Ελένη Γουρνέλου

Βάσω Γιαννακοπούλου: “Το σώμα είναι ο καθρέφτης του τρόπου ζωής μας”

Συνέντευξη της χορογράφου – χορεύτριας Βάσω Γιαννακοπούλου στην Ελένη Γουρνέλου*

Η Βάσω Γιαννακοπούλου σπούδασε χορό στις σχολές Δέσποινας Γρηγοριάδου, στη Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και στο Κέντρο Παραστατικών Τεχνών από όπου και αποφοίτησε. Αντλώντας την έμπνευσή της από την κίνηση, αφιερώθηκε στην έρευνα του ανθρώπινου σώματος, με στόχο την καλύτερη λειτουργία του. Αυτό ήταν που την οδήγησε στις μετέπειτα σπουδές της πάνω στη μέθοδο Feldenkrais.

Από το 1990 και έπειτα, η καριέρα της στο χορό εμπλουτίστηκε με την συμμετοχή της σε διεθνείς παραγωγές και τη διδασκαλία σύγχρονου χορού. Στη συνέχεια το 2003 ξεκινά η καριέρα της ως χορογράφος, παρουσιάζοντας τη πρώτη της χορογραφική δουλειά με τίτλο: “Night Mirror” στα Διεθνή Φεστιβάλ Χορού  Καλαμάτας και Αθήνας. Ως χορογράφος και παραγωγός, ίδρυσε την ομάδα χορού “Νταλίκα” και συμμετείχε σε διεθνή φεστιβάλ χορού στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Συνεργάσθηκε με τον Δ. Παπαϊωάννου στην χορογραφική ομάδα των Τελετών Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνα 2004 και Τελετής Έναρξης των Πρώτων Ευρωπαϊκών Αγώνων Μπακού/Αζερμπαϊτζάν 2015.

Είναι ιδρυτικό μέλος του “Συνδέσμου Χορού” αποτελούμενο από 7 αξιόλογες χορογράφους με τον οποίο έχουν πραγματοποιήσει σειρά από δράσεις, εκπαιδευτικά εργαστήρια και παραστάσεις σε διοργανώσεις ανά την Ελλάδα και στα Φεστιβάλ Αθηνών και Καλαμάτας.

Επιμελείται την κίνηση σε θεατρικές παραγωγές και καθοδηγεί τους ηθοποιούς, χρησιμοποιώντας όχι μόνο την εμπειρία της ως χορεύτρια, αλλά και την γνώση της πάνω στην μέθοδο Feldenkrais. Είναι πιστοποιημένη  Feldenkrais  practitioner και παραδίδει ομαδικά και ατομικά μαθήματα στην Αθήνα, τη Σύρο και σεμινάρια σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια έχει εγκατασταθεί μόνιμα στη Σύρο και συνεργάζεται με το Κέντρο Χορού και Παραστατικών Τεχνών «Ακροποδητί» συνεχίζοντας πάντα τόσο τη χορογραφική της δουλειά όσο και τα ομαδικά και ατομικά μαθήματα Feldenkrais.

Η συνέντευξη δόθηκε στον empneusi.gr  107 FM στη Σύρο που μεταδίδεται στις Κυκλάδες και διαδικτυακά. Μπορείτε να την ακούσετε κι εδώ:

https://www.empneusi.gr/podcast/eleni-gournelou-vasso-giannakopoulou/

Ελένη Γουρνέλου: Βάσω σ’ ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησης να συνομιλήσουμε στο ραδιόφωνο του ΕΜΠΝΕΥΣΗ. Θέλεις να μας πεις σε παρακαλώ δυο λόγια για τη σχέση σου με τον χορό και την πορεία σου σε αυτόν τον χώρο μέχρι και σήμερα που έχεις μετακινηθεί στη Σύρο και παραδίδεις ομαδικά και ατομικά μαθήματα με τη μέθοδο Feldenkrais  σε κέντρα χορού; Τα μαθήματα γίνονται Σύρο, Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και της Ευρώπης όπως γνωρίζω και πρόσφατα λόγω COVID γίνονται και διαδικτυακά.

Βάσω Γιαννακοπούλου: Κι εγώ ευχαριστώ για τη πρόσκληση, Ελένη. Σαν παιδί θυμάμαι να χαζεύω στην τηλεόραση ενόργανη γυμναστική, μου άρεσε πολύ, έκανα διάφορα ακροβατικά στο δρόμο μέχρι που κάποια στιγμή ζήτησα από τους γονείς  μου να με γράψουν σε κάποια σχολή. Στην περιοχή που μέναμε δεν υπήρχε σχολή ενόργανης γυμναστικής και εναλλακτικά με έγραψαν στη σχολή χορού της Δέσποινας Γρηγοριάδου. Έτσι ξεκίνησα     το χορό στα 9 μου χρόνια. Πέρασα από το φυτώριο της Κρατικής Σχολής χορού περιπλανήθηκα  σε αρκετές σχολές, συνάντησα σπουδαίους δασκάλους και αποφοίτησα με πτυχίο χορού από το “Κέντρο παραστατικών τεχνών”. Ενώ σπούδαζα ακόμα χόρεψα σε δυο επαγγελματικές παραστάσεις της  Μ. Τσουβαλά, χορογράφου και δασκάλας μου και έτσι είχα την ευκαιρία να με δουν να χορεύω χορογράφοι και να έχω ήδη πρόταση συνεργασίας κατευθείαν με το που αποφοίτησα. Συνεργάστηκα με την χορογράφο Σοφία Σπυράτου για ένα χρόνο αρχές του 1990 και στην συνέχεια ακολούθησαν συνεργασίες με χορογράφους στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως ο S. Sandroni, Φ. Νικολάου, M. Heppner, Ι. Πορτόλου,  Μ. Νέστορα, S. Premus κ.α. Μέσα σε αυτά τα χρόνια υπήρξα ιδρυτικό μέλος των ομάδων χορού “Ακίν” και “Μετ’ Εμποδίων” όπου κάνω και την πρώτη μου χορογραφική δουλειά “Night mirror”το 2003 η οποία επιλέχθηκε για το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και Αθήνας.  Έτσι ξεκινάει η πορεία μου πάνω στη χορογραφία και το 2004 ιδρύουμε μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας/φωτιστή Τάσο Παλαιορούτα την ομάδα χορού ΝΤΑΛΙΚΑ με την οποία έχουμε παρουσιάσει σειρά από χορευτικές παραγωγές στην Ελλάδα και το εξωτερικό και συνεχίζουμε έως σήμερα.

Ελένη Γουρνέλου: Παρά το γεγονός ότι η σταδιοδρομία σου εξελίχθηκε αρκετά καλά και κάποιος θα περίμενε να μείνεις στην Αθήνα γι’ αυτό, εσύ επέλεξες να  μείνεις στη Σύρο. Πόσο εύκολο θα έλεγες ότι είναι σήμερα ένας νέος άνθρωπος να ξεκινήσει τον χορό και να προχωρήσει κάνοντας όπως εσύ δική του ομάδα και να διασφαλίσει μια πετυχημένη πορεία σε αυτόν τον χώρο;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Εξακολουθεί να είναι δύσκολο να μπορείς να εργάζεσαι  επαγγελματικά με το χορό αλλά και άλλες τέχνες στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια νομίζω έχει κεντρίσει περισσότερο κόσμο και έχει αγκαλιαστεί περισσότερο από το κοινό. Η αλλαγή αυτή έγινε πιο έντονη κατά την γνώμη μου μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 .  Οι εθελοντές που συμμετείχαν στις τελετές έναρξης και λήξης που ήρθαν σε επαφή με την κίνηση , το σώμα, την έκφραση, την παράσταση αλλά και το κοινό που παρακολούθησε, είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των ανθρώπων που ήθελαν να ασχοληθούν με το χορό, οι μαθητές στα στούντιο χορού που διδάσκαμε αυξήθηκε κατά πολύ, αλλά και ο κόσμος άρχισε να παρακολουθεί περισσότερο παραστάσεις χορού. Παρ’ όλα αυτά και παρά τους εξαιρετικούς χορευτές και χορογράφους που έχουμε στην Ελλάδα, αναγνωρισμένους μάλιστα και διεθνώς, το επάγγελμα του χορευτή και του χορογράφου φαίνεται ακόμα και σήμερα να αναγνωρίζεται από την πολιτεία περισσότερο ως χόμπι και όχι τόσο ως επάγγελμα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι χορευτές αναγκάζονται να κάνουν κι άλλες παράλληλα εργασίες για να επιβιώσουν. Ειδικά δε σήμερα με τον COVID είναι σκέτη καταστροφή να ασχολείσαι με τον χορό αλλά και άλλες τέχνες σχεδόν δεν υπάρχουμε, δεν μπορείς να ζήσεις.

: Προφανώς έτσι είναι αλλά ξέρεις ακόμα και σε αυτή την καταστροφή υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας. Βλέπω ανθρώπους της τέχνης που έχουν τη δύναμη να μεταλλάσσουν τα πράγματα και να ενθαρρύνουν ανθρώπους μέσω της δουλειάς τους. Το λέω αυτό γιατί έχω δει  παλιότερα χορογραφική δουλειά σου με θέμα τους άστεγους και πρόσφατα το έργο «Πύθωνος 36». Με εντυπωσίασαν αυτές οι παραστάσεις πραγματικά και θέλω να στο πω γιατί ανακάλυψα κι εγώ ότι η κίνηση, η έκφραση του σώματος ή ένας μορφασμός μιλάει τόσο εύγλωττα και περιγράφει μια κατάσταση που ακόμα και ο λόγος μπορεί να μη χρειάζεται. Το λέω γιατί σε αυτές τις παραστάσεις συμμετείχε μόνο το σώμα των χορευτών και δεν υπήρχαν συνομιλίες.

Βάσω Γιαννακοπούλου: Ο τίτλος της παράστασης με τους άστεγους που ανέφερες είναι οι «Ευγενείς αποδράσεις». Αυτή η παράσταση έκανε περιοδεία και παρουσιάστηκε και στη Σύρο πριν την εγκατάστασή  μου εδώ. Είχα κάνει μια μικρή έρευνα για το πώς κάποιοι άνθρωποι μένουν άστεγοι κι εκεί με έκπληξή μου διαπίστωσα και κάτι άλλο που θέλω να το μοιραστώ, μιας και αναφέρθηκες και σε αυτό το έργο, ότι σε αρκετούς από αυτούς δεν ήταν μόνο ανάγκη. αλλά και επιλογή τους. Ένα πράγμα που με ξάφνιασε….δηλαδή, ακόμα κι αν τους δίνονταν στέγη,  εκείνοι επιλέγουν να μείνουν άστεγοι. Εδώ να πω ότι χρησιμοποιήσαμε ως καμβά το περιβάλλον δύο αστέγων οι οποίοι καταφέρνουν να υπερπηδήσουν τον καθημερινό τους αγώνα για επιβίωση και να επικεντρωθούν στην χαρά και την απόλαυση μιας φιλικής σχέσης αλλά και στις λίγες στιγμές στη ζωή που βιώνει κανείς το αίσθημα της ολοκλήρωσης.

Ελένη Γουρνέλου: Και πώς μίλησε το σώμα, Βάσω;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Αυτό ήταν δύσκολο αλλά και μεγάλη πρόκληση για εμάς. Κι αυτό γιατί στις προηγούμενες δουλειές η έκφραση του σώματος περιορίζονταν στο χορευτικό κομμάτι αλλά εδώ τώρα θα έπρεπε να κινηθεί ένας άστεγος με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Θυμάμαι ότι τότε με την Φαίδρα Φουρούλη, που χορέψαμε και συν-χορογραφήσαμε την συγκεκριμένη παράσταση αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με πιο τρόπο θα μπορούσαν να κινηθούν να συνομιλήσουμε μεταξύ τους δύο άστεγοι προσέχοντας λεπτομέρειες στην έκφρασή τους και χωρίς να υπάρχει καθόλου επιτήδευση. Μας πήγε σε άλλα μονοπάτια η έρευνα αυτή και κατέληξε μια πολύ ενδιαφέρουσα κινησιολογία με μικρές, κοφτές κινήσεις μελών του σώματος ερωτο-απαντήσεις, ένας σωματικός διάλογος μεταξύ τους.

Ελένη Γουρνέλου: Εγώ πάντως κατάλαβα τι κουβέντιαζαν οι δυο άστεγοι….τόσο εκφραστικά πετυχημένα κινήθηκαν που δεν μου έλειψε καθόλου ο λόγος.  Εξακολουθεί πάντως Βάσω να σε απασχολεί αυτό το θέμα της μοναξιάς. Αυτό ήταν το θέμα και στην παράσταση «Πύθωνος 36» που παίχτηκε εδώ στη Σύρο πάλι.

Βάσω Γιαννακοπούλου: Ναι κάπου εκεί τριγυρίζω! Η παράσταση αυτή έκανε πρεμιέρα στην Κέρκυρα τον  Μάιο του 2019 και τον Οκτώβρη παίχτηκε στην Αθήνα. Μετά παρουσιάστηκε στη Σύρο και μετά στην Πάτρα. Στη συνέχεια ήρθε η καραντίνα και όλα σταμάτησαν…

Ελένη Γουρνέλου: Κι εκεί μιλάς για μια γυναίκα που είναι μόνη της στο σπίτι, τις ασχολίες της, τα κέφια της, τις σκέψεις της που τις μοιράζεται, όμως, με τον εαυτό της. Παρά τη μοναχικότητά της,  η πρωταγωνίστριά σου Παυλίνα Ανδριοπούλου έχει χιούμορ και βρίσκει λύσεις για να περνάει καλά. Κάτι σαν προπομπός αυτής της περιόδου με την καραντίνα μού μοιάζει αυτή η παράσταση εκ των υστέρων.  Πόσο εύκολο, όμως, είναι να περνάμε καλά με τη μοναξιά μας, ειδικά σήμερα, Βάσω και να είμαστε ανάλαφροι;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Προσωπικά είναι κάτι που δεν μου είναι εύκολο αλλά αυτό προφανώς έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο διαφορετικά. Μου χρειάζεται η ελαφρότητα και το χιούμορ για να μπορώ να ανταπεξέλθω αλλά να εκτιμώ την ζωή και να την χαίρομαι. Έχει κατά κάποιο τρόπο αποδοχή μια τέτοια αντιμετώπιση, έτσι το νοιώθω εγώ…

Ελένη Γουρνέλου: Η τέχνη βοηθάει σε αυτό, κατά τη γνώμη σου και με ποιο τρόπο; Τι δείχνουμε μέσα από μια χορογραφία; Μπορούμε ν’ αναδείξουμε ακόμα και τα πολιτικά ζητήματα μέσα από τον χορό;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Νομίζω πως ναι. Κατά την άποψή μου, οτιδήποτε αφορά στην ανθρώπινη διάσταση είναι πολιτικό. Και ο χορογράφος μέσα από τη χορογραφία όπως και   στις άλλες τέχνες μπορούν να αναδείξουν και τα πολιτικά ζητήματα. Η τέχνη μπορεί  να παρέμβει με τον τρόπο της. Να θέσει δηλαδή, προβληματισμούς, να αγγίξει να κινήσει τους ανθρώπους…

Ελένη Γουρνέλου: Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων, σήμερα, που υποφέρουν περισσότερο από άλλους όπως π.χ. οι άστεγοι; Και πώς μπορεί ένας άνθρωπος της τέχνης να προκαλέσει μια συζήτηση γύρω από αυτά τα θέματα και να βοηθήσει ενδεχομένως στην καλυτέρευση των συνθηκών ή στην ‘θεραπεία’ κάποιων ανθρώπων που το έχουν ανάγκη; Μπορεί ο χορός να το κάνει αυτό;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Όλες οι τέχνες μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτό και ο χορός είναι μια από αυτές και έχει φανεί αυτό ως προς το αποτέλεσμα σε ότι έχει γίνει και γίνεται με την συμμετοχή αυτών των ομάδων σε δράσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα χορού, εργαστήρια, παραστάσεις κ.α . Προφανώς τα θέματα της υποδομής και της υποστήριξης τουλάχιστον στην Ελλάδα  είναι όχι μόνο ελλιπή αλλά υπάρχει και μέσα από το ίδιο το κρατικό σύστημα μια ώθηση προς αυτή την αποξένωση που λέγαμε προηγουμένως αφού δεν υπάρχει φροντίδα. Ειδικότερα τώρα με αυτή την συνθήκη ακόμα περισσότερο… η χρήση του υπολογιστή, η μάσκα, το άγγιγμα, η επιτήρηση κ.ο.κ. όλα επηρεάζουν στην αποξένωση, και απομόνωση όλων μας…

Ελένη Γουρνέλου: Μίλησέ μας Βάσω για την συμμετοχή σου στην Ολυμπιάδα του 2004 αλλά και αργότερα στους Πανευρωπαϊκούς στο Μπακού που και πάλι συμμετείχες με την καθοδήγηση του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Έμαθες κάποια πράγματα από αυτές τις συνεργασίες; Μιλάμε για τεράστιες διοργανώσεις οπότε θα είχε δυσκολίες και εκπλήξεις.

Βάσω Γιαννακοπούλου: Πράγματι ήταν μεγάλη εμπειρία αυτή και πολλές δυσκολίες φυσικά. Δούλεψα 1,5 χρόνο, πολλές ώρες δουλειάς, δημιουργικότητας, έρευνας, συνεργασίας, επαφής με τους εθελοντές, διδασκαλίας και φυσικά σταθερό μισθό με το μήνα!….και πολλές συγκινήσεις και από τον κόσμο με τους εθελοντές, την τελετή. Όλοι ήμασταν συγκινημένοι  και εντυπωσιασμένοι από όσα ζούσαμε, Ανέφερα πιο πάνω και τους καρπούς σε σχέση με τον χορό στην Ελλάδα. Αυτά στην Ολυμπιάδα του 2004. Τώρα, στο Αζερμπαϊτζάν ήταν μια διαφορετική εμπειρία. Καταρχάς ήμασταν εκτός έδρας , δεθήκαμε πολύ μεταξύ μας  η ομάδα χορευτών που δουλέψαμε μαζί για οχτώ μήνες,  πολύ δουλειά, δυσκολίες αλλά και πολύ ωραίες στιγμές με πολύ γέλιο .. Γνωρίζουμε όλοι ότι σε τέτοιου είδους διοργανώσεις παίζονται πολλά χρήματα, τους σκοπούς που εξυπηρετούν και που αποσκοπεί όλο αυτό.. είναι κάτι που δεν σου κρύβω με ταλάνισε στην αρχή από την πρώτη   ολυμπιάδα στην Αθήνα.. Στο Αζερμπαιτζάν υπάρχει μεγάλη φτώχεια, ο πλούτος ανήκει σε πολύ λίγους και από την άλλη όλες αυτές οι διοργανώσεις/ υπερπαραγωγές η αντίθεση είναι μεγάλη ..Οι εθελοντές που συμμετείχαν, παιδιά κυρίως ηλικίες από 18 έως 28, πολλά από αυτά ήρθαν μόνο και μόνο για το σάντουιτς που προσφερόταν στο διάλειμμα…   Αυτό που έγινε είναι ότι μέσα από αυτή τη διοργάνωση τους δόθηκε η ευκαιρία για πρώτη φορά να έρθουν σε επαφή με το σώμα τους, την κίνηση, το χορό, να βρεθούν πάνω στη σκηνή με πολύ κοινό να τους παρακολουθεί, να συναντήσουν ανθρώπους από άλλη χώρα και όλο αυτό άνοιξε ορίζοντες για πολλά από αυτά τα παιδιά με αποτέλεσμα κάποια να ταξιδέψουν και να φύγουν από πρώτη φορά από την χώρα τους να ακολουθήσουν τα όνειρά τους να σκεφτούν καινούργια πράγματα, να ονειρευτούν τον εαυτό τους διαφορετικά.. Εγώ αυτό κρατώ, είναι σπουδαίο!

Ελένη Γουρνέλου: Είσαι τα τελευταία χρόνια στη Σύρο, από το 2011. Τι είναι αυτό που σε έκανε να διαλέξεις την παραμονή σου εδώ κι αν τελικά είσαι ευχαριστημένη με την επιλογή σου αυτή;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Ήθελα πολύ να φύγω από την Αθήνα και να βρεθώ κοντά στη φύση. Η παραμονή μου εδώ για μια δεκαετία δείχνει ότι δεν το έχω μετανιώσει. Έρχομαι εξάλλου από το 2004. Είχα φίλους και αυτό ήταν το πρώτο που με έκανε να έλθω καθώς και η ποιότητα ζωής εδώ που μου ταιριάζει. Μου αρέσουν και άλλα πράγματα εκτός από τον χορό που εδώ τα βρίσκω. Αποφάσισα ότι θέλω να ζήσω όσο πιο κοντά σε αυτό που θέλω και έτσι προσπάθησα να βρω τρόπους πως μπορεί να είναι η βάση μου στη Σύρο αλλά να διατηρήσω και την επαφή μου με την Αθήνα και τα καλλιτεχνικά. Προς το παρόν δεν νοιώθω ότι στερούμαι κάτι το οποίο θα ήθελα να κάνω και δεν μπορώ να το κάνω. Ωστόσο, κάνω αποδράσεις συχνά. Μου αρέσει να μετακινούμαι και να γυρνάω στη βάση μου που είναι εδώ, στη Σύρο.

Ελένη Γουρνέλου: Κι εγώ οφείλω να πω ότι έχω δει τα αποτελέσματα της δουλειάς σου στο Feldekrais και πραγματικά έχω ενθουσιαστεί βλέποντας πώς συνδέονται τα πάντα σ’ ένα σώμα και πώς μας μιλάει το σώμα μας μέσα από την εν συναίσθηση των κινήσεών μας. Πώς εξελίσσεται αυτή σου η δουλειά σήμερα, τι προσφέρει το Feldekrais στο σώμα μέσω των μαθημάτων που κάνεις και διαδικτυακά και με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να συμμετέχει σε αυτά;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Είχα κάποιους τραυματισμούς με τον χορό και πολλούς πόνους, μια φίλη με παρότρυνε να γνωρίσω τη μέθοδο. Από τα πρώτα μαθήματα κατάλαβα ότι πρόκειται για σπουδαία μέθοδο. Άρχισε να μου ανοίγεται  ένας άλλος  κόσμος μπροστά μου και έτσι πήρα την απόφαση να ξεκινήσω την εκπαίδευση αρχικά για μένα και να γίνω  “γιατρός” του εαυτού μου. Να πούμε ότι η μέθοδος Feldenkrais είναι το έργο του φυσικού, μηχανικού και δασκάλου του Judo Moshe Feldenkrais και την έρευνά του πάνω στη συνεργασία εγκεφάλου, νευρικού και μυοσκελετικού συστήματος. Είναι μια μέθοδος σωματικής επανεκπαίδευσης με στόχο την βελτίωση της κινητικότητας. Τα μαθήματα βοηθούν στο να εγκαταλείψει κάποιος τις κινητικές του συνήθειες που είναι μη αποτελεσματικές και να ανακαλύψει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης, ευλυγισία και συντονισμό. Πρόκειται για θεματικά μαθήματα που το υλικό τους είναι χτισμένο πάνω στην κινητική ανάπτυξη του ανθρώπου μέσα από την οποία μπορούμε να απαλλαχθούμε από πόνους που προέρχονται από την καθημερινή επιβάρυνση του σώματος αλλά και να βελτιώσουμε την σωματικότητα μας, στο βαθμό του να μπορούμε να εκτελέσουμε πραγματικά πολύ απαιτητικές κινήσεις εύκολα και αβίαστα. Στα ομαδικά μαθήματα, οι μαθητές καθοδηγούνται με προφορικές οδηγίες σε ήπιες εξερευνητικές κινήσεις που περιλαμβάνουν σκέψη, αίσθηση, κίνηση, συναίσθημα και φαντασία.  Το σώμα καθρεφτίζει πολλά πράγματα για το πώς έχουμε επιλέξει να ζούμε. Στην Ελλάδα σιγά σιγά όλο και περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν την μέθοδο και τα οφέλη της αλλάζουν τρόπο σκέψης και ανακουφίζονται σε θέματα υγείας και σώματος. Απευθύνεται σε όλους ανεξαρτήτως ηλικίας χωρίς να χρειάζεται προηγούμενη εμπειρία στην κίνηση. Εγώ παραδίδω μαθήματα Feldenkrais σταθερά σε Σύρο και Αθήνα και σεμινάρια σε όλη την Ελλάδα και κάποια  στο εξωτερικό. Από την πρώτη καραντίνα  ξεκίνησα και τα διαδικτυακά μαθήματα που λόγω της φύσης του μαθήματος είναι λειτουργικά και εξ αποστάσεως.

Ελένη Γουρνέλου: Εσύ σε τι ωφελήθηκες από αυτό;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Απαλλάχτηκα από χρόνιους σωματικούς πόνους, βρήκα άλλους τρόπους να κινούμαι χωρίς να καταπονώ το σώμα μου και αυτό έφερε αλλαγές και στον τρόπο που αντιμετωπίζω την ζωή μου καθημερινά. Συνειδητοποίησα ότι δεν ισχύει η ιδέα με την οποία μεγάλωσα και εκπαιδεύτηκα (νομίζω και οι περισσότεροι από εμάς) ότι μόνο αν ζοριστούμε, δουλέψουμε σκληρά και πονέσουμε μπορούμε να πετύχουμε κάτι. Είμαι βέβαιη πια ότι μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα ανακαλύπτοντας νέους τρόπους κίνησης, ευχάριστα χωρίς πόνο, με παρατήρηση χωρίς αυτοκριτική και διερεύνηση με παιχνιδιάρικη προσέγγιση χωρίς προσδοκία. Δεν υπάρχει τίποτα το προδιαγεγραμμένο, τίποτα καταγεγραμμένο στο DNA μας που μας εμποδίζει να προχωρήσουμε λειτουργικά με το σώμα μας.

Ελένη Γουρνέλου: Ποια είναι τα σχέδιά σου σήμερα, Βάσω;

Βάσω Γιαννακοπούλου: Συνεχίζω τα διαδικτυακά μαθήματα Feldekrais και ετοιμάζομαι για  για τη νέα μου χορευτική παραγωγή με τίτλο “Κρίσσης 11” που έχει επιχορηγηθεί από το ΥΠΠΟΑ . Είναι συνέχεια της τελευταίας δουλειάς μου με πρωταγωνιστή αυτή την φορά έναν άντρα. Είναι ακόμα άγνωστο το  πότε θα καταφέρουμε να ανεβάσουμε την παράσταση λόγω των συνθηκών….

Ελένη Γουρνέλου: Σου ευχόμαστε  καλή επιτυχία και κλείνοντας θέλω να σε ρωτήσω κάτι που ρωτώ όλους τους καλεσμένους στην εκπομπή. Να μας πουν μια μεγάλη, προσωπική αλήθεια που πάντα ακολουθούν ως μπούσουλα στις αποφάσεις τους. Ένα δικό σου κώδικα που σε βοηθάει….

Βάσω Γιαννακοπούλου: Να με ακούω όσο γίνεται περισσότερο.

Ελένη Γουρνέλου: Σε ευχαριστώ!

*Η ΕΛΕΝΗ ΓΟΥΡΝΕΛΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στη Λέσβο εξαιτίας του Ο. Ελύτη και του Ασημάκη Πανσέληνου και από το 1994 εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Οι βασικές σπουδές της είναι στο αντικείμενο «Σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του ΕΑΠ και το Msc της στη «Κοινωνική Ανθρωπολογία και Ιστορία του Πανεπιστημίου Αιγαίου». Έχει συνεργαστεί με το ραδιοφωνικό σταθμό ΑΙΟΛΟΣ της Μυτιλήνης και τον ΕΜΠΝΕΥΣΗ της Σύρου σε εκπομπές με συνεντεύξεις με ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο: «Αστρολάβος» και αρθρογραφεί  σε εφημερίδες της Λέσβου και της Σύρου. Από το 2018 διαμένει μόνιμα στην Ερμούπολη όπου συνεχίζει να εργάζεται στο Πανεπιστήμιο. Μόνιμο ενδιαφέρον και συνοδοιπόρος στη ζωή ο πολιτισμός και η τέχνη, όχι σαν εξαίρεση, αλλά σαν καθημερινότητα.