Νετανιάχου

Έξι ημέρες αφότου η Χαμάς εξαπέλυσε μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ, η στρατιωτική εκστρατεία της χώρας στη Λωρίδα της Γάζας εντείνεται. Ο ισραηλινός στρατός διέταξε περίπου 1,1 εκατομμύριο πολίτες που ζουν στο βόρειο μισό της Λωρίδας να μετακινηθούν νότια ενόψει μιας αναμενόμενης χερσαίας εισβολής.

Μέχρι στιγμής, η ισραηλινή πολεμική αεροπορία έχει ρίξει περισσότερες από 6.000 βόμβες στη Λωρίδα της Γάζας, στοχεύοντας ηγέτες της Χαμάς και υποδομές. Αλλά η στρατιωτική τοποθέτηση του Ισραήλ έχει αλλάξει: Σε αντίθεση με τις προηγούμενες στρατιωτικές εκστρατείες, όπου η εστίασή του ήταν στη διεξαγωγή χειρουργικών χτυπημάτων σε στρατιωτικές τοποθεσίες, η IAF επεκτείνει την εντολή της για να συμπεριλάβει ένα ευρύτερο φάσμα στόχων που συνδέονται με τη Χαμάς, ακόμη και όταν εξυπηρετούν επίσης πολιτικούς σκοπούς. Για παράδειγμα, τις τελευταίες ημέρες, το Ισραήλ βομβάρδισε το Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας, όπου, σύμφωνα με το Ισραήλ, εκπαιδεύονταν μηχανικοί της Χαμάς για την κατασκευή εκρηκτικών υλών.

Το γεγονός ότι η Χαμάς εξαπολύει τις επιχειρήσεις της από πολιτικά οχυρά δεν αποτελεί πλέον αποτρεπτικό παράγοντα για τον ισραηλινό στρατό.

Οι Ισραηλινοί από τη δεξιά και την αριστερά, που είναι πικρά διχασμένοι ως προς την πολιτική, υποστηρίζουν με συντριπτική πλειοψηφία τον διακηρυγμένο στόχο της κυβέρνησης να εξαλείψει τη Χαμάς και να κάνει αυτόν τον πόλεμο τον τελευταίο που θα διεξάγει το Ισραήλ με την τρομοκρατική οργάνωση. Είναι επίσης ενωμένοι στην αμοιβαία απέχθεια για τη σημερινή κυβέρνηση -με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου- η οποία απέτυχε να προλάβει και να απαντήσει στο μακελειό του Σαββάτου και, σύμφωνα με το κοινό, είναι εξ αρχής υπεύθυνη για την αποτυχημένη πολιτική στη Γάζα. Το 86% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη σφαγή του Σαββάτου, σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση της Jerusalem Post.

Ο Νετανιάχου, ο οποίος είναι πρωθυπουργός τα τελευταία 13 χρόνια (πλην ενός σύντομου διαστήματος στην αντιπολίτευση), προσπάθησε να ενισχύσει τη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας για να αποδυναμώσει τον αντίπαλό της, την Παλαιστινιακή Αρχή, η οποία ελέγχει τμήματα της Δυτικής Όχθης.

Όσο η κοσμική εθνικιστική Παλαιστινιακή Αρχή παραμένει αδύναμη υπό τον ογδοντάχρονο πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς, σύμφωνα με το σκεπτικό, ο Μπίμπι και οι δεξιές κυβερνήσεις του θα μπορούσαν να αποφύγουν τις πραγματικές συζητήσεις για την παλαιστινιακή κρατική υπόσταση.

Οπως αναφέρεται στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα GZERO Media υπό την εποπτεία του Νετανιάχου, η Χαμάς έλαβε φορτηγά με μετρητά από το Κατάρ, τα οποία χρησιμοποίησε για να ενισχύσει την τρομοκρατική της υποδομή. Επιπλέον, αύξησε τις άδειες εργασίας για τους κατοίκους της Γάζας στο Ισραήλ σε σχεδόν 20.000 το 2023 σε σύγκριση με 2.000-3.000 το 2021, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την ηρεμία στη Γάζα.

Μέρος αυτής της προσέγγισης είχε τις ρίζες της σε μια βασική πεποίθηση: καλύτερα ο διάβολος που ξέρεις παρά αυτός που δεν ξέρεις. Ως αποτέλεσμα, το Ισραήλ ήταν πρόθυμο να ανεχθεί τις επιθέσεις με ρουκέτες και τις ημι-τακτικές στρατιωτικές αναζωπυρώσεις με τη Χαμάς και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις. Αλλά η σφαγή του Σαββάτου έδειξε ότι αυτή η πολιτική απέτυχε παταγωδώς.

“Έχουμε εδώ την κατάρρευση της αντίληψης του Νετανιάχου ότι αν αποδυναμώσει την ΠΑ και ενισχύσει τη Χαμάς”, το status quo μπορεί να διατηρηθεί, δήλωσε ο δημοσιογράφος του al-Monitor Ben Caspit σε διαδικτυακό σεμινάριο την Πέμπτη.

Τι – ή ποιος – θα ακολουθήσει λοιπόν; Αν και κανείς δεν γνωρίζει ποιος μπορεί να αναλάβει τη Λωρίδα της Γάζας αν η Χαμάς εξοντωθεί, οι Ισραηλινοί ηγέτες δεν πιστεύουν πλέον ότι το αύριο θα μπορούσε να είναι χειρότερο. Το χειρότερο έχει ήδη έρθει.

Κλειστό το πέρασμα της Ράφα

Το πέρασμα της Ράφα παραμένει κλειστό, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σε επικοινωνία με Ισραηλινούς και Αιτύπτιους για να βγάλουν τον κόσμο έξω από τη Λωρίδα της Γάζας, δήλωσε ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκο, Τζον Κίρμπι, μιλώντας στο CNN. 

πηγη 

Στο Κατάρ ο Μπλίνκεν

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Αντονι Μπλίνκεν προσγειώθηκε στη Ντόχα του Κατάρ και θα συναντηθεί με τον ηγέτη της χώρας, σεΐχη Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι. Ανώτερα στελέχη της Χαμάς ζουν στο Κατάρ και η κυβέρνηση του Κατάρ παρέχει οικονομική στήριξη στη Γάζα.

«Ζούμε στην εποχή των ισχυρών ανδρών της πολιτικής», οι οποίοι ωστόσο δεν είναι κατ’ ανάγκην αυταρχικοί, αναφέρει η οικονομική εφημερίδα Financial Times σε άρθρο της, στο οποίο παρουσιάζει τη λίστα με τους πιο ισχυρούς πολιτικούς άνδρες για το 2014. Ανάμεσα στους ηγέτες με σιδηρά πυγμή περιλαμβάνονται ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο Κινέζος ομόλογός του, Σι Τζινπίνγκ, ο Ρώσος Βλαντίμιρ Πούτιν, αλλά και ο Αιγύπτιος Φατάχ αλ Σίσι. Από τη λίστα απουσιάζει το όνομα του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Όμπαμα.

Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος των FT, Φίλιπ Στίβενς, από τον κατάλογο δεν μπορούν να λείψουν και οι πιο φιλελεύθερες και δημοκρατικές φιγούρες όπως ο Ναρέντρα Μόντι στην Ινδία και ο Σίνζο Άμπε στην Ιαπωνία, οι οποίοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να υπονομεύσουν τη φιλελεύθερη συνταγματική τάξη στις χώρες τους.

Ο συνδετικός κρίκος των πιο ισχυρών πολιτικών ηγετών του 2014 που επέλεξαν οι Financial Times είναι η πολιτική τους στις διακρατικές σχέσεις και την εθνική κυριαρχία που παραπέμπει περισσότερο σε προσεγγίσεις του 19ου αιώνα παρά του 20ούΟ συντάκτης σημειώνει ότι αυτό που συνδέει τους πολιτικούς αυτούς είναι μια προσέγγιση των διακρατικών σχέσεων και της εθνικής κυριαρχίας που παραπέμπει περισσότερο στον 19ο αιώνα παρά στο δεύτερο μισό του 20ού.

«Μερικοί θα προσέθεταν σε αυτόν τον κατάλογο και τον Βενιαμίν Νετανιάχου. Παρά τις διαφορές τους, ο τελευταίος νιώθει πιο άνετα με τον Πούτιν παρά με τους φιλελεύθερους της Ευρώπης», γράφει ο Στίβενς.

Την ίδια ώρα, επισημαίνει πως η κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού υποτίθεται ότι θα οδηγούσε σε μια φιλελεύθερη διεθνιστική τάξη. «Η Ρωσία θα ευημερούσε ως εταίρος της Δύσης και η Κίνα θα αναγορευόταν σε μια υπεύθυνη υπερδύναμη. Νέες δυνάμεις θα συνειδητοποιούσαν ότι οι κανόνες ωφελούν τους πάντες. Οι πιο αισιόδοξοι διεθνιστές έβλεπαν την Ευρώπη ως τον χώρο ενός μεταμοντέρνου πολυπολισμού και μιας μοιρασμένης εθνικής κυριαρχίας».

Το δημοσίευμα των Financial Times

Ωστόσο, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, οι ισχυροί άνδρες προτιμούν τον ανταγωνισμό από τη συνεργασία ως τη φυσική τάξη των πραγμάτων. «Είναι μάλλον εθνικιστές παρά διεθνιστές. Και στην περίπτωση της Κίνας και της Ρωσίας, είναι ανερυθρίαστα αναθεωρητές», τονίζουν οι Financial Times.

Εξηγούν δε, ότι στις περισσότερες ανεπτυγμένες δημοκρατίες, ο εθνικισμός (σε αντίθεση με τον πατριωτισμό) παραπέμπει σε μια πολιτική κατάχρηση. Για τον Σι και τον Πούτιν, αντίθετα, είναι ένας τρόπος να αποσπούν υποστήριξη στο εσωτερικό και ένα εργαλείο για την επικράτηση των εθνικών συμφερόντων έναντι των οικουμενικών αξιών. Η οικονομία αποτελεί γι’ αυτούς ένα εργαλείο για την άσκηση εξουσίας.

Παράλληλα, το μεγάλο επίτευγμα της Ευρώπης, σύμφωνα με τον Στίβενς, είναι ότι άφησε την ιστορία πίσω της. «Οι ισχυροί άνδρες δεν βλέπουν τον λόγο να απολογηθούν για το παρελθόν. Είναι πολύ απασχολημένοι με το να ξαναγράφουν τα σχολικά εγχειρίδια. Αν ο Άμπε έχει απλώς βαρεθεί να απολογείται, ο Σι θέλει να λύσει λογαριασμούς γυρίζοντας στους πολέμους του οπίου και ο Πούτιν θέλει να εκδικηθεί για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης», γράφει χαρακτηριστικά.

Όλα αυτά είναι οικεία σε όσους έχουν μελετήσει τις μεγάλες μάχες εξουσίας του 19ου αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι αξιωματούχοι στο Πεκίνο επικαλούνται το δόγμα Μονρόε του 1823 και την οικοδόμηση της αμερικανικής ναυτικής δύναμης στις αρχές του 20ού αιώνα ως προηγούμενα για την προσπάθεια του Πεκίνου να εδραιώσει την κυριαρχία του στον δυτικό Ειρηνικό. Οι μεγάλες δυνάμεις ελέγχουν τη γειτονιά τους, λένε. Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Ο Πούτιν και ο Σι δεν κάνουν κάτι διαφορετικό.

Θα ήταν λάθος, όπως εξηγεί ο αρθρογράφος, να θεωρήσει κανείς ότι η άνοδος των ισχυρών ανδρών αποτελεί μια μη αντιμετωπίσιμη πρόκληση προς τη Δύση. «Ο Ερντογάν μπορεί να ήταν όλο χαμόγελα όταν δέχθηκε τον Πούτιν στην Άγκυρα, αλλά η Τουρκία αποτελεί ένα ισχυρό μέλος του ΝΑΤΟ.

Η φιλοδοξία του Άμπε να ανοικοδομήσει τη στρατιωτική ισχύ της Ιαπωνίας αποσκοπεί στην αντίκρουση της Κίνας. Οι μεθοριακές διαμάχες με το Πεκίνο στα Ιμαλάια οδηγούν τον Μόντι να αναζητεί πιο θερμές σχέσεις με τις ΗΠΑ», επισημαίνει ο Στίβενς.

Εξηγεί, μάλιστα, πως αυτό που δείχνουν οι ηγέτες αυτοί είναι ότι το πολυμερές μοντέλο του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα θα αποτελέσει μάλλον ένα ιστορικό διάλειμμα παρά μια νέα φάση στις διακρατικές σχέσεις.

Ολοκληρώνοντας, αναφέρει ότι η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται ήδη σε υποχώρηση, με τον Καντ να παραμερίζει για να περάσει ο Χομπς και τη Δύση να μαθαίνει πώς είναι να ζεις σε έναν σκληρό κόσμο.