Copyright 2021 - All Right Reserved
Home Αρθρογράφοι
Category:

Αρθρογράφοι

Αρθρογράφοι

Γιώργος Πρεβελάκης – η σύγκρουση των ταυτοτήτων

by bot

Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 απετέλεσε καμπή στην αμερικανική πολιτική, με ισχυρές διεθνείς επιπτώσεις. Οι Αμερικανοί έχασαν την αίσθηση ασφαλείας, την οποία τους προσέφερε η γεωγραφική απομόνωση από τον όγκο της ασταθούς Ευρασίας. Η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στην Γαλλία ενδέχεται να προκαλέσει ανάλογο ψυχολογικό σοκ, δηλαδή να θέσει σε κίνηση μηχανισμούς οι οποίοι θα αλλάξουν το πολιτικό και πολιτισμικό περιβάλλον της Ευρώπης.
Τρομοκρατία έχει υποστεί η Γαλλία και στο παρελθόν, απώτερο και εγγύς, χωρίς να κλονιστούν οι θεμελιώδεις αξίες της. Για να πιεστεί η γαλλική κυβέρνηση σε διαφόρους τομείς της εξωτερικής της πολιτικής οργανώθηκαν και εκτελέστηκαν βομβιστικές επιθέσεις, με πολλαπλάσια θύματα σε σχέση με τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις. Όμως, τα παλαιότερα τρομοκρατικά πλήγματα εγγράφονταν σε λογικές οικείες στην αντίληψη της κοινής γνώμης. Οι απειλές ήταν εξωγενείς και στρέφονταν εναντίον ολοκλήρου του γαλλικού έθνους.
Οι νέες τρομοκρατικές δολοφονικές ενέργειες εντάσσονται σε μια νέα πραγματικότητα. Οι επιτιθέμενοι ανήκουν στον γαλλικό πληθυσμό. Γεννημένοι στην Γαλλία, μεγαλωμένοι στην Γαλλία, Γάλλοι πολίτες, στρέφονται εναντίον του έθνους τους. Έχουν αντικαταστήσει την εθνική ταυτότητα η οποία εκφράζει την αλληλεγγύη όσων ζουν στην ίδια επικράτεια, με μια θρησκευτική ταυτότητα με δίκτυα σε ολόκληρη την Οικουμένη. Όπως παλαιότερα οι εθνικιστές έδιναν την ζωή τους για να επεκτείνουν το εθνικό έδαφος για μερικά μέτρα, έτσι και οι εκφραστές της νέας τρομοκρατίας θυσιάζονται για την συμβολική διεύρυνση του « δικτυωτού » χώρου στον οποίο έχουν ενταχθεί.
Η Γαλλία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή μιας απειλής η οποία έρχεται από το εσωτερικό της κοινωνίας της. Η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης προσκρούει σε σοβαρά εμπόδια. Εκτός από τα τεχνικά, δηλαδή την δυσκολία να αναγνωριστούν οι υποψήφιοι τρομοκράτες καθώς χάνονται μέσα σε εκτεταμένους πληθυσμούς, υφίστανται και σοβαρά πολιτικά και ηθικά προβλήματα. Πώς να επιβληθούν περιορισμοί στην ελευθερία ορισμένων Γάλλων πολιτών, χωρίς να θιγούν οι φιλελεύθερες αξίες; Πώς να προετοιμαστεί η κοινωνία για τους κινδύνους, πώς να οργανωθεί η επαγρύπνηση των πολιτών, χωρίς να αναρριπιστεί η ξενοφοβία και ο ρατσισμός; Η νέα μορφή τρομοκρατίας απειλεί να καταστήσει μιαν ολόκληρη κοινωνία όμηρo μερικών αποφασισμένων φανατικών.
Το φαινόμενο της τρομοκρατίας είθισται να αποδίδεται σε οικονομικά και κοινωνικά αίτια, επί παραδείγματι την ανεργία ή την περιθωριοποίηση. Οι ερμηνείες αυτές, αποσπασματικές, αγνοούν την ψυχολογία της εξέγερσης. Οι αναρχικοί του 19ου, οι ποικίλοι επαναστάτες του 20ού αιώνα στρατεύονταν σε μιαν αποστολή η οποία νοηματοδοτούσε ηρωϊκά την ζωή τους, ώστε να καλυφθεί το πνευματικό κενό της εποχής τους. Αναζητούσαν ιδανικά, όχι υλικές απολαβές.
Η άμυνα των κοινωνιών μας έναντι της νέας τρομοκρατίας οφείλει να περιορίσει τις μαύρες τρύπες του ιδεατού χώρου, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί υπό την επίδραση στενά υλιστικών ιδεολογιών. Η Ευρώπη, καθώς εγκατέλειψε το πνεύμα των ιδρυτών της ολισθαίνοντας ολοένα και περισσότερο σε έναν οικονομικό λόγο στερημένο από ευρύτερα ιδανικά, έχει δημιουργήσει εκτεταμένες ζώνες όπου μπορούν να αναπτυχθούν τα άνθη του κακού. Δεν είναι περίεργο ότι το πρόβλημα εμφανίζεται στην Γαλλία. Η απάλειψη, επί παραδείγματι, κάθε θρησκευτικής αναφοράς, εν ονόματι της laïcité,  δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την θρησκευτική αντίδραση.
Το νεωτερικό κράτος θεμελιώθηκε στην εδαφική αναφορά της ταυτότητας, έναντι της παλαιότερης θρησκευτικής η οποία είχε οδηγήσει στους θρησκευτικούς πολέμους. Οι συνέπειες από την υπερβολή αυτού του προτύπου κατά τις τελευταίες δεκαετίες, σε συνδυασμό με την αυξημένη κυκλοφορία προσώπων και ιδεών την οποία συνεπάγεται η Παγκοσμιοποίηση, δημιουργεί συνθήκες για να αναδυθεί ο παλαιός τρόπος για τον ορισμό της ταυτότητας.
Η μαζική δυναμική αντίδραση των Γάλλων έδειξε ότι η εθνική ταυτότητα αντέχει και αμύνεται. Όμως, όταν το σοκ απορροφηθεί, οι εκφάνσεις της αμφισβήτησης ασφαλώς θα επανακάμψουν. Η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην προσαρμογή του εδαφικού προτύπου στις νέες « δικτυωτές » συνθήκες. Παραδόξως, το φαινομενικά αποτυχημένο Ελληνικό Έθνος μπορεί να καταστεί υπόδειγμα και πρωτοπορία. Αρκεί να σκεφθούμε ότι, παράλληλα προς την εδαφική Αθήνα του Ελληνικού Κράτους, εξακολουθούμε να αναφερόμαστε στην δικτυωτή Κωνσταντινούπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

 *Ο Γιώργος Πρεβελάκης είναι καθηγητής της Γεωπολιτικής και Πολιτισμικής Γεωγραφίας στη Σορβόννη (Paris I)

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Χρήστος Λαζαρόπουλος – “Αναπόφευκτες μνήμες, αναπόφευκτες συγκρίσεις, αναπόφευκτες καταλήξεις”

by bot
Σήμερα κατά τις δώδεκα και μισή, με υψηλό πυρετό, βρέθηκα σε μια όαση Πολιτισμού
της Αθήνας μου, που είμαι γέννημα-θρέμμα, της Πόλης που με γοητεύει διαρκώς
και ποικιλότροπα.
Η όαση, μια από τις λίγες, δυστυχώς, που υπάρχουν,
στην οποία πρωτογενώς και δευτερογενώς παράγεται και προάγεται Πολιτισμός,
είναι το art cafe POEMS ‘N CRIMES 
στο ισόγειο του νεοκλασσικού των εκδόσεων  Γαβριηλίδης.
Είχε αφιέρωμα στον Ποιητή μας Αργύρη Χιόνη.
Μόλις τέλειωσε η παρουσίαση αισθανόμουν πιό “βαρύς ειδικώς”,
μα εξαιρετικά πιό ανάλαφρος.
Είχα αυτή την περίεργη αίσθηση Νίκης επί της γήινης βαρύτητας
που σε κατακλύζει διακριτικά, όταν γεύεσαι Αλήθεια, Ευαιςθησία
και αυθεντικούς συλλογισμούς.
Πεζούς μα ιδιαίτερα έμμετρους.
Μου ήλθαν στη μνήμη οι προεκλογικές εκστρατείες των τελευταίων δεκα πέντε χρόνων, που μετείχα ενεργά ως σύμβουλος και ζούσα εκ των ένδον τις διάφορες μάχες του πολέμου, κομμάτων αλλά και ανθυποψηφίων.
Το επικρατούν κλίμα, ο λόγος, η γλώσσα, ο φανατισμός, η ξερολιά,
η αήθης υπερ-προβολή υποψηφίων και κομματαρχών και γενικά συμπυκνωμένη
όλη η Ελληνική παθογένεια, υποκρισία και υπερβολή.
Στην συνέχεια έφερα στον νου μου τον σημερινό Δημόσιο Λόγο στη πατρίδα μου,
την ανυπαρξία πρότυπης και πρωτότυπης παραγωγής Πολιτικής Σκέψης,
την επικρατούσα διαχειριστική διάθεση στην άσκηση πολιτικής, απ´ όλους για όλα.
Η σύγκριση των δύο περιβάλλοντων, της ίδιας χώρας, της ίδιας πόλης αναπόφευκτη.
Άλλη σκέψη, άλλος λόγος, άλλο ύφος, άλλο ήθος.
Σκέφθηκα με πόσο λάθος πλησιάζουμε και μετέχουμε της Πολιτικής.
Γιατί όλα Πολιτική είναι, ιδιαίτατα οι Τέχνες και τα Γράμματα.
Σκέφθηκα ότι χάσαμε άδικα τον Καποδίστρια
και νομοτελειακά χάσαμε δίκαια την ευκαιρία
να εκπολιτίσουμε τους θεσμούς μας, να δομήσουμε κράτος Δικαίου.
Οι θεσμοί υπάρχουν μεν, τύποις,
δεν τους τιμούμε δε, ουσία.
Από δυό σφαίρες, έξω από τον Άγιο Σπυρίδωνα,
ταλαιπωρείται και βολοδέρνει ένας Λαός 185 χρόνια
από τα γνήσια, στην νοοτροπία, υπολείμματα
ενός κατακτητικού καθεστώτος εξουσίας 400 ετών.
Πολιτικά είμαστε καθολικοί διάδοχοι αυτού,
για το οποίο χύσαμε αίμα για να απελευθερωθούμε απ´ αυτό!
Παρατήρησα το περιεχόμενο, ήθος και ύφος των διαφωνιών μέσα στην όαση.
Καμμια σχέση με την βίαια σφοδρή χυδαιότητα και έλλειψη αληθών επιχειρημάτων
και ήθους που επικρατούν στις πολιτικάντικες προεκλογικές περιόδους.
Δυό Ελλάδες τόσο διαφορετικές από το ίδιο υλικό φτιαγμένες.
Το Παιχνίδι το ίδιο,
μα οι όροι τόσο αλλοιώτικοι.
Οι όροι δίνουν στίγμα Ευθύνης στους παίκτες.
Είτε ασκούν Πολιτική, είτε παίζουν πόλεμο, είτε κλωτσούν μπάλα.
Ανάβω τσιγάρο και θυμάμαι τον δεύτερο πιο γνωστό Έλληνα Οδυσσέα :
«Η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αυτός αλλάζει με τις πράξεις.
Η λογοτεχνία, ωστόσο, μπορεί ν’ αλλάξει τις συνειδήσεις
κι αυτές είναι που κατευθύνουν τις πράξεις».
Με μια στυφή αίσθηση στο στόμα, από όλα αυτά τα αναπόφευκτα,
ανεβαίνοντας την οδό Ερμού, άπλωσα το βλέμμα μου στην Βουλή
και συλλογίστηκα :
“Τελικά, αν θέλεις να προσφέρεις στην Κοινωνία, 
την Πολιτική πρέπει να την προσεγγίσεις  
εκ πλαγίου, 
να την αλώσεις κυριαρχικά με τα Γράμματα ή τις Τέχνες.
Να της επιβάλλεις κυριαρχικά Κάλλος και Δίκαιο.
Να μη προλάβει να σε απαλλοτριώσει.”
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Χριστίνα Κόλλια – Αφιέρωμα στο Νίκο Καββαδία

by bot

[…Θεέ μου! Είμαι μοναχά δεκαεννιά χρονών

Κι έχω σε μέρη μακρινά πολλές φορές γυρίσει

Θεέ μου! Έχω μιαν άκακη, μια παιδική καρδιά

Αλλά πολύ έχω πλανηθεί κι έχω πολύ αμαρτήσει…]

Από το ποίημα «Ένας δόκιμος στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου» της συλλογής «Μαραμπού»

 

Φύση ιδιαίτερη και απ’ αλλού φερμένη όπως κάθε μεγάλος δημιουργός, ο Νίκος Καββαδίας, ή Νίκος Κόλιας κατά την υπογραφή του, αναζήτησε τους χαμένους θησαυρούς του «ταξιδιού» μέσα από τους απρόβλεπτους δρόμους της θάλασσας και της ποίησης.

 

Γεννημένος, 11 Ιανουαρίου του 1910, στο Nικόλσκι Oυσυρίσκι της Ματζουρίας, από γονείς Κεφαλλονίτικης καταγωγής, συναντήθηκε με τις «φάλτσες πορείες» του βίου, μόλις επτά ετών, όταν με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η πλούσια οικογένειά του καταρρέει οικονομικά κι επιστρέφει στην Ελλάδα.   Στα σχολεία του Πειραιά, όπου και ολοκλήρωσε την εγκύκλια εκπαίδευσή του, θα καθίσει στα ίδια θρανία με τον ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη και θα γνωριστεί με τον συγγραφέα Παύλο Νιρβάνα. Στα δεκαεπτά του δημοσιεύει τα πρώτο του ποίημα στην πειραϊκή εφημερίδα «Σημαία», με το ψευδώνυμο «Πέτρος Βαλχάλας», συνεχίζοντας τις δημοσιεύεις σε λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής, όπως το περιοδικό  της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας.

 

[…Η μόνη μου παράκληση όμως θάτανε

Τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε

Κι όπως εγώ για έν’αδελφό εδεήθηκα

Για έναν τρελό εσείς προσευχηθείτε….]

Από το ποίημα «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ» της συλλογής «Μαραμπού»

 

Επιχειρεί να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών για να καταλήξει, σύντομα, υπάλληλος σε ναυτιλιακό γραφείο εξαιτίας οικονομικών δυσχερειών. Το 1929, μετά το θάνατο του πατέρα του, κάνει το πρώτο του μπάρκο. Ταξιδεύει ως ναυτόπαις, στις θάλασσες του κόσμου και του «είναι» του, αποτυπώνοντας τις εξερευνήσεις του στη γραφή του, την τόσο βιωματική και ιδιότυπη. Εμφατικός στις υπερβάσεις και τις κατά συνθήκη αλήθειες, ψυχογραφεί την ανθρώπινη ανάγκη για ζωή κι επιβίωση ακροβατώντας από την ευαισθησία στον υπερθετικό ρεαλισμό.

 

[…Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου

Για μια στιγμή αν με λύγισε, τώρα δεν με ορίζει…]

Από το ποίημα «Γυναίκα» της συλλογής «Τραβέρσο»

 

Το 1932 δημοσιεύει σε συνέχειες, στο Πειραϊκόν Βήμα, το αφήγημα «Η απίστευτη ιστορία του Λοστρόμου Νακαχαμόκο», μέχρι και την αναστολή της κυκλοφορίας της εφημερίδας. Το 1933 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Μαραμπού» ανατρέποντας τις μέχρι τότε ισχυρές επιρροές του Κώστα Καρυωτάκη στη λογοτεχνική κοινότητα. Ο πνευματικός κόσμος αιφνιδιάζεται και σύντομα αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Νίκου Καββαδία τη νέα ποιητική εποχή, ενώ εκείνος συνεχίζει να ταξιδεύει, από το πόστο του ασυρματιστή, στα ανοιχτά πέλαγα και τις ρίμες.

 

Μετά τον πόλεμο της Αλβανίας, στον οποίο συμμετείχε, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και την περίοδο 1945-1946 διετέλεσε επικεφαλής των Ποιητών-Λογοτεχνών του ΕΑΜ. Με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου κι έχοντας χαρακτηριστεί από τις αρχές «κομμουνιστής άνευ δράσεως» μπαρκάρει ξανά με διαβατήρια περιορισμένης χρονικής ισχύος και ειδική άδεια. Το 1947 γράφει την ποιητική συλλογή «Πούσι».  Από το 1954, όπου και έγραψε το πεζό  «Βάρδυα», μέχρι και το 1974, συνεχίζει να ερωτεύεται μέσα από τα μπάρκα του «τα μακρισμένα ταξίδια και τους γαλάζιους πόντους», κάνοντας μόνο μικρά διαλείμματα. Το 1959 η «Βάρδυα» εκδίδεται στα γαλλικά. Το 1968 επισκέπτεαι την πατρίδα του Κεφαλλονιά μετά από πολλά χρόνια απουσίας και γράφει το πεζό «Λι». Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετέχει σε αντιστασιακές οργανώσεις και το 1972 γράφει το ποίημα «Γκουεβάρα».

 

 

 

[…Θα κοινωνήσω με νερό θαλασσινό

Στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου

Με τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό

Που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν…]

Από το ποίημα “Fata Morgana”

 

Ο έρωτας, η καθημερινότητα, η πραγμάτωση των ιδεών, ήταν για τον Καββαδία ομοούσια της μυσταγωγίας των απρόβλεπτων ωκεανών, εκεί όπου η αγωνία της ύπαρξης αποκαλύπτεται γυμνή, άλλοτε μεταμφιεσμένη σε Σειρήνα κι άλλοτε σε Κίρκη, για να αναμετρηθεί δίχως όρους με την απειλή των κυμάτων -ορατών και αοράτων-  και την πλάνα αχλή των εξωτικών τοπίων. Λυμένοι κάβοι, καπνισμένες τσιμινιέρες, μεταλαβιές θαλασσινού νερού, «ιερές» γυναίκες των λιμανιών, άξιοι και ανάξιοι «εραστές», αποζητούν από τον Νίκο Καββαδία τα ποιητικά τους άμφια και ένα «τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό» την πειρατεία της ζωής να προσκυνήσουν.  Κι εκείνος τους τα πρόσφερε με αφοσίωση και γενναιοδωρία μέχρι το τελευταίο του μπάρκο.

 

 

 

                                                                                                                                                          

 […Έβραζε το κύμα του Γαρμπή.

Ήμαστε κι οι δυό σκυφτοί στο χάρτη.

Γύρισες και μούπες πως το Μάρτη

Σ’ άλλους παραλλήλους θα’ χεις μπει…]

Από το ποίημα «Ο Σταυρός του Νότου»

 

Το 1975 αναχώρησε για τις άλλες «παραλλήλους» από μια κλινική της Αθήνας. Δυο μήνες μετά εκδόθηκε η ποιητική του συλλογή «Τραβέρσο». Το πεζό, «Του πολέμου/στ’ άλογό μου», κυκλοφόρησε το 1987.

 

Τα μελοποιημένα και χιλιοτραγουδισμένα ποιήματά του, καθώς και η πλούσια βιβλιογραφία για το έργο του, διαπερνούν τη γραμμή των μετρήσιμων θεατών οριζόντων, ματαιώνουν τους φόβους του ίδιου, του Καββαδία, καθιερώνοντάς τον επάξια, πολίτη του άχρονου χρόνου.

 

[…Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων

Και θα πεθάνω μια βραδυά σαν όλες τις βραδυές

Χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων…]

Από το ποίημα “Mal du depart”

 

* Η Χριστίνα Κόλλια είναι συγγραφέας, ποιήτρια, υπεύθυνη Δημιουργικής Γραφής για παιδιά στο Μουσείο Ηρακλειδών

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Θάνος Οικονομόπουλος – «Είμαστε όλοι Charlie…»-Κι’ αυτό, με τρομοκρατεί

by bot

Και μόνο το γεγονός ότι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο αισθάνθηκαν την ανάγκη να διατρανώσουν ότι «είναι Charlie» μετά τις αποτρόπαιες τρομοκρατικές δολοφονίες στο Παρίσι, αποδεικνύει πως βαθειά μέσα μας γνωρίζουμε (και φοβόμαστε…) πως ΔΕΝ είμαστε «όλοι Charlie».

Και το χειρότερο: πως είμαστε καταδικασμένοι να συμβιώσουμε με την τρομοκρατία του φανατισμού και όποια άλλη, σ’ ένα πόλεμο που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στον κόσμο μας, ανάμεσα σε δυό κόσμους που δεν συναντώνται πουθενά, παρά μόνο στο αίμα και την οδύνη

Μακάρι ν’ αποδεχθεί υπερβολή η εκτίμηση ότι η Ευρώπη αρχίζει να ζει την δική της «11η Σεπτεμβρίου», και μαζί της ολόκληρη η Δύση  ένα δεύτερο γύρο (χωρίς ποτέ να τελειώσει ο πρώτος…) ενός θρησκευτικού τρομοκρατικού πολέμου, που εξελίσσεται εφιαλτικά σε διαπολιτισμικό ολοκαύτωμα. Σ’ ένα τέτοιο δραματικό γύρισμα σελίδας της ιστορίας όπου βεβαιότητες και παγιωμένοι τρόποι ζωής ανατρέπονται σε ποτάμια αίματος από τυφλά φανατικά χτυπήματα, είναι μοιραία αναμενόμενο να επικρατήσει η οργή, ο εκδικητισμός, το τυφλό μίσος στην πλευρά που δέχεται τις εξωφρενικές επιθέσεις. Κι’ αναπόφευκτα, αυτή η ενστικτώδης αντίδραση θα ρίξει λάδι στην άλλη πλευρά, του φανατισμού, πόσο μάλλον που γι’ αυτήν η «θυσία», ο θάνατος δεν αποτελούν «κόστος» αλλά υπέρτατη «θεία» ευλογία που την ηρωοποιεί -και πυκνώνει τις τάξεις της…

Πάνω στην οργή,  τον φόβο και την μισαλλοδοξία έχουν εδραιωθεί «ιδεολογίες», πολιτικά συστήματα και μέθοδοι διακυβέρνησης, που οδήγησαν στον όλεθρο και ευτέλισαν την αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την δικαιοσύνη και την δημοκρατία. Η Ευρώπη, έχει βιώσει αυτή την αθλιότητα που διαχύθηκε παγκόσμια, πριν μόλις 75 χρόνια. Και σήμερα, κινδυνεύει να την ξαναζήσει με την  άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες και τα αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα τα οποία αντί για ένωση δημοκρατικών λαών και αλληλεγγύη, τιμαριοποιούν σε «τάξεις» την Γηραιά  Ήπειρο. Δεν είναι διόλου τυχαία η πρώτη αντίδραση μίσους και πολεμικού καλέσματος, μετά τα φονικά στο Παρίσι, στα οποία προσέτρεξε η Μαρί Λεπέν του γαλλικού «Εθνικού Μετώπου». Που μέσα σε τέτοιο κλίμα φόβου και αλλοφροσύνης, είναι βέβαιο ότι στην κοινωνία θα βρουν πολύ εύφορο έδαφος να «ανθίσουν»…

Από την άλλη πλευρά, διακρίνονται ήδη τα λάβαρα και τα συνθήματα της «προοδευτικής αριστεροσύνης» και των άκριτων οπαδών μιας πολυπολιτισμικής ουτοπίας, που επιχειρεί να βρει ελαφρυντικά, «δικαιολογητικά» επιχειρήματα, αόριστες «δικαιώσεις» που σε τελευταία ανάλυση εξομοιώνουν, τουλάχιστον, τους θύτες με τα θύματα. Που «εκλογικεύουν» την σύγκρουση μεταξύ θεοκρατικού μίσους και φανατισμού, από την μια, και της κοινωνίας του διαφωτισμού από την άλλη- με όλα της τα λάθη και τις παραλείψεις, τις ολιγωρίες και τις ιδιομορφίες της.

Η τρομοκρατία του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού με τις θεοκρατικές ρίζες, έχει ιστορικά τις ερμηνείες της και έχει καταγραφεί-πριν στραφεί στην Δύση- σε ενδομουσουλμανικές συγκρούσεις ίσως και με ακόμη μεγαλύτερο μίσος. Το τωρινό αντιδυτικό ξέσπασμά της, φυσικά και δεν δικαιολογείται αλλά μπορεί (και κυρίως: πρέπει…) να ερμηνευθεί με ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Οι σημερινοί φανατικοί τζιχαντιστές, είναι εκ των πραγμάτων δημιούργημα των κατά καιρούς καιροσκοπικών πολιτικών την Δύσης ( υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ) που χρησιμοποίησε την θρησκευτική τους ταυτότητα και τις ενδομουσουλμανικές διενέξεις για να «υποστηρίξει» τα παιγνίδια της, από την Παλαιστίνη και το Αφγανιστάν μέχρι τον πόλεμο στο Ιράκ και την προσπάθεια αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσσαντ της Συρίας, με αποτέλεσμα την εξάπλωση του «Ισλαμικού Κράτους», σ’ ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο αλλά και στα… προάστια του Παρισιού.

Αυτήν την παράμετρο, δεν μπορούν να την αγνοήσουν οι κατατρομοκρατημένοι δυτικοί ηγέτες, στις αναλύσεις που κάνουν και θα κάνουν για να αντιμετωπίσουν, με τις κατά το δυνατόν μικρότερες απώλειες, αυτόν τον πόλεμο που έχει αρχίσει. Απολυτότητες, ανόητες (και ανιστόρητες- είδαμε που οδήγησε τον κόσμο ο μικρόνους Μπους..) σκληράδες και κοντόφθαλμες «Συμμαχίες του Καλού» εναντίον του «Απόλυτου Κακού», είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Και να πυκνώσουν τις τάξεις του θεοκρατικού φανατισμού, μια εν εξελίξει πορεία που τελικά θα θίξει την ίδια την Δύση, τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και την δημοκρατική τάξη. Απαιτείται ψυχραιμία και ρεαλισμός, αυτοκριτική, αναθεώρηση επικίνδυνων καιροσκοπικών «πολιτικών», εκ βάθρων αναθεώρηση των μεθόδων και της ποιότητας των σχέσεων με τους μουσουλμανικούς λαούς (που δεν είναι συλλήβδην τρομοκράτες, αλλά αν συνεχίσουμε να μην εξετάζουμε ρεαλιστικές εναλλακτικές, θα τους κάνουμε, με μαθηματική ακρίβεια!)- και βεβαίως χρόνος, υπομονή και προσήλωση στον στόχο της λογικής και της ανθρωπιάς…

Δύσκολα πράγματα για τις σημερινές ηγεσίες της γηράσκουσας Δύσης…

Πηγή:  iefimerida.gr
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Justine Frangouli-Argyris – The Third Pillar

by bot

Huffington Post – With the clock quickly counting down towards election day in Greece this January 25, the two competitors for the Prime Ministerial chair are Alexis Tsipras, the fiery leader of the leftist Syriza party, and Antonis Samaras, the stoic head of the conservative New Democracy party who governed the country until the fall of the coalition last week.

All major polls have Syriza as front-runner, a fact that is putting a scare into the financial markets and creating tension among Greece’s electorate which, although wishful of a change in direction and in need of a respite from the harsh austerity “memorandum” imposed by the country’s lenders, remains leery of the party’s radical positions.

In the run-up to voting day, New Democracy continues to play a somewhat exhausted trump card, that of attempting to provoke a wave of panic among the voters without offering any realistic proposal for the amelioration of a situation that has plunged the country into a five year recession and left its citizens unemployed and in despair.

Importantly, it appears that neither of the two major parties will be able to procure an outright majority, leaving whoever prevails requiring the support, and perhaps needing to co-govern with, one or more of the smaller factions.

Of course, the potential scenarios are many. The Party of the Independent Greeks (ANEL), led by Panos Kammenos, which appeared to be in a strong position, saw its fortunes take a turn for the worse as it found itself caught up in a farcical corruption scandal when one of its outspoken members, Pavlos Chaikalis, claimed he was offered millions to help keep the Samaras government afloat. The result was a black mark on Greece’s democracy, a ridiculing of its Parliamentary institutions and a swift drop in ANEL’s popularity.

Another party that hopes to breach the 3% threshold required for Parliamentary representation is the recently created “To Potami” (The River) led by well-known journalist Stavros Theodorakis. Although it managed to secure an impressive percentage of the popular vote in European elections last May, the voters will be scrutinizing Potami much more closely this time around as it remains a group defined by a very vague political program without any parliamentary or governmental experience and devoid of any ideological platform. As it did earlier last year, the party is looking to amass a large protest vote but this may be wishful thinking given that the electorate tends to treat elections to the European Parliament very differently from national ones.

In the meantime, a new party has emerged under the tutelage of George Papandreou, son of the former Prime Minister and legendary founder of Pasok, Andreas Papandreou. The younger Papandreou had a brief stint of his own as Prime Minister in 2010, winning a strong majority after naively professing that Greece’s problems could be solved “because there is money!” Papandreou saw himself forced out after saddling the country with its first austerity “memorandum,” forever linking his name with the tactics of the “troika” of Greece’s creditors and the dire economic state of the nation.

Shortly afterwards, he would go on to lose the leadership of Pasok to its current leader and Greece’s recent Vice-President, Evangelos Venizelos. Regardless, with the backing of some old appartchiks who remain loyal to his father’s legacy and to his family, Papandreou hopes to make a comeback by securing the votes to achieve a Parliamentary presence and filling the role of power-broker in a minority government situation. The outlook for Papandreou does not appear bright, however, accused as he is, by the Greek public, of being inept during his tenure.

Finally, this brings us to the official party of the socialist movement, Pasok, under the guidance of the aforementioned Evangelos Venizelos. Venizelos was Papandreou’s Defence Minister at the time the country was initially placed under the watchful eye of the country’s triumvirate of lenders. Later, at a significant political cost to himself and his party, he entered into a coalition government with Antonis Samaras and supported the harsh terms of the “memorandum” in an effort to improve the country’s plight by rectifying its budgetary imbalance.

Venizelos would seem to be the one most likely to fill the role of “third pillar” in the elections by attracting enough support to hold the balance of power in a minority government. Although weary from many years in office, his Pasok party continues to hold staunchly to its center-left ideology. And, despite the strains of a break with its traditional Papandreou faction and the loss of the bulk of its supporters to the more radical Syriza, it remains a force that helped to guide the country in the most difficult of times.

As for Evangelos Venizelos, whose popularity may not be at its apex, he must be respected as one who made sure that Papandreou did not proceed with a potentially tragic referendum on Greece’s European membership and looked up to as the country’s most capable negotiator with respect to the upcoming deliberations on Greece’s future.

Should Syriza be ultimately elected, it should look to secure the backing of Venizelos, putting his experience to good use if it hopes to smoothly lead the transition of the country into the “post-memorandum” era.

If New Democracy is the victor, it will be unable to continue its policy of structural reform and hope to exit the “memorandum” with the support of lesser, more inexperienced partners.

In both cases, only Pasok can play the crucial role of “third pillar” with the ability to sustain a viable Greek government on January 26th.

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Σωτη Τριανταφύλλου – Το ισλάμ ως πολεμική μηχανή

by bot

Οι δυτικές χώρες πληρώνουν την πολιτική τους –και την απουσία πολιτικής– έναντι των εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών που ανέχτηκαν και τροφοδότησαν στο έδαφός τους. Η εθελοτυφλία, η καλοπροαίρετη, ενοχική ή φοβική άρνηση να παραδεχτούν ότι δεν μοιράζονται τις ίδιες αξίες με όλον τον κόσμο τις φέρνει τώρα μπροστά σε μια πολύ συγκεκριμένη απειλή: το Ισλάμ δεν είναι απλώς μια διαφορετική θρησκεία με ελαφρώς αλλόκοτες ενδυματολογικές και διατροφικές συνήθειες· είναι μια επιθετική πολιτική και μια πολεμική μηχανή.

Πριν από λίγες μέρες είδα στο Channel 4 ένα ντοκιμαντέρ για την πολυγαμία των μουσουλμάνων στη Βρετανία – στην ουσία για το πώς οι μουσουλμάνοι επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους στη χώρα που τους φιλοξενεί. Το εντυπωσιακό στοιχείο σ’ αυτό το ντοκιμαντέρ δεν ήταν ότι στη Βρετανία υπάρχουν 20.000 πολυγαμικές ενώσεις, αλλά ότι πολλές από αυτές –οι μισές σχεδόν– περιλαμβάνουν προσηλυτισμένες γυναίκες, μετανάστριες τρίτης και τέταρτης γενιάς ή Βρετανίδες που επέλεξαν να γίνουν μουσουλμάνες.

Αλλά η πραγματικότητα δεν φαίνεται αποτέλεσμα επιλογής όπως την αντιλαμβανόμαστε στη Δύση: πρόκειται για ένα είδος συμβολαίου σύμφωνα με το οποίο ο άνδρας παρέχει τα απαραίτητα υλικά μέσα σε όλες τις συζύγους και τα παιδιά του, ενώ, συγχρόνως, τις αντιμετωπίζει με «δικαιοσύνη». Τι σημαίνει άραγε δικαιοσύνη σ’ αυτή την περίπτωση; Ένας μουσουλμάνος από το Σέφιλντ, ονόματι Μοχάμεντ ελ Γκανέι, λέει: «Έχω τρεις γυναίκες και έντεκα παιδιά: είμαστε οικογένεια», αλλά παραλείπει να αναφέρει ότι είναι χρονίως άνεργος κι ότι η πολυμελής οικογένειά του ζει από τα κρατικά επιδόματα.

Στη συνέχεια, ο Χασάν Φίλιπς λέει, με βρετανική προφορά: «Φέρομαι καλά στις γυναίκες μου για να με ανταμείψει ο Αλλάχ». Και ισχυρίζεται ότι οι τέσσερις γυναίκες του είναι φίλες όπως η Κάρι, η Σάρλοτ, η Σαμάνθα και η Μιράντα στο “Sex and the City”. (Κάτι τέτοιο έχω ακούσει κι από Αμερικανούς μορμόνους που είναι τρελοί για δέσιμο αλλά που, προς το παρόν, δεν έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίον των αλλοθρήσκων.) Ο Ομάρ, ένας φυσικός, στην ερώτηση γιατί έχει δύο συζύγους απαντά: «Διότι επιτρέπεται», ενώ η δεύτερη σύζυγός του επαυξάνει: «Θέλουμε να αναβιώσουμε κάτι που πεθαίνει». Βρίσκω αχτύπητα αμφότερα τα επιχειρήματα.

Οι φανατικοί μουσουλμάνοι παραβιάζουν τον βρετανικό νόμο όχι μόνο εφαρμόζοντας την πολυγαμία αλλά και αφαιρώντας από τις γυναίκες τη νομική προστασία σε περίπτωση εγκατάλειψης ή διαζυγίου. Και μολονότι η πολυγαμία τιμωρείται (θεωρητικά μέχρι επτά χρόνια κράτηση) τα πρόσωπα στο ντοκιμαντέρ μιλούσαν ελεύθερα χρησιμοποιώντας τα αληθινά τους ονόματα. Όσο για το βρετανικό κοινό φαίνεται, ως συνήθως, αμήχανο: ένα μέρος του αποτροπιάζεται (όπως εγώ), ένα άλλο βλέπει το όλο ζήτημα σαν μια γελοία υπόθεση – στον “Guardian” ο Τιμ Ντάουλινγκ σχολιάζει το πώς πολλαπλασιάζονται τα μοντέλα μπούρκας τα οποία θα μπορούμε στο εξής να βρούμε σε οποιοδήποτε πολυκατάστημα. «Μερικοί άνθρωποι καλύπτουν τα αυτοκίνητά τους» λέει ο Χασάν. «Εγώ καλύπτω τα πρόσωπα των γυναικών μου».

Σύγχυση επικρατεί και στο εσωτερικό της μουσουλμανικής κοινότητας: μια μορφή ψυχικού διχασμού – πώς να συνδυάσει κανείς την πίστη στο Κοράνι με τα εγκλήματα, τις εκδηλώσεις σκοταδισμού και φαιδρότητας; Είναι αυτονόητο ότι υπάρχει πλήθος εκκοσμικευμένων μουσουλμάνων που δεν σχετίζονται με τις παραδοσιακές πρακτικές, αλλά δεν παίζουν σοβαρό ρόλο στην παγκόσμια στρατηγική· είναι απλώς ουδέτεροι. Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι έχουμε περικυκλωθεί από φονταμενταλιστές οι οποίοι στρατολογούν με ξέφρενο τρόπο στο εσωτερικό της Ευρώπης. Ολόκληρη η μεταναστευτική πολιτική ήταν λανθασμένη, όπως λανθασμένη ήταν η παγκόσμια πολιτική· οι ΗΠΑ ενθάρρυναν τους Ταλιμπάν και επέδειξαν ασυγχώρητη προχειρότητα στη σύναψη συμμαχιών. Ωστόσο, τώρα είναι κάπως αργά – η ειρήνη και η συμφιλίωση δεν θα επιτευχθούν ούτε αν το Ισραήλ αλλάξει στάση, όπως οφείλει, και αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος. Βρισκόμαστε ήδη σε μια επικίνδυνη αντιπαράθεση πολιτισμών που, αυτή τη φορά, μπορεί να εξελιχθεί σε θερμό, όχι σε ψυχρό, πόλεμο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε παλιότερα στην Athens Voice

Σωτη Τριανταφύλλου

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Θάνος Οικονομόπουλος – Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι προς τις κάλπες…

by bot

Βιώνουμε την βραχύτερη προεκλογική εκστρατεία της μεταπολιτευτικής, τουλάχιστον,περιόδου.

Παρόλο τούτο,η αίσθηση του εκλογικού σώματος είναι πως ήδη – μόλις μια εβδομάδα μετά την προκήρυξη των εκλογών-έχει παρατραβήξει! Όσα (αναμενόμενα σε μεγάλο βαθμό…) ήταν να ειπωθούν ένθεν κακείθεν, ειπώθηκαν. Οι προβλεπτές μικροπολιτικάντικες μετακινήσεις-μεταγραφές, συντελέσθηκαν. Το ίδιο και τ’ αντίστοιχα “αδειάσματα”και οι πονηρές υποσχέσεις για “συμμαχίες”. Το ΚΙΔΗΣΟ (!!!) του Γιώργου Παπανδρέου,το μόνο γεγονός που τάραξε κάπως τα νερά, κι’ αυτό εν μέρει προεξοφλημένο ήταν.

Το βασικό δίπολο της προεκλογικής ατζέντας,η οργή από την μια,ο φόβος από την άλλη,κι’ αυτό παραχαραγμένο ουσιαστικά, σε σχέση με τα πραγματικά προβλήματα του τόπου και την επιτακτική ανάγκη να υπάρξουν εφικτές και βιώσιμες λύσεις. Για την “επόμενη μέρα”, που σ΄ ότι αφορά τις παθογένειες και τα προβλήματά μας, όχι μόνο θα είναι σαν την… προηγούμενη αλλά και επιβαρυμένη,άκρα του τάφου σιωπή. Μισές αλήθειες -που στοχεύουν στο θυμικό- και από την μια και από την άλλη πλευρά. Προσπαθούν την σωρευμένη δυσφορία να την αναβαθμίσουν σε… ασφυξία, και τον συννεφιασμένο, βαρύ ορίζοντα, να τον “ζωγραφίσουν” σαν… ανέφελο και καλοτάξιδο προορισμό.

Ο ένας λέει “ψηφίστε με να συνεχίσω το “ success story” (!) χωρίς να μας αποκαλύπτει τι πραγματικά νέο λέει κατά νου και πως θα διορθώσει λάθη και εγκληματικές ολιγωρίες, ο άλλος προσπαθεί να μας πείσει ότι μ΄ αυτόν όλα θα γίνουν τέλεια και ιδανικά (!), αλλά αποφεύγει να μας… κουράσει με λεπτομέρειες προγραμμάτων και σχεδίων. Από κανέναν δεν τίθενται στο τραπέζι ρεαλιστικοί επαναπροσδιορισμοί ζητουμένων και προτεραιοτήτων, ουσιωδών… εν ανεπάρκεια προϋποθέσεων για να αλλάξουν άρδην νοοτροπίες και συλλογικές συμπεριφορές, μπας και δρομολογήσουμε την δύσκολη πορεία να γίνουμε κάποτε κανονικό κράτος…Εξ ανάγκης που δεν παίρνει πλέον αναβολή, και με άλγος…

Κανείς δεν τολμά να μας πει ότι χρειάζονται αλλαγές ριζικές και επώδυνες για όλους -γιατί  μας ξέρουν ότι θεωρητικά όλοι είμαστε υπέρ των αλλαγών, αρκεί αυτές να αφορούν τους… άλλους και για μας να μην αλλάξει τίποτα! Μόνο που με τέτοιες “λογικές” κανακέματος της εκλογικής πελατείας, δεν πάμε πουθενά. Μόνοι επώδυνα κερδισμένοι  σ΄ αυτό το παλαβό προεκλογικό μαλλιοτράβηγμα, όσοι κλείνουν τ’ αυτιά στις λαοπλάνες Σειρήνες και επιμένουν να κρίνουν με σύνεση και περισυλλογή. Με μεγάλο κόστος το δίλημμα “τι να ψηφίσουν”, και το αν θα θυσιάσουν την αξιοπρέπειά τους στο βωμό του “μη χείρον…”. Γιατί οι από καρδιάς θετικές ψήφοι σ’ αυτές τις εκλογές, θα είναι στην πραγματικότητα δραματικά μειοψηφικές, όπου κι’ αν κατευθυνθούν…

Δεν είναι απορίας άξιο πως… καταντήσαμε εν έτη 2015 να βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση απ’ όταν άρχισε η κρίση. Η κύρια ευθύνη, βρίσκεται στην πλευρά των κυβερνήσεων από το 2010 και μετά. Με νοοτροπίες εγκληματικά προσκολλημένες στις πελατειακές σχέσεις που έχτισε το ελληνικό κομματικό κράτος, δεν τόλμησαν τις απαραίτητες εκσυγχρονιστικές αλλαγές που προϋπέθεταν ρήξεις και πολιτικό κόστος-με μακροπρόθεσμο εθνικό κέρδος. Ο θεριεμένος από (και απροετοίμαστος για…) τις συγκυρίες ΣΥΡΙΖΑ,”ποντάρει” κι’ αυτός στο “ανέξοδο”λαϊκισμό και την ψυχολογική ακαμψία της πλειονότητας της κοινωνίας στην ανάγκη αλλαγής, ακόμη κι’ όταν θεωρητικά αυτή παραδέχεται ότι οι υφιστάμενοι (και όπως λειτουργούντες…) θεσμοί, δεν “τραβάνε”. Ακόμη κι’ αν αντιλαμβάνεται την ζωογόνο ανάγκη της αλλαγής, δεν την ευαγγελίζεται (προεκλογικά και τίμια!) αλλά απλώς την αναστέλλει και την παραπέμπει στο…άδηλο μέλλον!

Στο δίλημμα “πόλωση ή ψυχραιμία”, οι δυο βασικοί αντίπαλοι αυτής της προεξοφλημένης προεκλογικής περιόδου, δείχνουν δυστυχώς να επιλέγουν τις ακρότητες και την ανερμάτιστη πόλωση. Μάλλον επειδή η ψυχραιμία, προϋποθέτει πειστικά επιχειρήματα…

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Αννίτα Παναρέτου – Ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον(;)

by bot

«Η επέλαση των singles κατακτά τον πλανήτη», διάβασα στο «Βήμα», ενάμισι μήνα πριν.
Στο ίδιο άρθρο πληροφορήθηκα ότι, όπως δείχνουν οι στατιστικές, το 60% των Σουηδικών νοικοκυριών είναι μονομελή κι ότι οι μισοί ενήλικοι Αμερικανοί ζουν μόνοι, ενώ Αμερικανός καθηγητής της Κοινωνιολογίας συμπληρώνει: «Παρότι στις Η.Π.Α. επαιρόμαστε [η έμφαση δική μου] για μια ανθούσα κουλτούρα ατομικότητας, η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία έχουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά μονομελών νοικοκυριών».
Ομολογώ, ανατρίχιασα με την «έπαρση».
Το να βρίσκεσαι μόνος σε ένα σπίτι άδειο και σιωπηλό, με κυρίαρχο τον ήχο της πληκτρολόγησης, το βρίσκω θλιβερό, αν είναι κάτι που σου συνέβη ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΕΙΣ, χωρίς να το επιδιώξεις.
Το να βρίσκεσαι όμως ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ, μόνος σε ένα σπίτι άδειο και σιωπηλό, με κυρίαρχο τον ήχο της πληκτρολόγησης, το βρίσκω περίπου εφιαλτικό.
Πριν γίνω καταδικαστική, θεώρησα καλό να καθίσω και να σκεφτώ λίγο.
Μου γεννήθηκαν, λοιπόν, δυο ερωτήματα –στο άρθρο δεν γίνεται καμιά σχετική αναφορά:
Πρώτο ερώτημα: όσοι επιλέγουν να ζήσουν μόνοι, αποκλείουν από τη ζωή τους την όποια συντροφική/οικογενειακή σχέση; Ή έχουν μεν έναν κοντινό τους άνθρωπο, αλλά προτιμούν να μην συμβιώνουν μαζί του;
Δεύτερο ερώτημα: πόσοι από αυτούς τους singles παραμένουν singles, και για πόσο καιρό;
Διότι, αν επιλέγουν την αυτονομία του σπιτιού τους έχοντας όμως στη ζωή τους ένα σύντροφο, ή/και αν επιλέγουν την αυτονομία μονάχα για ένα διάστημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, τότε θα μπορούσαν ίσως να χαρακτηριστούν singles εκ του ασφαλούς ή πειραματιζόμενοι singles, από τη στιγμή που όλοι, λίγο πολύ, επιδιώκουμε στιγμές μοναξιάς, (αναπόφευκτα ΟΛΟΙ εκνευριζόμαστε –έως εξοργιζόμαστε- με όσους συμβιώνουμε), κι ας μην ξεχνούμε πως το να βρισκόμαστε με τον εαυτό μας αποτελεί για πάρα πολλούς από εμάς μόνιμη ζωτική ανάγκη.
Αν δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο, τότε ναι, βρίσκω τη μοναχικότητα μάλλον εφιαλτική. Όχι μόνο για αυτή καθαυτή τη μοναξιά, αλλά και για όσα πιστεύω πως υποκρύπτει η επιλογή της.
«Οι νέες τεχνολογίες έχουν καταστήσει τη μοναχική ζωή μια κοινωνική εμπειρία. Έτσι το να μένεις μόνος στο σπίτι δεν βιώνεται πλέον ως μια ανεπιθύμητη κατάσταση ή ως απομόνωση. […] Μπορείς να είσαι πλέον μόνος στο σπίτι μετέχοντας ενεργά στην κοινωνική ζωή».
Στην κοινωνική ζωή μπορείς να μετάσχεις, έστω και μέσω της εικονικής πραγματικότητας. Αλλά υπάρχει και η προσωπική ζωή. Κι εκεί χρειάζεσαι την παρουσία, την επαφή. Να αγγίξεις το χέρι του άλλου, να χαϊδέψεις τα μαλλιά ενός παιδιού, να ακούσεις το φάλτσο τραγούδι στο μπάνιο, να συζητήσεις την ώρα του φαγητού, να τσουγκρίσεις το ποτήρι σου, να τσακωθείς, να δεχτείς την ασπιρίνη που θα σου ρίξει τον πυρετό, και χίλια ακόμα να …
Πώς υποκαθιστά ο υπολογιστής όλα αυτά (τα όχι απαραιτήτως και όχι πάντα ευχάριστα, σύμφωνοι), που μοιράζεσαι με έναν (ή και όχι μόνο με έναν) άλλο άνθρωπο, που έχει ΚΕΡΔΙΣΕΙ τον τίτλο του ΔΙΚΟΥ σου ανθρώπου; Κι ακόμα: πώς νοείς τη δικαίωση της ζωής σου ως single; Πώς αισθάνεσαι μπροστά στο ενδεχόμενο του μοναχικού γήρατος, της μοναχικής ασθένειας, του μοναχικού θανάτου;

«Ο 21ος αιώνας» διαβάζουμε στο άρθρο, «υποτάσσεται αργά αλλά σταθερά στη σαγήνη μιας νέας ατομικότητας. “Το σίγουρο είναι ότι αυτή η νέα ατομικότητα έχει στις αποσκευές της μια αυτοπεποίθηση που μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική δύναμη”, υποστηρίζει ο Στράτος Φαναράς, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Metron Analysis και προσθέτει: “Και θα μπορούσε να αποτελέσει κινητήριο μοχλό σε μια χώρα που έχει ανάγκη την αυτοπεποίθηση. Αλλά το πολιτικό σύστημα πρέπει να την αναγνωρίσει και να την αναδείξει. Πρέπει να την εντάξει σε ένα συλλογικό σχέδιο ενισχύοντας αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να φέρουν καινούργια πράγματα στην Ελλάδα και στην καθημερινότητά της”».
Αυτοπεποίθηση; Εγώ πιστεύω ότι η νέα ατομικότητα έχει στις αποσκευές της φόβο: φόβο του άλλου, φόβο της σχέσης, φόβο του συναισθήματος και της έκθεσης στο συναίσθημα, φόβο της απογοήτευσης, φόβο της συντροφικότητας, φόβο της μητρότητας, της πατρότητας, φόβο της δέσμευσης, φόβο της ευθύνης.
Και διερωτώμαι (με γνήσια περιέργεια και χωρίς προκατάληψη) ποια είναι τα καινούργια πράγματα που μπορούν να κομίσουν ενισχυόμενοι (αλήθεια, με ποιο τρόπο ενισχυόμενοι;) «αυτοί οι άνθρωποι» στην Ελλάδα και την καθημερινότητά της.
Brave new world!!!! Ή μήπως όχι τόσο brave;

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Αντιγόνη Λυμπεράκη – Πόλωση, γκρεμός και πιθανοί διασώστες

by bot

Είσαι σε κακοτράχαλο βουνό πηγαίνοντας προς δυσπρόσιτο αλλά όμορφο οροπέδιο. Ο οδηγός που είχες προσλάβει σε έφερε μπροστά σε ένα γκρεμό ενώ πίσω σου διαπιστώνεις ότι ετοιμάζεται χιονοστιβάδα. Αυτή είναι σύντομη περίληψη όσων ζήσαμε τις τελευταίες εβδομάδες: Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μας έφερε στην χαράδρα και μας έβαλε να κοιτάξουμε κάτω. Ακριβώς τότε θυμάται την ανανέωση του συμβολαίου. Και λέει «Διάλεξε ποιος θα σε απομακρύνει από τον κίνδυνο: Εγώ ο δοκιμασμένος οδηγός, ή ένας αστοιχείωτος και επικίνδυνος ερασιτέχνης;». Φόβος.

Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ-ΑΝΕΛ λένε: «Αυτή η περιπλάνηση στο βουνό εξαρχής ήταν άσκοπη, επικίνδυνη και εξαντλητική. Κακώς φύγαμε. Ο οδηγός είναι ασυνείδητος. Καιρός να γυρίσουμε εκεί που αρχίσαμε, όπου δεν υπήρχαν ούτε γκρεμοί ούτε χιονοστιβάδες.» Οργή.

Η επιλογή μεταξύ Φόβου και Οργής είναι η ίδια που μας προτάθηκε το 2012. Τότε, κανείς δεν ασχολήθηκε να προτείνει μελλοντικά προγράμματα εξόδου από την κρίση. Αυτά τα άφησαν στην Τρόικα. Θετικά η μια πλευρά («Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση παρά μόνο η τρόικα»), αρνητικά η άλλη («Η μόνη εναλλακτική λύση είναι η αντίσταση στην τρόικα»). H μια κράδαινε τον φόβο του Grexit, η άλλη την τιμωρία των ενόχων.

Μια γενική αρχή είναι να μην εγκαταλείπεις επιτυχημένη συνταγή. Εξάλλου, όπως λένε και οι Άγγλοι, δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σε γέρικο σκυλί (You can’t teach an old dog new tricks). Έτσι, το 2015 στο μενού επιστρέφει εσπευσμένα το δίπολο «Φόβος ή Οργή». Έκδοση 2.0.

Όμως το 2015 δεν είναι το 2012:

• Μετά από έξι χρόνια ύφεσης, βλέπουμε τα πρώτα δειλά σκιρτήματα ανάπτυξης.

• Η Ευρώπη είναι πολύ πιο προετοιμασμένη τώρα για να αντιμετωπίσει και να ‘αποστειρώσει’ οποιαδήποτε προβλήματα της δημιουργεί η Ελλάδα.

Το κυριότερο βεβαίως είναι ότι το Μνημόνιο θα μπορούσε να αποτελεί παρελθόν. Έχουμε συμπληρώσει τα 9/10 της προσαρμογής. Αυτό που μας χωρίζει από την επίσημη έξοδο από το Μνημόνιο είναι μικρό κλάσμα της διαφοράς του 2012.

Σε αυτές τις εκλογές θα έπρεπε να συζητάμε ποιο εθνικό σχέδιο θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο και πώς θα πορευτεί η Ελλάδα στο μέλλον. Αντ’ αυτού μας υποχρεώνουν να ξανασυζητήσουμε το Μνημόνιο -σαν να ήταν κάτι που αρχίζει και όχι κάτι που τελειώνει. Αντί λοιπόν να συζητάμε για το μέλλον, συζητάμε για το παρελθόν. Αντί να βρεθούμε στο 2015, ξυπνάμε στο 2012. Επιστρέφει η ιστορία σαν φάρσα;

Δυστυχώς, όχι. Ο γκρεμός που αντικρύζουμε, όσο και αν είναι κατασκεύασμα της συγκυβέρνησης, είναι υπαρκτός. Οι εξελίξεις στην Ευρώπη επιβεβαιώνουν ως την βασική απειλή την υπερεκτίμηση του διαπραγματευτικού τσαμπουκά και συνεπώς την έξοδο δια του ατυχήματος.

Άρα η επιλογή ανάμεσα στο Φόβο και την Οργή ισοδυναμεί με επιλογή ανάμεσα σε αυτούς που μας οδήγησαν εν γνώσει τους στον γκρεμό και σε αυτούς που εν αγνοία τους ίσως μας ρίξουν. Ακόμα και αν γλυτώσουμε σήμερα, οι μεν πιθανώς να μας ξαναφέρουν σε γκρεμούς (αφού αυτό ξέρουν), οι δε ίσως να μας οδηγήσουν σε ναρκοπέδιο (αφού δεν ξέρουν).

Γυρίζοντας στην ορειβατική μας ιστορία: Όταν, μπροστά στον γκρεμό, σου ζητάει ο επικίνδυνος οδηγός ανανέωση συμβολαίου προκειμένου να μην αναλάβει ο άσχετος, εσύ μπορείς να αρνηθείς τον εκβιασμό τους. Μπορείς να προτιμήσεις κάποιον με GPS. Μπορείς επίσης να τους υποχρεώσεις να τον έχουν δίπλα τους για ασφάλεια και σιγουριά.

Αυτός ο τελευταίος είναι το Ποτάμι.

Το άρθρο της Αντιγόνης Λυμπεράκη δημοσιεύεται στην Athens Voice

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Αρθρογράφοι

Justine Frangouli-Argyris – Don’t Cry for Greece, Europe!

by bot

No one should be weeping nor should they be frightened that the Greek Parliament failed to elect a president on its third and final attempt this week and, as a result, set the country on course for a national plebiscite to be held on January 25th . There, the nation’s citizens will select the political party and the leader that will take Greece onward.

The Europeans were quick to lament this turn of events, voicing their fear for the way forward and the upcoming election that will, in all likelihood, bring the radical leftist “Syriza” party to power. The truth is, however, that they should keep silent. For, after backstabbing Greece’s fragile “New Democracy-PASOK” coalition government by insisting on a continuation of the austerity measures on a long-suffering electorate that had been promised an end to the so-called “memorandum” by year’s end, Germany and its like-minded neighbors have only themselves to blame for creating a new European crisis.

Clearly irked by his European partners’ intransigence, Prime Minister Antonis Samaras proceeded by calling the snap presidential vote and putting forth a purely partisan candidate from his New Democracy Party, Stavros Dimas. He knew full well that it was highly unlikely he could convince other parties, such as Fotis Kouvelis’ Democratic Left (DIMAR), to give him the 180 Parliamentary votes required for Dimas’ election.

Kouvelis, whose fledgling DIMAR seceded from the Syriza-dominated “Synaspismos” alliance some years ago, appeared to be the wild card in the presidential election. With polls giving his party little chance of attaining the three percent threshold required to re-enter Parliament, there was a possibility that he would opt to support the election of a president in order to forgo the onset of national elections. In the end, however, he chose to try and revive his political fortunes by pursuing a rapprochement with Syriza rather than cast a vote for a conservative president and the indignity that would result.

Another group that had the power to prolong the survival of the government was the right-wing “Independent Greeks,” led by Panos Kammenos. However, the party unwittingly found itself at the center of a laughable corruption scandal, with one of its members, Pavlos Chaikalis, claiming he was offered millions in return for supporting Dimas’ candidacy. Tragically, the presidential machinations were quickly usurped by a farcical sideshow with the judiciary and investigators taking center stage in lieu of the actual political maneuvering.

The result was a blow to the overall image of Greece’s Parliamentary Democracy and a shock to the public at large, an unsettling occurrence given that the country now finds itself heading toward crucial national elections with its European commitment hanging in the balance.

With all polls pointing to a Syriza victory, it appears that the Greeks, unlike their European counterparts, have slowly begun to overcome their suspicions of what a left-wing government may have in store. Just the same, however, Syriza is beset with major internal problems of its own, given that its original, hardcore base was barely able to muster the three percent of the popular vote required for Parliamentary representation as recently as 2004. Today, the bulk of the party’s support comes from the center-left and is overwhelmingly in favor of maintaining Greece’s eurozone membership.

As such, Syriza’s charismatic head, Alexis Tsipras, is faced with the delicate task of bringing into balance the two diametrically opposite ends of his party if he hopes to assuage the remaining skeptics among the electorate that he has no intention of abandoning the euro and the risks this would entail. He will have to concentrate his efforts on emphasizing his ability to negotiate an end to the despised austerity “memorandum” while, at the same time, minimizing any discussion of the perils that would ensue should Greece’s lenders refuse to lend an ear.

He will also have to persuade the markets about his desire to maintain the status-quo in the European Union and to convince them that he is capable of re-negotiating Greece’s loan agreements under more favouable terms than his predecessors. He must do this calmly, without the use of threats or demagogic rhetoric. Syriza must have a realistic agenda in place for the day it will take over the reigns of government if it hopes to be able to offer relief to the Greek nation within the framework of the country’s liabilities.

Importantly, the upcoming election will bring a Syriza-led administration to power that will require the support of other parties. A thoughtful Alexis Tsipras could, possibly, look towards PASOK and its leader, Evangelos Venizelos, the current vice president of the outgoing coalition government. Rather than having to partner with the newly established “Potami,” for instance, which has no ideological platform nor any political experience to speak of, Alexis Tsipras would be well advised to approach Venizelos whose many years of experience negotiating with Europe’s leaders would be a precious asset to any government.

Above all, the best chance for the country’s smooth transition from the “memorandum” to the “post-memorandum” era is by providing a context that is void of fanfare and hysteria. Common reasoning must take precedence. And who knows? Should Tsipras’ Greek “experiment” be successful, it may lead the way to a Europe that can grow, both economically and politically, and put an end, once and for all, to this hated and destructive age of austerity.

0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts

artpointview.gr @ 2024

Facebook Envelope
@2021 - All Right Reserved. Designed and Developed by PenciDesign