Ορέστης του Ευρυπίδη: ένα βαθιά πολιτικό, αλλά και ψυχοθεραπευτικό έργο.
Την Πέμπτη 15 Ιουλίου είχα την τύχη να βρεθώ στο μοναδικό θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσω τη γενική πρόβα της παράστασης “Ορέστης” του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά.
Ο χώρος της Επιδαύρου δεν είναι υποβλητικός, δεν τρομάζει, αλλά βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο, τον δένει με το τοπίο και του χαρίζει τελικά μια ολοκληρωμένη εμπειρία. Το έργο θα συνεχίσει να παίζεται σε όλη την Ελλάδα για να κλείσει τον κύκλο του στο Ηρώδειο.
Ο Ορέστης είναι ένα βαθιά πολιτικό, αλλά και ψυχοθεραπευτικό έργο. Οι σχέσεις των ανθρώπων, αυτό το μέγα ζήτημα, περνάνε από το κόσκινο του Ευριπίδη, όπως και το φύλο, η κοινότητα και η σύγκρουση εντός της, οι νόμοι και η ερμηνεία τους. Ακόμα, η συγγένεια και οι δεσμοί που ενώνουν ή χωρίζουν τους ανθρώπους.
Ως Ορέστης, ο Άρης Σερβετάλης παραδίνεται στο ρόλο του. Δεν ξέρεις αν πατάει στη Γη όταν ερμηνεύει. Πλαστικός, κραδαίνει συνεχώς ένα αόρατο ξίφος, το ξίφος που αποτέλειωσε την Κλυταιμνήστρα. Διαλύεται και αναγεννάται μπροστά μας και αυτή είναι η αρχαία αξία του ηθοποιού.
“- Ποιά είναι η αρρώστια που σε τρώει;
– Η συνείδηση”
Από την ασθενική μορφή στο ξεκίνημα, θα μεταμορφωθεί σε αιμοβόρο νέο που αντιστέκεται στην πιο σκληρή απόφαση της κοινότητας. Κάποιες κινήσεις μου θύμισαν το “Ριχάρδο Β’”, κάτι που είχε λογική, καθώς ο ίδιος είχε αναλάβει την κίνηση στην παράσταση.
Η Μαίρη Μηνά είναι όσο δραματική πρέπει. Μια Ηλέκτρα που ακροβατεί ανάμεσα στην άρνηση, τον φόβο του θανάτου. Παίζει ανθρώπινα σαν θρήνος και με την ερμηνεία της δεν στέκεται απλά δίπλα στον “αδερφό” της, αλλά εξυψώνει και την δική του ερμηνεία. Εξαιρετική η σκηνή πάνω στο τραπέζι με το χορό πίσω της!
Ο Πάνος Βλάχος ως Μενέλαος “λερώνει” στα χώματα της σκηνής την δήθεν καθαρή ψυχή του πολιτικού. Κόλακας, τρυφερός στα αυτιά όλων. Ο Γιώργος Ψυχογιός ως Τυνδάρεως είναι επιβλητικός, ίσως και με τη βοήθεια της βαθιάς φωνής του. Σκληρός απέναντι σε όσα έζησε από τις κόρες του, Ελένη και Κλυταιμνήστρα. Η κόντρα του επί σκηνής με τον Ορέστη είναι μια μοναδική σκηνή ανταλλαγής επιχειρημάτων και λόγου.
Ο Αιμιλιανός Σταματάκης ως Πυλάδης και η Νικολέτα Κοτσαηλίδου ως Ωραία Ελένη γεμίζουν τη σκηνή όταν εμφανίζονται και, για άλλη μια φορά, οι κινήσεις βοηθάνε το έργο να κυλήσει.
Η έκπληξη για μένα ήταν ο Ζερόμ Καλουτά ως Φρύγας. Δεν κρύβω ότι συγκινήθηκα στην κορυφαία ατάκα του “Τι δούλος και άρχοντας μου λες; Είμαι άνθρωπος, αυτό δεν φτάνει για να ζήσω; Έτσι μονάχα για το φως. Να βλέπω κάθε μέρα να χαράζει”.
Στον χορό συμμετέχουν οι: Κατερίνα Ζαφειροπούλου, Άλκηστις Ζιρώ, Νίκη Λάμη, Ιωάννα Λέκκα, Δανάη Μουτσοπούλου, Ματίνα Περγιουδάκη, ΕλίζαΣκολίδη, Αναστασία Στυλιανίδη και Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη.
Ο χορός, ντυμένος με μοντέρνα αισθητική, αποδίδει στον ρόλο που έχει. Τα έξυπνα σκηνοθετικά και σκηνικά ευρήματα βοηθούν τον θεατή να μπει στο έργο.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
