Η Cube Gallery, φιλοξενεί από τις 17 Μαρτίου έως και τις 15 Απριλίου, την καινούρια ενότητα της δουλειάς, της εικαστικού Γεύσως Παπαδάκη «I See La Vie En Rose», με σαφείς αναφορές στην γυναικεία ταυτότητα. Τα τελευταία χρόνια και ειδικά κατά την διάρκεια του εγκλεισμού, λόγω της παγκόσμιας πανδημίας, αλλά και το χρονικό διάστημα που ακολούθησε, τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής και της έμφυλης βίας αυξήθηκαν κατακόρυφα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μονοπωλούν την επικαιρότητα. Στην Cube, συνεργάτες και καλλιτέχνες είμαστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι και από τον Σεπτέμβριο του 2022 και για όλο το 2023 φιλοξενούνται εκθέσεις και projects που είτε δίνουν βήμα σε γυναίκες εικαστικούς για να παρουσιάσουν την δουλειά τους είτε πραγματεύονται την θέση και την ορατότητα της γυναίκας δημιουργού στον χώρο της τέχνης είτε θίγουν επίκαιρα ζητήματα που έχουν σχέση με το γυναικείο φύλο.

Παρουσία Ι, 20 x 20 cm, mixed media on canvas

Η Λιάνα Ζωζά, επιμελήτρια της έκθεσης, γράφει: «Η Γεύσω Παπαδάκη είναι μία εικαστικός που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις μιας και μέσα από την πολυεπίπεδη δουλειά της έχει δημιουργήσει την δική της ταυτότητα στον χώρο της σύγχρονης τέχνης.
Τα θέματά της καθαρά ανθρωποκεντρικά, ακόμη και όταν η φιγούρα μπορεί να απουσιάζει ή να μην βρίσκεται σε πρώτο πλάνα στα έργα της. Δημιουργεί περιβάλλοντα οικεία, αλλά και φανταστικά που όμως πάντα ασκούν μια ανεξήγητη έλξη στον θεατή και την επιθυμία της εσωτερικής αναζήτησης.
Στην ενότητα των έργων I See La Vie En Rose, η γυναίκα γίνεται ύμνος, ψίθυρος και κραυγή. Είναι η ίδια γυναίκα που μπορεί να κρύβεται στις σκιές και ξαφνικά να εμφανίζεται στο φως μέσα από το κυρίαρχο κόκκινο χρώμα που πάλλεται, από το αχνό ροζ μέχρι το εκρηκτικό κόκκινο για να παρουσιάσει, να σχολιάσει και να αποκαλύψει.

Ανεκπλήρωτοι έρωτες, 60 x 120 cm, acrylics on canvas

Σύμβολα αρχετυπικά, όλα σε χρώμα κόκκινο, οι γόβες, το κραγιόν, το ρόδι και το φόρεμα, κάνουν την εμφάνισή τους, προσκαλώντας σε μια συνουσία μυστική. Να είναι άραγε εκείνος ο απαγορευμένος έρωτας ή η ανεκπλήρωτη επιθυμία στην άκρη του μυαλού? Αλλά, έρχεται το ροζ και τα λειαίνει όλα με την γλύκα της παιδικότητας και τον αυθορμητισμό της εφηβείας.
Μπορεί η τέχνη να σπάσει τα μέχρι τώρα παγιωμένα στερεότυπα που αποφασίζουν για τους ρόλους, αλλά ακόμη και για τον τρόπο με το οποίο θα ζήσει μια γυναίκα? Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα από τις εικόνες του I See La Vie En Rose όλα τους έρχονται στην επιφάνεια και προβάλλονται με τρόπο κινηματογραφικό ακολουθώντας η μία εικόνα την άλλη, δημιουργώντας μια προσωπική ανάγνωση για την ζωή μου θα μπορούσε ή όχι να είναι ρόδινη, αλλά είναι πραγματική, σύγχρονη και καθημερινή».
Η εικαστικός Γεύσω Παπαδάκη, γράφει για την ενότητα των έργων της I See La Vie En Rose:
«Μούσα και σύμβολο. Γυναίκα.

Το εσωτερικό της αγάπης, 100 x 100 cm, acrylics on canvas

Σύμβολο του σεξ, αλλά και γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Συχνά δέσμια της επιβεβλημένης εικόνας της όμορφης και πάντα νέας. Πρωταγωνίστρια στα περιοδικά μόδας. Απαστράπτουσα και πρότυπο.
Υμνήθηκε στην παγκόσμια  λογοτεχνία, στη ζωγραφική. Μάνα και ερωμένη. Γυναίκα μοιραία σε καθοριστικούς ρόλους.
Μούσα και πλανεύτρα και θύμα. Απειλή και αντικείμενο πόθου. Σύμβολο μητρότητας, γυναίκα που κινεί τα νήματα στο παρασκήνιο αλλά και γυναίκα στην πρώτη γραμμή στους αγώνες. Οι προκλήσεις πολλές. Θάρρος και αποφασιστικότητα για το πρώτο βήμα απελευθέρωσης ή εγκλωβισμός μέσα στο οικείο περιβάλλον-σπίτι με το οποίο έχει και ταυτιστεί.

Une dame, 100 x 100 cm, acrylics on canvas

Συχνά πληρώνει το τίμημα των πολλών και αντικρουόμενων ρόλων και υποχρεώσεων της. Ξέρει να κρατάει ισορροπίες. Απέναντι στον άνδρα, αμυνόμενη αλλά και συντροφικά δίπλα σε αυτόν.
Πολλές οι επιλογές της, οι ικανότητες της.
Αγωνιστική, δυνατή αλλά και φοβισμένη. Ευάλωτη λόγω της φύσης της, με συνέπεια όλα αυτά που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα. Ένα αόρατο νήμα συνδέει υπαινικτικά όλες τις μικρές ή μεγαλύτερες ιστορίες των γυναικών.
Γεννήθηκα γυναίκα και πολλά βιώνω και καταλαβαίνω από το φύλο μου και άλλα τόσα αγνοώ και προσπαθώ να κατανοήσω.
Γυναίκα που προσπαθεί να συναντήσει το πραγματικό της εαυτό. Τον κρυμμένο. Που προσπαθεί να συντονίζει και να ενώνει τα διάφορα αντίθετα και αντικρουόμενα κομμάτια μέσα της».

Συμπερασματικά, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα έχει εξασθενήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει πλέον τα υψηλότερα μετά το 2019 δημοσκοπικά ποσοστά του. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει βρει τις λέξεις που δημιουργούν πλειοψηφική εμπιστοσύνη. Ούτε τα κλειδιά που θα αντιστάθμιζαν ή και εξουδετέρωναν το νέο ρόλο της – παρά ταύτα, «παλαιάς» – ΝΔ. Αν, συνεπώς, η «μαγεία» για τη ΝΔ έχει χαθεί, «μαγεία» για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δημιουργηθεί.

Η χώρα σε λίγο θα εισέλθει με μια εξαιρετικά παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία, εφόσον υπάρξουν, όπως είναι πιθανό, δύο αναμετρήσεις. Η ρευστότητα στις πρόσφατες εκλογές στην Ευρώπη υπήρξε μεγάλη στην τελευταία φάση των εκλογικών εκστρατειών – και μεγαλύτερη  από ότι είχε αρχικά εκτιμηθεί.

Η τραγωδία των Τεμπών δημιουργεί οργή. Και τραυματίζει το αφήγημα του εκσυγχρονισμού και της «αυτοδύναμης Ελλάδας» της ΝΔ.  Η ρευστότητα θα αυξηθεί.

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι Καθηγητής Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Drone θα αναζητά την παρουσία της ζωής σε άλλους πλανήτες.

Περισσότερα από χίλια χλμ. βόρεια του Αρκτικού Κύκλου βρίσκεται ένα μικρό νησί που ονομάζεται Ντέβον στο οποίο υπάρχει ένας μεγάλος κρατήρας προϊόν της πρόσκρουσης ενός διαστημικού βράχου (αστεροειδή ή κομήτη) πριν από περίπου 31 εκατ. έτη. Πρόκειται για μια κρύα, ξηρή και θυελλώδη έρημο της Αρκτικής που υπάρχει μόνιμα φως το καλοκαίρι μόνιμο σκοτάδι τον χειμώνα. Η μέση θερμοκρασία στο Ντέβον κατά τη διάρκεια του έτους είναι μείον 17 βαθμοί Κελσίου. Η περιοχή αυτή προσομοιάζει όσο ίσως κανένα άλλο σημείο στον πλανήτη μας τις συνθήκες που επικρατούν στον Άρη για αυτό και δοκιμάζονται εκεί συστήματα, όργανα και ρομπότ εξερεύνησης που στέλνουμε στον Κόκκινο Πλανήτη.

Η απρόσμενη επιτυχία που είχε η αποστολή του πρώτου drone που στείλαμε σε κάποιο κόσμο έξω από τη Γη, το Ingenuity που πετά απρόσκοπτα εδώ και περίπου δύο χρόνια στον Άρη, έχει οδηγήσει τις διαστημικές υπηρεσίες στον σχεδιασμό αποστολών με αυτόνομα ιπτάμενα οχήματα σε άλλους πλανήτες. Ήδη η NASA έχει ανακοινώσει ότι θα στείλει σε λίγα χρόνια ένα drone εξερεύνησης στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου που σύμφωνα με τους επιστήμονες έχει συνθήκες παρόμοιες με αυτές που είχε η πρώιμη Γη άρα μπορεί να μελετηθεί το παρελθόν αλλά και η γεωατμοσφαιρική εξέλιξη του πλανήτη μας. Κάποιοι ειδικοί μάλιστα λένε ότι μπορεί ο Τιτάνας να αποτελέσει τόπο αποίκησης του ανθρώπου.

Στο Ντέβον ξεκίνησε η πρώτη φάση του προγράμματος Gamma Rotorcraft for Analog Planetary Environments (GRAPE) που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Το πρόγραμμα αφορά την δημιουργία ενός drone που θα αναζητά την παρουσία της ζωής σε άλλους πλανήτες. Στο Ντέβον οι επιστήμονες της αποστολής δοκιμάζουν τα όργανα και συστήματα που θα τοποθετηθούν στο drone τα οποία θα αναζητούν τα δομικά υλικά της ζωής στον Άρη αλλά και σε άλλες περιοχές (πλανήτες και δορυφόρους) του ηλιακού μας συστήματος.

Η χρήση των drones αναμένεται να φέρει επανάσταση στη διαστημική εξερεύνηση αφού μπορούν να φτάσουν και να ερευνήσουν σημεία που οι τροχοφόροι εξερευνητές εδάφους δεν μπορούν να προσεγγίσουν ή χρειάζονται πολύ μεγάλο χρόνο για να το κάνουν. Επίσης οι εικόνες από τις κάμερες που διαθέτουν τα drones βοηθούν στην ταχύτερη χαρτογράφηση των εξωγήινων κόσμων και κατανόηση του περιβάλλοντος τους στέλνοντας τα δεδομένα στα ρόβερ ώστε να συντονίσουν από κοινού τη δράση τους.

Naftemporiki.gr

Λέμε πολύ εύκολα ότι το αλκοόλ βλάπτει. Το πόσο πολύ και πόσο εύκολα, είναι δραματικά τρομακτικό. Αξίζει;

 Γράφει η δημοσιογράφος Στέλλα Αλαφούζου 

Σε μια πρόσφατη μεγάλης διάρκειας πτήση διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι από τους συνεπιβάτες μου κατανάλωναν ασταμάτητα αλκοόλ. Η συμπεριφορά τους με έβαλε σε σκέψεις. Ήταν από αμηχανία καθώς ήθελαν έναν τρόπο για να χαλαρώσουν, ώστε να βγει πιο άνετα το ταξίδι; Ήθελαν να γευτούν όλες τις ανέσεις που τους παρέχονταν; Είναι αυτό που κάνουν έτσι κι αλλιώς μέσα σε ένα τυπικό 9ωρο της καθημερινότητάς τους; Δεν ξέρω τι από όλα…Αυτό που ξέρω είναι ότι το αλκοόλ είναι περισσότερο τοξικό από ό,τι έχουμε συνειδητοποιήσει. Και καθώς όλες αυτές τις μέρες του ταξιδιού είχα στο νου μου να προσέχω τη γενικότερη συμπεριφορά των ανθρώπων σχετικά με την κατανάλωση αλκοόλ, αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι για τις περισσότερες παρέες, το φαγητό δεν ήταν παρά η αφορμή για να βγουν για κρασί.Δεν μπορεί να μην έχετε δει ανθρώπους να βγάζουν μια φωτογραφία μέσα σε ένα εστιατόριο ή μπαρ με ένα ποτήρι κρασί (συνήθως) στο χέρι. Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι το αλκοόλ βλάπτει.  Θα ήθελα να σας πω με απλά και καθαρά λόγια: μην το ακουμπάτε… Και είπα να το κάνω τώρα, καθώς είμαστε λίγο πριν τις γιορτές, όπου όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει τότε. Cheers!
Τι είναι το αλκοόλ και πώς επιδρά στον οργανισμό;

Το αλκοόλ είναι μια οργανική χημική ένωση που χαρακτηρίζεται ως νευροτοξική. Είναι και υδατοδιαλυτή και λιποδιαλυτή. Αυτή η διπλή της ιδιότητα, της δίνει όλες τις υπερδυνάμεις που χρειάζεται, προκειμένου να διαπερνά με απίστευτη ευκολία όλους τους ιστούς και τα όργανά μας. Σε αντίθεση με άλλες χημικές ενώσεις που κολλάνε πάνω σε συγκεκριμένους υποδοχείς των κυττάρων μας, το αλκοόλ μπορεί να διαπερνά άνετα τα κύτταρα.Το είδος του αλκοόλ που βάζουμε στον οργανισμό μας με την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, είναι η αιθανόλη. Εξαιτίας της τοξικότητάς της, ο οργανισμός καλείται να τη μετατρέψει σε κάτι άλλο όσο πιο γρήγορα μπορεί. Προκειμένου να γίνει αυτή η μετατροπή/διάλυση, συμμετέχει ενεργά το μόριο NAD. Το εν λόγω μόριο είναι ό,τι πιο χρήσιμο για τα κύτταρά μας, αφού ολοένα και περισσότερες μελέτες μας λένε ότι συνδέεται με τη μακροζωία τους. Συνεπώς, όταν καταναλώνουμε αλκοόλ, στην πραγματικότητα ξοδεύουμε άδικα NAD προκειμένου να μετατραπεί η αιθανόλη σε ακεταλδεΰδη.Αυτή είναι μια χημική ένωση, ξεκάθαρα πιο τοξική ακόμη και από την αιθανόλη στην αρχική της μορφή. Δηλαδή, αν η αιθανόλη είναι κάτι κακό για τον οργανισμό, τότε η ακεταλδεϋδη είναι κάτι ακόμη χειρότερο.

Συνεπώς, αν ο οργανισμός δεν καταφέρει να αποβάλλει ή να χρησιμοποιήσει την ακεταλδεϋδη άμεσα (πχ για την παραγωγή ενέργειας ως οξικό άλας), τότε αυτή μένει στον οργανισμό και προκαλεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Μαντέψτε πού λαμβάνουν χώρα όλα αυτά. Στο ήπαρ φυσικά… Κάπως έτσι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να γίνει πολύ γρήγορα η αποβολή της ακεταλδεϋδης από τον οργανισμό αφού όσο αυτή μένει, χτίζει ανεπανόρθωτες βλάβες στα κύτταρα.Η μέθη άλλωστε είναι μια διαταραχή που περιγράφεται ως ένα αποτέλεσμα που προκύπτει από δηλητήριο. Θα έχετε ίσως προσέξει ότι οι γνωστοί σας που πίνουν συχνά, είναι πιο ανθεκτικοί στη μέθη, δηλαδή δεν ζαλίζονται τόσο εύκολα σε σύγκριση με εκείνους που καταναλώνουν αλκοόλ περιστασιακά. Το ίδιο ισχύει και για τα άτομα με γενετική προδιάθεση αλκοολισμού. Όταν καταναλώνουν αλκοόλ, νιώθουν να τους ανεβάζει. Αντίθετα, τα άτομα που καταναλώνουν αλκοόλ περιστασιακά, είναι πιθανό ακόμη και με ένα ποτήρι αλκοόλ να ζαλιστούν ή να νιώσουν εξάντληση. Άρα και οι δύο κατηγορίες πρέπει να προσέχουν περισσότερο από πολύ αλλά για διαφορετικούς λόγους. Εκείνοι που νιώθουν ευεξία με το αλκοόλ πρέπει να προσέχουν γιατί έχουν προδιάθεση να καταλήξουν αλκοολικοί. Ενώ εκείνοι που νιώθουν για πολύ λίγο καλά με το αλκοόλ αλλά γρήγορα νιώθουν να τους ρίχνει, πρέπει να προσέχουν με την οδήγηση ή τη χρήση μηχανημάτων ακόμη κι αν μιλάμε για ένα ποτήρι μπίρα. Αυτά όμως είναι μικρά αν και όχι ασήμαντα, σε σύγκριση με άλλες βλάβες που θα δούμε στη συνέχεια.

Τι εννοούμε όταν λέμε ότι το αλκοόλ μας δίνει κενές θερμίδες; Η κατανάλωση αλκοόλ είναι μια υψηλού μεταβολικού κόστους ενέργεια, η οποία πέρα από τις βλάβες στα κύτταρα, μας αφήνει ως ενθύμιο και πολλές κενές θερμίδες. Δηλαδή, θερμίδες από τις οποίες δεν θα πάρουμε καθόλου θρεπτική αξία παρά μόνο την τοξικότητα του αλκοόλ. Και καθώς σε προηγούμενα posts έχουμε μιλήσει για το πόσο σημαντικό είναι να υπερασπιζόμαστε το μικροβίωμα του εντέρου, ας σημειώσουμε ότι με τον ίδιο τρόπο που το αλκοόλ σκοτώνει τα κακά βακτήρια, σκοτώνει και τα καλά βακτήρια που θέλουμε να έχουμε στο μικροβίωμα του εντέρου μας. Αρκετά άτομα μάλιστα, εξαιτίας της συχνής κατανάλωσης αλκοόλ καταλήγουν με Σύνδρομο Διαρρέοντος Εντέρου. Μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση με συμπτώματα όπως η διάρροια και η δυσφορία στην κοιλιακή χώρα.

Αλκοόλ vs ήπαρ, μικροβίωμα και εγκέφαλος. Μάντεψε ποιος νικάει εδώ…

 Νωρίτερα, περιγράψαμε τον τρόπο που η αιθανόλη με τη βοήθεια του NAD μετατρέπεται σε ακεταλδεΰδη. Όλη αυτή η διαδικασία περιγράφεται ως προφλεγμονώδης καθώς απελευθερώνει πολλές φλεγμονώδεις κυτοκίνες. Όχι ό,τι καλύτερο για το ανοσοποιητικό σύστημα. Άρα τι έχουμε εδώ; Έχουμε κάτι πολύ μπερδεμένο. Όπως είπαμε νωρίτερα, το αλκοόλ σκοτώνει και τα καλά και τα κακά βακτήρια του εντέρου. Μια απαραίτητη διευκρίνιση είναι ότι τα κακά βακτήρια του εντέρου είναι αυτά που προκύπτουν από την επεξεργασία των τροφών που καταναλώνουμε ενώ τα καλά βακτήρια είναι αυτά που ζουν μέσα στο έντερο συνθέτοντας το μικροβίωμά μας.Όταν γίνεται αυτή η φθορά στο μικροβίωμα εξαιτίας του αλκοόλ, περνούν στο αίμα τοξίνες δηλαδή κακά βακτήρια από το έντερο. Αυτό περιγράφεται ως Σύνδρομο Διαρρέοντος Εντέρου. Τα συμπτώματα του συνδρόμου δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Διάρροιες, φούσκωμα, κοιλιακός πόνος είναι λίγα μόνο αλλά ίσως τα πιο κοινά. Όμως και πάλι το κακό δεν σταματά εδώ. Αυτά τα κακά βακτήρια μαζί με τις φλεγμονώδεις κυτοκίνες που παράγονται από το ήπαρ με την κατανάλωση αλκοόλ, πιάνονται χέρι χέρι και πάνε… στον εγκέφαλο. Και τι κάνουν εκεί; Σε κάνουν να θέλεις να καταναλώσεις ακόμη περισσότερο αλκοόλ! Και αυτό ΔΕΝ είναι κάτι που αφορά άτομα που πίνουν πολύ, αλλά όλους μας.

Ο πειραγμένος εγκέφαλος και ο καρκίνος…

Το αλκοόλ μειώνει την πυκνότητα του εγκεφάλου. Έρευνες μας λένε ότι όσο περισσότερο πίνει κανείς, τόσο περισσότερο μειώνεται ο όγκος της φαιάς ουσίας στον εγκέφαλό του. Αντιλαμβάνεστε πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι όταν νεαρά παιδιά ξεκινούν από τα 18 (συχνά και νωρίτερα) την κατανάλωση αλκοόλ. Ό,τι χειρότερο. Επιπλέον, το αλκοόλ αλλάζει τη μεθυλίωση του DNA, την έκφραση των γονιδίων γεγονός που μεταφράζεται σε πολλές μορφές καρκίνου και κυρίως σε καρκίνο του μαστού. Μοιάζει αρκετά τρομακτικό αλλά για κάθε 10 γραμμάρια αλκοόλ, αυξάνεται ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του μαστού 4-13%. Συνεπώς, κοιτάξτε καλά το ποτήρι σας με το κρασί όταν πάτε να τσουγκρίσετε ή να φωτογραφηθείτε με αυτό, αναλογιστείτε πόσα γραμμάρια αλκοόλ έχει μέσα και μετά αφήστε το κάτω. Ας πούμε ότι ένα ποτήρι μπορεί να έχει μέσα 50 γρ κρασί. Σαφέστατα δεν είναι και τα 50 αλκοόλ. Αλλά και πάλι… Το αλκοόλ είναι καλό ΜΟΝΟ για να καθαρίζεις με αυτό επιφάνειες.Ξέρω ότι κάποιοι θα σας πουν πως καταναλώνοντας αλκοόλ -κρασί για παράδειγμα- παίρνεις όλα τα αντιοξειδωτικά από τη ρεσβερατρόλη. Σοβαρά τώρα; Θα βάλεις κάτι τόσο επικίνδυνα τοξικό στον οργανισμό σου για τη ρεσβερατρόλη; Θα προτιμούσα να φας μερικά σταφύλια, μύρτιλα, μαύρη σοκολάτα, ξηρούς καρπούς όπως φιστίκια.

https://www.bbc.co.uk/reel/video/p0df5vpt/what-food-and-drink-is-good-for-your-memory-

Your friend’s address. A family holiday as a child. The name of that lady you see at work every day. Memory is our ability to recall information from the recent or distant past. But can what we eat affect how well it works?

Kimberley Wilson, a psychologist with a master’s degree in nutrition, looks at the food and drink that can have a surprisingly positive effect on improving our memory, and those that can do it harm.

Written and presented by Kimberley Wilson
Animation by Daire Collins
Commissioned by Dan John

10+1 τρόποι να βελτιώσεις την ψυχική σου υγεία

Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να σκεφτούμε τις μικρές συνήθειες που μας βοηθούν να προστατεύσουμε την ψυχική μας υγεία και να παραμείνουμε ανθεκτικοί. Εξάλλου, αν μας έμαθαν κάτι τα τελευταία δύο χρόνια, είναι ότι η ψυχική μας ευεξία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική – και με μικρά βήματα, μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερο άγχος και περισσότερη χαρά.

Τι μπορούμε να κάνουμε επομένως για να θωρακίσουμε την ψυχική μας υγεία;

Δοκίμασε το “box breathing”

Αν νιώσεις ότι έχεις άγχος, δοκίμασε το “box breathing”: πάρε μία αναπνοή από τη μύτη και μέτρησε μέχρι το τέσσερα, κράτησέ την μετρώντας πάλι μέχρι το τέσσερα και ελευθέρωσε τον αέρα από το στόμα σου πάλι μέχρι το τέσσερα και επανάλαβε την διαδικασία. Αυτή η τεχνική αναπνοής ενεργοποιεί το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα, το οποίο βοηθά το σώμα μας να χαλαρώσει.

Βάλε όρια στο τηλέφωνό σου

Ίσως σπαταλάς κι εσύ πολύ χρόνο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που μπορεί εύκολα να βλάψει την ψυχική σου υγεία. Αν θέλεις να παραμείνεις ανθεκτικός, μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα από την τεχνολογία, επιλέγοντας πόσο χρόνο περνάς online.

Ξεκίνησε τη μέρα σου με μια θετική φράση

Θύμισε στον εαυτό σου ότι είσαι άξιος, ικανός, δυνατός και γενναίος. Όλα αυτά θα σε βοηθήσουν να ξεκινήσεις με καλύτερη διάθεση και περισσότερη ενέργεια την ημέρα σου.

Αφιέρωσε λίγο χρόνο για ευγνωμοσύνη

Το πρωί όταν ξυπνήσεις, σκέψου κάποια πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων. Είτε πρόκειται για κάτι μικρό, είτε για κάτι μεγαλύτερο, αυτό είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να ξεκινήσεις την ημέρα σου.

Απόλαυσε το πρωινό σου

Φτιάξε τον καφέ και το πρωινό σου και απόλαυσέ τα χωρίς να κάνεις ή να σκεφτείς τίποτα άλλο μέχρι να τελειώσεις το πρωινό σου. Απόλαυσε λίγα λεπτά ηρεμίας πριν ξεκινήσεις την ημέρα σου.

Αφιέρωσε λίγα λεπτά για διαλογισμό

Ο διαλογισμός σε βοηθά να διαχειρίζεσαι καλύτερα τις στρεσογόνες στιγμές και να καλλιεργείς την ανθεκτικότητά σου, έτσι ώστε να μπορείς να ξεπερνάς όποιες προκλήσεις προκύψουν. Μπορείς να ξεκινήσεις την ημέρα σου πιο ήρεμος και πιο συγκεντρωμένος.

Κάνε μία παύση και άκουσε

Άκουσε προσεκτικά τον εαυτό σου, τον εγκέφαλο και το σώμα σου πριν ξεκινήσεις την ημέρα σου, έτσι ώστε να μπορείς να καταλάβεις τι σου λένε.

Κάνε ένα κρύο μπάνιο

Στο τέλος του πρωινού σου μπάνιου, μείωσε αργά τη θερμοκρασία του νερού και το κάνε το σταδιακά όλο και πιο κρύο. Το κρύο μας σε επαναφέρει άμεσα στην παρούσα στιγμή και είναι μια ισχυρή υπενθύμιση ότι μπορείς να καταφέρεις ακόμα και τα δύσκολα πράγματα.

Γιόρτασε τις μικρές σου νίκες

Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να φροντίζεις την ψυχική σου υγεία και να παραμένεις ανθεκτικός είναι να γιορτάζεις καθετί μικρό που πετυχαίνεις. Αυτό σε βοηθά να έχεις ένα αίσθημα αισιοδοξίας κατά την διάρκεια της ημέρας.

Κάνε συχνά διαλείμματα

Υπενθύμιζε στον εαυτό σου να αφιερώνει χρόνο σε αυτό που πρέπει να κάνεις, να είσαι ευγενικός μαζί του και να κάνω συχνά διαλείμματα για να αποφορτίζεσαι.

Φτιάξε ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης

Κάθε μέρα, σε ένα μικρό ημερολόγιο, σημείωνε όλα εκείνα για τα οποία είσαι ευγνώμων εκείνη τη στιγμή. Ίσως σου μοιάζει λίγο δύσκολο στην αρχή, αλλά με τον καιρό θα μπορέσεις να διαχειριστείς καλύτερα το άγχος σου και να είσαι καλύτερα συναισθηματικά, διανοητικά και σωματικά.

Rebecca Muller, Συντάκτρια Thrive Global

πηγη

H πολιτική εκμετάλλευση της άγριας δολοφονίας της μικρής Λόλα στο Παρίσι

Ο θάνατος ενός παιδιού είναι η χειρότερη τραγωδία που μπορούν να αντιμετωπίσουν οι γονείς. Ο θάνατος της 12χρονης Λόλα Νταβιέ, η οποία απήχθη, βιάστηκε, δολοφονήθηκε και στη συνέχεια βρέθηκε σε ένα μπαούλο στο 19ο διαμέρισμα του Παρισιού στις 15 Οκτωβρίου, προκαλεί αποτροπιασμό στους συγγενείς του κοριτσιού, αλλά και στην κοινωνία στο σύνολό της.

Το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στην οικογένεια που πενθεί στο Pas-de-Calais και ότι η κηδεία, που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 24 Οκτωβρίου, ήταν μια στιγμή έντονης συγκίνησης, είναι ανθρώπινο. Ο καθένας μπορεί να συγκινηθεί από μια τραγωδία της οποίας το θύμα ανήκει στην κατηγορία του πληθυσμού που υποτίθεται ότι προστατεύεται περισσότερο από την κοινότητα: τους ανηλίκους.

Αλλά αν η συγκίνηση είναι ιδιαίτερα κατανοητή, η πολιτική εκμετάλλευση αυτής της δολοφονίας είναι αποκρουστική. Μόλις έγινε γνωστή η αλγερινή υπηκοότητα του υπόπτου, της 24χρονης Dahbia B., το κόμμα του Eric Zemmour αγόρασε χώρο στο Διαδίκτυο με το μικρό όνομα του μικρού θύματος. Και ο Jordan Bardella, εκτελών χρέη προέδρου της Rassemblement National, συνέδεσε τον θάνατο της μικρής με τα αφιερώματα του Εμμανουέλ Μακρόν στον νικητή της Χρυσής Μπάλας Καρίμ Μπενζεμά , Γάλλο αλγερινής καταγωγής, και με τους Αλγερινούς διαδηλωτές που σκοτώθηκαν από τη γαλλική αστυνομία στις 17 Οκτωβρίου 1961 στο Παρίσι. Το γεγονός ότι χρειάστηκε να ζητήσουν οι ίδιοι οι γονείς της δολοφονημένης Λόλα να τερματιστεί η πολιτική χρήση του ονόματος του παιδιού τους για να σταματήσει η ανάκτηση λέει πολλά για τον βαθμό του κυνισμού που επικρατεί.

Η πολιτική χρήση αποτρόπαιων “γεγονότων” δεν είναι καθόλου νέο φαινόμενο στη Γαλλία. Χρησιμοποιείται για να προκαλέσουν φόβο και να δικαιολογήσουν τη ρητορική της ασφάλειας ή για να κατευθύνουν την εκδικητικότητα προς μια μειοψηφία του πληθυσμού. Το 1973, στη Μασσαλία, η δολοφονία ενός οδηγού λεωφορείου από έναν ανισόρροπο Αλγερινό προκάλεσε άρθρα μίσους και οδήγησε στο θάνατο περίπου είκοσι Αλγερινών.

Πολιτικό διαπραγματευτικό χαρτί

Η ρητορική του στιγματισμού ενός δολοφόνου λόγω της καταγωγής του, ή ακόμη και η ερμηνεία του εγκλήματός του με βάση την καταγωγή του, εξακολουθεί να λειτουργεί. Σε ένα πλαίσιο όπου τα αντανακλαστικά που βασίζονται στην ταυτότητα, τα οποία εξακολουθούν να τροφοδοτούνται από τις μνήμες του πολέμου της Αλγερίας, χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο ως πολιτικό διαπραγματευτικό χαρτί, η εκμετάλλευση φτάνει σε ένα ακόμη πιο σκανδαλώδες επίπεδο: χωρίς να γνωρίζουν τίποτα ακριβές για το προφίλ ή το κίνητρο της ύποπτης δολοφόνου, η ακροδεξιά, και ορισμένοι από τη δεξιά, προσπαθούν να παρουσιάσουν την πράξη της ως φυλετική, θρησκευτική ή ακόμη και πολιτιστική. Πρόκειται για μια επικίνδυνη διαδικασία ουσιαστικοποίησης που ισχυρίζεται ότι εξηγεί την τραγωδία όχι με το τι έκανε μια γυναίκα, αλλά με το τι είναι Αλγερινή γυναίκα σε παράτυπη κατάσταση, η οποία έχει την “υποχρέωση να εγκαταλείψει το γαλλικό έδαφος”.

Η πολύ αδύναμη εφαρμογή των νόμων που διέπουν την απέλαση των “μεταναστών χωρίς χαρτιά” είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που χρήζει συζήτησης και απαιτεί απαντήσεις. Το ότι ο θάνατος της Λόλα το αναδεικνύει, είναι λογικό. Όμως το να χρησιμοποιείται η δοκιμασία ενός μικρού κοριτσιού για να τροφοδοτήσει τη διαμάχη δεν είναι αξιοπρεπές. Η αγανάκτηση που προκαλεί μια τέτοια δολοφονία είναι ανεξάρτητη από την εθνικότητα είτε του θύματος είτε του φερόμενου ως δράστη.

άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Le Monde 

 Francis Fukuyama/The Atlantic

Φράνσις Φουκουγιάμα: Περισσότερες αποδείξεις πλέον ότι αυτό είναι πραγματικά το τέλος της ιστορίας

Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, έγινε πασιφανές ότι υπάρχουν βασικές αδυναμίες στον πυρήνα των φαινομενικά ισχυρών αυταρχικών κρατών

Κατά την τελευταία δεκαετία, η παγκόσμια πολιτική έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από φαινομενικά ισχυρά κράτη των οποίων οι ηγέτες δεν περιορίζονται από το δίκαιο ή τους συνταγματικούς ελέγχους και ισορροπίες. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν υποστηρίξει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται σε διαρκή παρακμή και ότι ο δικός τους αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησης  μπορεί να ενεργεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά, ενώ οι δημοκρατικοί αντίπαλοί τους συζητούν, αμφιταλαντεύονται και αποτυγχάνουν να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Αυτές οι δύο χώρες αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή ενός ευρύτερου αυταρχικού κύματος που ανέτρεψε τα δημοκρατικά κεκτημένα σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Μιανμάρ μέχρι την Τυνησία και από την Ουγγαρία μέχρι το Ελ Σαλβαδόρ. Τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, έχει γίνει εμφανές ότι υπάρχουν βασικές αδυναμίες στον πυρήνα αυτών των ισχυρών κρατών.

Οι αδυναμίες είναι δύο ειδών. Πρώτον, η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια ενός μόνον ηγέτη στην κορυφή οδηγεί σε χαμηλής ποιότητας λήψη αποφάσεων και με την πάροδο του χρόνου ενδεχομένως θα οδηγήσει σε πραγματικά καταστροφικές συνέπειες. Δεύτερον, η απουσία δημόσιας συζήτησης και αντιπαράθεσης στα “ισχυρά” κράτη, καθώς και οποιουδήποτε μηχανισμού λογοδοσίας, σημαίνει ότι η υποστήριξη του ηγέτη είναι επιφανειακή και μπορεί να διαβρωθεί σε ανύποπτο χρόνο.

Οι υποστηρικτές της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν πρέπει να ενδώσουν σε μια μοιρολατρία που αποδέχεται σιωπηρά τη ρωσοκινεζική γραμμή ότι τέτοιες δημοκρατίες βρίσκονται σε αναπόφευκτη παρακμή. Η μακροπρόθεσμη πρόοδος των σύγχρονων θεσμών δεν είναι ούτε γραμμική ούτε αυτόματη. Με την πάροδο των χρόνων, έχουμε δει τεράστια πισωγυρίσματα στην πρόοδο των φιλελεύθερων και δημοκρατικών θεσμών, με την άνοδο του φασισμού και του κομμουνισμού στη δεκαετία του 1930, ή τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και τις πετρελαϊκές κρίσεις των δεκαετιών του 1960 και του ’70. Και όμως, η φιλελεύθερη δημοκρατία άντεξε και επανήλθε επανειλημμένα, επειδή οι εναλλακτικές λύσεις είναι τόσο κακές.

Στους ανθρώπους σε διάφορους πολιτισμούς δεν αρέσει να ζουν υπό καθεστώτα δικτατορίας και εκτιμούν την ατομική τους ελευθερία. Καμία αυταρχική κυβέρνηση δεν παρουσιάζει μια κοινωνία που να είναι, μακροπρόθεσμα, πιο ελκυστική από τη φιλελεύθερη δημοκρατία, και θα μπορούσε επομένως να θεωρηθεί ο στόχος ή το τελικό σημείο της ιστορικής προόδου. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων – μετανάστες – που ψηφίζουν με τα… πόδια – αφήνοντας φτωχές, διεφθαρμένες ή βίαιες χώρες για να ζήσουν όχι στη Ρωσία, την Κίνα ή το Ιράν, αλλά στη φιλελεύθερη, δημοκρατική Δύση –  αποδεικνύουν περίτρανα αυτό.

Ο φιλόσοφος Χέγκελ επινόησε τη φράση το τέλος της ιστορίας για να αναφερθεί στην άνοδο του φιλελεύθερου κράτους από τη Γαλλική Επανάσταση ως τον στόχο ή την κατεύθυνση προς την οποία τείνει η ιστορική πρόοδος. Για πολλές δεκαετίες μετά από αυτό, οι μαρξιστές δανείζονταν από τον Χέγκελ και υποστήριζαν ότι το πραγματικό τέλος της ιστορίας θα ήταν μια κομμουνιστική ουτοπία. Όταν έγραψα ένα άρθρο το 1989 και ένα βιβλίο το 1992 με αυτή τη φράση στον τίτλο, σημείωσα ότι η μαρξιστική εκδοχή ήταν σαφώς λανθασμένη και ότι δεν φαινόταν να υπάρχει μια ανώτερη εναλλακτική λύση στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Έχουμε δει τρομακτικές ανατροπές στην πρόοδο της φιλελεύθερης δημοκρατίας τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά οι ανατροπές δεν σημαίνουν ότι η υποκείμενη αφήγηση είναι λάθος. Καμία από τις προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα.

Πούτιν: Ο μόνος που λαμβάνει αποφάσεις

Οι αδυναμίες των ισχυρών κρατών ήταν εμφανείς στη Ρωσία. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων- ακόμη και η πρώην Σοβιετική Ένωση είχε ένα πολιτικό γραφείο όπου ο γραμματέας του κόμματος έπρεπε να ελέγχει τις πολιτικές ιδέες. Είδαμε εικόνες του Πούτιν να κάθεται στην άκρη ενός μακρού τραπεζιού με τους υπουργούς Άμυνας και Εξωτερικών του λόγω του φόβου του για το COVID – ήταν τόσο απομονωμένος που δεν είχε ιδέα πόσο ισχυρή είχε γίνει η ουκρανική εθνική ταυτότητα τα τελευταία χρόνια ή πόσο σθεναρή αντίσταση θα προκαλούσε η εισβολή του. Ομοίως, δεν έμαθε τίποτα για το πόσο βαθιά είχε ριζώσει η διαφθορά και η ανικανότητα μέσα στον ίδιο του τον στρατό, πόσο άθλια λειτουργούσαν τα σύγχρονα όπλα που είχε αναπτύξει ή πόσο ανεπαρκώς εκπαιδευμένο ήταν το σώμα των αξιωματικών του.

Η ρηχότητα της υποστήριξης του καθεστώτος του έγινε φανερή από τη βιασύνη των νέων Ρώσων ανδρών προς τα σύνορα, όταν ανακοίνωσε τη “μερική” κινητοποίησή του στις 21 Σεπτεμβρίου. Περίπου 700.000 Ρώσοι έφυγαν για τη Γεωργία, το Καζακστάν, τη Φινλανδία και κάθε άλλη χώρα που θα τους δεχόταν, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που πραγματικά κινητοποιήθηκε. Αυτοί που έμειναν πίσω και επιστρατεύτηκαν ρίχνονται κατευθείαν στη μάχη χωρίς επαρκή εκπαίδευση ή εξοπλισμό, και ήδη εμφανίζονται στο μέτωπο ως αιχμάλωτοι πολέμου ή θύματα. Η νομιμοποίηση του Πούτιν βασίστηκε σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που υποσχόταν στους πολίτες σταθερότητα και μια μικρή ευημερία σε αντάλλαγμα την πολιτική παθητικότητα, αλλά το καθεστώς έχει αθετήσει αυτή τη συμφωνία και βλέπει τώρα τις συνέπειες.

Η κακή λήψη αποφάσεων και η ρηχή υποστήριξη του Πούτιν οδήγησαν σε ένα από τα μεγαλύτερα στρατηγικά λάθη στην μνήμη των ανθρώπων. Μακριά από το να αποδείξει το μεγαλείο της και να ανακτήσει την αυτοκρατορία της, η Ρωσία έχει γίνει παγκόσμιο αντικείμενο γελοιοποίησης και θα υποστεί περαιτέρω ταπεινώσεις στα χέρια της Ουκρανίας τις επόμενες εβδομάδες. Ολόκληρη η ρωσική στρατιωτική θέση στα νότια της Ουκρανίας είναι πιθανό να καταρρεύσει και οι Ουκρανοί έχουν μια πραγματική ευκαιρία να απελευθερώσουν τη χερσόνησο της Κριμαίας για πρώτη φορά από το 2014. Αυτές οι ανατροπές έχουν προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα στη Μόσχα- το Κρεμλίνο πατάει ακόμη πιο σκληρά στις διαφωνίες. Το αν ο ίδιος ο Πούτιν θα μπορέσει να επιβιώσει από μια ρωσική στρατιωτική ήττα είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.

Τι συμβαίνει σήμερα στην Κίνα

Κάτι παρόμοιο, αν και λιγότερο δραματικό, συμβαίνει στην Κίνα. Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κινεζικού αυταρχισμού κατά την περίοδο μεταξύ των μεταρρυθμίσεων του Ντενγκ Σιαοπίνγκ το 1978 και της ανάληψης της εξουσίας από τον Σι Τζινπίνγκ το 2013 ήταν ο βαθμός στον οποίο ήταν θεσμοθετημένος. Οι θεσμοί σημαίνουν ότι οι κυβερνώντες πρέπει να ακολουθούν κανόνες και δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα επέβαλε πολλούς κανόνες στον εαυτό του: υποχρεωτική ηλικία συνταξιοδότησης για τα στελέχη του κόμματος, αυστηρά αξιοκρατικά πρότυπα για την πρόσληψη και την προαγωγή, και πάνω απ’ όλα ένα όριο θητείας 10 ετών για την πιο υψηλόβαθμη ηγεσία του κόμματος. Ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ καθιέρωσε ένα σύστημα συλλογικής ηγεσίας ακριβώς για να αποφύγει την κυριαρχία ενός μόνο εμμονικού ηγέτη όπως ο Μάο Τσετούνγκ.

Πολλά από αυτά έχουν διαλυθεί υπό τον Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος θα λάβει την ευλογία του κόμματός του για να παραμείνει ως ανώτατος ηγέτης για τρίτη πενταετή θητεία στο 20ό Συνέδριο του κόμματος. Στη θέση της συλλογικής ηγεσίας, η Κίνα έχει περάσει σε ένα προσωποπαγές σύστημα στο οποίο κανένας άλλος ανώτερος αξιωματούχος δεν μπορεί να πλησιάσει τον Σι.

Αυτή η συγκέντρωση της εξουσίας σε έναν άνθρωπο έχει με τη σειρά της οδηγήσει σε κακή λήψη αποφάσεων. Το κόμμα έχει παρέμβει στην οικονομία, παρακωλύοντας τον τομέα της τεχνολογίας, κυνηγώντας αστέρια όπως η Alibaba και η Tencent- ανάγκασε τους Κινέζους αγρότες να φυτεύουν βασικά προϊόντα που χάνουν χρήματα, επιδιώκοντας την αγροτική αυτάρκεια- και επέμεινε σε μια στρατηγική μηδενικού COVID που κρατά σημαντικά τμήματα της Κίνας υπό συνεχή αποκλεισμό, ο οποίος έχει μειώσει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η Κίνα δεν μπορεί εύκολα να αντιστρέψει το zero-COVID, επειδή δεν έχει καταφέρει να αγοράσει αποτελεσματικά εμβόλια και βρίσκει ένα μεγάλο μέρος του ηλικιωμένου πληθυσμού της ευάλωτο στην ασθένεια. Αυτό που φαινόταν πριν από δύο χρόνια σαν μια θριαμβευτική επιτυχία στον έλεγχο του COVID έχει μετατραπεί σε μια παρατεταμένη πανωλεθρία.

Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην αποτυχία του υποκείμενου μοντέλου ανάπτυξης της Κίνας, το οποίο βασιζόταν σε μεγάλες κρατικές επενδύσεις σε ακίνητα για να κρατήσει την οικονομία σε εγρήγορση. Τα βασικά οικονομικά υποδηλώνουν ότι αυτό θα οδηγούσε σε μαζική κακή κατανομή των πόρων, όπως και συνέβη στην πραγματικότητα. Πηγαίνετε στο διαδίκτυο και ψάξτε για κινεζικά κτίρια που ανατινάζονται, και θα δείτε πολλά βίντεο με τεράστια συγκροτήματα κατοικιών που δυναμιτίζονται επειδή δεν υπάρχει κανείς να αγοράσει διαμερίσματα σε αυτά.

Το Ιράν των διαδηλώσεων

Τα αυταρχικά σφάλματα δεν περιορίζονται μόνο στην Κίνα. Το Ιράν συγκλονίστηκε και συγκλονίζεται από εβδομαδιαίες διαδηλώσεις μετά το θάνατο της Mahsa Amini από την αστυνομία ηθικής τάξης. Το Ιράν βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση: Αντιμετωπίζει τραπεζική κρίση, ξεμένει από νερό, έχει δει μεγάλες μειώσεις στον τομέα της αγροτικής παραγωγής και παλεύει με τις εξουθενωτικές διεθνείς κυρώσεις και την απομόνωση. Παρά το καθεστώς του παρία, διαθέτει έναν καλά μορφωμένο πληθυσμό, στον οποίο οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία των αποφοίτων πανεπιστημίων. Και όμως, το καθεστώς διοικείται από μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων ανδρών με κοινωνικές αντιλήψεις που έχουν ξεπεραστεί από πολλές γενιές. Δεν είναι περίεργο που το καθεστώς αντιμετωπίζει τώρα τη μεγαλύτερη δοκιμασία νομιμοποίησής του. Η μόνη χώρα που μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη πιο κακοδιαχειριζόμενη είναι μια άλλη δικτατορία, η Βενεζουέλα, η οποία έχει δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ροή προσφύγων στον κόσμο την τελευταία δεκαετία.

Οι πανηγυρισμοί για την άνοδο των ισχυρών κρατών και την παρακμή της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι επομένως πολύ πρόωροι. Η φιλελεύθερη δημοκρατία, ακριβώς επειδή κατανέμει την εξουσία και βασίζεται στη συναίνεση των κυβερνώντων, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση παγκοσμίως απ’ ό,τι πολλοί πιστεύουν. Παρά τα πρόσφατα κέρδη των λαϊκιστικών κομμάτων στη Σουηδία και την Ιταλία, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης εξακολουθούν να απολαμβάνουν έναν ισχυρό βαθμό κοινωνικής συναίνεσης.

Το μεγάλο ερωτηματικό παραμένουν, δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου το 30-35% των ψηφοφόρων τους εξακολουθούν να πιστεύουν την ψευδή αφήγηση ότι οι προεδρικές εκλογές του 2020 «εκλάπησαν», και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει καταληφθεί από τους οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ του MAGA, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να τοποθετήσουν αρνητές των εκλογών σε θέσεις εξουσίας σε όλη τη χώρα. Αυτή η ομάδα δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία της χώρας, αλλά είναι πιθανό να ανακτήσει τον έλεγχο τουλάχιστον της Βουλής των Αντιπροσώπων αυτόν τον Νοέμβριο, και ενδεχομένως την προεδρία το 2024. Ο υποτιθέμενος ηγέτης του κόμματος, ο Τραμπ, πέφτει όλο και πιο βαθιά σε μια συνωμοσιολογική τρέλα, στην οποία πιστεύει ότι θα μπορούσε να αποκατασταθεί αμέσως ως πρόεδρος και ότι η χώρα θα πρέπει να παραπέμψει ποινικά τους προκάτοχους του στην προεδρία, συμπεριλαμβανομένου ενός που είναι ήδη νεκρός.

Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ της επιτυχίας των ισχυρών κρατών στο εξωτερικό και της λαϊκιστικής πολιτικής στο εσωτερικό. Πολιτικοί όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Ερίκ Ζεμούρ στη Γαλλία, ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία και φυσικά ο Τραμπ στις ΗΠΑ έχουν εκφράσει συμπάθεια για τον Πούτιν. Βλέπουν στο πρόσωπό του ένα μοντέλο για το είδος της εξουσίας του ισχυρού άνδρα που θα ήθελαν να ασκήσουν στη δική τους χώρα. Εκείνος, με τη σειρά του, ελπίζει ότι η άνοδός τους θα αποδυναμώσει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και θα σώσει την παραπαίουσα “ειδική στρατιωτική επιχείρησή” του.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν θα επιστρέψει αν οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για λογαριασμό της. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί που μεγαλώνουν ζώντας σε ειρηνικές, ευημερούσες φιλελεύθερες δημοκρατίες αρχίζουν να θεωρούν δεδομένη τη μορφή διακυβέρνησής τους. Επειδή δεν έχουν βιώσει ποτέ μια πραγματική τυραννία, φαντάζονται ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις κάτω από τις οποίες ζουν είναι οι ίδιες κακές δικτατορίες που συνωμοτούν για να τους αφαιρέσουν τα δικαιώματά τους, είτε πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε για την κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον. Αλλά η πραγματικότητα έχει παρέμβει. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μια πραγματική δικτατορία που προσπαθεί να συντρίψει μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία με ρουκέτες και τανκς και μπορεί να χρησιμεύσει για να υπενθυμίσει στη σημερινή γενιά τι διακυβεύεται. Αντιστεκόμενοι στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, οι Ουκρανοί καταδεικνύουν τις οδυνηρές αδυναμίες που υπάρχουν στον πυρήνα ενός φαινομενικά ισχυρού κράτους. Καταλαβαίνουν την πραγματική αξία της ελευθερίας και δίνουν μια μεγαλύτερη μάχη για λογαριασμό μας, μια μάχη στην οποία όλοι μας πρέπει να συμμετάσχουμε.

Ο Francis Fukuyama είναι ο Olivier Nomellini Senior Fellow στο Freeman Spogli Institute for International Studies του Πανεπιστημίου Stanford.