Δεύτερη στην Ευρώπη η Κατερίνα Στεφανίδη με άλμα στα 4.73μ.

Συνεχίζοντας, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια υπερέβη και τα 4.58μ., θέτοντας εκτός τελικού την πρωταθλήτρια Ευρώπης Βίλμα Μούρτο από τη Φινλανδία, η οποία απέτυχε τρεις φορές στο ίδιο ύψος.

Στο 4.68μ., η Στεφανίδη πέρασε το ύψος με την πρώτη προσπάθεια, κατακτώντας την 1η θέση. Η Μόλι Κόντερι (Βρετανία) και η Αντζέλικα Μόζερ (Ελβετία) ισοβαθμούσαν στην 2η θέση, περνώντας το ύψος με την 2η προσπάθεια.

Στο 4.73μ., η Στεφανίδη εκπλήρωσε και το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, με ένα ακόμη καθαρό άλμα στην πρώτη προσπάθεια. Η Κόντερι παρέμεινε στη 2η θέση, περνώντας το ύψος με τη δεύτερη. Η Μόζερ άφησε το 4.73μ. και με δύο προσπάθειες στο 4.78μ., κατάφερε να το περάσει στην πρώτη, παίρνοντας το χρυσό μετάλλιο.

Ο Μίλτος Τεντόγλου έγραψε ιστορία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Ρώμης. Στην πέμπτη του προσπάθεια ο Έλληνας πρωταθλητής έκανε ένα μυθικό άλμα στα 8,65 μέτρα, πραγματοποιώντας την κορυφαία φετινή επίδοση στον κόσμο και κάνοντας ρεκόρ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

O Τεντόγλου φανέρωσε τις διαθέσεις του με το… καλησπέρα, καθώς στο πρώτο του άλμα «προσγειώθηκε» στα 8,42μ., σημειώνοντας την κορυφαία εφετινή επίδοση στον κόσμο. Ο Έλληνας άλτης ήταν άκυρος στη δεύτερή του προσπάθεια, ενώ στην τρίτη πήδηξε πολύ πίσω από τη βαλβίδα βελτιώνοντας τη δική του καλύτερη εφετινή επίδοση στον κόσμο κατά επτά εκατοστά (8,49!)

Στο τέταρτο του άλμα, ο Τεντόγλου σημείωσε 8,45μ., ενώ στον πέμπτο έσπασε όλα τα… ρεκόρ με 8,65μ.! Αυτή η επίδοση μάλιστα ήταν ένα εκατοστό πίσω από το Πανελλήνιο ρεκόρ, που κατέχει ο Λούης Τσάτουμας (8,66μ. από το 2007). Στο έκτο και τελευταίο άλμα προσπάθησε να το σπάσει και αυτό, αλλά πήδηξε ξανά στα 8,65μ.

Πλέον ο αθλητής του Γιώργου Πομάσκι, ο οποίος είχε καλύτερη εφετινή επίδοση στα 8,36 μέτρα, εστιάζει στο μεγάλο αθλητικό ραντεβού του καλοκαιριού, που δεν είναι άλλο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.

Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι πρωταθλητής Ευρώπης του 2018, 2022 και 2024 στον ανοιχτό στίβο.

Δεύτερος τερμάτισε Ματία Φουρλάνι (Ιταλία) με 8.38μ που είναι παγκόσμιο ρεκόρ εφήβων και τρίτος ο Σάιμον Έχαμερ (Ελβετία) με 8.31μ.

Οι συμμαχίες της Τζόρτζια Μελόνι εν όψει των ευρωεκλογών

Ποιοι θέλουν να επωφεληθούν από τις κινήσεις της και ποια είναι τα πιθανά σενάρια 

Η Τζόρτζια Μελόνι εξελίσσεται σε πρόσωπο – κλειδί στην αναμέτρηση για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και των υπολοίπων σημαντικών θέσεων των ευρωπαϊκών θεσμών. Αν κανείς απλώς καταγράψει την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, θα αντιληφθεί ότι αρκετοί επιδιώκουν τη στήριξή της. Με μία βασική προϋπόθεση: Επιδιώκουν μία στήριξη «τόσο-όσο». Θέλουν να επωφεληθούν από τη δυναμική της και τις ψήφους που ελέγχει στην ευρωομάδα των Συντηρητικών (ECR), χωρίς όμως το στίγμα της «συμμαχίας με την ακροδεξιά». Από την άλλη, η ίδια η πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει επιδείξει κατά τη θητεία της ουσιαστικό φιλοευρωπαϊκό προφίλ, έχει «λειάνει» αρκετές γωνίες στις Βρυξέλλες, ωστόσο και εκείνη καλείται να πετύχει μία δύσκολη ισορροπία: Να διατηρήσει το ισχυρό προφίλ που δημιούργησε χωρίς να «καεί» ταυτιζόμενη με αντιευρωπαϊκές πολιτικές δεξιότερα από αυτήν.
Ας καταγράψουμε, λοιπόν, τα σενάρια που έχουμε διαβάσει ή και διαπιστώσει το τελευταίο διάστημα.

Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με την Φον Ντερ Λάιεν

Η πρωθυπουργός της Ιταλίας πράγματι υποστήριξε την τελευταία διετία αρκετές από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίσης, η ανανέωση της θητείας της Προέδρου της Επιτροπής είναι πιθανό να απαιτήσει την εξασφάλιση στήριξης από ορισμένους ευρωβουλευτές (και) δεξιότερα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μία ανοικτή ωστόσο, στήριξη από το ECR θα αποτελέσει αιτία σύγκρουσης με τους Ευρωσοσιαλιστές και ενδεχομένως επώδυνης εσωστρέφειας εντός του ΕΛΚ. Το σενάριο αυτό θα ευδοκιμήσει κατά συνέπεια μόνο αν οι ισορροπίες παραμείνουν ως έχουν. Διακριτικές.

Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με τη Λεπέν

Θα το εκφράσουμε λίγο διαφορετικά. Η Μελόνι συνομιλεί και κρατά σαφώς ανοικτό το δίαυλο επικοινωνίας στα δεξιά της. Γνωρίζει ωστόσο ότι μία τέτοια συμμαχία όχι μόνο δε θα ευδοκιμήσει πόσο μάλλον μακροημερεύσει -η Λεπέν θεωρεί ότι κοινή ομάδα ID και ECR σχηματίζουν τη δεύτερη δύναμη εντός του Κοινοβουλίου- αλλά το πιθανότερο είναι να ενεργοποιήσει διαλυτικές τάσεις εντός των Συντηρητικών που θα κοιτάξουν προς το Λαϊκό Κόμμα. Συνεπώς, κατά την άποψή μας, το σενάριο αυτό δύσκολα θα φέρει αποτελέσματα. Ειδικά πριν από τις ευρωεκλογές.

Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με τον Μακρόν

Δεν είναι μυστικό ότι ο Γάλλος πρόεδρος δε στηρίζει την ανανέωση της θητείας της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν στην Προεδρία της Επιτροπής. Μία συμμαχία συνεπώς σε επίπεδο αρχηγών κρατών με την Ιταλίδα πρωθυπουργό, ειδικά αν δεν εναντιωθεί σε αυτή ο Σοσιαλιστής Καγκελάριος Όλαφ Σολτς είναι εξαιρετικά πιθανό να δημιουργήσει αρνητικό κλίμα για την ανανέωση της θητείας της Φον Ντερ Λάιεν. Η αλήθεια είναι ότι αν -έστω και επικοινωνιακά- διατηρηθεί το τρέχον διαφαινόμενο φλερτ Μελόνι – Λεπέν, είναι δύσκολο να προχωρήσει αυτό το σενάριο. Η Λεπέν εύλογα παραμένει κόκκινο πανί για τον Μακρόν και τα αναμενόμενα εκλογικά αποτελέσματα (νίκη της ακροδεξιάς στη Γαλλία και υποχώρηση των Φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή) δυσκολεύουν την προσέγγιση του Γάλλου προέδρου με τη Μελόνι. Περισσότερο στο Ευρωκοινοβούλιο παρά στο Συμβούλιο. Επίσης, τα σενάρια περί συμφωνίας στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι για ένα κοινοτικό αξίωμα πράγματι έχει ισχυρή βάση αλλά ταυτόχρονα εγείρει πολιτικές αντιδράσεις στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό για τη Μελόνι. Το σχετικό ερώτημα άλλωστε παραμένει διαχρονικό εντός ΕΕ: Επιθυμείτε έναν ομοεθνή σας στην ηγεσία ενός ευρωπαϊκού θεσμού αν προέρχεται από διαφορετική πολιτική οικογένεια; Ένας Φιλανδός θα απαντούσε καταφατικά χωρίς καν να το σκεφτεί. Ένας Νοτιοευρωπαίος, δυσκολότερα.

Πρόκειται για δίλλημα που εκτός των Ιταλών ενδεχομένως να κληθούν να το αντιμετωπίσουν και οι Πορτογάλοι στην περίπτωση του Αντόνιο Κόστα. Έχουμε ήδη αναφερθεί στο ενδεχόμενο.

Τέλος, στην «ελληνοκεντρική» ερώτηση, πώς τοποθετείται η χώρα μας απέναντι στα παραπάνω σενάρια, η άποψή μας είναι ότι οφείλουμε να τα προσεγγίσουμε ευρύτερα. Εν συντομία και με κίνδυνο να υπεραπλουστεύσουμε τα υφιστάμενα δεδομένα, σημειώνουμε πως σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική και διακυβέρνηση της Ένωσης, τα συμφέροντα Γαλλίας, Ιταλίας και Ελλάδας είναι παραπλήσια. Σε ό,τι αφορά κρίσιμες πολιτικές όπως η αμυντική συνεργασία επίσης παραμένουμε κοντά στη Γαλλία. Ταυτόχρονα, όμως, η Ελλάδα έχει -εύλογα- επενδύσει στην ανανέωση της θητείας της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν στην Επιτροπή όπως και στην αναβάθμιση της σχέσης της με χώρες που στο παρελθόν δεν το συνηθίζαμε. Η (σημερινή) ταχέως αναπτυσσόμενη Πολωνία του Ντόναλτ Τουσκ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και σε αυτό θα επανέλθουμε σύντομα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

 ΠΗΓΗ 

Ποια είναι η Τζόρτζια Μελόνι 

Η σειρά «Εκατό χρόνια μοναξιάς» του Netflix αναδεικνύει τη γενέτειρα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στην Κολομβία

Μέσα στην απογευματινή ζέστη, τα παιδιά πλατσουρίζουν στο καθαρό νερό του καναλιού που διασχίζει την πόλη, ενώ οι ηλικιωμένοι γείτονες παρακολουθούν από τις κουνιστές καρέκλες στις βεράντες των σπιτιών τους που πλένονται από τον ήλιο. Πεταλούδες ξεπηδούν από κάθε θάμνο, μερικές φορές φτερουγίζουν μαζί σε καλειδοσκόπια.

Στους πρόποδες των βουνών Σιέρα Νεβάδα της Κολομβίας, περίπου 20 μίλια από την ακτή της Καραϊβικής, ο φανταστικός κόσμος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, το Μακόντο, ζει.

Η νυσταγμένη πόλη Aracataca (40.000 κάτοικοι) θα μπορούσε κάλλιστα να είχε παραμείνει όπως πολλές άλλες στην παράκτια ενδοχώρα της Κολομβίας – ζεστή, σκονισμένη, φτωχή και άγνωστη στον υπόλοιπο κόσμο – αν δεν ήταν η έμπνευση που έδωσε στον συγγραφέα για το φανταστικό σκηνικό του μυθιστορήματός του «Εκατό χρόνια μοναξιά» του 1967.

Ο García Márquez γεννήθηκε εδώ και έζησε στην πόλη μέχρι την ηλικία των οκτώ ετών με τους παππούδες του από τη μητέρα του. Ο συγγραφέας, γνωστός στην Κολομβία ως Gabo, δήλωσε αργότερα ότι όλα τα γραπτά του αντλούσαν  υλικό από εκείνη την εποχή, τίποτα περισσότερο από το βιβλίο που έγινε παράδειγμα του μαγικού ρεαλισμού. Αναμειγνύοντας το φανταστικό με το καθημερινό για να δείξει την κωμική και συχνά τραγική φύση της ζωής στη Λατινική Αμερική, ο Γκάμπο έδωσε φωνή στην περιοχή και κατέκτησε τις καρδιές όλου του κόσμου.

«Ποιο ακριβώς είναι το κλειδί εξακολουθεί να μου διαφεύγει μετά από τόσα χρόνια, αλλά με κάποιο τρόπο η ποίηση και η πλοκή του απεικονίζουν τις τροπικές περιοχές με έναν ισχυρό και οικουμενικό τρόπο που αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο», δήλωσε ο Jaime Abello, διευθυντής του Ιδρύματος Gabo, το οποίο προωθεί τη λογοτεχνική κληρονομιά του García Márquez.

Τώρα, οι ντόπιοι ελπίζουν ότι μια προσαρμογή του «Εκατό χρόνια» στο Netflix θα μπορούσε να κάνει την Αρακατάκα ό,τι είναι το Δουβλίνο για τον Τζέιμς Τζόις ή το Στράτφορντ στο Έιβον για τον Σαίξπηρ. Τα πρώτα οκτώ από τα 16 επεισόδια αναμένονται αργότερα φέτος, σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει μια από τις πιο ακριβές τηλεοπτικές παραγωγές στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής.

Ορισμένοι ντόπιοι αισθάνονται προδομένοι που η σειρά δεν γυρίστηκε εκεί. Αντ’ αυτού, γυρίστηκε στη βιομηχανική πόλη Ibagué, 430 μίλια νοτιότερα. «Είμαστε απογοητευμένοι που το Netflix αποφάσισε να μην γυρίσει εδώ, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι όποιος εμπνευστεί από τη σειρά θα πρέπει να έρθει στην Αρακατάκα, καθώς η καρδιά του Μακόντο βρίσκεται εδώ», δήλωσε ο Robinson Mulford, καθηγητής λυκείου. «Θα νιώσουν την καλοσύνη, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και όλα όσα είπε ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για την Κολομβιανή Καραϊβική. Θα γίνουν όλοι δεκτοί με αγάπη».

Σήμερα, υπάρχουν λίγες ευκαιρίες στην πόλη εκτός από την εργασία στις γύρω μπανανίες και τα φοινικοειδή, αν και μια χούφτα ξεναγών και καταστημάτων βρίσκουν τα προς το ζην από το μέτριο ρεύμα τουριστών που φτάνουν για να…προσκυνήσουν στην Αρακατάκα.

Εικόνες του χαμογελαστού, μουστακαλή προσώπου του Γκάμπο βρίσκονται σχεδόν σε κάθε δρόμο, ενώ αγάλματα του συγγραφέα και των χαρακτήρων του βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη. Ο τοπικός σιδηροδρομικός σταθμός έχει ξαναβαφτεί σε ένα φιλικό προς το Instagram σχήμα φωτεινού κίτρινου, λευκού και τυρκουάζ- το τηλεγραφείο όπου εργαζόταν ο πατέρας του Γκάμπο είναι τώρα μουσείο, ενώ το σπίτι των παιδικών του χρόνων έχει ανακατασκευαστεί και γεμίσει με τα αυθεντικά του αντικείμενα.

«Προσπαθώ να δείξω στους ανθρώπους όχι μόνο τα μέρη της Αρακατάκα αλλά και τις ιστορίες της, επειδή, τελικά, είναι η γενέτειρα του μαγικού ρεαλισμού», δήλωσε ο Manuel Kike Mojica, ένας ενθουσιώδης 36χρονος ξεναγός που έχει αφιερωθεί στο να επαναφέρει στη ζωή μια παρελθούσα Αρακατάκα.

Δεν είναι όλοι στην Αρακατάκα πεπεισμένοι ότι το Μακόντο μπορεί να μεταφραστεί από τη σελίδα στην οθόνη, ακόμη και με τον προϋπολογισμό του Netflix.

«Ποτέ δεν μου άρεσε τόσο πολύ το Εκατό χρόνια μοναξιά. Είναι πολύ μπερδεμένο”, εξομολογήθηκε ο Carlos Nelson Noches, παιδικός φίλος του Gabo που ζει ακόμα στο δρόμο όπου μεγάλωσαν.

Καθισμένος στη βεράντα του περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, ο 93χρονος θυμήθηκε τον έφηβο Γκάμπο να πουλάει εγκυκλοπαίδειες πόρτα-πόρτα για να αγοράζουν ρούμι και να ακούνε βαλενάτο, τη θορυβώδη μουσική με ακορντεόν της παράκτιας περιοχής της Κολομβίας. «Του είπα ότι τα άλλα βιβλία του είναι καλύτερα – και συμφώνησε!» είπε ο Noches.

Μεγάλο μέρος της έμπνευσης για το βιβλίο «Εκατό χρόνια» πιστεύεται ότι προήλθε από τις ιστορίες που άκουσε από τις θείες και τις γιαγιάδες του, αλλά συνάντησε επίσης πλανόδιους εργάτες από όλη την Κολομβία και όλο τον κόσμο που μετανάστευσαν στην πόλη κατά τη διάρκεια της άνθησης της μπανάνας τη δεκαετία του 1920.

Ένα πραγματικό επεισόδιο που παρουσιάζεται στο μυθιστόρημα ήταν η σφαγή του 1928 στην κοντινή πόλη Ciénaga, όταν η πολυεθνική United Fruit Company ζήτησε από τον στρατό να καταστείλει τους απεργούς εργάτες μπανάνας. Αν και η έκρηξη της μπανάνας έφερε μαζική εκμετάλλευση και βάναυση βία, έφερε επίσης μια σύντομη περίοδο πλούτου στην πόλη, είπε ο Mulford

.
Στο απόγειο της τύχης της πόλης, τα πάρτι με ουίσκι ήταν εβδομαδιαίο φαινόμενο. Οι Ιταλοί μετανάστες, οι οποίοι πιθανότατα ενέπνευσαν χαρακτήρες όπως ο μουσικός Pietro Crespi, έφεραν νέo υλικό και δημιούργησαν τον πρώτο κινηματογράφο της πόλης.

«Η πρώτη φορά που είδα μια γυναίκα με εσώρουχα ήταν μια gringa σε εκείνα τα λουτρά», λέει ο Mulford, δείχνοντας τα μέρη όπου κάποτε ζούσαν αμερικανικά στελέχη σε περιφραγμένα συγκροτήματα με γκαζόν, όπου τριγυρνούσαν παγώνια.

Λίγα πράγματα από εκείνη την περίοδο έχουν πλέον μείνει, και όταν ο Γκάμπριέλ έκανε μια σπάνια επίσκεψη το 2007, λέγεται ότι σοκαρίστηκε από το πόσο γρήγορα η δόξα της πόλης είχε ξεθωριάσει μετά το κλείσιμο της United. «Βρήκε αρκετά αποκαλυπτικό το πώς όλη αυτή η λάμψη και η παρακμή καταστράφηκαν ξαφνικά χωρίς να αφήσουν κανένα θετικό ίχνος», δήλωσε ο Ariel Castillo, καθηγητής λογοτεχνίας στο Universidad del Atlántico στην Barranquilla.

Ωστόσο, κάποια άλλα πράγματα δεν έχουν αλλάξει: Οι ηλικιωμένοι ντόπιοι εξακολουθούν να διηγούνται ιστορίες για πνεύματα και χαμένες αγάπες και η περιοχή εξακολουθεί να πλήττεται από τη βία – αυτές τις μέρες κυρίως από παραστρατιωτικές ομάδες.

«Και οι πολιτικοί», δήλωσε ο Castillo. «Μετά από τόσο καιρό, εξακολουθούν να εξαπατούν τον κόσμο για να πάρουν ψήφους και στη συνέχεια να μην τηρούν καμία από τις υποσχέσεις τους».

Δίπλα στο παλιό σπίτι του Γκάμπο που έχει μετατραπεί σε μουσείο, η Silvia Saade, 58 ετών, και η μητέρα της, Yolando Marcos, 85 ετών, διατηρούν μια μπουτίκ ρούχων όπου συχνά δίνουν οδηγίες σε τουρίστες που αναζητούν το Macondo. «Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το Macondo δεν είναι ένα μόνο μέρος», δήλωσε η Saade. «Το Macondo θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οποιοσδήποτε δήμος στη Λατινική Αμερική ή στον αναπτυσσόμενο κόσμο, οποιοδήποτε ξεχασμένο χωριό, που χαρακτηρίζεται από πείνα και ανικανοποίητες βασικές ανάγκες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσοι πολλοί άνθρωποι έρχονται από όλο τον κόσμο για να το αναζητήσουν».

Guardian

 

Χαρακτηριστικά ο συνθέτης έγραψε πως «Έφυγε η Άννα», ενώ συμπεριέλαβε ένα βίντεο με την ηθοποιό από παλιότερη συναυλία στο Ηρώδειο, στην οποία είχε συμμετάσχει η Άννα Παναγιωτοπούλου.

 

 

Με τη σειρά του, ο Σπύρος Μπιμπίλας ανέβασε μια κοινή τους φωτογραφία και έγραψε για την αείμνηστη ηθοποιό: «Αντίο ΑΝΝΑ. Σπουδαία κυρία του θεάτρου μας. Άννα του Ελεύθερου θεάτρου που άλλαξε την επιθεώρηση και την ματιά μας. Άννα της Ελεύθερης Σκηνής και των σπουδαίων ρόλων. Άννα της ανεπανάληπτης Μαντάμ Σουσούς όπου είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί της.. Άννα των τριών Χαρίτων που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.. Καλό ταξίδι.. Σ’ ευχαριστούμε για όσα πρόσφερες στο Θέατρο και στο κοινό μας».

Η Άννα Παναγιωτοπούλου συμμετείχε στις τηλεοπτικές σειρές «Οι τρεις Χάριτες» (στο πλευρό των Μίνας Αδαμάκη, Νένας Μεντή, Άννας Κυριακού) και «Ντόλτσε Βίτα» (μαζί με τους Κατιάνα Μπαλανίκα, Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Φωκά, Θανάση Ευθυμιάδη, Κατερίνα Ζιώγου, Παύλο Ορκόπουλο, Γαλήνη Τσεβά κ.ά.), που θεωρούνται «κλασικές επιτυχίες».

Γεννημένη στην Κυψέλη, στις 30 Ιουλίου 1947, από τα παιδικά της χρόνια ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μεγάλωσε σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, το οποίο δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο, ενώ και οι γονείς της δεν ήθελαν να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Όταν την έστειλαν στην Ελβετία για σπουδές, γύρισε κρυφά και έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό. Εκεί πρωτοσυνάντησε και τον Σταμάτη Φασουλή, με τον οποίο ήταν στην ίδια τάξη.

Η μεγάλη της αγάπη όμως ήταν το θέατρο. Μαζί με τον Σταμάτη Φασουλή υπήρξαν βασικά μέλη στο Ελεύθερο Θέατρο -σχεδόν από τις απαρχές του- και πρωταγωνίστησαν στην πρώτη του μεγάλη επιτυχία «Και συ χτενίζεσαι».

Ανέβαζαν παραστάσεις ποικίλου ρεπερτορίου, από Μπρεχτ μέχρι Χουρμούζη. Μόνιμη «στέγη» απέκτησαν όταν πήγαν στο Άλσος Παγκρατίου.

Παράλληλα, μέχρι τότε, οι συμμετέχοντες στον θίασο ασχολούνταν και με άλλες δουλειές για βιοπορισμό. Το 1980, το Ελεύθερο Θέατρο σταμάτησε και ιδρύθηκε η Ελεύθερη Σκηνή, από την Άννα Παναγιωτοπούλου και τον Σταμάτη Φασουλή, που επρόκειτο ουσιαστικά για μια μετονομασία του Ελεύθερου Θεάτρου.

Η Άννα Παναγιωτοπούλου συνέχισε με επιθεωρήσεις, στις οποίες έπαιζε αλλά έγραφε και το σενάριο.

Την τηλεοπτική σεζόν 2003-2004, συμπαρουσίαζε μαζί με τον Φώτη Σεργουλόπουλο, τον Χρήστο Ευθυμίου, τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, τον Κλέονα Γρηγοριάδη και την Ματθίλδη Μαγγίρα, το τηλεπαιχνίδι «Το show των εκατομμυρίων», το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2003 από το MEGA.

Ευρέως γνωστή έγινε μέσω της συμμετοχής της σε τηλεοπτικές σειρές, αρχικά στην κρατική και στη συνέχεια στην ιδιωτική τηλεόραση.

Σταθμός της τηλεοπτικής της καριέρας, θεωρείται η ενσάρκωση της «Μαντάμ Σουσού» στην ομότιτλη διασκευή του μυθιστορήματος του Δημήτρη Ψαθά τη σεζόν 1986-87 (μαζί με τους Θανάση Παπαγεωργίου, Άγγελο Αντωνόπουλο, Νατάσα Ασίκη κ.ά.).

Κάποιες από τις ταινίες που έχει λάβει μέρος είναι οι: «Safe Sex», «Αυστηρώς κατάλληλο», «Μια φορά και ένα… μωρό», «Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» κι άλλες. Η Άννα Παναγιωτοπούλου κατάφερνε μέσα από τον κάθε ρόλο που της δίνονταν να κεντρίζει το ενδιαφέρον και να αποσπά τις καλύτερες κριτικές.

Φωτ: Eurokinissi

Η αγαπημένη ηθοποιός δεν ήθελε να απασχολεί τα ΜΜΕ με την προσωπική της ζωή, έτσι λίγα πράγματα είναι γνωστά για εκείνη. Το 1972 ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας και ένα χρόνο μετά, απέκτησε μαζί με τον σύζυγό της έναν γιο, τον Δημήτρη, ο οποίος πάντα αποτελούσε την αδυναμία της μαζί με το εγγόνι που της είχε χαρίσει.

Δήλωση της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη για την απώλεια της Άννας Παναγιωτοπούλου

Πληροφορούμενη την απώλεια της Άννας Παναγιωτοπούλου, η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση.

«Η απώλεια της Άννας Παναγιωτοπούλου μας γεμίζει θλίψη, αλλά και ευγνωμοσύνη για όσα μας προσέφερε, από τη σκηνή και την οθόνη, πάνω από μισό αιώνα. Διέγραψε μια γόνιμη και δημιουργική πορεία, στην οποία ξεδίπλωσε το πηγαίο ταλέντο της, σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο, αφήνοντας πάντοτε, έκτυπο και απόλυτα προσωπικό, το δικό της στίγμα. Κέρδισε, δίκαια και επάξια, την αγάπη του μεγάλου κοινού, μέσα από τους ρόλους που ενσάρκωσε σε επιτυχημένες παραγωγές της τηλεόρασης. Κάτι που δεν πρέπει να επισκιάσει τη μεγάλη της τροχιά στο θέατρο, ως ερμηνεύτριας, αλλά και ως συγγραφέα. Απαράγραπτη παραμένει η ουσιαστική συμβολή της στη σύλληψη και τη συγκρότηση του «Ελεύθερου Θεάτρου». Αυτού του πρωτοποριακού εγχειρήματος που έστησαν τα νέα παιδιά, μόλις απόφοιτοι, του Εθνικού, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ορθώνοντας ανάστημα στη Χούντα, με την «Ιστορία του Αλή Ρέτζο» και το «Και συ χτενίζεσαι, παραστάσεις του «Ελεύθερου Θεάτρου» στο Άλσος Παγκρατίου, που υπήρξαν ανάσα ελευθερίας και ελπίδας μέσα στην καταπίεση και την καταχνιά της τυραννίας. Ενός εγχειρήματος στο οποίο η Άννα Παναγιωτοπούλου πρωτοστάτησε, όπως και στο διάδοχο σχήμα του, την «Ελεύθερη Σκηνή», πριν επιβληθεί, για πολλές δεκαετίες, ως ηθοποιός μεγάλης γκάμας και διαμετρήματος.

Περισσότερο από όλα, η Άννα Παναγιωτοπούλου αφιερώθηκε στην Τέχνη. Την υπηρέτησε με αφοσίωση, χωρίς την παραμικρή έκπτωση και με πλήρη συναίσθηση των απαιτήσεών της.

Στην οικογένειά της και τους πολλούς φίλους της απευθύνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια».

Το αντίο του Θανάση Ευθυμιάδη

Πολλοί καλλιτέχνες και συνεργάτες της Άννας Παναγιωτοπούλου την αποχαιρετούν με μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα. Μια από τις αναρτήσεις που συγκίνησαν ήταν εκείνη του Θανάση Ευθυμιάδη, ο οποίος πρωταγωνιστούσε μαζί της στην αγαπημένη σειρά «Ντόλτσε Βίτα».

«Ακριβώς 29 χρόνια πριν, τον Μάιο τού 1995, είχαμε κάνει το πρώτο μας γύρισμα για το Ντόλτσε Βίτα… Σ ευχαριστώ από καρδιάς. Καλό σου ταξίδι…», έγραψε ο ηθοποιός στην ανάρτησή του.

Πέθανε ο σπουδαίος συγγραφέας Πολ Όστερ στα 77 του

4321

Από τα πιο προβεβλημένα μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν τελευταία, το «ωκεάνιο» «4321» του Πολ Όστερ (μτφρ. Μ. Ξυλούρη, εκδ. Μεταίχμιο) διαφέρει πολύ από τα αλλόκοτα, μινιμαλιστικά θρίλερ που έφεραν τον Όστερ στο προσκήνιο πριν από τριάντα χρόνια και σιγά-σιγά τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους Αμερικανούς συγγραφείς.

Ωστόσο, όποιος έχει πάρει γερή γεύση τόσο από τα μυθοπλαστικά όσο και από τα αυτοβιογραφικά του έργα, διαβάζοντας το «4321» θα έχει διαρκώς μια ευχάριστη αίσθηση déjà vu.

Το Εβραιόπουλο που μεγαλώνει μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Νιούαρκ, οι αναφορές στον Χοντρό και στον Λιγνό, η μανία με το μπέιζμπολ, το πάθος για το γράψιμο, το άγχος για το χρήμα, ένας σχεδόν αιμομικτικός έρωτας, η προβληματική σχέση με τον πατέρα, η σοφίτα στο Παρίσι, το Κολούμπια, οι φοιτητικές ταραχές του ’68 – όλα αυτά, ένας συστηματικός αναγνώστης του Όστερ, σαν να τα έχει ξαναδεί.

Η ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης· η δύναμη των γονιδίων και η επιρροή του κοινωνικού περίγυρου· η τρικυμία της εφηβείας και η αφύπνιση της σεξουαλικότητας· οι δεσμοί με τους γονείς, τους δασκάλους, τους μέντορες, το άλλο φύλο, τους φίλους, μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι· πώς, στην καρδιά του 20ού αιώνα, ένα μη κατασταλαγμένο αγόρι μετασχηματίζεται σε ενήλικα: αυτοί είναι οι βασικοί άξονες του «4321».

Αρχικά, o ρεαλισμός, ο μακροπερίοδος λόγος και οι εξαντλητικά λεπτομερείς περιγραφές του «4321» θα τον ξενίσουν. Ίσως φοβηθεί πως θα τον κάνουν να βαρεθεί. Η πρόζα του Όστερ, όμως, είναι διάφανη, κυλάει σαν νεράκι

Από τη μεριά του, άλλωστε, το ενστερνίζεται απολύτως: «Η μόνη ανατρεπτική πράξη στη λογοτεχνία είναι η σαφήνεια». Η κριτική του ματιά απέναντι στην αμερικανική κοινωνία, οι στοχασμοί του πάνω στην τέχνη της μυθοπλασίας, τα πολλαπλά προσωπεία που δανείζει στους ήρωές του, όλα τα γνώριμα μοτίβα του είναι και πάλι εδώ.

Όσο για τα παιχνίδια της τύχης που δεσπόζουν σε ό,τι έχει γράψει μέχρι τώρα –μοιραίες συμπτώσεις, θανατηφόρα ατυχήματα, απρόσμενες κληρονομιές‒ κρατούν κι εδώ ρόλο πρωταγωνιστικό.

Οι άνθρωποι, μας υπενθυμίζει για άλλη μια φορά ο Όστερ, είμαστε καθαρά προϊόντα της τύχης. Όμως το τυχαίο δεν ταυτίζεται με το χάος. Κι ένας τρόπος για να το κουμαντάρεις είναι το γράψιμο.

Ανοιχτός στους αυτοσχεδιασμούς, μέχρι πρότινος ο ίδιος κινητοποιούνταν από ένα περιστατικό, ένα πρόσωπο, έναν ήχο και έβρισκε στην πορεία τη φόρμα κάθε βιβλίου του.

Αυτήν τη φορά, εντούτοις, είχε θέσει εξαρχής τους κανόνες του. Θα επιχειρούσε να αφηγηθεί τέσσερις πιθανές εκδοχές της ζωής του ίδιου ανθρώπου, ακολουθώντας βήμα προς βήμα την ανάπτυξή του και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, από τη στιγμή που γεννιέται ως την πρώτη του νεότητα.

Το εξομολογητικό «Ημερολόγιο του χειμώνα» και το αμετάφραστο «Report from the interior» είχαν ήδη στρώσει το έδαφος.

Το 2013 ο Όστερ κλείστηκε στο γραφείο του κι έκανε τρία χρόνια να ξαναβγεί. Ο πατέρας του είχε πέσει νεκρός στα 66 («στην αγκαλιά της φιλεναδίτσας του») και ο ίδιος, με τον φόβο πως δεν του απέμενε πολύς καιρός ακόμα, ήθελε να δουλέψει απερίσπαστος.

Η ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης· η δύναμη των γονιδίων και η επιρροή του κοινωνικού περίγυρου· η τρικυμία της εφηβείας και η αφύπνιση της σεξουαλικότητας· οι δεσμοί με τους γονείς, τους δασκάλους, τους μέντορες, το άλλο φύλο, τους φίλους, μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι· πώς, στην καρδιά του 20ού αιώνα, ένα μη κατασταλαγμένο αγόρι μετασχηματίζεται σε ενήλικα: αυτοί είναι οι βασικοί άξονες του «4321», μέσα από τους οποίους ξετυλίγονται τέσσερα διαφορετικά μονοπάτια ζωής για τον Ισαάκ (Άρτσι) Φέργκιουσον.

Καθένα από τα επτά μέρη του βιβλίου χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο αντιστοιχεί σε άλλη εκδοχή του Φέργκιουσον. Θα μπορούσε κανείς να ακολουθήσει ένα αφηγηματικό νήμα ως το τέλος, παρακολουθώντας κάθε παραλλαγή του ήρωα ξεχωριστά.

Θα του πρότεινα να πάει με το κύμα, από την αρχή ως το τέλος, κανονικά. Δεν υπάρχουν μεγάλα χάσματα. Απλώς, η ματιά του παντογνώστη αφηγητή μετατοπίζεται ελαφρά, ενώ στο βάθος το φόντο μένει, πάνω-κάτω, το ίδιο.

Όπως κι αν εξελίσσεται ο Φέργκιουσον, μιλάμε πάντα για το ίδιο εγγονάκι Ρωσοεβραίων μεταναστών από την Ευρώπη, τον γιο του επιχειρηματία Στάνλεϊ και της φωτογράφου Ρόουζ, τον καλοσχηματισμένο, σπορτίφ έφηβο, τον αιωνίως ερωτευμένο με την Έιμι, τον νεαρό που λατρεύει τα βιβλία και τον κινηματογράφο, τον αυτόπτη μάρτυρα μιας καθοριστικής εποχής, της εκρηκτικής δεκαετίας του ’60.

Είτε πλούσιος είτε φτωχός, είτε ορφανός από πατέρα, είτε παιδί διαζευγμένων, είτε στρέιτ είτε αμφιφυλόφιλος, είτε αρτιμελής είτε ακρωτηριασμένος, ο Φέργκιουσον παραμένει ένας ήρωας πολύ συνδεδεμένος με τη μαμά του, πολύ απασχολημένος με τις ορμές του, ρουφάει σαν σφουγγάρι όσα συναρπαστικά συμβαίνουν στην εποχή του, ένας νεαρός πολιτικοποιημένος, παραδομένος από νωρίς στη σαγήνη των λέξεων.

Lifo, Σταυρούλα Παπασπύρου

Πόσο μεγάλος είναι ο έρωτας του Πέδρο και της Μπιγκόνια;

Το βασίλειό του για μια γυναίκα; Η περίπτωση του ισπανού πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ δεν θα είναι η πρώτη στην παγκόσμια Ιστορία που ένας ισχυρός άντρας κυριολεκτικά εκχωρεί το «βασίλειό του» για την αγάπη κάποιας γυναίκας. Ερωτας και πολιτική διαπλέκονταν πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αν μη τι άλλο δίνοντάς μας τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά αριστουργήματα

Μαρία Δεδούση /Protagon.gr

Στην εποχή μας, μας είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατον να πιστέψουμε ότι οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να βάλει την αγάπη πάνω από την εξουσία και τα χρήματα. Οχι άδικα. Το αντίθετο είναι κάτι που συμβαίνει όλο και συχνότερα, όλο και εντονότερα γύρω μας: οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις σχέσεις τους και τους άλλους ανθρώπους προκειμένου να αποκομίσουν ωφέλη, είναι πλέον κοινώς αποδεκτή πρακτική, ούτε τα προσχήματα δεν μας αφορούν στον υπέροχο, ναρκισσιστικό μας κόσμο.

Οταν, συνεπώς, βγαίνει ένας Πρωθυπουργός και λέει δημοσίως ότι είναι πολύ ερωτευμένος με τη σύζυγό του και εν ολίγοις μάλλον θα παραιτηθεί προκειμένου να σταματήσουν να τη χτυπάνε, το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ότι λέει ψέματα και θολώνει τα νερά, «ψαρεύοντας» συμπάθεια.

Το δεύτερο που μας έρχεται στο μυαλό είναι ότι αν όντως λέει αλήθεια, είναι τρομερά ανόητος. Στ’ αλήθεια θα αφήσεις την πρωθυπουργία για μια γυναίκα; Γυναίκες δισεκατομμύρια στον πλανήτη, πρωθυπουργίες μόλις μερικές δεκάδες. «Συχνά ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί είναι κι αυτοί άνθρωποι», έγραψε στην περίφημη επιστολή του πριν από δύο ημέρες ο Πέδρο Σάντσεθ, όταν ανακοίνωσε ότι αποσύρεται «προσωρινά» από τα καθήκοντά του για να σκεφτεί τι θα κάνει, μετά τις κατηγορίες για διαφθορά που δέχτηκε η σύζυγός του, Μπεγκόνια Γκόμεθ. Πρόσθεσε ότι «δεν ντρέπεται να πει ότι είναι πολύ ερωτευμένος μαζί της» και δεν θέλει να τη βλέπει να στοχοποιείται και «να δέχεται λάσπη» από ανθρώπους που θέλουν να τον χτυπήσουν.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας ισχυρός άντρας κυριολεκτικά εκχωρεί το «βασίλειό του» για την αγάπη κάποιας γυναίκας. Ερωτας και πολιτική διαπλέκονταν πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αν μη τι άλλο δίνοντάς μας τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά αριστουργήματα: Ο Τρωικός Πόλεμος χωρίς την Ελένη θα ήταν άλλο ένα βαρετό παιχνίδι για αγοράκια, τον Αντώνιο χωρίς την Κλεοπάτρα δεν θα τον ήξερε ούτε η μαμά του, ο Εδουάρδος Η’ χωρίς την Ουόλις Σίμσον θα ήταν ο πιο ασήμαντος μονάρχης που πέρασε ποτέ από το πρόσωπο του πλανήτη. Επίσης, αν όλοι αυτοί δεν είχαν αγαπήσει, η παγκόσμια ιστορία θα είχε αλλάξει πιθανώς δραματικά.

Τα παραδείγματα είναι δεκάδες και στην περίπτωση του κυρίου Σάντσεθ θα ήταν κάπως βιαστικό να επαναλάβουμε το στερεότυπο που χρησιμοποιούν τα διεθνή ΜΜΕ, περί του «λατινικού του ταμπεραμέντου». Αν χρειαζόμαστε σώνει και καλά ένα στερεότυπο, είναι πιο πρόσφορη η άλλη του ιδιότητα, αυτή του σοσιαλιστή. Από τον Μιτεράν και τον Παπανδρέου ως τον Φρανσουά Ολάντ, είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς έναν κορυφαίο σοσιαλιστή Ευρωπαίο ηγέτη που να μην ρίσκαρε -και ενίοτε κατέστρεψε- την πολιτική του καριέρα για μια γυναίκα. Αλλο που οι γυναίκες αυτές, κατά κανόνα, δεν ήταν οι νόμιμες σύντροφοί τους.

Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι ο κύριος Σάντσεθ, αν το θέμα μας ήταν «έρωτας και σοσιαλισμός» θα γράφαμε βιβλία, όχι άρθρο. Υπάρχουν δύο στοιχεία στην υπόθεση του ισπανού πρωθυπουργού που αξίζει να εξετάσει κανείς πριν τον πιστέψει ή όχι. Το πρώτο είναι ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο πολιτικό survivor του σύμπαντος: Ο Σάντσεθ προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία έχει κάνει συμφωνίες με αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, μετριοπαθείς, ακραίους, καταλανούς αυτονομιστές, τα πάντα όλα. Μοιράζει αμνηστίες, χάνει τις εκλογές, δεν πτοείται με τίποτε, έλεγες ότι πρώτα θα βουλιάξει η Ισπανία στη Μεσόγειο και μετά θα σηκωθεί από την καρέκλα του. Δύσκολο, λοιπόν, να τον πτοούσε πολιτικά μια δικαστική έρευνα κατά της συζήγου του, η οποία έρευνα δεν φαίνεται και τόσο ακλόνητη. Κι αυτό είναι το δεύτερο: Η έρευνα ξεκίνησε από ένα δημοσίευμα και κάποιες καταγγελίες μιας υπερδεξιάς οργάνωσης με τον πολύ ευφάνταστο τίτλο «Καθαρά Χέρια». Οι πληροφορίες λένε ότι τα στοιχεία κατά της κυρίας Γκόμεθ δεν είναι και τόσο τρομερά και τελικά πιθανώς είναι ακριβώς αυτό που λέει ο σύζυγός της: Λάσπη που την παίρνει ξώφαλτσα. Αλλος ένας λόγος να μην φοβηθεί, λοιπόν. Λέτε, τελικά, να την αγαπάει όντως; Εγώ το πιστεύω, διότι πιστεύω στους μεγάλους έρωτες «ανίκητους στη μάχη» και τέτοια. Ας μην βιαστούμε, όμως. Είπαμε είναι έξυπνος αυτός, δεν είναι τυχαίος. Ζήτησε, λοιπόν, από τον ισπανικό λαό («συμπολίτες μου», και τα λοιπά) μια μίνι άδεια ως τη Δευτέρα για να σκεφτεί και να ζυγίσει τον έρωτά του έναντι της εξουσίας. Στο μεταξύ, άλλοι πολιτικοί, αλλά και οι συμπολίτες του Σάντσεθ έχουν πράγματι συγκινηθεί και του ζητούν μετ’ επιτάσεως να παραμείνει.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο είπε – ως γνήσιος σοσιαλιστής κι αυτός- ότι «δεν υπάρχει τίποτε στη ζωή σαν την αγάπη σου για τη σύντροφό σου. Αυτή η αγάπη ξεπερνά ακόμη και την ιδεολογία». Στο, δε, Ιντερνετ γίνεται χαμός, καθώς οι Ισπανοί παίρνουν το γράμμα του Σάντσεθ και το μετατρέπουν σε μπαλάντες, ενώ τα αγαπησιάρικα memes δίνουν και παίρνουν. Η αντιπολίτευση πάλι, τον κατηγόρησε ότι «δεν αγαπάει την Ισπανία», γι αυτό δημιούργησε κενό εξουσίας. Ποια Ισπανία βρε αγάπες μου; Αυτοί οι συντηρητικοί, συγγνώμη, αλλά δεν είχαν ποτέ χιούμορ. Εδώ παίζεται ο έρωτας του Πέδρο και της Μπιγκόνια κι εσύ μας λες η Ισπανία; Η Ισπανία εκεί θα είναι και τη Δευτέρα, ο Σάντσεθ πιθανότατα επίσης, και στην τελική, αν κάποια στιγμή ξεκολλήσει από την καρέκλα υπάρχει και το Netflix. Κάτι τέτοιες ιστορίες κάνει σίριαλ και πλαντάζει το (πολυπληθές) ισπανόφωνο κοινό ανά τον πλανήτη.

Πηγή: Protagon.gr

MET HD LIVE: La Rondine, του Τζάκομο Πουτσίνι σε μαγνητοσκοπημένη μετάδοση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μια όπερα που σπάνια ανεβαίνει στη ΜET, η «Rondine» («Χελιδόνι») του Giacomo Puccini [Τζάκομο Πουτσίνι], προβάλλεται σε μαγνητοσκόπηση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο των δορυφορικών μεταδόσεων MET HD LIVE

Στη γλυκόπικρη ιστορία αγάπης του Puccini, «La Rondine», τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Μάγδας ερμηνεύει η σοπράνο Angel Blue [Έιντζελ Μπλου], η οποία πρόσφατα εντυπωσίασε τους κριτικούς ως Μικαέλα στην «Κάρμεν» που παρουσιάστηκε στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης. Τη χαρισματική αμερικανίδα υψίφωνο πλαισιώνει ένα εκλεκτό καστ. Συμπρωταγωνιστής της Angel Blue ‒στο ντεμπούτο του στη Metropolitan‒, ο χιλιανής καταγωγής τενόρος Jonathan Tetelman [Τζόναθαν Τέτελμαν] ως Ρουτζέρο, ο οποίος τιμήθηκε πέρυσι με το βραβείο Klassik ως «Καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος καλλιτέχνης». Μαζί τους, επί σκηνής, δύο λυρικοί καλλιτέχνες με σημαντική διεθνή πορεία που εμφανίζονται και αυτοί για πρώτη φορά στη ΜΕΤ: η αμερικανίδα σοπράνο Emily Pogorelc [Έμιλυ Πόγκορελκ] ως Λιζέτ και ο ουζμπέκος τενόρος Bekhzod Davronov [Μπεκζόντ Νταβρόνοφ] στον ρόλο του Πρυνιέ. Στο πόντιουμ, η Speranza Scappucci [Σπεράντσα Σκαππούτσι], η πρώτη ιταλίδα αρχιμουσικός που διηύθυνε την Ορχήστρα της Σκάλας του Μιλάνου. Η σκηνοθεσία είναι του Nicolas Joël [Νικολά Ζοέλ], ο οποίος μεταφέρει τους θεατές στην καρδιά της παριζιάνικης ζωής ‒στα κοσμοπολίτικα σαλόνια και τις αίθουσες χορού‒ της δεκαετίας του 1920 αλλά και στην μαγευτική ατμόσφαιρα της Γαλλικής Ριβιέρας. Τα σκηνικά σε στιλ αρ ντεκό σχεδίασε ο Ezio Frigerio [Έτσιο Φριτζέριο]. Τα κοστούμια είναι της Franca Squarciapino [Φράνκα Σκουαρτσαπίνο], και οι φωτισμοί του Duane Schuler [Ντουέην Σούλερ].

Το ταξίδι του «Χελιδονιού» από το χθες στο σήμερα

Παγκόσμια πρεμιέρα: Grand Théâtre, Μόντε Κάρλο, 1917.

Η «Rondine» αρχικά προοριζόταν να γίνει οπερέτα. Θεωρείται ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα της ώριμης περιόδου του Τζάκομο Πουτσίνι, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αρνητική ιστορική συγκυρία της πρεμιέρας. Καθώς είχε ξεσπάσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ιταλία και η Αυστρία ήταν εχθρικές χώρες, και έτσι δεν κατέστη δυνατόν η πρεμιέρα να γίνει στη Βιέννη. Έτσι, μεταφέρθηκε σιωπηρά στο ουδέτερο έδαφος του Μόντε Κάρλο. Στη συνέχεια, «Το Χελιδόνι» δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει τη δική του θέση στο διεθνές οπερατικό ρεπερτόριο, παρότι πρόκειται για μια σύνθεση εφάμιλλη άλλων με συναφές περιεχόμενο. Πρόκειται για ένα λυρικό έργο με έξοχα βαλς, γεμάτο κομψές και ανάλαφρες μελωδίες (κυρίως στις πρώτες δύο πράξεις).

Η μουσική

H συναρπαστική μουσική της όπερας «La Rondine» χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη λεπτότητα, ένα από τα βασικά γνωρίσματα της γραφής του Τζάκομο Πουτσίνι. Εκφράζεται μάλιστα με τον πιο μελωδικό τρόπο στις ονειρικές σκηνές χορού και στο ensemble «Πίνω στο δροσερό σου χαμόγελο» της Β΄ Πράξης, αλλά προπαντός στη διασημότερη άρια του έργου, «Το όμορφο όνειρο της Ντορέτας» από την Α΄ Πράξη.

Ο συνθέτης

Ο Τζάκομο Πουτσίνι (1858–1924) υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλής συνθέτης καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τα έργα του εξακολουθούν να αποτελούν τη βάση του ρεπερτορίου των περισσότερων λυρικών θεάτρων της εποχής μας. Ο λιμπρετίστας Τζουζέππε Αντάμι (1878–1946) συνεργάστηκε με τον Πουτσίνι όχι μόνο στο «Χελιδόνι», αλλά και στον «Μανδύα» και στην «Τουραντότ». Τον βασικό σκελετό της όπερας «La Rondine» διαμόρφωσαν ο Βιεννέζος συγγραφέας, δημοσιογράφος και συνθέτης Άλφρεντ Μαρία Βίλνερ (1859–1929) και ο συνεργάτης του Χάιντς Ράιχερτ (1877–1940), που είχε γράψει λιμπρέτα για πολλές οπερέτες ονομαστών συνθετών εκείνης της εποχής.

Συντελεστές

• Mουσική Giacomo Puccini
• Λιμπρέτο Giuseppe Adami
• Σκηνοθεσία Nicolas Joël
• Σκηνικά Ezio Frigerio
• Κοστούμια Franca Squarciapino
• Σχεδιασμός φωτισμών Duane Schuler
• Διεύθυνση ορχήστρας Speranza Scappucci
• Διανομή:
  • • Μάγδα Angel Blue
    • Λιζέτ Emily Pogorelc
    • Ρουτζέρο Jonathan Tetelman
    • Πρυνιέ Bekhzod Davronov

ΠΗΓΗ