Τζάκσον Πόλοκ: Ο ιδρυτής του αφηρημένου εξπρεσιονισμού
Περισσότερα από εξήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο κριτικός Robert Coates, γράφοντας στο περιοδικό New Yorker , το 1946, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός» για να περιγράψει τα πλούσια χρώματα στον καμβά του Hans Hofmann. Σήμερα ο όρος προσδιορίζει έργα ζωγραφικής και γλυπτικής διαφορετικών καλλιτεχνών, όπως ο Τζάκσον Πόλοκ και Μπάρνετ Νιούμαν, ο Willem de Kooning και Mark Rothko, ο Lee Krasner και David Smith. Ξεκινώντας τη δεκαετία του 1940, υπό τη διεύθυνση του Alfred H. Barr, Jr, έργα αυτών των καλλιτεχνών άρχισαν να βρίσκουν θέση στο μουσείο. Χάρη στη συνεχή υποστήριξη των επιμελητών, των διαχειριστών και των ίδιων των καλλιτεχνών, η όλη προσπάθεια συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα , δημιουργώντας μια συλλογή αφηρημένης εξπρεσσιονιστικής τέχνης, απαράμιλλης σε εύρος και βάθος.
Ας σταθούμε όμως στον σπουδαίο εικαστικό Τζάκσον Πόλοκ και ιδρυτή του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.Ο Τζάκσον Πόλοκ γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 1912 στο Κόντυ του Ουαϊόμινγκ και πέθανε στις 11 Αυγούστου 1956 στην Νέα Υόρκη.
TATE MODERN,LONDON
“Δεν έχει μεγάλη σημασία για το πώς βγαίνει το χρώμα. Η τεχνική είναι απλώς ένας τρόπος να φτάσεις σε μια δήλωση.” Τζάκσον Πόλοκ.
Οι διάσημοι «ζωγραφικοί πίνακες ζωγραφικής» που άρχισε να παράγει στα τέλη της δεκαετίας του 1940 αντιπροσωπεύουν ένα από τα πιο πρωτότυπα σώματα καλλιτεχνικής εργασίας του 20ου αιώνα. Μερικές φορές θα μπορούσαν να προτείνουν τη ζωή στη φύση, σε άλλες να θυμίσουν την παγίδευση του ανθρώπου στο σώμα και το άγχος που προκαλεί στους ανθρώπους ο σύγχρονος κόσμος.
Ο Αμερικανός καλλιτέχνης εστίασε στο εσωτερικό του όταν ζωγράφισε, αντιπροσωπεύοντας ρομαντικά θέματα που σχετίζονται με τη νεολαία του, τα πάθη του και το γεγονός της ζωγραφικής για την απόλαυση της δημιουργίας τέχνης.
Η τρικυμιώδης ζωή του Πόλοκ, που μεγάλωσε στην αμερικανική Δύση, διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του. Αργότερα, μια σειρά επιρροών συναντήθηκαν για να τον καθοδηγήσουν στο ώριμο στυλ του.Τα χρόνια που πέρασαν ζωγραφίζοντας ρεαλιστικές τοιχογραφίες στη δεκαετία του ’30 τού έδειξαν τον δρόμο στην εξέλιξη και τη δυναμική της ζωγραφικής σε μεγάλη κλίμακα. Ο σουρεαλισμός πρότεινε τρόπους για να περιγράψει το ασυνείδητο. Ο κυβισμός οδήγησε την κατανόησή του στον χώρο των εικόνων.
Τζάκσον Πόλοκ – “Βαθύ” (1953)
Το 1939, ο Πόλοκ ξεκίνησε τις επισκέψεις του σε ψυχαναλυτή για να θεραπεύσει τον αλκοολισμό. Με τη σειρά του εκείνος τον ενθάρρυνε να δημιουργεί σχέδια. Αυτά θα τροφοδοτούσαν αργότερα τις ζωγραφιές του. Οι καλλιτεχνικές εκρήξεις του μυαλού του και ο παράδοξος τρόπος σχεδιασμού τους θα μπορούσαν να περιγράψουν τον τρόμο της σύγχρονης ανθρωπότητας που ζούσε στη σκιά του πυρηνικού πολέμου.
Τον Ιούλιο του 1943 υπέγραψε συμβόλαιο με την Peggy Guggenheim. Έλαβε την άδεια για τη δημιουργία τοιχογραφίας (1943), ύψους 8 μέτρων και μήκους 20 για την είσοδο στη νέα της έπαυλη. Μετά από πρόταση του φίλου και συμβούλου της Marcel Duchamp, ζωγράφισε το έργο σε καμβά και όχι στον τοίχο. Ο κριτικός τέχνης Clement Greenberg, όταν είδε την μεγάλη τοιχογραφία έγραψε: «Του έριξα μια ματιά και σκέφτηκα αυτή είναι η σπουδαία τέχνη. Ήξερα ότι ο Τζάκσον ήταν ο μεγαλύτερος ζωγράφος που είχε παράγει αυτή η χώρα.»
Τζάκσον Πόλοκ – Νούμερο 11 (1952)