Ο πρωτοπόρος γλύπτης Henry Moore, από τους μεγαλύτερους του 20ου αιώνα
Ο Henry Moore είναι περισσότερο γνωστός για τα μνημειώδη μπρούντζινα γλυπτά του, αλλά έκανε επίσης γλυπτά, σχέδια, εκτυπώσεις και σχεδίασε υφάσματα και ταπισερί.
Εμπνευσμένος από το ανθρώπινο σώμα και τις φυσικές μορφές, ο Moore έκανε συχνά έργα με θέμα τη μητέρα και το παιδί, την ξαπλωμένη φιγούρα και τις εσωτερικές/εξωτερικές μορφές.
Γεννήθηκε το 1898 στο Castleford, μια μικρή πόλη με ορυχεία στο Yorkshire της Αγγλίας.
Από πολύ νεαρή ηλικία γνώριζε ότι ήθελε να γίνει γλύπτης, αλλά εκπαιδεύτηκε ως δάσκαλος πριν καταταγεί στο στρατό κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1919, χάρη σε μια υποτροφία πρώην στρατιωτικού, πραγματοποίησε τη φιλοδοξία του να γίνει καλλιτέχνης. Αρχικά γράφτηκε στο Leeds School of Art και στη συνέχεια στο Royal College of Art στο Λονδίνο. Εκεί, ο Moore γνώρισε την Irina Radetsky, την οποία παντρεύτηκε το 1929.
Τη δεκαετία του 1920, ο Moore επικεντρώθηκε στην εδραίωση της φήμης του ως γλύπτη.
Μελέτησε την τέχνη του παρελθόντος και των συγχρόνων του, απορροφώντας ιδέες καθώς ανέπτυσσε το δικό του προσωπικό στυλ. Μέχρι τη δεκαετία του 1930 συγκαταλεγόταν στους κορυφαίους πρωτοποριακούς γλύπτες της Ευρώπης.
1941
Το 1939 ξέσπασε και πάλι πόλεμος. Το 1940, ο Moore άρχισε να σχεδιάζει ανθρώπους που εύρισκαν καταφύγιο στο μετρό του Λονδίνου κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών.Τα “Σχέδια καταφυγίων” άγγιξαν ιδιαίτερα τη λαϊκή φαντασία και αναγνωρίστηκαν ως μια ευαίσθητη αλλά και ισχυρή απάντηση στον πόλεμο. Κι αυτή η εικόνα έγινε αφορμή να γίνει ο Moore… επίσημος πολεμικός καλλιτέχνης.
Την ίδια χρονιά, το σπίτι του Moore στο Hampstead του Λονδίνου υπέστη ζημιές από βομβαρδισμούς. Ο ίδιος και η Ιρίνα μετακόμισαν στο Perry Green, στο Hertfordshire, όπου και εγκαταστάθηκαν. Το Hoglands, η αγροικία που είχαν νοικιάσει προσωρινά, έγινε το σπίτι τους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Στην αγροικία γεννήθηκε η κόρη τους Mary το 1946. Σταδιακά δε μετέτρεψαν τα εξωτερικά κτίσματα σε στούντιο, και οι περιοχές με τα κοτέτσια και τα λαχανικά έγιναν κήποι για την έκθεση γλυπτών.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι συνθήκες ανάγκασαν τον Moore να επικεντρωθεί στο σχέδιο. Ωστόσο, το 1943 του ανατέθηκε να φιλοτεχνήσει μια Παναγία με το παιδί για την εκκλησία του Αγίου Ματθαίου στο Νορθάμπτον. Αυτό το γλυπτό ήταν το πρώτο από τα πολλά που ο Moore φιλοτέχνησε αμέσως μετά τον πόλεμο. 
Στη Βρετανία, η τέχνη έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ανοικοδόμησης της χώρας.
Ο Moore συχνά αναφερόταν στην πολιτική ευθύνη του καλλιτέχνη.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και τη δεκαετία του 1950 δημιούργησε μια ακολουθία δημόσιων έργων, που τοποθετήθηκαν σε σχολεία, νοσοκομεία και οικισμούς. Η διεθνής φήμη του ανήλθε στα ύψη. Εκθέσεις των έργων του πραγματοποιήθηκαν σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης αναδρομικής έκθεσης στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το 1946. Το 1948 κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Γλυπτικής στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Ακολούθησαν αρκετές σημαντικές δημόσιες παραγγελίες τη δεκαετία του 1950, μεταξύ των οποίων η ξαπλωμένη φιγούρα 1956-58, για τα κεντρικά γραφεία της UNESCO στο Παρίσι.
Το 1960 ο Moore βρισκόταν αναμφισβήτητα στο απόγειο των δυνάμεών του.
Σε μια δεκαετία που χαρακτηριζόταν από κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές, ο Moore δημιούργησε αφηρημένα έργα εμπνευσμένα από τη φύση σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα.
Ο Moore εμφανιζόταν τακτικά στον Τύπο, στην τηλεόραση και συνεργαζόταν στενά με φωτογράφους. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 παρήχθησαν πολυάριθμες νέες εκδόσεις για τη ζωή και το έργο του. Αυτό, σε συνδυασμό με τις μεγάλες εκθέσεις – όπως η Tate στο Λονδίνο, το 1968 και η Forte di Belvedere στη Φλωρεντία, το 1972 – εξασφάλισαν την ευρεία φήμη του. Το 1977, σε ηλικία 79 ετών, η επιτυχία του Moore ήταν τέτοια που αποφάσισε μαζί με την οικογένειά του να ιδρύσει το Ίδρυμα Henry Moore. Ήθελε να ενθαρρύνει την ευρεία απόλαυση και τις ευκαιρίες στις τέχνες και ειδικότερα στη γλυπτική. Ο Moore εργάστηκε για το Ίδρυμα για εννέα ακόμη χρόνια μέχρι που, τον Αύγουστο του 1986, πέθανε στο σπίτι του στο Perry Green.
‘Εργα του Moore, ίσως και πάνω από εξακόσια, ανήκουν στη συλλογή της TATE LONDON
«Το ελληνικό φως είναι, όπως λένε όλοι, κάτι που δεν μπορείς να το φανταστείς προτού το βιώσεις. Στην Αγγλία, το μισό φως, κατά κάποιον τρόπο, απορροφάται μέσα στο αντικείμενο, όμως στην Ελλάδα το αντικείμενο μοιάζει να αναδίδει φως σα να φωτίζεται το ίδιο από μέσα» σχολίαζε ο γύπτης, μετά το ταξίδι του στην Ελλάδα το 1951.
