Χάρηκα που είδα τις φωτογραφίες της Έλλης Παπαγγελή, της ΟΝΝΕΔιτιςας που όταν δεν ποζάρει για το φακό το παίζει Πολιτικός, στο site του Πρώτου Θέματος, όπου φωτογραφήθηκε με διάφορα εσώρουχα. Η κοπέλα είναι χάρμα οφθαλμών. Κι ως μοντέλο μπορεί να είναι εξαιρετική. ΑΛΛΑ επιτέλους σε αυτή τη χώρα πρέπει να καταλάβουμε οτι είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να είσαι ένα πετυχημένο φωτομοντέλο και μια όμορφη γυναίκα από το να είσαι ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ και να έχεις άποψη για το Πολυτεχνείο, τον Εμφύλιο, την τρόικα, τα πολιτικά δρώμενα. Ψηφίζοντας άσχετους με την πολίτικη, τραγουδιστές, μοντέλα, ποδοσφαιριστές, τους ανεπρόκοπους γιους των παλιών πολιτικών κοκ, φέραμε τη χώρα σε αυτή την κατάντια. Διότι όταν εκλέγουμε τους άσχετους και τους βλάκες, οι άσχετοι κι οι βλάκες μας κυβερνούν. Και στις δύσκολες εποχές, όπως η τωρινή, οι άσχετοι κι οι βλάκες γίνονται λίαν επικίνδυνοι για τον τόπο και το μέλλον των παιδιών μας
Ο Ιερώνυμος Μπος ανήκει στην κατηγορία των ζωγράφων που μέσα από τους πίνακές τους – εδώ η Τελική Κρίση – προσέδωσαν στο άγχος του θανάτου μια αιματοβαμμένη εικαστική διάσταση. Οι προειδοποιήσεις των θρησκευτικών ηγετών για τις τιμωρίες που θα υποστεί ο άνθρωπος μετά θάνατον εφόσον δεν τηρήσει συγκεκριμένους κανόνες και κανονισμούς έγιναν πίνακες ζωγραφικής που σήμερα κοσμούν τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.
Η διαχείριση του θανάτου, λέει ο Γιάλομ είναι διαφορετική ανά τους αιώνες. Υπήρξαν πολιτισμοί που τον αρνήθηκαν. Το βλέπουμε στους τάφους των Φαραώ ή στους τάφους των αρχαίων προγόνων μας. Δίπλα στο νεκρό σώμα, αντικείμενα προσωπικά, αντικείμενα που ενδεχομένως θα διευκόλυναν το νεκρό στη δεύτερη ζωή του. Ο επίγειος πλούτος στοιβάζεται στην τελευταία κατοικία του νεκρού.
Αργότερα, οι διάφορες θρησκείες διέσπειραν το φόβο, αλλά και την ευτυχία της μετά θάνατον ζωής, προκαλώντας τεράστια σύγχυση. Η θρησκευτική εικονογραφία του μεσαιωνικού χριστιανισμού με τις τιμωρίες της Κόλασης ή τις σκηνές από την Ημέρα της Κρίσης του Ιερώνυμου Μπος επέτεινε το άγχος του θανάτου, δίδοντας του μια αιματοβαμμένη εικαστική διάσταση.
Ο Επίκουρος αμφισβητήθηκε όσο κανένας άλλος. Ισως γιατί πέραν των θρησκευτικών επιταγών μπορεί να εκμηδενίσει το κύρος οποιασδήποτε εξουσίας, η οποία υποτίθεται ότι στηρίζεται – σύμφωνα με τους πρώτους στίχους του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου – στο Κράτος και τη Βία. Οι Επικούρειοι όμως, όντας απαλλαγμένοι από το φόβο δεν υποκύπτουν σε καμιά μορφή βίας, αναζητώντας τη χαρά τη ζωής στα μικρά και τα ταπεινά και αδιαφορώντας για τα μεγάλα και τα σπουδαία….
Ο Γούντι Αλλεν, ευφυολογώντας κάποια φορά είπε το εξής : « Δεν φοβάμαι το θάνατο, απλώς δεν θέλω νάμαι εκεί όταν θα έρθει»! Ο θάνατος όμως, διατείνεται ο Επίκουρος δεν μας αφορά, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε δεν υπάρχει αυτός κι όταν αυτός επέλθει, δεν το καταλαβαίνουμε γιατί έχουμε πάψει να υπάρχουμε! Από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα ξεπεράσει το φόβο των Θεών (του Θεού), από τη στιγμή που θα διερευνά με το νου και την εμπειρία τη φύση των πραγμάτων και θα μάθει να χαίρεται την ουσία της ζωής, αναζητώντας την ηδονή στο κορμί, στο μυαλό, στο φύλο, στη γνώση, στο στομάχι και στην τέχνη, από τη στιγμή λοιπόν που θα αποκτήσει αυτά τα αθάνατα αγαθά θα μπορεί να ζήσει –όσο ζήσει – την πρόσκαιρη, αλλά ανεπανάληπτη ύπαρξη του, απολαμβάνοντας την υπαρξιακή ηδονή.(«Εμείς οι Επικούρειοι», εκδόσεις Μ.Βερέττας). Η ηδονή με την επικούρεια έννοια σημαίνει αποφυγή του σωματικού πόνου και αταραξία της ψυχής!