Παύλος Αλέπης

Γράφει ο δημοσιογράφος Παύλος Αλέπης 

Πήρα μια εφημερίδα, για παράδειγμα, και κάθισα στη βεράντα. Μισοάδειασε το προάστιο για το…. `Αγιο Πνεύμα.

Τι ειρωνεία, ποιο πνεύμα στις μέρες μας; Τις μέρες του κυνισμού. Ποια κοινή λογική πάει κόντρα κάπως σε ρεύμα ισχυρό των αναλύσεων του σκοτεινού μυαλού του πιλότου; Πού έκανε το λάθος; Στην κάμερα; Στο σκυλάκι; Στο κινητό; Στο ρολόι;…Βρε δεν είμαστε καλά – η αρρώστια σε μέγα πυρετό… Και πάει το κοπάδι…

Πάντα έτσι ήταν, λένε οι παλαιοί, ρεαλιστικά. Δεν αντιλέγω, το έχω παίξει και εγώ το…αρρωστημένο παιχνίδι στο δημοσιογραφικό μου βίο, στα νιάτα μου.

Εφιάλτης μου έμεινε μέχρι σήμερα, όταν με τον μακαρίτη συνάδελφο Γ. Κοντοβά κλέψαμε φωτογραφία γάμου απο δολοφονημένο, για να ενθουσιαστεί ο Διευθυντής μας Φιλιππόπουλος, στην Απογευματινή τότε. Μόνον εμείς Φωτογραφία! Τι ντροπή μου άφησε, δεν λέγεται…. Κι άλλα πολλά συμβάντα, όχι της παρούσης… Σκατένια δημοσιογραφία επί Χούντας, που φούντωσε και εξελίχθηκε. Βάλαμε το χεράκι μας την ώρα που εύπλαστη μας άκουγε η βασανισμένη κοινωνία… Μας πίστευε… Δεν την ακολουθήσαμε, το στρίψαμε.

Τώρα ανυπόληπτοι ψεύτες και διακορευτές, ούτε μας περνάει απ’ το μυαλό να μηδενίσουμε. Δεν μας αφήνουν; Μην ακούω ανοησίες. Η ανάγκη συμπαράστασης στην κοινωνία είναι εδώ, δεν έφυγε, τα αφεντικά διαλέξαμε και εξ ίσου σκάρτες υπηρεσίες στην πλειονότητά μας. Τι, δεν το γνωρίζουμε; Τάχα το ιερό ψωμί. Και η ιερή υποχρέωση; Η αλήθεια κι ας πονάει; Που να πήγε;

Προσβολή όμως μεγάλη, η γενίκευση για τους λίγους που αντιστεκονται…

Εφτασα εδώ που θέλω. Αν ακολουθείτε, συνεχίστε. Στο να πω πως η αλήθεια είναι εδώ και δίνει μάχη και περιμένει τον ανοιχτομάτη αναγνώστη, την καινούργια γενιά, και την αλλαγή σελίδας….(Πλησίστια η αναγκαιότητά της)

Πίσω στην βεράντα μου. Με την εφημερίδα στο χέρι, στο παράδειγμα που μου δίνει ελπίδα να ονειρεύομαι. Στην ένδειξη, θα πείτε.

Η παλαιά γενιά της δημοσιογραφίας- ακόμη εδώ- που κάνει αυτό που ξέρει, να διηγείται ιστορίες και να μας ζητά να βάλουμε τις …προεκτάσεις. Που σμιλεύει μια φαντασία κοινωνικής ανέλιξης, ανέφικτη ίσως, αλλά τόσο αναγκαία. Διάολε, τα μαύρα εγκλήματα πάντα θα υπάρχουν, όσο και να αναλυθούν στο μειντάνι της αγοραίας πλατείας μας…

Στην ουσία της ιστορίας. Παλι ξέφυγα..

Τέσσερα πέμπτα μιας σελίδας αρκετά για να με ταξιδέψουν μίλια. Κυβερνήτης του ταξιδιού ο Δημήτρης Γκιώνης. Κορυφαίος συνάδελφος της προηγούμενης απο μένα γενιάς, με μαεστρία άρχοντα του πολιτισμού δεκαετίες τώρα, εγκωμιάζει και παρουσιάζει λαχταριστά, το νέο βιβλίο άλλου τέρατος την γενιάς του.Του Βασίλη Καββαθά*

ΣΚΙΑΣ ΟΝΑΡ επιγράφεται το βιβλίο της πινακοθήκης της Επιδαύρου. Αφορά στη Μαρία Κάλλας. Σε μια πρόβα της ΝΟΡΜΑ, ένας πιτσιρίκος πατά την σκιά της ντίβας…φυσικά στην Επίδαυρο. Ναι, την σκιά. Σταματά η πρόβα,  η Μαρία έξαλλη και η συνέχεια στην άκρη της πένας των δημοσιογράφων που κεντάνε μύθο, ήθος, ανθρωπιά, λογοτεχνία και στέλνουν στα άστρα την λαχτάρα του αναγνώστη… Κοίτα ταξίδι απ’ τη βεράντα…

Πόσο μας λείπει αυτή η λαχτάρα μιας ανάγνωσης με ζουμί και αμβροσία πνευματική. Η Τέχνη είναι εδώ και η ενδιάμεση δημοσιογραφία επίσης. Η γέφυρα.

Τέσσαρα πέμπτα της σελίδας σε μια εφημερίδα. Πού γυρίσαμε τις πλάτες; Στο χαρτί και στο μελάνι;  Στην καλή πλευρά της ζωής;  Στο άμορφο ταξίδι;  Κάνει μωρέ την ίδια δουλειά το ηλεκτρονικό μίξερ; Βγαίνουν οι ίδιοι χυμοί;

Πάρτε εφημερίδα, διαβάστε, πατήστε στην… σκιά της Κάλλας, της Τέχνης, της ανάγνωσης Πείτε βροντερά ΟΧΙ στο σλόγκαν…και το σύνθημα. ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ .

Σκιάς `Οναρ, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ..