Το Ποίημα της Ημέρας

Μαζεύω ήλιο και θάλασσα για το χειμώνα

–ίσως και τίποτα αισθήσεις και εικόνες που κάποτε, στην ώρα τους,

θάρθουν να μου ζητήσουν «να υπάρξουν»,

γιατί όσο υπάρχουν δε μου ζητάνε τίποτα

– θα πρέπει να χαθούν για ν’ αρχίσουν ν’ αξιώνουν

μια θέση στο στίχο.

Κ’ εμείς: να τις σώσουμε για να σωθούμε.

Aπόσπασμα από γράμμα τού Γιάννη Ρίτσου στον Τάσο Λειβαδίτη που φέρει ημερομηνία 21/8/1973.

Γράφτηκε στο Καρλόβασι Σάμου και δημοσιεύτηκε στη λέξη. Ο Γιάννης Ρίτσος (1 Μαΐου 1909 – 11 Νοεμβρίου 1990) ήταν Έλληνας ποιητής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Δημοσίευσε πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα μυθιστορήματα, τέσσερα θεατρικά έργα, μελέτες, μεταφράσεις, χρονογραφήματα.

Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νομπέλ, το οποίο δεν πήρε, διότι θεωρήθηκε στρατευμένος ποιητής (δηλαδή ήταν μέλος του ΚΚΕ). Το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίoυ Θεσσαλονίκης και το 1977 τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Άλλα σημαντικά βραβεία που απέσπασε είναι το Μέγα Διεθνές Βραβείο Ποίησης (Βέλγιο, 1972) και το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το έργο του, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος (1956).

[Πηγή: www.doctv.gr]

Κ.Καβάφης / Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

ΜΕΡΕΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

Μια ομάδα νεαρών
–δούλευαν στην κοντινή παιδική κατασκήνωση–
κατέβηκαν στην παραλία να κολυμπήσουν.
Με την παρουσία, τις φωνές και τα παιχνίδια τους,
πότε στην αμμουδιά και πότε μες στη θάλασσα,
έκλεβαν τα βλέμματα,
μαγνήτιζαν την προσοχή του κόσμου.
Είχες την αίσθηση ότι για τα νιάτα, τη ζωντάνια τους,
και τον παλμό που έδιναν,
όλη η παραλία σαν αγκαλιά άνοιγε να τους τυλίξει.