“Καλοκαιρινός κήπος” της Louise Gluck από τη συλλογή “Πίστη και ενάρετη νύχτα”
Νόμπελ Λοχοτεχνίας
Μετάφραση, Χάρης Βλαβιανός, Δήμητρα Κωτούλα 
Πριν από λίγες εβδομάδες ανακάλυψα μια φωτογραφία
της μητέρας μου
καθόταν στον ήλιο, το πρόσωπό της άστραφτε λες και είχε
κάτι κατορθώσει ή κάπου θριαμβεύσει
Ο ήλιος έλαμπε. Τα σκυλιά
κοιμούνταν στα πόδια της, εκεί που κοιμόταν και ο χρόνος
ήρεμος και ακίνητος όπως σε όλες τις φωτογραφίες
Σκούπισα τη σκόνη από το πρόσωπο της μητέρας μου
Πράγματι, σκόνη κάλυπτε τα πάντα. Μου φάνηκε όμοια με την επίμονη
καταχνιά της νοσταλγίας που προστατεύει όλα τα
κειμήλια της παιδικής ηλικίας
Στο βάθος, ένα σύνολο από έπιπλα κήπου, δένδρα και
θάμνους
Ο ήλιος χαμήλωσε στον ουρανό,οι σκιές μάκρυναν και
σκοτείνιασαν
`Οσο αφαιρούσα σκόμη, τόσο οι σκιές μεγάλωναν
`Ηρθε το καλοκαίρι. Τα παιδιά
έσκυψαν πάνω από τον φράχτη με τα τριαντάφυλλα, ενώ οι
σκιές τους
συγχωνεύονταν με τις σκιές από τα τριαντάφυλλα
Μια λέξη ήρθε στο νου μου, σχετική
με αυτές τις μετατοπίσεις και αλλαγές, αυτές τις
διαγραφές
που ήταν τώρα προφανείς –
εμφανίστηκε και το ίδιο γρήγορα χάθηκε
`Ηταν τυφλότητα ή σκοτάδι, κίνδυνος, σύγχυση ;
Ηρθε το καλοκαίρι, μετά το φθινόπωρο. Τα φύλλα
κιτρίνισαν
τα παιδιά φωτεινές κηλίδες σε μια μάζα στο χρώμα του
μπρούντζου και της ώχρας
