Νέο θεατρικό αίμα του Στέφανου Ληναίου
Ένα θερμό καλώς ήλθατε σε όλα τα νέα παιδιά που αρχίζουν τώρα τα
μαθήματα στις Δραματικές Σχολές. Σαν μια ανοιχτή συζήτηση για την
τεράστια δύναμη του θεάτρου.
Σε καιρούς δύσκολους. Όχι μόνο με την επιδημία και την ανασφάλεια να μας
πνίγει. Αλλά και το χώρο μας, τον απέραντο χώρο του Θεάτρου, εδώ και
πολλούς μήνες, σχεδόν, ζωντανό-νεκρό. Από λειτούργημα να έχει γίνει ένα
επάγγελμα ανομολόγητης επιβίωσης.
Και συνεχίζουμε. Θα θέλαμε να σας πούμε ότι από σας και μόνον από σας
εξαρτάται ο δρόμος που τελικά θα πάρετε στη σχολή και μετά τη σχολή. Μην
τοποθετήσετε τον εαυτό σας αμέσως εκεί που θα θέλατε. Μην βιαστείτε, με
μια αχαρακτήριστη ευκολία, να λέτε είμαι «ρολίστας», είμαι «ενζενύ»,
είμαι «ζενπρεμιέ», είμαι «κωμικός» και άλλα τέτοια. Το ιδανικό είναι
να μην το πείτε αυτό ποτέ στη ζωή σας, γιατί θα διαπιστώσετε αργότερα
ότι δεν υπάρχουν πολλά είδη ηθοποιού. Ένα είδος υπάρχει: Ο καλός
ηθοποιός. Αυτός που μπορεί και πρέπει να μπορεί, να ερμηνεύει τα πάντα.
Έχουν ένα κοινό πάθος και οι δάσκαλοι και οι μαθητές: το Θέατρο.
Διαφορετικά δεν θα συναντιόντουσαν ποτέ. Δεν μας απασχολεί, βέβαια, το
πρόβλημα ούτε των δασκάλων των δραματικών σχολών που διδάσκουν από κέφι
ή για οικονομικούς λόγους, ούτε το πρόβλημα των νέων παιδιών που είδαν
ένα εξώφυλλο και έτρεξαν αμέσως να γίνουν διάσημοι.
Μας ενδιαφέρουν οι νέοι άνθρωποι που καίγονται, παθιάζονται, αγαπάνε το
θέατρο. Μας ενδιαφέρουν οι δάσκαλοι που καίγονται, παθιάζονται, αγαπάνε
το θέατρο και θέλουν να μεταδώσουν αυτά που ξέρουν, με πόνο, μέθοδο,
σεβασμό και αγάπη στο νέο παιδί. Οι δάσκαλοι και οι ηθοποιοί που
πιστεύουν σε ένα θέατρο που προβληματίζει το θεατή και τον βοηθάει να
γίνει καλύτερος και όχι να περάσει, μόνον, δυο ευχάριστες ώρες.
Μην αρχίσετε αμέσως τις «στενές» παρέες, τις κολακείες και τις ζήλειες.
Σε κάθε σχολή και σε κάθε επάγγελμα, οι άνθρωποι θέλουν από την αρχή να
κολακέψουν κάποιους για να έχουν τα «μέσα» που λένε. Μην το κάνετε κι
εσείς. Ναι, είναι καλό να σας στηρίξει κάποιος, σοβαρά και υπεύθυνα, στα
πρώτα σας βήματα. Δεν θα κάνετε τίποτε όμως, αν στην υπόλοιπη ζωή σας,
δεν στηριχτείτε αποκλειστικά στις δικές σας δυνάμεις. Μην διαιωνίζετε τη
ζούγκλα της κοινωνίας μας.
Μεγάλα ταλέντα υπήρξαν πολλά. Μεγάλα και σοβαρά ταλέντα πού άντεξαν στο
χρόνο και στην εκτίμηση των θεατών, είναι πολύ λίγα…
Και μια ευχή και για μαθητές και δάσκαλους: Γίνετε φίλοι. Σεβαστείτε ο
ένας τον άλλο. Ούτε με τη “δικτατορία” ο δάσκαλος αξιοποιεί το ταλέντο
του νέου μαθητή, ούτε το “θράσος” του νέου μαθητή βοηθάει το σωστό
δάσκαλο, να δώσει τον καλύτερο εαυτό του.
Κλείνουμε τη σύντομη συζήτησή μας, έχοντας πάντα στα αυτιά μας τα λόγια
των δικών μας σοφών δασκάλων. Ακούστε και τους δικούς σας. Και βρείτε το
δικό σας δρόμο..
ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ: Το Θέατρο είναι το αμεσότερο όπλο. Όχι για να δώσει λύσεις,
αλλά για να βοηθήσει σε μια μάχη.. ΓΚΡΟΤΟΦΣΚΥ: Η ζωντανή και άμεση επαφή
Θεατή-Ηθοποιού, είναι η τεράστια, αποκλειστική, δύναμη του Θεάτρου.
ΝΤΙΝΤΕΡΟ – Η Τέχνη δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι πολυτέλεια των
ακαμάτηδων. Κάθε Τέχνη οφείλει να έχει κοινωνική αποστολή και
χρησιμότητα..
Και οι δικοί μας: Ο ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ: Όπως εμείς θέλουμε τον κόσμο να
είναι κοντά μας στο Θέατρο , έτσι και ο κόσμος θέλει να είμαστε κοντά
του, στα προβλήματά του..
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΝΤΗΡΗΣ- Το μέγιστο και αποκλειστικό πλεονέκτημα του Ηθοποιού:
Είναι όργανο και οργανοπαίχτης ταυτόχρονα..
ΣΩΚΡΑΤΗΣΚΑΡΑΝΤΙΝΟΣ – Γνώση της ζωής, εμπειρία, ωριμότητα, πλατιά
εγκυκλοπαίδεια, τεχνική κατάρτιση και συνεχής αυτοέλεγχος, είναι οι
προυποθέσεις, οι απαραίτητες για τον ηθοποιό..
EFSYN