Με ελκύει ο αρχιτεκτονικός ελιτισμός της Ερμούπολης, το θέατρό της, η Ανω Σύρα, η Φραγκοσυριανή, η κλασική μουσική, η όπερα, φυσικά και η θάλασσα.
Της Ρίτσας Μασούρα
Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αιγαίου παρακολούθησα προ ετών την όπερα Σαλώμη του Στράους (ο ερωτικός χαρακτήρας των επτά πέπλων) σε μια εξαιρετικά προσεγμένη παράσταση με ξένους πρωταγωνιστές. Η Σαλώμη επί σκηνής. Το αυταρχικό και επιθετικό θηλυκό που ζητάει τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Προδρόμου. Η παράσταση,θυμάμαι,καταχειροκροτήθηκε από τον κόσμο. Και η υπόκλιση τελείωσε τη στιγμή που η εκπρόσωπος του Ιδρύματος Κυβέλη, Βαλεντίνη Ποταμιάνου αφιέρωσε στην πρωταγωνίστρια ένα ποίημα φορτισμένο με τις μνήμες και τους συμβολισμούς ενός μακρινού παρελθόντος.
Στην Ερμούπολη, στη βεράντα του Ινστιτούτου Κυβέλη, ο επισκέπτης μπορεί ώς το τέλος του καλοκαιριού να ακολουθήσει έναν οπτικομουσικό περίπατο σε Ανατολή και Δύση. Ενα πολιτιστικό – ιστορικό νήμα ανάμεσα στον συμβολιστή ζωγράφο Κλιμτ, με αφορμή τις εκδηλώσεις για τα 150 χρόνια από τη γέννησή του, τον αναμορφωτή του ελληνικού θεάτρου και οπαδό του Συμβολισμού Κωνσταντίνο Χρηστομάνο (συνοδό επί τριετία της πριγκίπισσας Σίσσυ), τον Αυτοκράτορα της Βιέννης, Ιωσήφ (το 1888 βράβευσε με το Μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής τον Κλιμτ, αλλά και τον Χρηστομάνο την εποχή που έζησε στη Βιέννη) και την ωραία Κυβέλη με τη μικρασιατική καταγωγή.
Μετά τη Σαλώμη, λοιπόν, ο Γκούσταβ Κλιμτ.
Το έργο του «Σαλώμη» συγκαταλέγεται μεταξύ των σπουδαίων αλληγορικών έργων του ζωγράφου που σφράγισε με τη δουλειά του μία από τις ομορφότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, προκαλώντας τα πουριτανικά ήθη της εποχής και ενδεχομένως ανατρέποντάς τα. Ο Κλιμτ λάτρεψε τη γυναίκα, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ότι ελάχιστα τον ενδιέφερε ο εαυτός του, όσο τον απασχολούσε η γυναίκα.
Στο μοναδικό έργο που συμμετέχει και ο ίδιος είναι το «Φιλί», όπου συνυπάρχει με την ερωμένη του Εμιλι Φλέγκε, η οποία αδιαφορώντας για τις ερωτοδουλειές του, τον ακολούθησε ώς το τέλος.
Ας συγκρατήσουμε, ωστόσο, ότι ο Κλιμτ υπήρξε μέλος του κινήματος της Βιέννης, «Απόσχιση» που σηματοδοτεί την απομάκρυνση από τον ακαδημαϊσμό του τέλους του 19ου αιώνα.
Σύγχρονος του Φρόιντ και του Μάλερ, ο Κλιμτ περιβάλλει τα πρόσωπα των γυναικών με μυστήριο. Είναι πότε σκοτεινά και πότε φωτεινά. Δείχνει να ακροβατεί ανάμεσα στο ακραίο και το φυσιολογικό, στο απεχθές και το ποθητό. Θυμίζει άγγελο, αλλά και δαίμονα. Εχει έντονη την αίσθηση του κινδύνου, αλλά και αυτήν της ελευθερίας. Αλληγορία παντού. Υπονοούμενα εξωφρενικά. Ενας συμβολισμός που δύσκολα συγκρατείται γιατί, όπως αφήνει παντού να εννοεί, σε κατακτά η ίδια η γυναίκα κι όχι το μήνυμα. Η δουλειά του ακολουθεί την πορεία της ηλικίας κι είναι φορές που θυμίζει την αδιάκοπη πάλη του παλιού με το καινούργιο, του γέροντα με τον νέο άνθρωπο… Τα καλοκαίρια, λοιπόν! Καλοκαίρια με ερωτισμό, τέχνη, ανεμελιά και έντονη διάθεση για ζωή. Κι είναι ειδικά τα ελληνικά καλοκαίρια τέτοια.
