Εδώ είναι Γαλλία, δεν είναι παίξε γέλασε
Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου
Τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών δικαίωσαν τον Εμμανουέλ Μακρόν και όλους εμάς που πιστεύουμε στη γαλλική δημοκρατία και στη φιλελεύθερη δημοκρατία γενικά. Επικράτησαν οι «ρεπουμπλικανικές» δυνάμεις, στις οποίες, καταχρηστικά, τοποθετείται η άκρα αριστερά —εκτός από την Ανυπότακτη Γαλλία, διάφοροι ultra αντικαπιταλιστικοί σχηματισμοί— οι οποίοι ευνόησαν την αύξηση της δημοτικότητας της ακροδεξιάς και στη συνέχεια την εμπόδισαν να κυβερνήσει τόσο μέσω της συμμετοχής τους σε «λαϊκά μέτωπα» όσο και μέσω διακομματικών φραγμών. Αυτό που ίσως εκπλήσσει είναι η άρνηση αυτής της αριστεράς (πρωτίστως, αλλά, στην πραγματικότητα, όλων των πολιτικών παρατάξεων), να αναλάβει τις ευθύνες της γι’ αυτή την εξέλιξη, η οποία, παρά την ήττα του διδύμου Λεπέν-Μπαρντελά, απειλεί τη Γαλλία με παρατεταμένη αστάθεια. Ο συνδυασμός των κομματικών αποχρώσεων θα χρειαστεί γενναίους συμβιβασμούς: στη Γαλλία περιμένουμε συμβιβασμούς, όχι επαναστατικά λάβαρα, όχι ηρωικές δηλώσεις.
Τώρα πρέπει να αντιμετωπιστεί ο σεχταρισμός της άκρας αριστεράς και να απομακρυνθεί ο πειρασμός της Εθνικής Συσπείρωσης ώστε οι σημερινές εκλογές να μην αποτελέσουν μιαν ακόμα αναβολή. Με λίγα λόγια, οι «ρεπουμπλικανικές» δυνάμεις πρέπει να συνετιστούν· να καταλάβουν ότι η άκρα δεξιά διογκώθηκε επειδή κάλυψε το κενό που άφησε πίσω της η κάποτε κοσμική αριστερά. Αν η Εθνική Συσπείρωση έφτασε στη γυάλινη οροφή, είναι επειδή σε πολλά ζητήματα, όπως για παράδειγμα στα ευρωπαϊκά, κράτησε λίγο-πολύ την ίδια στάση έναντι της Ευρώπης με εκείνη του ΚΚΓ, της Ανυπότακτης Γαλλίας, του Philippe Poutou, των εξτρεμιστών οικολόγων —οι αντιευρωπαϊστές δεν χρειάστηκε να λερώσουν τα χέρια τους· μπορούσαν να στηρίξουν τις ίδιες ιδέες ψηφίζοντας την αριστερά που επιπλέον έχει το ηθικό πλεονέκτημα. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο παρατάξεις είναι ότι η άκρα αριστερά αναζητεί συμμάχους, εκτός από τη Ρωσία, στο διεθνές Ισλάμ, ενώ η άκρα δεξιά περιορίζεται στη Ρωσία και σε άλλες dictablandas ανά την υφήλιο. H ευθύνη της αριστεράς για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού δεν πρέπει να υποτιμάται.
Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα στη Γαλλία είναι καλοπροαίρετες συμμαχίες, υπουργικό συμβούλιο ευρείας αποδοχής, εφαρμογή πολιτικής στα ζητήματα που η αριστερά δεν ήθελε να αγγίξει μέχρι τώρα: τη μετανάστευση, τον κοινοτισμό, την παρέμβαση των ισλαμικών χωρών στο γαλλικό έδαφος· όλες τις ανησυχίες που είχαν απορριφθεί ως «ακροδεξιές», άρα περιφρονητέες, απεχθείς.
Η Γαλλία χρειάζεται ένα στέρεο δικομματισμό: μια φιλελεύθερη και μια σοσιαλδημοκρατική παράταξη· θα ωφελούσε αν παρήκμαζαν όλοι οι άλλοι σχηματισμοί, που έτσι κι αλλιώς εξελίσσονται σε fringe politics. Τον τελευταίο καιρό, ένας σχηματισμός fringe politics βρέθηκε στο κατώφλι της εξουσίας: τι έφταιξε επιτέλους; Το ερώτημα πρέπει να απαντηθεί· και μια συνοπτική απάντηση είναι πως έφταιξε ο μη σεβασμός της πολιτιστικής ταυτότητας των ανθρώπων, ο εκφυλισμός του νομικού πολιτισμού, ο ιστορικός αναθεωρητισμός ένθεν και ένθεν, η τύφλωση και η κώφωση μπροστά στα αληθινά προβλήματα της γαλλικής κοινωνίας. Προσετέθη η παραμόρφωση της φυσιογνωμίας των προσωπικοτήτων του δημοκρατικού φάσματος: στο πέρασμα του χρόνου, αναδείχτηκαν όλο και πιο υστερικά άτομα, όλο και πιο φαιδρά και ανίκανα. Τώρα βρισκόμαστε σ’ ένα τοπίο γεμάτο κόκκινες γραμμές που θέτουν όλα τα κόμματα τα οποία διεκδικούν συνεργασία στη διοίκηση σύμφωνα με την ιδεολογία και το πρόγραμμά τους. Στις τάξεις τους υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέροντα στελέχη —έχω φτιάξει με το μυαλό μου το άριστο υπουργικό συμβούλιο· είμαι σίγουρη ότι το ίδιο έχουν κάνει πολλοί Γάλλοι. Η λογική είναι συνήθως μία και μοναδική.
Γαλλία: Η επόμενη ημέρα της ήττας της ακροδεξιάς και τα πιθανά σενάρια διακυβέρνησης