Εικόνες και Ινδάλματα: αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη στην Οικία ΑΛέξανδρου Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ-ΟΙΚΙΑ ΖΗΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ: ΔΗΜΟΣ ΣΚΙΑΘΟΥ
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού
Εγκαίνια: Σάββατο 13 Ιουλίου 2023 στις 19.30

Διάρκεια: Ιούλιος-Νοέμβριος 2024

Ένα οφειλόμενο αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη

«Ἔλαβον μέρος», σημειώνει ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης «εἰς ὅλας τὰς ἑορτάς της καὶ
πανηγύρεις». Στη Σκιάθο, τον γενέθλιο τόπο του, ήταν παρών σε λιτανείες και σε
χορούς, όπως στον «ἀρχαιοπρεπῆ αὐτῆς χορόν, τὴν θέλγουσαν μὲ τὴν
δυσπερίγραπτον πρωτοτυπίαν της Καμάραν». Εκεί περπάτησε και ανάσανε σε
«ὅρμους καὶ λιμενίσκους», «εἰς κορυφὰς βουνῶν», «δρυμούς καὶ κοιλάδας», σε
τόπους δασωμένους και ακροθαλασσιές όπου «κάθε κλαρὶ μυρτιᾶς ἤ πεύκης», του
εκμυστηρευόταν «καὶ μίαν παλαιὰν ἱστορίαν, καὶ κάθε λιμενίσκος» «καὶ ἕνα
παραμῦθι». Σε μέρη έρημα του προσφιλούς νησιού του, ξαπόστασε σε ταπεινά
εξωκκλήσια που «ὡσὰν ἔμψυχα» τον «χαιρετούσαν» και του έλεγαν «Καλῶς μᾶς
ἦλθες. Καλῶς μᾶς ἦλθες». Έγραψε ιστορίες για τον τόπο του μα και για τα σπαρμένα
γύρω του ερημονήσια που το καθένα «ξεύρει νὰ διηγηθῇ καὶ μίαν ἱστορίαν, ἕνα
ναυάγιον, ἕνα τρακάρισμα, μία πνοή «αὔρας λεπτῆς».

Την βαθιά του ωστόσο επιθυμία, οι αποτυπώσεις αυτές των λογισμών και της
κατανυκτικής γραφής του να περάσουν τα σύνορα της Σκιάθου, να συλλάβουν και να
μεταλαμπαδεύσουν το οικουμενικά μα και πνευματικά ωσεί αδούλωτο ελληνικό, την
εκφράζει ο συγγραφέας με λέξεις σαφείς, εξηγώντας ότι θα ήθελε τα γραπτά του να
έχουν χαρακτήρα «ὄχι ἑλληνικὸν ἁπλῶς ἀλλὰ ἐθνικὸν», Να τραπούν οι εξιστορήσεις
του στου «Γένους εἰκόνες καὶ ἰνδάλματα», ώστε να αποτελούν στοιχεία συλλογικής
μνήμης της εποχής «ὅτε ἡ πατρὶς ἡμῶν δὲν εἶχε ἄλλα στοιχεῖα πολιτισμοῦ πλὴν τῆς
πίστεως καὶ τῶν ἐθίμων».

Η έκθεση «Εικόνες και Ινδάλματα», απηχώντας αυτήν την επιθυμία και
ακολουθώντας τις προηγούμενες τιμητικές και εξαιρετικές συνεργασίες με τον Δήμο
Σκιάθου, σχεδιάστηκε ως μια απόπειρα έμψυχης ιχνηλάτησης του βίου και του έργου
του «άλλου» Αλέξανδρου. Του τριτοξάδελφου του Παπαδιαμάντη, του κορυφαίου –
αν και λιγότερο γνωστού- Έλληνα λογοτέχνη Αλέξανδρου Μωραϊτίδη.
Παρουσιάζεται το καλοκαίρι του 2024 στη Σκιάθο, στην εμβληματική Οικία-
Μουσείο Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στην παρακείμενη σημαντική νέα
προσθήκη στον πολιτισμικό χάρτη του νησιού, την Οικία-Μουσείο του λογοτέχνη
Ζήση Οικονόμου. Εκπληρώνοντας έναν οφειλόμενο φόρο τιμής για το σημαντικό
αυτό πνευματικό τέκνο της Σκιάθου.

Στο πλαίσιο της εκθεσιακής δράσης, προσκλήθηκαν διακεκριμένοι Έλληνες
εικαστικοί που μελετώντας παλαιές σκέψεις, γραφές και εικόνες, δημιούργησαν
συγκινητικές νέες, προχωρώντας στη σύσταση ενός οργανικού διαλογικού πεδίου με
ιστορικές, πνευματικές, τοπιογραφικές και συμβολικές πολυεπίπεδες εικαστικές
αναφορές που συνδέονται με τη ζωή, τον ψυχισμό και την εργογραφία του λογοτέχνη.
Τόσο με την προσφιλή πατρίδα του -το νησί της Σκιάθου-, το Άγιο Όρος όπου
προσκύνησε και πίστεψε και την Αθήνα όπου έζησε και εργάστηκε όσο και με τη
Μεγάλη Ελλάδα που συνταραγμένος επισκέφτηκε. Πολύτιμα ίχνη του λογισμού και
του βίου του, συντάσσουν και αποτελούν το προσωπικό εκμυστηρευμένο σώμα των
«Εικόνων και Ινδαλμάτων». Το αναπόσπαστο και αδιαίρετο φυσικό και μεταφυσικό
σύμπαν του Μωραϊτίδη.

Ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο μετέπειτα μοναχός Ανδρόνικος, εντρύφησε σε όλα τα
συγγραφικά είδη της εποχής του, από την ποίηση και την εκκλησιαστική ποίηση ως
το διήγημα, το μυθιστόρημα, την ταξιδιωτική περιγραφή και το θέατρο. Τα
διηγήματά του, διαπνέονται από έντονη θρησκευτικότητα αλλά και αγάπη για κάθε τι
μικρό και θαυμαστό του περιβάλλοντος φυσικού κόσμου. Με τη γυναίκα του
Βασιλική Φουλάκη, συναντήθηκαν κατά τις ψυχικές τους αναζητήσεις και έζησαν
«παρθενίαν φυλάσσοντες», ενώ αργότερα εκάρησαν μοναχοί, ακολουθώντας το
παράδειγμα του βίου των Οσίων Ανδρονίκου και Αθανασίας. Έχοντας γαλουχηθεί
στη λατρευτική παράδοση της Σκιάθου, που είχε επηρεαστεί από τις πνευματικές
καταβολές των κολλυβάδων, ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, βαθιά θρησκευόμενός,
υπήρξε επίσης λάτρης της παράδοσης, καταγράφοντας στα συγγράμματά του τα
έθιμα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά επιπλέον τα έθιμα, τα ήθη αλλά και τις
πνευματικές προσωπικότητες που συνάντησε στα ταξίδια του στα κέντρα της
Ορθοδοξίας – την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και τα περίχωρά τους, την
Παλαιστίνη και το Άγιον Όρος.

Κατά τη διάρκεια προετοιμασίας της έκθεσης, κοινή διαπίστωση ήταν η έλλειψη

ενημερωμένης αρθογραφίας και πρόσφατων εκδόσεων του έργου του, έλλειψη που
δεν συνάδει με το πολύπλευρο συγγραφικό και μεταφραστικό μέγεθος του
Μωραϊτίδη, τιμημένου ήδη το 1914 με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.
Το παρόν συμβολικό εικαστικό οφειλόμενο αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη
–τον «άλλο» Αλέξανδρο, κατατίθεται με συγκίνηση από όλους εμάς, μα κυρίως, από
τον Δήμο και τους ανθρώπους της Σκιάθου που είχαν τη σπουδαία πρωτοβουλία και
αγκάλιασαν την απόπειρα. Είθε να αποδειχθεί μια μικρή αρχή, για να αναδυθούν και

για να φωτιστούν και πάλι ολόλαμπρα το πνευματικό στίγμα που ο ίδιος άφησε στην
εποχή του και το λογοτεχνικό έργο του.

Η έκθεση «Εικόνες και Ινδάλματα», ένα σπονδυλωτό ψυχογραφικό και τοπιογραφικό
εικαστικό αφήγημα για τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, πραγματοποιείται στον γενέθλιο
τόπο του συγγραφέα σε διοργάνωση του Δήμου Σκιάθου και επιμέλεια της Ίριδος
Κρητικού, με τη συμμετοχή πενήντα τεσσάρων διακεκριμένων εικαστικών από τη
Σκιάθο και την υπόλοιπη Ελλάδα, ενώ παρουσιάζεται στην Οικία-Μουσείο
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και στη Οικία Μουσείο Ζήση Οικονόμου. Αποτελεί
την τέταρτη αφιερωματική στο νησί συνεργασία της επιμελήτριας με τον Δήμο
Σκιάθου, διαδεχόμενη την έκθεση «Πρώτη Σημαία», που παρουσιάστηκε τον Ιούνιο
του 2021 στη Μονή Ευαγγελισμού με αφορμή τη συμπλήρωση 200 ετών από την
έναρξη του Αγώνα για την Ελληνική Ανεξαρτησία, την «Άλλη Θάλασσα» που
παρουσιάστηκε τον Ιούνιο του 2022 στο Μουσείο Ναυτικής Παράδοσης Σκιάθου, με
αφορμή την επέτειο των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το
σπονδυλωτό εικαστικό αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη «Εγεννήθην εν
Σκιάθω» που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο-Νοέμβριο 2023 στην Οικία-Μουσείο
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και σε άλλα εμβληματικά τοπόσημα και μουσεία του
νησιού.
Στην έκθεση συμμετέχουν:
Μαρίνα Βλαχάκη, Ειρήνη Βογιατζή, Νεκταρία Γιακμογλίδου, Φάνης Γουλής,
Κατερίνα Γραφανάκη, Παναγιώτης Δαραμάρας, Ελισάβετ Δερβένη, Δικαία
Δεσποτάκη, Μαρία Διακοδημητρίου, Κωστής Ζούχας, Βασιλική Ηλιακοπούλου,
Αποστόλης Ιτσκούδης, Μαρία Καλαντζή, Δέσποινα Καλλιγά, Ελπινίκη
Καμόσου, Δέσποινα Καλλιγά, Κατερίνα Κασσαβέτη, Γεωργία Κοκκίνη, Γιώργος
Κόρδης, Μαρία Κοσμίδου, Παρασκευή Κουτούμπα, Κωνσταντίνος Κουτούμπας,
Τάσος Λιακόπουλος, Βασίλης Λιαούρης, Αναστάσης Μαδαμόπουλος, Λυδία
Μαργαρώνη, Σίσσυ Μαρίνου, Δέσποινα Μιτζέλου, Γιώτης Μπαλοδήμος, Μάνος
Μπατζόλης, Μάνθος Μποζόρης, Μαίρη Νταγιαντά, Ισαβέλλα Ντάσση,
Χρίστος Παπαδάκης, Αρίσταρχος Παπαδανιήλ, Γιώργος Παπαδομανωλάκης,
Χριστίνα Παπαθέου, Δημήτρης Παπανικολάου, Χριστίνα Παρασκευοπούλου,
Μαρία Πάστρα, Μπάμπης Πυλαρινός, Αλεξάνδρα Ρηγανά-Καρυοφύλλη,
Μιχάλης Σακαλής, Ιφιγένεια Σδούκου, Αφροδίτη Σεζένια, Ζωή Σεκλειζιώτη,
Αντωνία Σιμάτου, Βασίλης Σούλης, Αναστασία-Ζωή Σουλιώτου, Κατερίνα
Σταθάτου, Μαρίνα Στελλάτου, Ιωάννα Τερλίδου, Νίκος Τριανταφύλλου, Αθηνά
Χατζή.

Η έκθεση τελεί σε διοργάνωση του Δήμου Σκιάθου.
Με αφορμή την έκθεση εκδόθηκε και κυκλοφορεί ομότιτλο λεύκωμα σε σχεδιασμό
του Νίκου Λεοντόπουλου και κείμενα των: Θοδωρή Τζούμα, Δημάρχου Σκιάθου,
Νίκου Βατόπουλου, Δημοσιογράφου – Συγγραφέα, Κωνσταντίνου Κουτούμπα,
Θεολόγου – Εικονογράφου – Καθηγητή Βυζαντινής Μουσικής και Ίριδος Κρητικού,
Ιστορικού Τέχνης και επιμελήτριας της έκθεσης.

Στο πλαίσιο της έκθεσης προγραμματίζονται παράλληλες δράσεις και εκπαιδευτικά
προγράμματα.

Λείπει από τον τόπο μας ο ηθικός στοχασμός. Λείπουν έννοιες, όπως αλληλεγγύη και συλλογικότητα. Οφείλουμε να τις αναπαραγάγουμε, αν θέλουμε πραγματικά να μετέχουμε στον δημόσιο λόγο (ο πίνακας είναι του Γιάννη Ψυχοπαίδη από την έκθεσή του Στο Σπίτι της Κύπρου, με τίτλο «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»).

Οι ημέρες περνούν πλέον με μεγαλύτερη από ποτέ ταχύτητα. Το ίδιο και τα γεγονότα. Ελάχιστος ο ενδιάμεσος χρόνος για να υπάρξει αφομοίωση. Ολα έχουν τα χαρακτηριστικά μιας κακοφτιαγμένης τηλεοπτικής διαφήμισης. Δεν την αφομοιώνεις εύκολα και κάθε φορά που τη βλέπεις, λες: «Τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει;», ώσπου να φτάσει στο τέλος και να πεις «α, τώρα θυμήθηκα». Στις πλατείες, όσοι μετέχουν στις λαϊκές συνελεύσεις συντάσσουν μανιφέστα. Τους πιέζουν οι εξελίξεις. Αλλά τα μανιφέστα, αν και θαρραλέα πολύ, δεν είναι ανακοινώσεις της τροχαίας για το τριήμερο. Θεωρητικά θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε τροφή για σκέψη. Χάνονται όμως ανάμεσα στις μιμητικές της Πουέρτα ντελ Σολ σκηνές, τις υπαίθριες ραδιοφωνικές και ιντερνετικές μεταδόσεις, τα μουσικά συγκροτήματα, το σφιχταγκάλιασμα των νέων, τους πράσινους και μαύρους σάκους απορριμμάτων, τη μυρωδιά του ιδρωμένου σώματος ή του ψημένου καλαμποκιού και τους τουρίστες που δεν εκπλήσσονται, απλώς φωτογραφίζουν ξανά και ξανά.

Στη Βουλή, στα υπουργεία, στα γραφεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, το πολιτικό προσωπικό της χώρας συνειδητοποιεί ότι τα γεγονότα το ξεπερνούν, ότι η λαίλαπα της καταστροφής δεν θα κοιτάξει κανέναν στα μάτια. Ούτε τις αιτιάσεις του θα ακούσει. Ενας ανεμοστρόβιλος ξεπερνά την ισχύ του ανθρώπου. Αποτελεί κομμάτι της καταστροφικής φύσης. Κι όταν έχει περάσει πάνω από σπίτια και ανθρώπους δεν γυρίζει πίσω να δει το μέγεθος του έργου του. Θυμίζει λίγο τον Αγγελο του Κλέε που αποτρέπει το βλέμμα από τα συντρίμμια της Ιστορίας, αλλά η ζημιά είναι δεδομένη. Δύο κόσμοι σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης χωρίς καμιά πλευρά να είναι προετοιμασμένη για τις επιπτώσεις. Και πώς να είναι; Πρωτόφαντα τα όσα συμβαίνουν και ο Ελληνας πολιτικός, ο Ελληνας πολίτης δύσκολα ξεφεύγει από τη νόρμα μιας πολυετούς, εγκλωβισμένης σε κλισέ σκέψης που διέβρωσε ό, τι ομορφότερο διαθέτει ο άνθρωπος: τον κοινό νου.

Μεταξύ όλων των άλλων είναι η πρώτη φορά που τίθεται ανοικτά ζήτημα προσανατολισμού της Ελλάδας. Καλώς μπήκαμε στην ΕΟΚ; Μήπως έπρεπε να πάμε με τον Ασαντ και τον Καντάφι; Το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» επιστρέφει στον αντίποδα του: «Μήπως ανήκουμε στην Ανατολή;» Κρίση ταυτότητας; Αποτέλεσμα του καθ’ έξιν τσιφτετελιού τις προηγούμενες δεκαετίες στα νυχτομάγαζα; Ποιος μπορεί να απαντήσει ευθέως; Ακόμη κι όταν το θέμα συζητείται από τηλεοράσεως καλύπτεται από αχλύ μυστηρίου, λες και ο προσανατολισμός μας ήταν αποτέλεσμα μόνο συμφεροντολογικών πιέσεων του ξένου παράγοντα. Ουδείς αποτολμά το αυτονόητο: δεν μας φταίει το «Ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά η εξόφθαλμη αδιαφορία μας για τις αλλεπάλληλες κρίσεις ήθους εξουσίας και εξουσιαζομένων. Στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσαν να παρέμβουν οι ταγοί του πνεύματος, όπως παλιά ο Σαρτρ, ο Κοραής, ο Σολωμός. Σε μεγάλο βαθμό εκείνος ο λόγος ήταν καθαρτικός. Υπήρχε μια αλληλένδεση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις τους. Ο σύγχρονος διανοούμενος, όμως, είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Εχει ταυτιστεί με την εξουσία, την αποθεώνει με κάθε ευκαιρία και την χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος.

Σύγχυση, φόβος και απόσταση ανάμεσα στις σκέψεις και τις πράξεις. Ο καθηγητής στο Χάρβαρντ Μάικλ Σάντελ στο βιβλίο του «Δικαιοσύνη» αναφέρει ότι «όντας αντιμέτωποι με μια τέτοια ένταση, θα ήταν αποτελεσματικό να κινούμαστε μπρος και πίσω ανάμεσα στις κρίσεις και τις αρχές μας, αναθεωρώντας τις μεν υπό το φως των δε. Σ’ αυτή την περιφορά του νου από τον κόσμο της δράσης στην επικράτεια των λόγων και πάλι πίσω συνίσταται ο ηθικός στοχασμός». Ελάχιστοι από τους συμπατριώτες μας, είτε στις πλατείες, είτε στον καναπέ, είτε στη Βουλή, αντιλαμβάνονται εύκολα την έννοια του ηθικού στοχασμού. Αλλά όταν ένας λαός φτάνει στο σημείο να διερωτάται για την ταυτότητά του ή τον προσανατολισμό της χώρας, δεν τίθεται καν θέμα ηθικού στοχασμού. Πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κι αυτό απαιτεί ταπεινούς στοχαστές, σεμνούς πολιτικούς κι έναν κόσμο που δεν θα εξαντλεί τις δυνάμεις του σε συνθηματολογία και ύβρεις, αλλά θα αναζητήσει σοβαρούς ρόλους στον δημόσιο λόγο και διάλογο.

Ρίτσα Μασούρα

Το κείμενο δημοσιεύτηκε προ πολλών ετών στην Καθημερινή

Επίκαιρο όμως όσο ποτέ….

Περπατώντας στην Αθήνα εν έτει 2013 καταμεσής της κρίσης

Τελευταία κυκλοφορώ όλο και πιο συχνά ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους. Τους συναντώ στο δρόμο, στο μετρό, στον καφενέ, στα βιβλιοπωλεία, στις συγκεντρώσεις. Στήνω αυτί και μάτι ταυτοχρόνως. Υπέροχες οι αισθήσεις μας, τελικά. Αφουγκράζομαι τους σφυγμούς της κοινωνίας. Γίνομαι παρατηρητική. Καταγράφω την γλώσσα του σώματος. Επιχειρώ αυθαίρετες ερμηνείες. Ο μικροκοσμός μου μ ‘ έχει αποσυντονίσει. Σαν σε γυάλα κι εγώ. Σαν τους πρωθυπουργούς και τους υπουργούς  που γνωρίζουν ελάχιστα για όσα συμβαίνουν έξω από το γραφείο τους και που συνήθως δηλώνουν ότι τα ξέρουν όλα. Άρα, διπλή η προσπάθεια να αντιληφθώ το μήνυμα που εκπέμπει ο καθημερινός άνθρωπος. Οι λέξεις φτάνουν σε μένα αποσπασματικά. Δίχως ειρμό. Δεν είμαι μέσα στη ροή του λόγου. Χρησιμοποιώ τη φαντασία μου για να βρω το ρήμα που πιθανώς συνδέει δύο άσχετες μεταξύ τους λέξεις. Αλλά επιμένω, λες και δεν μπορώ άλλο το οικείο, προστατευτικό περιβάλλον.

Πολλοί δίνουν την αίσθηση ότι μονολογούν. Περπατούν στην οδό Αθηνάς με το κεφάλι σκυφτό, τα σώμα λες σε ελεύθερη πτώση και τα χείλη σε διαρκές παραλήρημα λόγου δίχως αντίλογο. Δίχως την επιχειρηματολογία του συνομιλητή ή του αντιπάλου. Είναι σαν να θέλουν να τα πούνε όλα τούτη εδώ τη στιγμή. Η στιγμή γίνεται σπάνια ευκαιρία και δεν πρέπει να χαθεί. Τους ακολουθώ, αλλά είναι σαν να μη με βλέπουν. Το πλήθος είναι σπουδαίο άλλοθι για τον περίεργο άνθρωπο. Στη γωνία του δρόμου αισθάνομαι ότι κάποιοι από αυτούς παγώνουν. Σταματώ λίγα βήματα πιο πίσω.  Ίσως αίφνης συνειδητοποιούν ότι το να εκφράζουν σχεδόν δυνατά τις αγωνίες τους είναι αφελές. Ποιος πιστεύουν ότι θα τους ακούσει ; Ένας από αυτούς γυρίζει και με σταμπάρει. Του χαμογελώ ήρεμα, συμπαθητικά. Με αγριοκοιτάζει. Μαζεύομαι. Τί λόγο έχω να μπλεχτώ, αναρωτιέμαι. Βάζει το χέρι στην τσέπη. Είναι ένας μεγαλόσωμος άνδρας από αυτούς που στα νιάτα του θα δούλευε στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Τον προσπερνώ γιατί δεν έχω ξεπεράσει τους φόβους μου εκτός γυάλας. Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να βγάζει ένα παλαιομοδίτικο καλά σιδερωμένο μαντήλι και να σκουπίζει το στόμα και το μέτωπο εναλλάξ, αλλά με τόση δύναμη που νόμιζα ότι θα ξεκολλήσει το δέρμα, θα του φύγουν τα χείλη. Τόσος θυμός και έγνοια, είπα. Κι ύστερα ανοίγει το βηματισμό του και δίχως πια εκείνο το παραλήρημα χάνεται στη γωνία Αθηνάς και Ευριπίδου.

Συνεχίζω την περιπλάνηση. Γυρίζω πίσω προς το Μοναστηράκι. Προς την πλατεία με το περίεργο πλακόστρωτο. Μου θυμίζω ρεπόρτερ λίγο πριν πιάσει λαυράκι. Και να που τα καταφέρνω. Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι , πολύ κοντά σ’ ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων. Αυτός 35, η κοπελιά 28. Αυθαιρετώ ως συνήθως, αλλά αυτή την αίσθηση μου έδωσαν. Μάλλον δεν θα πρέπει να με πρόσεξαν. Είναι τόσο έντονος ο διαπληκτισμός ανάμεσά τους. Ακούω κάτι για βέρες, για χρήματα, για μάνα, για παιδιά. Οι φωνές τους πότε χαμηλώνουν, πότε θεριεύουν. Τους πλησιάζω ξεδιάντροπα. Θέλω να ακούσω, αλλά παράλληλα νοιώθω και λίγο πυροσβέστης που βλέπει τη φωτιά να υψώνεται. Δεν κρατιέμαι και τους ρωτώ . Κι εκείνοι, σαν έτοιμοι από καιρό, αρπάζουν την ευκαιρία και αρχίζουν το δικό τους παραλήρημα. Μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού που στην εποχή του μνημονίου επιχειρεί να επιβιώσει όπως όπως. Χρόνια μαζί είχαν σκεφτεί ότι φέτος θα μπορούσαν να αρραβωνιαστούν επισήμως και να ορίσουν ημερομηνία γάμου για τον επόμενο χρόνο. Η κρίση όμως δεν τους επιτρέπει ούτε βέρες να αγοράσουν. Μια βόλτα στα μαγαζιά τους απογοήτευσε. Άκουσαν κάτι για μεταχειρισμένες βέρες που πωλούνται μισοτιμής στα γραφεία των τοκογλύφων. Αλλά πάλι δεν το θέλουν. Τους κακοφαίνεται. Υπάρχει και προκατάληψη. Μήπως η τύχη των άλλων ανθρώπων που φορούσαν τις βέρες τους ακολουθήσει ; Κι έτσι απορρίπτουν τη μεταχειρισμένη βέρα. Ο άνδρας προτείνει στη γυναίκα να της δώσει ένα δακτυλίδι της μητέρας. Κάτι σαν κειμήλιο δηλαδή. Οχι πολύ σπουδαίο, αλλά με ιστορία, από αυτές που τα δακτυλίδια βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία Αλλά ούτε αυτό είναι η λύση. Δυσαρέσκεια από τη γυναίκα. Ήθελε να ‘ναι αυτή η πρώτη που θα φορέσει το δακτυλίδι κι ας μην είναι από πρωτοκλασάτο κοσμηματοπωλείο. Σημασία έχει ότι θα νοιώσει μοναδική. Και πάνω εκεί τους βρίσκει ο καυγάς, η μεγάλη διαφωνία. Ο ένας να μην ακούει τη φωνή του άλλου. Δεν υπάρχουν χρήματα, ο άνδρας. Μα δεν έχει νόημα να είναι κάτι ξένο, η γυναίκα. Ε, τότε, ας χωρίσουμε, ο άνδρας. Μα με την πρώτη δυσκολία το βάζεις στα πόδια; η γυναίκα. Οχι, αλλά δεν προσαρμόζεσαι εύκολα στις συνθήκες, ο άνδρας. Θέλω να προσαρμοστώ, αλλά εσύ δεν με υπολογίζεις όσο θα’πρεπε, η γυναίκα. Δεν βλέπεις ότι η κρίση μας έχει κουκουλώσει, ότι δεν έχουμε ζωή, ότι χαθήκαν τα όνειρά μας , ο άνδρας. Οχι, δεν βλέπω τίποτα, μόνο ότι δεν θέλεις να παλέψεις για μένα, η γυναίκα. Ο κόσμος αλλάζει καλή μου κι εσύ ζεις στην κοσμάρα σου, ο άνδρας. Ναι, ναι, κι εσύ στη δική σου, η γυναίκα…..

Και κάπως έτσι  με όχημα τις δυσκολίες που σκορπίζει η κρίση γύρω της, δύο νέοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο μηδέν της σχέσης τους σ’ ένα παγκάκι έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι. Προ δύο μηνών είχαν χαράξει τα αρχικά τους στο παγκάκι. Δεν καταφέρνω να τους πείσω ότι σε τέτοιες εποχές κοιτάς να απελευθερώσεις τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού σου. Κοιτάς να γίνεις παραγωγικός από το πουθενά. Να αδράξεις τη ζωή από το ξεροκόμματο που σου πετάει κατάμουτρα και να κινηθείς μπροστά. Μια βέρα μπορεί να είναι η επιτομή της δέσμευσης, αλλά στους δύσκολους καιρούς κάνεις παραχωρήσεις. Ξεπερνάς τα συνηθισμένα σου όρια κι αν αποτύχεις, λες “τουλάχιστον προσπάθησα”. Οι δύο νέοι δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν. Μικρά παραδείγματα μιας συνηθισμένης καθημερινότητας που ξαφνικά ξεφεύγουν απ’ τη νόρμα.

Φεύγω από την πλατεία με την αίσθηση ενός κόσμου ημιαυθαίρετου πια. Συνεχίζω να καταγράφω τις κινήσεις των ανθρώπων. Μελετώ ξανά και ξανά τη γεωγραφία μιας κοινωνίας που δεν είναι προετοιμασμένη για τα δύσκολα και συν τοις άλλοις δεν της έδωσε κανείς το χρόνο να προετοιμαστεί. Ανάμεσά τους είμαι κι εγώ, αφού σε τίποτα δεν διαφέρω από τον άλλο.

ριτσα μασουρα 

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΡΑΦΗΚΕ ΤΥΧΑΙΑ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΕΝ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΑΛΛΟΚΟΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΤΟΛΜΟΥΣΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΕΚΠΕΜΠΕΙ ΑΛΛΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΕΙΣΠΡΑΞΩ.

Το “νηφάλιο” μήνυμα των ευρωεκλογών και ο υπαρκτός κίνδυνος να ανακρούσει πρύμναν το κυβερνών κόμμα ως προς την μεταρρυθμιστική του ατζέντα.

Οι αριθμοί είναι αυτοί που κυριαρχούν επί των εντυπώσεων. Και οι αριθμοί των ευρωεκλογών στη χώρα μας είναι πολύ αμφίβολο αν ικανοποιούν κατά τρόπο απόλυτο τους πρωταγωνιστές τους…

Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος 

Κατ’ αρχήν, το γεγονός και μόνο ότι στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν περίπου 6 εκατομμύρια Έλληνες και σε τούτες σκάρτα 4 εκατομμύρια, είναι καταθλιπτικό, απογοητευτικό και πολυσήμαντο από μόνο του. Και η θηριώδης αποχή είναι λάθος να αποδίδεται στην κόπωση του εκλογικού σώματος, λόγω απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων ή της… ξαπλώστρας. Δεν ωφελεί κανέναν η αυταπάτη…

Η ΝΔ δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο της (το πρόσημο του «3», τουλάχιστον), αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αναιδή προπέτειά του, πέρασε οδυνηρά κάτω από τον πήχυ που είχε θέσει ο κ. Κασσελάκης.

Το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε όχι μόνο να διασωθεί (κι ας μην πέτυχε να είναι δεύτερο κόμμα…) αλλά να ενισχύσει τη δύναμή του, συνεχίζοντας τις καλές επιδόσεις του σε όλες τις τελευταίες εκλογές. Κερδισμένος, κι ας μην πέρασε το όριο που είχε θέσει, και κ. Βελόπουλος, ο κυριότερος εκφραστής των ακραίων κομμάτων στα δεξιά της ΝΔ -τα οποία, όμως, συνολικά, αν και χωρίς οργανική και ιδεολογική ομογενοποίηση, συγκέντρωσαν ένα εντυπωσιακό 20%, ακολουθώντας την τάση που κυριάρχησε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Απογοητευτικό ηχηρό μήνυμα προς την παραδοσιακή ευρωπαϊκή πολιτική τάξη…

Είναι άξιον ερμηνείας για το συνολικό πολιτικό σκηνικό το ότι το σύστημα της συστημικής αντιπολίτευσης δεν κατόρθωσε να καρπωθεί την αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά σημασία για την αποκωδικοποίηση του φαινομένου είναι το ποια μεθοδολογία ανάλυσης-αποτίμησης του αποτελέσματος θα ακολουθηθεί.

Γεγονός είναι (το λένε οι αριθμοί) ότι η ΝΔ, παρά τη μείωσή της, κατάφερε να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη διαφορά σε ευρωεκλογές των τελευταίων ετών. Χάνει μόνο προς τα δεξιά της. Και υπολογίζεται ότι πήρε 800.000 ψήφους λιγότερες… Πήρε μικρότερο ποσοστό κατά 4% από τις τελευταίες ευρωεκλογές, σε σύγκριση με -12% που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει για το κυβερνών κόμμα (που ποτέ σε ευρωεκλογές δεν πήρε πάνω από 30-33%) ότι παρά το αρνητικό κλίμα διατηρεί εμφατικά τον πυρήνα της δύναμής του. Και μάλιστα σε ευρωεκλογές, πολύ μακριά από τις βουλευτικές, στις οποίες δεν υπήρχε άμεσο διακύβευμα για την «κανονικότητα» της χώρας.

Δεν είναι πολύ μακράν της πραγματικότητας ότι αναλογικά, και δεδομένης της τεράστιας αποχής, τα πρωταγωνιστικά κόμματα κρατούν σε γενικές γραμμές τις ποσοστιαίες δυνάμεις τους (μόνο το ΠΑΣΟΚ τις αυξάνει και, μάλιστα, προηγείται σε 23 περιφέρειες του ΣΥΡΙΖΑ!), κάτι που λογικά θα έπρεπε να οδηγήσει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε σκέψεις (τουλάχιστον…) για απόπειρα σύγκλισής τους, προσπάθεια ανεύρεσης κοινών στόχων, κάτι που φαντάζει εντελώς απίθανη στις σημερινές συνθήκες, με την εντελώς προσωπική πολιτική που ακολουθεί ο αρχηγός του «Κόμματος Κασσελάκη» (του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή…).

Το ξεκάθαρα θετικό για τον κ. Μητσοτάκη είναι ότι έχει μπροστά του μια απαλλαγμένη εκλογικών αναμετρήσεων τριετία, στη διάρκεια της οποίας μπορεί και οφείλει να μεθοδεύσει και επισπεύσει τις μεταρρυθμίσεις που έχει εξαγγείλει (και για τις οποίες επανεξελέγη με το εντυπωσιακό 41%, μόλις πέρυσι), φυσικά και να προβληματιστεί για τις διαρροές προς τα δεξιά του, αλλά -προς Θεού!- να μην υποκύψει στα «θέλγητρα» εκείνων εντός και πέριξ της ΝΔ που του εισηγούνται κάποια στροφή επί το συντηρητικότερο, για να «ισοφαρίσει» τις όποιες απώλειες είχε από τον νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, πιθανόν τη σταθερή στάση του στα εθνικά θέματα, το μεταναστευτικό. Διορθωτικές, σε οργάνωση και πρόσωπα, κινήσεις φυσικά και πρέπει να γίνουν. Άμεσα. Αλλά…

Αν, επηρεασμένος από τις εντυπώσεις των ευρωεκλογών, ανακρούσει πρύμναν σε αυτή την προοδευτική-μεταρρυθμιστική ατζέντα του, που έχει αποδειχθεί ότι, παρά τα λάθη και τις ολιγωρίες, αποτέλεσε και αποτελεί μακροπρόθεσμα το ισχυρότερο και αποτελεσματικότερο ατού του, θα είναι χειρότερο από έγκλημα, θα είναι ολέθριο λάθος.

Nowy Teatr – Krzysztof Warlikowski Elizabeth Costello / J. M. Coetzee: Επτά μαθήματα και πέντε παραβολές

Πειραιώς 260 (Δ)

05/06 έως 07/06/2024 στις 19:00

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΓΗ – ΠΟΛΩΝΙΑ

Μπορεί η τέχνη να σώσει τον κόσμο; Ή μήπως η επιθυμία των καλλιτεχνών να μιλήσουν «μέσα από την τέχνη» και να αφήσουν το στίγμα τους είναι απλώς ουτοπική; Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει η Ελίζαμπεθ Κοστέλο, ηρωίδα μυθοπλασίας του Νοτιοαφρικανού νομπελίστα Τζ. Μ. Κουτσί, στον δημιουργό της.
Η Ελίζαμπεθ Κοστέλο δεν είναι απλώς ένας επινοημένος λογοτεχνικός χαρακτήρας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το καλλιτεχνικό alter ego του Κουτσί: μιλάει εξ ονόματός του και υφίσταται την κριτική και την οργή των αναγνωστών και των επικριτών του. Σύμφωνα με τον Κουτσί, η Ελίζαμπεθ Κοστέλο εισβάλλει στη φαντασία του και στα γραπτά του, και στη συνέχεια χρησιμοποιεί τη δική του φωνή για να μιλήσει για τη φιλοσοφία, το περιβάλλον, για κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα, ή να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την κακοποίηση των ζώων, την κοινωνική αδικία και τον αποκλεισμό των ηλικιωμένων και των αναπήρων. Είναι κάτι σαν φάντασμα, που επιστρέφει διαρκώς για να στοιχειώσει τον δημιουργό της.
Ο αγαπημένος και στην Ελλάδα Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόφσκι ανατρέχει σταθερά στο έργο του Κουτσί. Η Κοστέλο φαίνεται να στοιχειώνει και το θέατρο του Βαρλικόφσκι, καθώς έχει ήδη εμφανιστεί σε πέντε παραστάσεις του μέχρι στιγμής – άλλοτε αυτοπροσώπως και άλλοτε ως αναφορά. Όμως είναι η πρώτη φορά που της αφιερώνει ένα ολόκληρο έργο και την καθιστά κεντρικό πρόσωπο της νέας του παράστασης. Η νέα αυτή παραγωγή θα κάνει πρεμιέρα την άνοιξη του 2024 στο Nowy Teatr της Βαρσοβίας και θα συνεχίσει την παρουσίασή της στη Βαρκελώνη, τη Λιέγη, το Παρίσι και τη Στουτγάρδη μεταξύ άλλων. Το Φεστιβάλ είναι περήφανος συμπαραγωγός κι έχει το προνόμιο να την παρουσιάζει πρώτο, αμέσως μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στην Πολωνία.

Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους.

culture now. gr

Γιάννης Μπεκιάρης, “ Δ ι φ υ ή ς ” Στην γκαλερί “7”

Εγκαίνια έκθεσης Τρίτη, 28 Μαϊου 2024

Διάρκεια έκθεσης  28.5. – 15.6.24

Επιμέλεια έκθεσης: Ιρις Κρητικού 

Το άλλο εγώ: ζωγραφίζοντας τη διπλή οντότητα της ύπαρξης

διφυής -ής -ές [δifiís]: που έχει διπλή φύση ή υπόσταση· δισυπόστατος

Half bitterness we know, we know half sweetness;
This world is all on wax, on wane:
When shall completeness round time’s incompleteness,
Fulfilling joy, fulfilling pain?–
Lo, while we ask, life rolleth on in fleetness
To finished loss or finished gain.

Christina Rossetti (1830 – 1894)

Recognize yourself in he and she who are not like you and me.

Carlos Fuentes (1928 – 2012)

Η αντίφαση και αλληλεπίδραση μεταξύ της δισυπόστατης νεαρής γυναικείας φιγούρας και του γηραιού ανερμάτιστου alter ego της στο μυθιστόρημα «Αύρα» του Carlos Fuentes (1962), αποκαλύπτει μια καθηλωτική διαδικασία του κατακερματισμού του εαυτού που καθώς μεγαλώνει, αποκτά διπλή ταυτότητα. Μέσα από τη μυθοπλασία της Aura και την ευρύτερη φιλοσοφία του Fuentes για το πέρασμα του χρόνου, τη δυσυπόστατη γυναικεία μορφή και το αλλόκοτο υφάδι της πλοκής που αναδύεται από την όσμωση των δύο, ανιχνεύουμε τον αγωνιώδη παλμό μιας γυναίκας που αναπολεί, επικαλείται και αναπλάθει τη νεότερη και συντροφευμένη ερωτικά μορφή της ως τον πραγματικό της εαυτό.

«Το πορτραίτο διαχρονικά», γράφει η Alexandra K. Wettlaufer, στην εξαιρετική μελέτη της, «σπάνια αποτελεί μια απλή η διάφανη αναπαράσταση κάποιου ατόμου από ένα άλλο: ο σύνδεσμος αυτός μεταξύ του καλλιτέχνη και του υποκειμένου του, στην ειλικρινή, μεγάλη ζωγραφική, αποτελεί μια πολιτική και αισθητική συναλλαγή νοημάτων και σημάνσεων. Σύμφωνα με τη διπλή έννοια της μεταβίβασης μιας εικόνας, που με τον τρόπο αυτό κοινωνείται αλλά ταυτόχρονα διαιρείται, το οπτικό μοίρασμα καθορίζει την κοινωνική, αισθητική και ιδεολογική νομιμότητα της εικόνας μέσω της ένταξης και του αποκλεισμού, αποφασίζοντας ακριβώς ποιος ή τι είναι «ορατό». 1

Τα διφυή πορτραίτα του Γιάννη Μπεκιάρη, δουλεμένα οπτικά με τον συναρπαστικό τρόπο του μαγικού ρεαλισμού του Fuentes -δίνοντας δηλαδή εσωτερική αληθοφάνεια στο φανταστικό και μη πραγματικό-, μα κυρίως εκπορευόμενα από την παραπάνω περιγραφόμενη διαδικασία της διπλής μεταβίβασης που ξεδιπλώνει και καθιστά ορατά τα ψυχικά βάθη της εικόνας, χαράσσονται στη μνήμη όχι μόνον για την εξαιρετική πλαστική τους αξία και τη σπαρακτική τους δυναμική αλλά γιατί έχουν συλλάβει με δεξιότητα το ίδιο το εκχύλισμα της ανθρώπινης εμπειρίας και της πολυσχιδούς θηλυκής φύσης, απεικονίζοντας ψυχογραφικά και ζωγραφικά τόσο τη φυσική όσο και την πνευματική υπόσταση της ύπαρξης. Κάτω από τις οργανικές μεταβάσεις του non-finito και τις εντάσεις του σχεδίου, τις εκτοξεύσεις των αναπάντεχων συναντήσεων και την τολμηρή περιπέτεια της γραμμής, τις επινοημένες πολλαπλότητες των σημείων φυγής και τις επιτόπιες εκρήξεις του ωμού συμπαγούς χρώματος, ελλοχεύει η δυαδικότητα της απεικονιζόμενης γυναικείας οντότητας. Μια δυαδικότητα ενσυναισθητική, ψυχική και διαχρονική, που μιλά για αγάπη και ζήλεια, για ειρήνη και πόλεμο, για ελπίδα και φόβο, για ομορφιά και ασχήμια, για θυμό και συγχώρεση, ξεπερνώντας την ίδια τη ζωγραφική διαδικασία και την παρούσα φυσική παρουσία του πίνακα.

Η ζωγραφική του Γιάννη Μπεκιάρη διαπραγματεύεται με τρόπο ρηξικέλευθο και οργανικό την έννοια των αντίθετων, τον κυριολεκτικό και μεταφορικό σφοδρό στρόβιλο του εύφλεκτου ενδιαιτήματος της συνύπαρξή τους.

Οι αναβλύζουσες σχεδιαστικά γυναικείες φιγούρες και τα ρωμαλέα αντιφατικά κυρίαρχα μωβ, πράσινα, ερυθρά και φαιά χρωματικά πεδία μάχης και έκφρασης που τις εμβολίζουν και τις διατρέχουν, αντιπροσωπεύουν τους δύο αντίθετους πόλους που κατοικούν εν δυνάμει εντός μας, συνυπάρχοντας άλλοτε αρμονικά και άλλοτε εν πολέμω, προκειμένου να διατηρήσουν την αυτοδυναμία τους.

Η ταραχώδης αυτή εικονοποιημένη διαδικασία ύπαρξης, που πυροδοτεί αέναα τη γόνιμη μάχη αλλά και την πνευματική και συναισθηματική ζύμωση του βίου, αποτελεί την πυρηνική απτική και εννοιολογική θεματολογία της έκθεσης.

Σύμφωνα με τον Πλατωνικό μύθο, οι άνθρωποι είχαν αρχικά δημιουργηθεί με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα. Φοβούμενος τη δύναμή τους, ο Δίας τους χώρισε σε δύο χωριστά μέρη, καταδικάζοντάς τους να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους αναζητώντας το άλλο τους μισό. Σύμφωνα πάλι με τη Θεογονία του Ησιόδου, ο μύθος της Πανδώρας συνδέεται επίσης με τη διφυή γυναικεία φύση, καθώς η Πανδώρα αποτελεί (για τους άνδρες) ένα κατεξοχήν αρχέτυπο της συνύπαρξης του καλού και του κακού (καλὸν κακόν). Στην πραγματικότητα, η Πανδώρα ενσωματώνει την ευρύτερη άυλη διαλεκτική σχέση θετικής και αρνητικής όψης του κόσμου, σχέση που αποτελεί στον Ησίοδο βασική ιδέα για την κατανόηση της πολυπλοκότητάς του.

Η έννοια του δυϊσμού, φωτίζει τη φύση της καλλιτεχνικής έκφρασης και το πώς, μέσω της οπτικής αντίληψης εκείνη μας προσεγγίζει. Η τέχνη, αποτελώντας όχι μόνον μια οπτική αναπαράσταση του κόσμου και των ανθρώπινων συναισθημάτων, αλλά επίσης έναν καθρέφτη ανακλαστικό της εσωτερικής λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού, γεφυρώνει κατά κάποιο τρόπο το χάσμα μεταξύ του φυσικού και του μεταφυσικού, αποτυπώνοντας τις απτές και τις άυλες πτυχές της πραγματικότητας σε ένα ενιαίο οπτικοποιημένο πεδίο. Στην έξεργη ψυχική και νοητική συνθήκη που ζωγραφίζεται από τον Γιάννη Μπεκιάρη, αντιλαμβανόμαστε ότι η άυλη αυτή οντότητα ίσως εντέλει να ελλοχεύει και στον φυσικό κόσμο. Ο εγγενής δυισμός της γυναικείας φύσης, διατυπώνεται έξεργα μέσω της μεταφυσικής καλλιτεχνικής πρόθεσης του ζωγράφου, που ενεργοποιεί τα φυσικά δομικά στοιχεία του έργου του.

Με αυτή την έννοια, ο Γιάννης Μπεκιάρης δημιουργεί έναν παλλόμενο φυσικό και μεταφυσικό αγωγό, μετατρέποντας τα κοχλάζοντα αντιφατικά συναισθήματα σε συναρπαστικές απεικονισμένες φιγούρες. Προσκαλώντας τον θεατή σε έναν πρισματικό τρόπο θέασης και αντίληψης που υπερβαίνει το απτό της μορφής τους.

Ίρις Κρητικού
Αρχαιολόγος – Ιστορικός της Τέχνης

Ο Γιάννης Μπεκιαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981.

Σπούδασε στην σχολή κάλων τεχνών Θεσσαλονίκης στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών από το 2001-2005. απ όπου αποφοίτησε με άριστα , και συνέχισε της μεταπτυχιακές του σπουδες στο Canterbury Christ Church University απ όπου αποφοίτησε με άριστα.

Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο .

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ

2011 :Gallery “7” Αθήνα

2014“Double decker Hellenic centre” , London

2024«Διφυής» Gallery “7” Αθήνα