Διαβάζοντας την Παυλίνα Παμπούδη
Γράφει η Χριστίνα Κόλλια //
Παυλίνα Παμπούδη «24 παραμύθια για γέλια και για γράμματα» -ιδιαιτέρως- «Τιμαλφή», εκδ. Ροές
«Τι θες;
M’ εκβιάζει ο χρόνος
Τίποτα δεν ξέρει για μας…»
Απόσπασμα από τα «Τιμαλφή»
Είναι καιρός που θέλω να γράψω για την Παυλίνα Παμπούδη δίχως να αισθάνομαι ότι με εκβιάζει ο χρόνος, η ιδιότητά μου, ή η γνωριμία μου μαζί της. Η αιτία αυτής της ανάγκης είναι επειδή πιστεύω ότι οφείλουμε να ενημερώνουμε το χρόνο, ώστε να γνωρίζει και να αναγνωρίζει το ικανό, το άξιο και το εμπνευσμένο.
Έπειτα είναι και η σχέση μου με το έργο της Παυλίνας, που όχι μόνο αντέχει στο χρόνο, αλλά εστιάζει κατ’ επανάληψη στη γοητεία του λόγου της και στις δυο σιαμαίες διαστάσεις της γραφής της: το περίτεχνο και το ευρηματικό.
Πέραν αυτών, η Παυλίνα, διαθέτει τόλμη και δεξιότητα, αφού ως ποιήτρια και συγγραφέας ξέρει να απευθύνεται σε κοινό κάθε ηλικίας, με μια άνεση καθηλωτική, λες και στον έσω εαυτό της συνυπάρχουν το παιδί και ο ενήλικας, ισότιμα, απαλλαγμένοι από κάθε είδους μεταλλάξεις κι απαρνήσεις. Είναι φυσικό, λοιπόν, να υπογράφει στο σύνολο του έργου της την εναρμόνιση των λογοτεχνικών ειδών και να δικαιώνει τόσο τη μούσα την πολύτροπο όσο και τον αναγνώστη.
Μια καθοριστική εμπειρία ήταν αυτή που, από σύμπτωση, με έφερε στις παραλλήλους της συγγραφικής της πολυσημίας. Ήταν η χρονική στιγμή κατά την οποία δούλευα με τα παιδιά, στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής, τα «24 παραμύθια για γέλια και για γράμματα» και ταυτόχρονα κρατούσα προσωπικές υπογραμμίσεις πάνω στα ποιητικά «Τιμαλφή».
«24 παραμύθια» ευφάνταστα και ξεκαρδιστικά, με πρωταγωνιστές τα γράμματα της αλφαβήτας, να μετατρέπουν την παιδική δημιουργία σε απόλαυση και να μου επιβεβαιώνουν ότι τα γράμματα, όταν συνεργάζονται με τα γέλια, ευεργετούν αλάνθαστα τη γνώση. Ότι η γλωσσοπλαστική τεχνική της Παυλίνας ανάγει τη μελέτη σε χαρά, καθιστώντας το βιβλίο της ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό εργαλείο.
«Τιμαλφή» ποιήματα, με προσθαφαιρέσεις αλήθειας, καταγεγραμμένης σε λόγο αισθητικά βαρύτιμο, να αναμοχλεύουν το εντός μου και να με ωθούν στην αναψηλάφηση της εξόδου που, από καταβολής της ύπαρξης, έχει τη θύρα της στο μέσα βάθος, καρτερώντας τη λύση των παιδικών γρίφων να γίνει ορατή.
Σ’ αυτή την τυχαία ή εκούσια διασταύρωση με τον συγγραφικό πλουραλισμό της Παυλίνας, αντάμωσα το παιδί και τον ενήλικα στις ίδιες συντεταγμένες. Σε αλληλουχίες αδιάσπαστες. Σε δρόμους που έσπειραν φωνές, όπως του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: «Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της…».
Και, ναι, η Παυλίνα ξέρει.
«Η έξοδος είναι στο βάθος.
Ασταθής, με κλίση αφύσικη στον ουρανό.
Όλο τριγμούς, ανάσες και στριγκλιές.
Μες τους καπνούς.
Σε λάθος σχήμα και δονούμενη.
Διπλά και τριπλά κλειδωμένη με γρίφους παιδικούς.
Ανοίγοντας μοναχά προς τα μέσα.»
απόσπασμα από τα «Τιμαλφή»
ΠΗΓΗ fractalart.gr