Το Θέατρο Λυκαβηττού “ζωντάνεψε”: Μία βραδιά χαράς με τον Σταύρο Ξαρχάκο
Ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα γεγονότα του καλοκαιριού. Ένα γεγονός που οι Αθηναίοι περίμεναν με ανυπομονησία, καθώς εκεί είχαν ζήσει κάποιες από τις καλύτερες συναυλιακές τους στιγμές.
Ο λόφος του Λυκαβηττού και το θέατρό του ξαναζωντάνεψε μετά από 15 χρόνια σιωπής. Έβλεπες καθαρά στα μάτια όσων ανέβαιναν το βράδυ της Παρασκευής μία ανυπομονησία και μία νοσταλγία. Γιατί εκεί είχαν ζήσει κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τους. Είχαν τραγουδήσει, είχαν χορέψει, είχαν μεθύσει με τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Εϊχαν σκαρφαλώσει στα “θρυλικά” βραχάκια του, είτε γιατί ήταν ρέστοι είτε γιατί δεν είχαν βρει εισιτήριο. Είχαν ερωτευτεί.
Είχε μία γλυκιά νοσταλγία αυτό το φθινοπωρινό βράδυ της 15ης Σεπτεμβρίου και μία βουβή συγκίνηση. Ακόμη και για τις νεότερες γενιές που δεν το είχαν ζήσει, είχαν μόνο μεγαλώσει με τον θρύλο του, καθώς για 30 χρόνια ο χώρος αυτός είχε ταυτιστεί με τις καλοκαιρινές μας αποδράσεις.
Το αγαπημένο ανοιχτό θέατρο της πόλης επέστρεψε λοιπόν ανανεωμένο και πλήρως αναβαθμισμένο σε όλες τις υποδομές του. Με νέο πια όνομα, καθώς βρίσκεται υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Και χιλιάδες ήταν αυτοί που πλημμύρισαν τον χώρο του για να «καλωσορίσουν» την επιστροφή του.
Και πάλι μετά από 15 χρόνια «σιωπής», ξεκίνησε τη νέα εποχή του με μια μαγική βραδιά, με μαέστρο τον κορυφαίο Έλληνα συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό έχοντας στο πλευρό του εξαιρετικούς μουσικούς και τις φωνές του Μανώλη Μητσιά, της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Ζαχαρία Καρούνη και της Ηρώς Σαΐα.
O κόσμος άρχισε να γεμίζει το Θέατρο από νωρίς. Οι φωτογραφίες έβγαιναν κατά δεκάδες και ανέβαιναν στα social media, ενώ συχνά – πυκνά άκουγες δίπλα σου τη διήγηση κάποιας ανάμνησης από το θέατρο αυτό.
Λίγο μετά τις εννιά ο μοναδικός Σταύρος Ξαρχάκος βγήκε στη σκηνή. Συγκινημένος, καθώς επέστρεφε στον εμβληματικό αυτό χώρο 45 χρόνια μετά. Θυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 1978 είχε δώσει έντεκα συναυλίες εκεί, με αφορμή τις θερινές εκδηλώσεις του ΕΟΤ στην Αθήνα, συνδέοντας έντονα το όνομά του με τον συγκεκριμένο χώρο που αναδείχθηκε σε τοπόσημο του ελληνικού τραγουδιού της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας.
Σε αυτές τις αξιομνημόνευτες, μουσικές παραστάσεις, ο Σταύρος Ξαρχάκος είχε παρουσιάσει εναλλασσόμενα προγράμματα παίζοντας από Vivaldi μέχρι λαϊκά τραγούδια. Μάλιστα, κάποια από αυτά τα στιγμιότυπα ηχογραφήθηκαν και συγκεντρώθηκαν σ’ έναν δίσκο που κυκλοφόρησε στα τέλη του ’78 με τίτλο «Ξαρχάκος – Στο Λυκαβηττό».
Η βραδιά ξεκίνησε με το θρυλικό πλέον τραγούδι “Μάνα μου Ελλάς”, ένα κομμάτι βασισμένο σε ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Γκάτσου και το οποίο τραγουδήσαμε και στη συναυλία του Ξαρχάκου για τη “αναβίωση” του “Ρεμπέτικου” πριν από λίγες ημέρες Ηρώδειο.
Μετά τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, αναρωτηθήκαμε με τη χαρακτηριστική ερμηνεία του Μανώλη Μητσιά αν “θα έρθει άσπρη μέρα και για μας”. Στίχοι επίκαιροι με … τραγικό τρόπο, μιας και δεν ξεχνάμε ότι τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν από τον δήμο Αθηναίων στους ανθρώπους που επλήγησαν από τις καταστροφικές πλημμύρες στη Θεσσαλία.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη μας χάρισε τα “Να με θυμάσαι”, “Τα δάκρυά μου είναι καυτά” και το “Ένα πρωινό”, ενώ συγκίνησε πραγματικά όλο τον Λυκαβηττό ερμηνεύοντας το “Δίχτυ” που αναδεικνύεται στον ύμνο του φετινού καλοκαιριού, καθώς το ακούσαμε φέτος σε πολλά συναυλιακά ραντεβού.
Εξαιρετική, για άλλη μια φορά, και η Ηρώ Σαΐα που ερμήνευσε τα “Γεια χαρά σου Βενετιά”, “Νυν και Αεί, “Για Χατίρι σου Ξημερώνει” και το “Καίγομαι”, καθώς οι ερμηνευτές της βραδιάς εναλλάσσονταν χαρίζοντας ρίγη συγκίνησης με τα αθάνατα έργα του Ξαρχάκου. Με τον Μητσιά τραγουδήσαμε όλοι το “Σαββατοκύριακο στην Καισαριανή” και με τον Ζαχαρία Καρούνη τα “Έβαλε ο θεός σημάδι”, “Στου Θωμά” και στου “Όθωνα τα Χρόνια”.
Όπως πάντα ο Ξαρχάκος, φύλαξε το … καλύτερο για τέλος, εκεί όπου κορυφώνεται η συγκίνηση στις συναυλίες του και το κοινό τραγουδάει με μια ψυχή. “Άπονη ζωή”, “Φτωχολογιά”, “Μάτια βουρκωμένα”, “Υπομονή” έγραψαν το φινάλε μιας βραδιάς που σήκωσε με τον καλύτερο τρόπο την αυλαία του νέου Λυκαβηττού.
