Ιδρυμα θεοχαράκη

Στις 9 Φεβρουαρίου 2015, ώρα 8:30 μμ, στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη ο συνθέτης και συγγραφέας Θανάσης Δρίτσας παρουσιάζει έργα του για βιολί και πιάνο με παρεμβολές αφήγησης από ποιητικές ιστορίες και μουσικά παραμύθια του συνθέτη, αλλά και αποσπάσματα ποίησης του Μίλτου Σαχτούρη. Ερμηνεύουν οι μουσικοί Παντελής Σταματέλος (βιολί) και Γιάννης Μιχαηλίδης (πιάνο), αφηγητής επί σκηνής ο Θανάσης Δρίτσας

Ο Θανάσης Δρίτσας είναι επίσης γνωστός ως καρδιολόγος του Ωνασείου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου με διεθνή αναγνώριση για τις επιστημονικές του δραστηριότητες στη χρήση της μουσικής ως θεραπευτικού μέσου στην ιατρική.
Με αφορμή την εκδήλωση αυτή ο Θανάσης Δρίτσας απαντά στις ερωτήσεις του globalview.gr   

Τι θα παρουσιάσετε στο Ιδρυμα Θεοχαράκη στις 9 Φεβρουαρίου;

Θα παρουσιάσω έργα μου για βιολί και πιάνο με παρεμβολές αφήγησης από το ποιητικό μου κείμενο, θα έλεγα τον θεατρικό μονόλογο, με τίτλο «Στον προσωπικό μου άγγελο» το οποίο έχει ενσωματωθεί στο βιβλίο μου ΚΩΔΙΚΟΣ ΜΠΛΕ-ιστορίες στα όρια ζωής και θανάτου. Επίσης θα υπάρξουν αποσπάσματα αφήγησης από ποιήματα του αγαπημένου μου ποιητή Μίλτου Σαχτούρη το οποία ως ποιητικές εικόνες έγιναν αφορμή να γραφτεί το έργο για βιολί-πιάνο «Τραγούδια χωρίς λόγια αφιερωμένα στη μνήμη του Μίλτου Σαχτούρη» το οποίο θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά ολοκληρωμένο σε αυτή την συναυλία. Η πρώτη ενότητα έργων για βιολί και πιάνο με τίτλο «Συνεικόνες» που παρουσιάζεται με μια εντελώς νέα ερμηνευτική άποψη στο Θεοχαράκη από τους εξαιρετικούς μουσικούς Παντελή Σταματέλο (βιολί) και Γιάννη Μιχαηλίδη (πιάνο) ανήκει στην ενότητα έργων μου που έχουν δισκογραφηθεί κάτω από τον γενικό τίτλο «Υδατογραφίες». Τα μέρη του έργου «Συνεικόνες» αποτελούν λιτά, σύντομα, αυτοτελή και εύθραυστα μουσικά σχόλια πάνω στη γύρω μας καλά κρυμμένη θαυμαστή γεωμετρία της φύσης, με επίκεντρο το υδάτινο στοιχείο.
Επίσης θα παρουσιαστούν διασκευασμένα σε νέα λιτή μορφή, για βιολί και πιάνο, αποσπάσματα από έργα μου που ήταν αρχικά γραμμένα για έγχορδα και φλάουτο και ανήκουν στη συλλογή «String Images». H συναυλία θα κλείσει με χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ενότητα «Πήτερ Παν-Μουσικό παραμύθι» με παρεμβολές αφήγησης από την διασκευασμένη κλασσική ιστορία (Peter Pan) του JM Barrie. Οι παραμυθένιες αυτές μουσικές ιστορίες έχω διαπιστώσει ότι αρέσουν εξίσου σε παιδιά και μεγάλους. Εχω μια ιδιαίτερη τάση και αγάπη στη σύνθεση έργων μουσικής δωματίου, τα μικρά σύνολα διαθέτουν κάποια καθαρότητα, διαφάνεια και λιτότητα πολύ ελκυστική για το δικό μου ύφος. Η ερμηνεία μουσικής δωματίου αποτελεί συχνά πρόκληση και είναι απαιτητικό είδος για τους μουσικούς σε σχέση πχ με ένα συμφωνικό σύνολο, ίσως επειδή ακούγονται καθαρά οι λεπτομέρειες και απαιτείται εκφραστικότητα σε συνδυασμό με άριστη τεχνική.
Θα πρέπει να τονίσω ιδιαίτερα τη μεγάλη τύχη που είχε το έργο μου να ερμηνευθεί από εξαιρετικούς-και ανοιχτούς στην αναζήτηση-σολίστες όπως είναι ο βιολιστής Παντελής Σταματέλος και ο πιανίστας Γιάννης Μιχαηλίδης, οι χημείες μας κόλλησαν ιδανικά και τα έργα όπως φαίνεται τους κέντρισαν το ερμηνευτικό ενδιαφέρον. Οι ερμηνευτές το έψαξαν καλά το έργο και άφησαν τη μουσική να τους μιλήσει, είναι σπάνιο σε αυτές τις εποχές να συναντηθεί κανείς με τέτοιας ποιότητας μουσικούς που να μην είναι απλά διεκπεραιωτικοί εκτελεστές. Ο Παντελής και ο Γιάννης κοιτάνε πέρα από τις νότες και αφουγράζονται τα έργα. Μάλιστα ο Παντελής Σταματέλος είναι ένας πολυπράγμων και δημιουργικός άνθρωπος σε πολλά επίπεδα, εκτός από κορυφαίος βιολιστής είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και πτυχιούχος Μαθηματικός.

Τι σημαίνει για εσάς ο «Προσωπικός σας Άγγελος» που χρησιμοποιείται και ως γενικός τίτλος της συναυλίας σας;

Το κείμενο, αποσπάσματα του οποίου θα αφηγηθώ, είναι ένας θεατρικός, θα έλεγα, μονόλογος που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει ένα διάλογο με το υποσυνείδητο. Κομμάτια του αναφέρονται σε περιόδους εναγώνιας αναζήτησης μεταφυσικών δρόμων, επί της ουσίας ο μονόλογος συμπυκνώνει την πορεία μιας ύπαρξης που κινείται τραγικά πάνω στο αναπόφευκτο δίπολο έρωτας-θάνατος. Δεν έχει να κάνει με την ιδέα του φύλακα άγγελου όσο με την αναζήτηση μιας αίσθησης, επί του προκειμένου μιας γαλάζιας αίσθησης. Οι προσωπικοί μας άγγελοι είναι οι σκιές μας σε γαλάζια αίσθηση, οι προσωπικοί μας άγγελοι είναι οι άνθρωποι που μας εμπνέουν και μας αγαπούν, ο προσωπικός άγγελος ίσως είναι η ίδια η έμπνευση, το πάθος της δημιουργίας που το ίδιο μας προστατεύει από τη φθορά και τελικά τον ίδιο τον θάνατο. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα του κειμένου για να πάρετε μιαν ιδέα του «Προσωπικού μου Άγγελου»:
«Νοιώθω το άγγιγμά σου να με συνεπαίρνει. Το άγγιγμα σου με ζώνει ολόκληρο και με κάνει να νοιώθω αμήχανα και άβολα τις νύχτες. Η γαλάζια ανάσα σου με καίει πάντα τις νύχτες. Η γαλάζια ανάσα σου…
Δεν ξέρω αν μπορείς να μου απαντήσεις σε κάποια ανθρώπινη γλώσσα. Δεν ξέρω αν φοράς μέσα σου μια ζεστή και παλλόμενη καρδιά. Έχεις νοιώσει τόση μοναξιά όση και ’γω σ’ αυτή τη κοινή μας περιπλάνηση; Ακόμα ένιωσες ποτέ την ανάγκη να κοιμηθείς όταν εγώ ήδη κοιμόμουν ή πραγματικά παριστάνεις το φύλακα όπως διηγούνται κάποιοι σε παλιές παιδικές ιστορίες; Αναρωτιέμαι αν χαμήλωσαν ποτέ οι αντιστάσεις σου και παραδόθηκες σε κάποια επιθυμία.
Να ξέρεις νοιώθω, με μιάν εξόριστη αίσθηση, τη γαλάζια ανάσα σου να με ζώνει. Ιδιαίτερα τις νύχτες που ο γύρω κόσμος σκοτεινιάζει. Τότε σε βλέπω θαμπά, μέσα στο μυαλό μου μοιάζεις με γαλάζια διάφανη πυγολαμπίδα. Εκεί μέσα, τότε, το φως σου με κυριεύει.
Δεν ξέρω από τι πάστα είσαι φτιαγμένος. Αποκλείεται από αίμα, χώμα, μέταλλο, γυαλί η χαρτί. Σίγουρα όχι από πηλό ή μάρμαρο. Δεν είσαι κομμάτι ηλεκτρικό, με τίποτα. Είσαι αέρας, ατμός. Δεν μπορώ να σε δω καθαρά. Αν έχεις όνομα ανθρώπου σίγουρα δεν το γνωρίζω, αν είσαι πάλι θεός απαγορεύεται να προφέρω το όνομα σου.
Δεν μπορώ να σε δω καθαρά. Νοιώθω μόνο, δεν ξέρω αν βλέπω ή οραματίζομαι, μια γαλάζια ανάσα.. Αν όμως έχεις φωνή μίλα, φώναξε μου, κλάψε, βήξε, φταρνίσου, γέλα. Κάνε οτιδήποτε. Αρκεί ένα σημάδι σου ν’ αφήσεις. Θα μπορούσα ίσως να σε κοιτάξω στο μικροσκόπιο, όπως ακριβώς ένα βακτηρίδιο. Θα μπορούσα να σε κοιτάξω με τηλεσκόπιο, όπως ένα μακρινό άστρο. Καταλαβαίνω ότι στιγμές μ’ ακουμπάς, στιγμές με σπρώχνεις απότομα. Κάποιες φορές βιαστικά με ρουφάς στην αγκαλιά σου. Πάντα για να γλυτώνω.
Κοιτάζω και συ κοιτάζεις μέσα απ’ τα μάτια μου. Αρχή της εικόνας σου, αρχή της εικόνας μου προτυπώθηκε ανώδυνα στο χρόνο. Καρφωμένα δυο μάτια τρωκτικά εικάζουν το μέλλον καράβι. Ακολουθώ τα μάτια σου, τα μάτια μου. Στην αντίστροφη οδό βαδίζω, πίσω στον αμφιβληστροειδή. Εκεί ανύποπτα και χωρίς ενοχή εικονίζονται ανάποδα τα ασπρόμαυρα σχήματα του κόσμου. Ακολουθώ τα μάτια σου, τα μάτια μου. Ταξιδεύω αργά πίσω στο νου και το χρόνο των μορφών. Εκεί βλέπω τα γαλάζια χάρτινα φεγγάρια, φεγγάρια ρολόγια που μετράνε αλάθητα το χρόνο, το χρόνο των ψυχών».

Πόσο έχει επιδράσει η ιατρική σας ιδιότητα στο είδος της τέχνης που δημιουργείτε δηλαδή στη μουσική ή στα κείμενα σας;

Η άσκηση της ιατρικής, κυρίως σε μια μάχιμη ειδικότητα όπως είναι η καρδιολογία, συνιστά καθημερινή αναμέτρηση με το θάνατο και τη φθορά. Όσο ψυχρός και εξοικειωμένος και αν είναι ένας γιατρός με την ιδέα του θανάτου δεν παύει ποτέ να κουβαλάει τις αρνητικές αυτές εμπειρίες της ασθένειας και της φθοράς στο υποσυνείδητο του. Η ικανότητα να παράγεις τέχνη είναι στη περίπτωση αυτή ένα δώρο, ένα φάρμακο που μπορεί να γίνει αντίδοτο του θανατικού. Η σπίθα της τέχνης είναι ένα χάρισμα που μπορεί να γίνει φωτιά και να κάψει κάθε θανατικό. Η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας και το πάθος που την συνοδεύει, σε όσους κουβαλούν στη ζωή τους αυτό το σαράκι της τέχνης, είναι φάρμακα και ιάματα αναντικατάστατα. Ενας σοφός γέροντας ασκητής που πριν από πολλά χρόνια είχα συναντήσει στο Άγιο Όρος (πρόσφατα μάλιστα η εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο) μου είπε πεί κάτι αληθινό και καταπληκτικό το οποίο με σημάδεψε κια πιστεύω με χαρακτηρίζει, είναι σαν να το εφάρμοσα εγώ ο ίδιος και να μου ήρθε κουτί: «ο άνθρωπος παιδί μου για να ζεί αρμονικά πρέπει να έχει στη ζωή του ένα διακόνημα και ένα χειροτέχνημα, το διακόνημα για να βοηθάει τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του και το χειροτέχνημα για την υγεία της ψυχής του». Ιατρική και τέχνη είναι για εμένα κάπως έτσι, το διακόνημα και το χειροτέχνημα.
Επειδή στη ζωή μου ως καρδιολόγου με έχει στοιχειώσει ο αιφνίδιος θάνατος νέων ανθρώπων θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το κείμενο μου «Στον προσωπικό μου άγγελο» που έχει τις ρίζες του σε αυτή την τραγική όψη της ζωής των ιατρών και πως μπορεί να μετασχηματισθεί, με τις δικές μου λέξεις, σε μια ποιητική πραγματικότητα
« Ήσουν εκεί τη νύχτα που το ασθενοφόρο γκάζωσε σε κόντρες με το χρόνο του Αλβέρτου και άδειασε μπροστά μου το σώμα εκείνου, του μοναδικού επιβάτη. Τότε ο Κοσμικός Σταθμάρχης είχε σημάνει την τελευταία αναχώρηση χωρίς επιστροφή. Εκείνος ήταν ο μόνος επιβάτης. Οι υπόλοιποι είχαν προσχεδιάσει να αποφύγουν αυτό το ταξείδι. Στο σταθμό ούτε ένας άλλος για το ύστερο αντίο. Η γαλάζια μάζα σου αόριστη, άηχη, άοσμη στάθηκε πάνω στη συσκευή του απινιδωτή και πυροδότησε το ρεύμα, χωρίς αποτέλεσμα. Περάσαμε μαζί το υπόλοιπο βράδυ παγιδευμένοι στο κλουβί του χειμερινού αλφάβητου, οπλισμένοι με χέρια ξηρά, ανήμποροι υπηρέτες των θεών. Βοήθεια ζητήσαμε στ’ αστέρια.
Πολλές φορές σου ζήτησα να μου μιλήσεις, γαλάζια μάζα, ουράνιε, τροχονόμε των άστρων. Είσαι γόνος της οικογένειας των ρόδων, καταδότης πνευμάτων, ταμμένος στη ματαιότητα των ποιητών, θαυμαστής του εαρινού μωβ και τρυγητής των κόκκινων λουλουδιών. Σε ρώτησα κάποτε για ποιο λόγο πιστεύεις οτι χρειάζονται στον κόσμο οι ποιητές. Δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τίποτε από τη γλώσσα στην οποία μου απάντησες αλλά ο ηλεκτρονικός μεταφραστής έγραψε: Ίσως οι ποιητές αφήνουν ένα ανοιχτό παράθυρο σε μια απρόσμενη και παρορμητική φυγή, ένα παράθυρο έτοιμο να υποδεχθεί την απόδραση σου. Την αναίτια αλλά τέλεια, πραγματική και αναμενόμενη απόδραση σου. Για να ζήσει το Πνεύμα».
Mε αφορμή επίσης αυτή την συναυλία ο γνωστός συγγραφέας Χρήστος Μπουλώτης γράφει για το έργο του Θανάση Δρίτσα:
«Ανήσυχος και ακάματος οδίτης ο Θανάσης Δρίτσας επιμένει να ποιεί τέχνη, ξανασυλλαβίζοντας τον κόσμο με τον δικό του τρόπο, στα δικά του μέτρα. Έναν κόσμο όμως που αφορά κι εμάς. Που ξέρει να μας τον επικοινωνεί βαθαίνοντας και τη δική μας θέαση σε ορατά και αόρατα. Σε ένα τέτοιο πεδίο απλώνεται και ο μονόλογός του “Στον προσωπικό μου άγγελο”. Μονόλογος ενδοσκοπικός, εύθραυστα ποιητικός, δομημένος με όρους σχεδόν μουσικούς. Ένα ποτάμι ορμητικό που έχει τις πηγές του σε μια αγωνία υπαρξιακή, μεταφυσική που μετέρχεται όχημα υπερρεαλιστικό, που περισσότερο από νόημα είναι γαλάζια αίσθηση διάφανη που μας τυλίγει ευεργετικά, λυτρωτικά.
 Εκεί που η επιστήμη συναντάει την τέχνη, εκεί δένουν συχνά εύχυμους καρπούς οι δημιουργικές παρορμήσεις ανθρώπων σαν τον Θανάση Δρίτσα. Παρορμήσεις συνώνυμες με μια βαθιά ανάγκη για προσωπική έκφραση όσο και για επικοινωνιακές χειρονομίες που καταφάσκουν την ομορφιά της ζωής, την ευλογία του μοιρασμένου χρόνου που μας κατοικεί και τον κατοικούμε.

Η μουσική, όπως είναι σε όλους γνωστό, αποτελεί το ένα πεδίο στο οποίο ασκείται ευδόκιμα από χρόνια ο Θανάσης Δρίτσας δίνοντάς μας, με τις συνθέσεις του, έργα διάφανης ευαισθησίας που πηγάζουν από μια γερή κλασική παιδεία και στοχεύουν πότε στη θεραπευτική αγωγή, πότε σε μια μουσικά αυτόνομη τέρψη (εννοώ τα μελοποιημένα τραγούδια του) κι άλλοτε πάλι ντύνουν, με μια εκπληκτική θεατρική, θα έλεγα, μουσικότητα κάποια κλασικά παραμύθια, με κορυφαίο τον Πήτερ Παν. 
 Το άλλο πεδίο καλλιτεχνικής δημιουργίας του Θανάση Δρίτσα είναι αυτό της συγγραφής, που με καλπάζοντες ρυθμούς, όλο και πολύ, τα τελευταία χρόνια μάς εκπλήσσει με την θεματική του ευρύτητα, που από το δοκίμιο περνάει αβίαστα στο διήγημα και το αφήγημα και από εκεί τεχνηέντως στο παραμύθι–για την ακρίβεια στις παραμυθένιες ιστορίες. Και αποδέκτες των παραμυθένιων του ιστοριών δεν είναι μόνο τα παιδιά, αλλά και όσοι, ασχέτως ηλικίας, επιμένουν να συνομιλούν με το αγέραστο παιδί που κρύβουν μέσα τους σαν πράξη κρυπτικής αντίστασης στους χαλεπούς καιρούς μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, από την άποψη αυτή, που ο Πήτερ Παν και η ουτοπική Χώρα του Ποτέ Ποτέ είναι ο αγαπημένος καμβάς πάνω στον οποίο αρέσκεται να κινείται ο Θανάσης Δρίτσας, είτε φανερά είτε υπόρρητα, πρεσβεύοντας ότι η παιδική ηλικία είναι η κοινή υπερπατρίδα όλων των ανθρώπων απανταχού της Γης –πατρίδα εκκίνησης και συνεχούς επιστροφής».

newsroom, Globalview.gr

Νίκος Βατόπουλος – Βουτιά στον κόσμο του Φραντς Σούμπερτ ήταν το «Μουσικοθεατρικό Αναλόγιο» που παρακολούθησα το βράδυ της 29ης Ιανουαρίου στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη (Βασ. Σοφίας και Μέρλιν). Σε αυτήν την αίθουσα, σαν μια μικρή υπόγεια αχιβάδα, μία κόγχη στην πολιτιστική ζωή της Αθήνας, ξετυλίχθηκε η ζωή του Σούμπερτ με αφήγηση και πιάνο. Η Μάγδα Μαυρογιάννη έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά: έστησε την αφήγηση μίας ακόμη βιογραφίας. Δημιουργώντας ένα θεατρικό ρόλο, αυτόν της μητέρας του Φραντς Σούμπερτ διηγήθηκε τη ζωή του «γιού» της, που ως εξαιρετικό ταλέντο άφησε ένα τεράστιο έργο παρότι πέθανε στα 31 του χρόνια.

Αλλά ήταν αυτή η εναλλαγή της αφήγησης με το πιάνο που έκανε πυκνή την ατμόσφαιρα. Γιατί στο πιάνο, καθόταν ο εξαιρετικός πιανίστας Κάρολος Ζουγανέλης, που μας έδωσε βαθύτατες ερμηνείες σπουδαίων έργων του Σούμπερτ, με τέτοια αυτοκυριαρχία και αφοσίωση που είχαμε την αίσθηση μιας σπάνιας μουσικής εμπειρίας. Η Μάγδα Μαυρογιάννη κατόρθωσε μέσα από τα αφηγούμενα κεφάλαια να μας δώσει τον Σούμπερτ, το οικογενειακό του περιβάλλον, τη σχέση του με τους γονείς και τα αδέλφια του, τους συμμαθητές και φίλους του, τις σκέψεις του για τον Μπετόβεν, το άνοιγμά του στη μουσική δημιουργία, με ένα τρόπο ευαίσθητο, λεπτό, καίριο… Ο Σούμπερτ, που ήταν άσχημος, όπως παραδέχθηκε η αφηγήτρια μητέρα του, και που μόνο από τη σπίθα των ματιών του μπορούσες να δεις την ομορφιά της ψυχής του, έγραφε μουσική και ρουφούσε ζωή. Δεν ήταν για έρωτες και περιπέτειες, αλλά κόλλησε σύφιλη και πέθανε πολύ νέος, σαν ένας ρομαντικός ήρωας της εποχής του.

Θα μου μείνει η αίσθηση της βραδιάς σαν μία κλασική πύλη με στέρεα υλικά στον αιθέριο κόσμο της δημιουργίας. Η Μάγδα Μαυρογιάννη, με την τόσο αξιοπρεπή, καλαίσθητη και έντιμη πορεία της στο μουσικό θέατρο, αφήνει πολύτιμη παρακαταθήκη με τις βιογραφίες της και τα μουσικά αναλόγια. Ο Κάρολος Ζουγανέλης επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την κλάση του.

 Καθημερινή

Ο Γιώργος Κοντογιώργης μιλά για την επικαιρότητα του έργου του Σταγειρίτη φιλοσόφου, μέσα από μια σειρά διαλέξεων στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

Ο Αριστοτέλης, 2336 χρόνια μετά τον θάνατό του λαμβάνει άδεια από τους θεούς να επανέλθει στα επίγεια και να επισκεφθεί γνώριμα μέρη όπου έζησε και δίδαξε ή τα κέντρα του σύγχρονου κόσμου.

Στις φετινές διαλέξεις του, ο Γιώργος Κοντογιώργης ξεναγεί τον Σταγειρίτη στο Λύκειο, όπου δίδαξε στην Αθήνα, στους δρόμους και στις πλατείες της ελληνικής πρωτεύουσας, για να γνωρίσει τη ζωή, τις αξίες και τη συμπεριφορά των Αθηναίων. Τον βλέπουμε να επισκέπτεται τη Βουλή και να παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της, το Μέγαρο Μαξίμου, από όπου κυβερνάται η χώρα, τις προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων, να συνομιλεί με πολιτικούς ηγέτες για τον σκοπό της πολιτικής και τον τρόπο του πολιτεύεσθαι, να βλέπει στο “MEGA Channel”  τις ειδήσεις και τα πολιτικά “πάνελ” ή να διαβάζει “Την Καθημερινή” για να διαπιστώσει πώς αναπτύσσεται ο πολιτικός διάλογος.

Τον βλέπουμε, επίσης να επισκέπτεται τα στέκια των αναρχικών στα Εξάρχεια και να διαλέγεται μαζί τους, να παρίσταται στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου και να ακούει τους καθηγητές να διδάσκουν δημοκρατία ή να διαλέγεται με τους μεγάλους στοχαστές της εποχής μας: τον Marx, τον Rawls, τον Polanyi, τον Καστοριάδη κ.ά. Περιηγείται τη Μακεδονία και ανταλλάσσει απόψεις με τον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο για τα αποτελέσματα και τις προεκτάσεις του εγχειρήματός τους ή επισκέπτεται την Ουάσινγκτον, το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες και προβαίνει σε συγκριτικές αναγωγές του σήμερα με την Αθήνα και τις διακρατικές σχέσεις της εποχής του.

Τι θα αποκομίσει άραγε ο Αριστοτέλης στο τέλος αυτού του ταξιδιού επάνω στη γη στις απαρχές του 21ου αιώνα; Πώς αποτιμά την επικαιρότητα του έργου του στην εποχή μας, ή πώς στοχάζεται τα πράγματα και το μέλλον του σύγχρονου κόσμου; Ένας επίκαιρος διάλογος του Κοντογιώργη με τον δάσκαλό του, που φωτίζει τα πράγματα σε μια κομβική στιγμή για την εποχή μας.

Οι επόμενες διαλέξεις θα πραγματοποιηθούν τις Τρίτες 27/1 & 3, 10, 17, 24/2 και την Παρασκευή 6/3.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Παντελής Σταματέλος βιολί
Γιάννης Μιχαηλίδης πιάνο
Θανάσης Δρίτσας αφήγηση

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Ώρα: 20.30
Εισιτήρια: 15, 10, 5€
Πληροφορίες: 210-3611206

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Συνεικόνες-Υδατογραφίες

Αφήγηση: Στον προσωπικό μου άγγελο (απόσπασμα) (*)

Η πρώτη ήχηση
Στο απλώς κυανούν
Ο κήπος βλέπει, ακούω τα χρώματα
Αφανής Γεωμετρία
Διάφανες μωβ σταγόνες
Φύσα ΄δω και φύσα ΄κει
Εύθραυστοι ήχοι
Υδατογραφία

Τραγούδια χωρίς λόγια στη μνήμη Μίλτου Σαχτούρη

Αφήγηση: Τέσσερα ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη

Voice of the unspoken
Όταν
Η τριανταφυλλιά
Ο τρελός άνεμος Αγίρ
Κάτω από τη βροχή

Εικόνες

Αφήγηση: Στον προσωπικό μου άγγελο (απόσπασμα) (*)

Πανσέληνος του Paul Klee (piano solo)
Χρυσόψαρο του Paul Klee
Έλα στου παππού τον κήπο

Αφήγηση: Μουσικά Παραμύθια-Πήτερ Παν (απόσπασμα)(*)
Η πτήση στη χώρα του Ποτέ-Ποτέ

Αφήγηση: Μουσικά Παραμύθια-Πήτερ Παν (απόσπασμα) (*)
Ο Χορός με τη Σκιά

Ερμηνεύουν οι μουσικοί:
Παντελής Σταματέλος (βιολί)
Γιάννης Μιχαηλίδης (πιάνο)

Αφήγηση: Θανάσης Δρίτσας
Ποιητικά κείμενα: Μίλτος Σαχτούρης, Θανάσης Δρίτσας (*)
Εικαστικά: Γιώργος Μπούτλας

Θανάσης Δρίτσας

Ο Θανάσης Δρίτσας γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το Λύκειο στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύθηκε στην καρδιολογία  στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία Guy’s & Hammersmith Hospital, RPMS, London, UK. Παράλληλα με τις ιατρικές του σπουδές μελέτησε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τους Κώστα Κυδωνιάτη και Γιάννη Ιωαννίδη και παρακολούθησε σεμινάρια σύνθεσης στην Royal Academy of Music, London, UK. Εχει ιδρύσει και διετέλεσε πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Ποιότητας Ζωής & Ψυχοκοινωνικής Καρδιολογίας της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας. Αποτελεί ενεργό μέλος του European Association of Cardiovascular Prevention and Rehabilitation (EACPR) της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ESC). Είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Επιστημονικής Εταιρείας Εργοσπιρομετρίας Άσκησης και Αποκατάστασης (ΕΛΕΕΡΓΑ).
Εχει αναγνωρισθεί διεθνώς ως πρωτοπόρος για την κλινική  και ερευνητική του δραστηριότητα στη χρήση της μουσικής ως θεραπευτικού μέσου (music medicine) και αποτελεί διακεκριμένο μέλος της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας (FESC) και της Διεθνούς Εταιρείας Μουσικής στην Ιατρική (ISMM). Αποτελεί επίτιμο μέλος του Ελληνικού Συλλόγου Πτυχιούχων Επαγγελματιών Μουσικοθεραπευτών (ΕΣΠΕΜ). Παραγωγός της εκπομπής Μαγικός Αυλός του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (1999-2001). Η μουσική του χρησιμοποιήθηκε από την χορογραφική ομάδα διεθνούς φήμης Gelabert–Azzopardi Companya de Danca στο Edinburgh International Art Festival 2004, Arthur’s Feet σε μία πρωτοποριακή παράσταση την οποία παρουσίασαν ως χορευτές άτομα με αναπηρίες. Το 2008 προσκλήθηκε τιμητικά από τον Prof. Ronald Haas, πρύτανη του Mozarteum University of Austria, να δώσει κεντρική διάλεξη στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο για τις κλινικές εφαρμογές της μουσικής (Mozart & Science, Vienna 2008). Το 2013 τιμήθηκε για την προσφορά του στον τομέα της μουσικής στην ιατρική με το Διεθνές Βραβείο Fontane Di Roma. Πρόσφατα στο σημαντικό συνέδριο EUROPREVENT 2014 της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ESC) βραβεύτηκε η επιστημονική του εργασία με θέμα: Η εφαρμογή της μουσικής για την αντιμετώπιση του πόνου και του άγχους κατά τη διάρκεια ηλεκτροφυσιολογικών επεμβάσεων.
Εχουν κυκλοφορήσει σε δίσκους (CD) τα έργα του: Εικόνες-String Images (MUSICA VIVA 2002), Υδατογραφίες (PROTASIS MUSIC 2004), Δύο Μουσικά Παραμύθια (LYRA 2005), Μορφέας-Θεραπευτικό CD που χρησιμοποιεί εμβρυικούς ήχους  για εισαγωγή ύπνου σε συνεργασία με τον αμερικανό αναισθησιολόγο Fred Schwartz (INFO HEALTH 2004), Θεραπευτικοί ήχοι απ’ όλο τον κόσμο (εκδ. Ελευθεροτυπία /Ε-Ιατρικά 2004), CD με συλλογή τραγουδιών πάνω σε ελληνική ποίηση με τίτλο Στην άκρη των παραμυθιών, τραγούδια και eύθραυστοι ήχοι για φωνή και πιάνο (PROTASIS MUSIC 2008). Επίσης είναι συγγραφέας των βιβλίων: Η Μουσική ως Φάρμακο (ΙΝFO HEALTH 2003), Κωδικός Μπλε-ιστορίες στα όρια ζωής και θανάτου (εκδ. Μπαρτζουλιάνος 2008),  Το όνειρο της Αθηνούλας-παραμυθένιες ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά (εκδ. Μπαρτζουλιάνος 2009) και Η ασθένεια της Υγείας (εκδ. Παπαζήση 2010). Επίσης με Χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης είχε την εκδοτική επιμέλεια των βιβλίων Μουσικοκινητικά Δρώμενα ως Θεραπευτική Αγωγή (εκδ. Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών 2003) και η Τέχνη ως Μέσον Θεραπευτικής Αγωγής (εκδ. Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών 2004). Τα μουσικά του έργα έχουν παρουσιαστεί συχνά στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε πολλές συναυλίες βλ. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (ΜΜΑ) και Θεσσαλονίκης (ΜΜΘ), Αίθουσα Συναυλιών Φίλιππος Νάκας, Συνεδριακό Κέντρο Πανεπ. Πάτρας, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Θέατρο Άλεκτον, Θέατρο Κολεγίου Αθηνών κ.α. Αρθρογραφεί τακτικά σε έντυπο (Ελευθεροτυπία, Καθημερινή) και ηλεκτρονικό τύπο.
Εργάζεται στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο ως Καρδιολόγος, Αναπληρωτής Διευθυντής στο Τμήμα Αναιμάκτων Διαγνωστικών Τεχνικών του Καρδιολογικού Toμέα

Παντελής Σταματέλος

Ο Παντελής Σταματέλος σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών με τον Τάτση Αποστολίδη. Σπούδασε, επίσης, Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών καθώς και Ζωγραφική με τον γλύπτη – ζωγράφο Κώστα Αργύρη.  Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία της Βελγικής Κυβέρνησης στο Βασιλικό Ωδείο των Βρυξελλών με την διάσημη βιολονίστα Lola Bobesko.

Ως κορυφαίος έλαβε μέρος στη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΟΚ σε συναυλίες στο Βερολίνο, Στρασβούργο και Βρυξέλλες. Ως πρώτο βιολί του κουαρτέτου εγχόρδων “ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ” και ως σολίστ έχει λάβει μέρος σε πολλές εκδηλώσεις του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Υπήρξε μέλος του ”Ensemble de Solist de Bordeaux” και του συγκροτήματος “Mouvement 12” της Τουλούζης καθώς και  της Ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) ως κορυφαίος. Yπήρξε ιδρυτικό μέλος των συγκροτημάτων μπαρόκ μουσικής Sinfonia και “Ars in vivo”. Έχει συμπράξει ως σολίστ με την ορχήστρα εγχόρδων της ΕΛΣ την ορχήστρα εγχόρδων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και την ορχήστρα εγχόρδων «Σολίστ της Πάτρας».  Είναι το πρώτο βιολί του κουαρτέτου εγχόρδων “Opera Quattro”.  Ηχογραφήσεις συναυλιών του καθώς και live ρεσιτάλ του έχουν μεταδοθεί από το Γ΄ Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.

Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών και από το 1998 μέχρι σήμερα, έχει πραγματοποιήσει οκτώ ατομικές εκθέσεις Ζωγραφικής.  Έχει εικονογραφήσει  τη συλλογή διηγημάτων «Δέκα μικρές εικονογραφημένες ιστορίες» καθώς και το τεύχος του Μαΐου 2013 του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέα Ευθύνη». Έχει επίσης λάβει μέρος σε πολλές Ομαδικές Εκθέσεις.  Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, την Ισπανία, τη Γαλλία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία.  Τον Δεκέμβριο του 2011 πραγματοποίησε στην Εθνική Λυρική Σκηνή ρεσιτάλ βιολιού συγχρόνως με ατομική Έκθεση Ζωγραφικής του.

Γιάννης Μιχαηλίδης

Ο Γιάννης Μιχαηλίδης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Σπούδασε πιάνο, αρχικά με την Αριάδνη Μαγραμπή και στη συνέχεια με την Αλίκη Βατικιώτη στο Ωδείο Αθηνών, απ΄ όπου πήρε το δίπλωμα του με Άριστα παμψηφεί και βραβείο.

Με υποτροφία του Βρεταννικού Συμβουλίου συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο στο Royal College of Music με τον Hubert Dawkes.  Παράλληλα έκανε ειδικές σπουδές στη Μουσική Δωματίου και τη συνοδεία του Lied για τα οποία και πήρε το δίπλωμα LRS από τη Royal Academy of Music.

Έχει δώσει ρεσιτάλ και έχει λάβει μέρος σε συναυλίες Μουσικής Δωματίου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει παίξει στις Διεθνείς Μουσικές Ημέρες της Θεσσαλονίκης και έχει συμμετάσχει στο Φεστιβάλ της Παλμύρας στη Συρία. Έχει ηχογραφήσει για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ως μουσικός ορχήστρας (πιάνο -τσελέστα) έχει συμπράξει πολλές φορές με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Είναι μέλος του Trio Arte.  Διδάσκει στο Ωδείο Αθηνών και στο Ωδείο Ορφείο.