αλλάζει ευτυχώς.
Στην εκπομπή, δεν κάνω εκπτώσεις. Η Μουσική, έχει την ελευθερία της. Το καλύτερο που μου συνέβη κάποτε, ήταν όταν τηλεφώνησε ένας κύριος στο στούντιο να με ρωτήσει τι έπαιζα εκείνη την ώρα. Ήταν μια άρια με τη Σούμι Τζο, πριν πολλά χρόνια. Με ρωτούσε λεπτομέρειες, να τα λέω συλλαβιστά, για να σημειώσει. Και λέει: «Συγγνώμη που κάνω τόσες ερωτήσεις, αλλά δεν είχα ξανακούσει ποτέ τέτοια ωραία μουσική, τυχαία σας έπιασα και έμεινα. Εγώ, ρεμπέτης είμαι και τώρα θέλω να την ψάξω αυτή τη μουσική!»
Υπάρχει καλύτερη ανταπόκριση;
Με την Έφη Αγραφιώτη
Κ.Γ.: Ως μουσικοεκπαιδευτικός, που επίσης είσαι, μπαίνεις στον πειρασμό «να διδάξεις» μέσω των εκπομπών σου τους μουσικόφιλους ακροατές, η ο κύριος στόχος σου είναι η ψυχαγωγία τους με αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά;
Λ.Κ.: Η αλήθεια είναι πως το…Σύνδρομο της Δασκάλας με καταδιώκει (γέλια). Νομίζω πως μαθαίνουμε μαζί με τους ακροατές. Κάθε μέρα είναι ένα ευχάριστο σχολείο για μένα, έχει διάβασμα, έρευνα,, διασταύρωση, σύγκριση… Κάθε ώρα εκπομπής έχει πολλές ώρες, ή και μέρες, προετοιμασίας. Είναι χαρά το μοίρασμα του αποτελέσματος. Ακόμα και σήμερα, ανακαλύπτονται νέα στοιχεία για τη ζωή των συνθετών, καταρρίπτονται κάποιοι μύθοι, βγαίνουν χαμένες παρτιτούρες στο φως… Δεν ξέρω αν είναι “διδασκαλία”, το βιώνω ως καθημερινό κυνήγι θησαυρού που το μοιράζομαι…. Άλλωστε Ψυχαγωγία, αυτό δε σημαίνει; Αγωγή Ψυχής; Να μαθαίνεις απολαμβάνοντας, να απολαμβάνεις μαθαίνοντας, τι καλύτερο;
Με την Μαρκέλα Χατζιάνο
Κ.Γ.: Είμαστε μια χώρα με μεγάλη παράδοση στην παραγωγή σημαντικών έργων και καλλιτεχνών, αλλά με μικρό κοινό που να αποδέχεται τα πιο έντεχνα είδη. Πες μου, πως κατάφερες και καταφέρνεις να προσπερνάς τις δυσκολίες που η πραγματικότητα αλλά και οι επιλογές των κάθε λογής «προϊσταμένων» δημιουργούν;
Λ.Κ.: Χμμμ… δεν είμαι σίγουρη ότι είναι τόσο μικρό αυτό το κοινό…. ίσως το κοινό που δεν είναι κοντά σε αυτά τα είδη απλώς να…κάνει περισσότερο θόρυβο. Κάτι σαν τους αρνητές της πανδημίας. Κάνουν θόρυβο και θεωρούμε πως είναι περισσότεροι. Ο κόσμος που αγαπά το διαχρονικό υπάρχει. Μα δυστυχώς οι συναυλίες της Κλασικής Μουσικής γίνονται νωρίς. Ζούμε σε εποχές που ο κόσμος δουλεύει εκείνες τις ώρες. Δύσκολα θα πας μια καθημερινή στις οκτώ και μισή σε μια συναυλία. Ακόμα και οι καθηγητές μουσικής, που δεδομένα αγαπούν το είδος, έχουν μάθημα εκείνη την ώρα. Οι “Παρτιτούρες”, μου έδειξαν ότι το κοινό που ενδιαφέρεται για τη διαχρονική μουσική, είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι νομίζουμε. Και όχι μόνον στην Αθήνα.
Όσο για τους προϊσταμένους, η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πρόβλημα με κανέναν, το αντίθετο μάλιστα. Εκτός από μία συγκεκριμένη μικρή περίοδο στα τόσα χρόνια…. Ανήκει στο παρελθόν, όπως και οι συγκεκριμένοι προϊστάμενοι. Όλα καλά τώρα.
Με την Χάτια Μπουνιατισβίλι
Κ.Γ.: Το στυλ των ραδιοφωνικών εκπομπών σου, ανήκει σε αυτό το μειοψηφικό είδος, το οποίο απέχει από το… «αγέλαστο» ύφος των εκπομπών κλασικής μουσικής, είτε μιλάμε για ΕΡΑ3, είτε για BBC3. Πως νιώθεις για αυτή την επιλογή σου;
Λ.Κ.: Περίφημα! (γέλια). Ζούμε δυστυχώς σε αγέλαστες εποχές. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ΚΑΙ η μουσική πρέπει να παρουσιάζεται… μουτρωμένα. Δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, το να είμαι αγέλαστη θα ήταν σα να έλεγα ψέματα στον ακροατή. Το αγέλαστο ύφος παρουσίασης, νομίζω πως είναι εχθρός της μουσικής. Πώς να πλησιάσει κάποιος, πώς να έχει όρεξη να ανακαλύψει, άμα του μιλάς… αυστηρά και αγέλαστα; Σα γυμνασιάρχης τη δεκαετία του ’40; Τον απωθείς και μαζί απομακρύνεις και τη μουσική. Γιατί νομίζουν κάποιοι πως το χαμόγελο ή το χιούμορ είναι εχθρός του σεβασμού; Όταν είχα πρωτοξεκινήσει, μου είχε πει κάποιος πολύ καταξιωμένος παραγωγός “Πολύ ωραία η εκπομπή σου Λιλλάκι μου, ένα πράγμα μόνο να προσέχεις. Μη χαμογελάς την ώρα που μιλάς, δε συνηθίζεται…” Αυτό, ήταν το καλύτερό μου! Δεν ήθελα να κάνω το μέχρι τότε συνηθισμένο, δεν μου άρεσε. Χαρά και ειλικρίνεια ήθελα με τους ακροατές. Και χαμόγελα και γέλια και σαρδάμ. Και λάθος θα κάνω, και συγγνώμη θα ζητήσω και θα μάθω από αυτό…. Άνθρωποι είμαστε και όλοι μαθαίνουμε…
Κ.Γ.: Προσωπικά συμφωνώ μαζί σου και πιστεύω πως η σοβαροφάνεια κάνει μεγάλη ζημιά στην ελκυστικότητα των έργων συντεθειμένης μουσικής. Κάτι που δεν συμβαίνει στις αυτοσχεδιαστικές φόρμες και ίσως αυτό να εξηγεί εν μέρει και την δημοφιλία τους, μιας και η Τέχνη πρέπει να λυτρώνει και όχι να καταπιέζει. Παρ’ όλα αυτά, θα συνεχίσω να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου με το αντεπιχείρημα ότι η πιο ανάλαφρη παρουσίαση υποβαθμίζει τη «σοβαρότητα των έργων» και «χαλάει το κλίμα». Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σου έκανε κριτική για κάτι τέτοιο και πώς θα υπερασπιζόσουν έναν συνάδελφό σου ο οποίος επιλέγει να έχει ένα πιο προσιτό ραδιοφωνικό στυλ;
Λ.Κ.: Τα έργα αυτά αντέχουν και ανασαίνουν εδώ και αιώνες. Δεν κινδυνεύουν από την ανάλαφρη, όπως τη λες, παρουσίαση. Κινδυνεύει εκείνος που υπερβαίνει το ανάλαφρο και φτάνει στο γελοίο. Άλλο το χαμόγελο και άλλο το χαζοχάχανο. Άλλο το προσιτό και άλλο το ασεβές. Αυτό, ισχύει παντού. Όταν αφιερώνεις χρόνο στην προετοιμασία σου, στη μελέτη σου και σέβεσαι, τότε τι κλίμα να χαλάσει; Να μην χαμογελάσω όταν λέω πχ πως ο Μπερλιόζ, ήθελε να ντυθεί…καμαριέρα για να σκοτώσει την πρώην μνηστή του, τη μάνα της και τον αντίζηλό του, τον Καμίγ Πλεγιέλ, αλλά ξέχασε τα σύνεργα και το μετάνιωσε; Και όταν συνήλθε έγραψε το «Λέλιο»; Ε δε μπορώ. Όσοι ανησυχούν πως το χαμόγελο υποβαθμίζει τα έργα, τότε μάλλον δεν έχουν εμπιστοσύνη στα έργα και ξεχνούν ότι οι συνθέτες είχαν ΚΑΙ χιούμορ.
Με τον Δημήτρη Τηλιακό
Κ.Γ.: Πολλές από τις εκπομπές σου γίνονται με την παρουσία καλλιτεχνών οι οποίοι «ζωντανά» παρουσιάζουν το έργο τους. Θέλω να μοιραστείς με τους αναγνώστες μας κάποιες χαρακτηριστικές αναμνήσεις.
Πόσους ..τόμους έχουμε στη διάθεσή μας; (γέλια).
Λ.Κ.: Είναι υπέροχο όταν παίζουν μουσική ζωντανά στο στούντιο.. Τα αγαπημένα μου Ροζαρτάκια με τις υπέροχες φωνούλες τους, Μέλη από Ορχήστρες Νέων, λυρικοί τραγουδιστές που δε διστάζουν να τραγουδήσουν ζωντανά, κιθαριστές, τσελίστες…. (α προπό, εσύ πότε θα παίξεις ζωντανά; Χρόνια σε ικετεύω (γέλια)). Το καλύτερό μου είναι όταν μιλάνε τα παιδιά. Βάζουν τα γυαλιά στους μεγάλους! Είναι σπουδαίοι Δάσκαλοι τα παιδιά…
Θυμάμαι ένα βράδυ, που η Κατερίνα Κτώνα έφερε μαζί της μια σπινέτα για να παίξει στο στούντιο και η Έφη Μηνακούλη μια Θεόρβη. Μετακόμιση κανονική είχαμε, πολύ κουβάλημα (γέλια)… Είχαμε περάσει θαύμα! Στη Σελίδα στο facebook της εκπομπής, υπάρχουν αρκετά βίντεο…
Με την Κική Μορφωνιού
Τη Σόνια Θεοδωρίδου να τραγουδάει ζωντανά με την συνοδεία του Μιχάλη Σουρβίνου στην κιθάρα… Τον Νίκο Ξανθούλη να αυτοσχεδιάζει στην αρχαιοελληνική λύρα, ζητώντας να του δώσουμε τρεις νότες! Τι υπέροχα γελαστός άνθρωπος….
Δε θα ξεχάσω ποτέ, ένα βράδυ στο στούντιο, τον εξαίρετο βαρύτονο Δημήτρη Τηλιακό,. Τον ρώτησα, στον «αέρα», ποια μελωδία έχει αφήσει το μεγαλύτερο αποτύπωμα στην καρδιά του και αν θα μπορούσε να μας την… μουρμουρίσει. “Λες να το τολμήσω;” δίστασε λίγο. Έκλεισε τα μάτια και άρχισε, με μοναδικό τρόπο, να τραγουδά το “Μέρα Μέρωσε”. Έβαλα τα κλάματα. Αυτή τη συγκίνηση δεν θα την ξεχάσω ποτέ, να είναι καλά!
Η Ντόρα Μπακοπούλου επίσης. Θυμάμαι, τα Χριστούγεννα, στην καραντίνα, είχαμε κάνει ζωντανή σύνδεση με το σπίτι της. Και ξαφνικά…μας λέει “‘Αφού φέτος δεν ακούσαμε κάλαντα, θα σας τα παίξω στο πιάνο. Μισό λεπτό”. Και πήγε στο πιάνο της και ακούγαμε “‘Καλήν Εσπέραν Άρχοντες” από τα χεράκια της! Και λίγο αργότερα, ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος μας τραγούδησε παραδοσιακά κάλαντα γιατί…ζήλεψε λέει!. Πριν αρκετά χρόνια και ο Κυπριανός Κατσαρής, είχε παίξει πιάνο από το τηλέφωνο, ζωντανά. Αυτές ήταν υπέροχες εκπλήξεις…
Με τον Ζούμπιν Μέτα
Τι να πρωτοθυμηθώ… Τον γενναιόδωρο και γελαστό Ζούμπιν Μέτα; Δε θα ξεχάσω το τρανταχτό του γέλιο! Τον υπέροχο Κρίστοφ Έσσενμπαχ; Με συγκλόνιζε η ιστορία του όσην ώρα την αφηγείτο. Μικρό παιδάκι μια σταλιά, να μεγαλώνει ολομόναχο σε αιχμαλωσία, έχοντας χάσει τα πάντα… Ακόμη και τη φωνή του. “Το πιάνο με θεράπευσε” μου είπε…
Τη γλυκιά και τόσο χαρισματική Χάτια Μπουνιατισβίλι; Που αμέσως μετά τη συνέντευξη, άφηνε την πρόβα της για να παίξει σα μικρό παιδί με προσφυγόπουλα που τα είχαν φέρει από μια Δομή για να παρακολουθήσουν; “Ξέρω τι θα πει πόλεμος και αγωνία, το έχω ζήσει” είχε πει…
Τον ευγενέστατο Μάρει Περάια; Που μίλησε για το σοβαρό πρόβλημα του χεριού του που κατάφερε να ξεπεράσει, τις Θεσσαλονικιώτικες ρίζες του και τους συγγενείς του εκεί;
Τον Μπαρίς Μπερεζόφσκυ;. Που με άφησε….ξερή όταν είπε πως θέλει να φτιάξει μια ορχήστρα χωρίς μαέστρο «διότι οι μαέστροι δεν κάνουν απολύτως τίποτα» και έσκασε στα γέλια! Πρώτη φορά τα είχα χάσει τόσο με καλεσμένο! (γέλια)
Τον Νικολάι Λουγκάνσκι; Τον Ίβο Πογκορέλιτς; Τον Μαρτίνο Τιρίμο; Τον Λεωνίδα Καβάκο; Την Κική Μορφονιού;
Την Έφη Αγραφιώτη; Πόσα έχω μάθει από εκείνη… Άοκνη, με μεγάλο μεράκι, μοιράζεται μαζί μας θησαυρούς και γνώση! (Ασε εκείνα τα ονειρεμένα μεζεδάκια που φτιάχνει και φέρνει κάθε φορά! Και Πολύτιμη και χρυσοχέρα (γέλια).) Της οφείλω πολλά!
Είναι τόσα πολλά που θυμάμαι, δεν χωρούν όλα, έχω ήδη αδικήσει τόσους Έλληνες και ξένους θαυμάσιους καλεσμένους και τόσο ωραίες στιγμές που δεν ανέφερα…. Όχι επειδή δεν θυμάμαι, αλλά επειδή θα χρειαστούμε…τόμους όπως είπα….
Θέλω όλους να τους ευχαριστήσω. Και πάντα, όλοι βοηθούν στην εκπομπή. Να βρω κάτι που ψάχνω, να μου λύσουν μια απορία…
Με τον Κρίστοφ Έσσενμπαχ
Κ.Γ.: Πως βλέπεις το μέλλον, στην Ελλάδα αλλά και όχι μόνο, για το μουσικό είδος που επέλεξες να υπηρετείς;
Λ.Κ.: Στην Ελλάδα, πάντα είναι δυσκολότερη η κατάσταση και σε αυτόν τον τομέα. Όποιος έχει ταλέντο και μεράκι…τιμωρείται. Πόσοι και πόσοι εξαίρετοι μουσικοί δεν έχουν φύγει για το εξωτερικό και ανθίζουν εκεί; Κοίτα τι συμβαίνει τόσα χρόνια με την Καμεράτα. Πώς σίγησε η Ορχήστρα των Χρωμάτων… Κι όμως, βλέπω ταλαντούχους μουσικούς και νέα παιδιά που θέλουν από επιλογή να μείνουν εδώ και να παλέψουν. Υποκλίνομαι στο κουράγιο τους. Γίνονται προτάσεις από Έλληνες με επιτυχημένα προγράμματα στο εξωτερικό κι εδώ απορρίπτονται! Έξω, είναι σαφώς καλύτερα τα πράγματα αν και δε σημαίνει αυτό πως είναι όλα ρόδινα και ιδανικά. Η πανδημία βέβαια τώρα τα χτύπησε όλα και παντού… Σημασία όμως δεν έχει πώς βλέπουμε το μέλλον, σημασία έχει να αγωνιζόμαστε για να το φτιάξουμε. Και το παρόν και το μέλλον.
Με την Ντόρα Μπακοπούλου
Κ.Γ.: Θεωρείς ότι η δημοσιογραφική σου ιδιότητα κλέβει ενέργεια και ανταγωνίζεται την άλλη ιδιότητα σου ως μουσικοπαιδαγωγός καθηγήτρια του πιάνου, ή θεωρείς ότι την συμπληρώνει;
Λ.Κ.: Αχ… και το ένα και το άλλο. Σίγουρα, μαθαίνω καθημερινά. Αλλά δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν προλαβαίνω να μπω στην τάξη…. Και μου λείπει τόσο που δεν φαντάζεσαι! Τα παιδιά είναι μεγάλοι δάσκαλοι… Ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να επιστρέψω στο Ωδείο, να βρω τρόπο να συνδυάσω πάλι το Ωδείο και το Ραδιόφωνο. Δεν προλαβαίνω πια να μελετώ πιάνο και αυτό μου στοιχίζει πάρα πολύ. Θέλω να ξαναπλησιάσω τον πυρήνα μου…Θα τα καταφέρω όμως, πού θα μου πάει; Ελπίζω…
Με τον Λεωνίδα Καβάκο
Κ.Γ.: Πες μου τα σχέδιά σου για το μέλλον ως δασκάλα και ως μουσικοπαραγωγός-δημοσιογράφος. Αυτά περιλαμβάνουν και την ένταξη σε κάποιο ραδιόφωνο πανελλαδικής εμβέλειας, όπως πχ το Τρίτο Πρόγραμμα, η σε κάποιο ευρείας κυκλοφορίας μέσο;
Λ.Κ.: Όταν κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει λένε. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή, συνήθως εκείνη ξέρει καλύτερα πού είναι το καλό μας. Αυτό έχω καταλάβει τόσα χρόνια…
Υγεία να έχουμε και όλα θα πάνε καλά.
Κ.Γ.: Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις;
Λ.Κ.: Το ότι σε περιμένω να παίξεις ζωντανά στις «Παρτιτούρες»!
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Υγεία σε όλους!
Λίλλυ Καρατζαφέρη και Κώστας Γρηγορέας, μαζί στο στούντιο του “Αθήνα 9,84”
* * *
Κωστας Γρηγορέας
(Ιούλιος 2021)
http://www.grigoreas.gr/
(Η επιμέλεια του κειμένου είναι ευθύνη του αρθρογράφου)