ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ.
Σκεφτόμουν πως σαν αύριο, ο ένας γεννιόταν το 1883 κι ο άλλος πέθαινε το 1971 και πως με μια παράξενη σκηνοθεσία του μυαλού, θα γινόταν να συναντηθούν κι ο Τζιμ Μόρισσον να λέει στον Φραντς Κάφκα: «Σκέφτομαι να σκηνοθετήσω τον θάνατό μου για να ξεπουλήσουμε».
Ο Κάφκα δε θα γελάσει, (δεν τόχε και εύκολο) και θα του έλεγε:
”Το πρώτο σημάδι ότι αρχίζεις να καταλαβαίνεις, είναι η επιθυμία να πεθάνεις”.
Ο Μόρισον διαλυμένος, μετά τους θανάτους της Τζάνις Τζόπλιν και του Τζίμι Χέντριξ, επιμένει:
“Κύριοι, απόψε, πίνετε με τον επόμενο μακαρίτη…”
Λίγο μετά, φεύγει. 3 Ιουλίου 1971, είναι 27 χρόνων.
“Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε στα ελληνικά, στον τάφο του. Έκανε δηλαδή, ό,τι του έλεγε ο “προσωπικός του θεός”, ο δαίμονας μέσα του. Η θεότητα που κατένειμε την μοίρα, η συνείδησή του.
Ο Κάφκα -που έχει γεννηθεί ίδια ακριβώς μέρα, στην Πράγα- δεν προλαβαίνει να του ψιθυρίσει την αγαπημένη φράση :
”Μην απελπίζεσαι, ούτε ακόμη για το γεγονός ότι δεν απελπίζεσαι.”.
Ούτε καν τη μαγική συμβουλή:
”Στη μάχη, ανάμεσα σε σένα και τον κόσμο, υποστήριξε τον κόσμο”.
Ο Τζιμ , ο ποιητής, κάνει κέφι να υποστηρίζει μόνο τον Μποντλέρ, τον Κέρουακ, τον Μπρεχτ, τον Ρεμπώ, τον Μπλέικ..
Κάνει ό,τι του κατεβαίνει. Έτσι, μόνο και μόνο, για να δει τι θα γίνει μετά.
Τον νοιάζει το σεξ, αν και για εκείνον: “…είναι γεμάτο ψέμματα. Το κορμί προσπαθεί να πει αλήθειες, αλλά είναι τόσο κακοποιημένο από κανόνες και δεσμευμένο από προσχήματα. Σακατεύουμε τους εαυτούς μας, με ψέμματα.”
“Εγώ πάντως- του εκμυστηρεύεται ο Κάφκα- έχω πραγματική συναίσθηση του εαυτού μου, μόνο όταν είμαι ανυπόφορα δυστυχής”
Θα μπορούσαν να είναι φίλοι. Αληθινοί.
Κι ας έγραφε ο συμπαντικός φλορ μάνατζερ, πάνω στο ημερολόγιo, δίπλα στην 3η Ιουλίου, για τον έναν:
“Είσοδος” στην Πράγα και για τον άλλον “Έξοδος” στο Παρίσι.
Από το χρονολόγιο της Σεμίνας Διγενή στο facebook
