Μαγκιά είναι ο σεβασμός, η τρυφερότητα και δύναμη είναι η αγάπη.
Γράφει η Λένα Παπαληγούρα για τις δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών
Βρισκόμαστε στον Ιούλιο του 2021 κι ως τώρα φέτος στη χώρα μας μετράμε πέντε γυναικοκτονίες. Πέντε υποθέσεις που έγιναν γνωστές και πόσες άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές συντρόφων που δεν γνωρίζουμε. Γιατί σίγουρα βασικό πρόβλημα αποτελεί η έλλειψη ακριβούς εικόνας για τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος – γιατί αυτό δεν δημιουργήθηκε τώρα, απλώς τώρα αρχίσαμε να του δίνουμε τη δέουσα προσοχή.
Μιλάμε για μια ανησυχητική κλιμάκωση των πολύ βίαιων δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών. «Εριξες ξανά από τα βράχια την Ελένη Τοπαλούδη, δολοφόνησες ξανά την Καρολάιν. Κάθε φορά που γίνεται μια γυναικοκτονία πεθαίνουν ξανά όλες οι δολοφονημένες γυναίκες από χέρια ανδρών» θα πει η φίλη της Γαρυφαλλιάς στην κηδεία της, και εγώ από τότε που το διάβασα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τι κάνουμε ως κοινωνία; Τι κάνει το κράτος; Τι θέση παίρνουμε ως άνθρωποι; Τι θέση παίρνουμε ως γονείς;
Θυμός και θλίψη. Μήπως όμως και κάτι πιο δραστικό; Μήπως είναι καιρός να αναρωτηθούμε τι κάνει εμάς την κοινωνία, εμάς τις γυναίκες, εμάς τους γονείς να ανεχόμαστε βίαιες συμπεριφορές, γιατί «άντρας είναι, θα θυμώσει», και τι οδηγεί – επιτρέπει στους άνδρες να είναι βίαιοι, γιατί «τι άνδρας είσαι αν δεν σηκώσεις χέρι;». Γιατί αν δώσουμε σημασία στις λεπτομέρειες, θα καγχάσουμε με πίκρα ακούγοντας φράσεις που λέγονται καθημερινά, τύπου «φέρσου αντρίκια», «το ασθενές φύλο», «αυτό το κάνεις καλά για γυναίκα» ή, ακόμα χειρότερα, «αυτή τα ‘θελε και τα ‘παθε», βλέποντας εικόνες με τις οποίες βομβαρδιζόμαστε που οι μοναδικες αξίες που προωθούν είναι η εξωτερική εμφάνιση και το χρήμα. Ανδρικοί μύες και γυναικεία βυζιά παντού. Γιατί η πατριαρχία είναι ριζωμένη τόσο βαθιά που οι φράσεις αυτές λέγονται με τη μορφή κανονικότητας, τις εικόνες αυτές πια σχεδόν δεν τις παρατηρούμε. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα εμείς οι γονείς αλλά και όχι μόνο, όλοι εμείς, να αλλάξουμε νοοτροπίες και αντιλήψεις και να διεκδικήσουμε τη διαμόρφωση ενός νέου είδους άντρα; Ενός προτύπου για τα παιδιά μας, δηλαδή, στο οποίο η βία δεν είναι μαγκιά και η δύναμη αρετή υπερεκτιμημένη.
Μαγκιά είναι ο σεβασμός, η τρυφερότητα και δύναμη είναι η αγάπη. Γιατί είναι φανερό πια ότι το μοντέλο της άτρωτης αρρενωπότητας δεν λειτουργεί. Ο άνδρας που θέλει να νιώσει πολύς ενώ στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγος μισεί τη γυναίκα που τον έφερε στον κόσμο, επιθυμεί να την υποτάξει και τη σκοτώνει με όποιον τρόπο μπορεί. Ενώ ο πραγματικά πολύς άνδρας, ο πολύ γεμάτος δηλαδή από αγάπη, ο πολύ συμφιλιωμένος με τη φύση του, επιθυμεί, αγαπά, προστατεύει τη γυναίκα ως έκφραση του θηλυκού και του μητρικού στοιχείου. Και, πιστέψτε με, υπάρχουν τέτοιοι άνδρες. Κι έχω την τύχη ένας από αυτούς να είναι πατέρας των παιδιών μου. Μαζί του λοιπόν, προσπαθώ να μεγαλώνω τους γιους μου μαθαίνοντάς τους να σέβονται όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως, μαθαίνοντάς τους ότι δεν υπάρχουν γυναικείες και αντρικές δουλειές, γυναικείες και αντρικές συμπεριφορές. Μαθαίνοντάς τους να μη φοβούνται να είναι ο εαυτός τους, μαθαίνοντάς τους να δίνονται στην αγάπη. Να αγαπούν και να αγαπιούνται. Δεν είναι εύκολο, όμως προσπαθώ. Αγωνιώ για το πώς θα επιβιώσουν, πώς θα μπορέσουν να πορευτούν με αυτές τις αξίες σ’ έναν κόσμο τόσο σκληρό. Είμαι πια σίγουρη ότι αν η κοινωνία μας δεν αλλάξει ριζικά νοοτροπίες και αντιλήψεις, αν δεν κάνουμε κάτι ώστε να παράγουμε ανθρώπους με πολιτισμό, παιδεία, καλλιέργεια, ενσυναίσθηση, κριτική σκέψη, σεβασμό στη διαφορετικότητα και ψυχική υγεία, θα ζούμε σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο γεμάτο διαταραγμένους, θυμωμένους, φοβισμένους ανθρώπους, μέσα στον οποίο θα μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Και τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα. Και θα θρηνούμε διαρκώς θύματα.
Η Λένα Παπαληγούρα είναι ηθοποιός
πηγη ΤΑ ΝΕΑ
