Οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ εξετάζουν τρεις επιλογές για τη μετά Μνημόνιο εποχή της Ελλάδας, σε μία προσπάθεια να ισορροπήσουν την ανάγκη για κάποιου είδους εγγύηση προς τις αγορές και τις απαιτήσεις της κυβέρνησης για το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Reuters.
Σύμφωνα με αξιωματούχους της ευρωζώνης που μίλησαν στο Reuters, οι τρεις επιλογές είναι οι ακόλουθες:
– Στην πρώτη επιλογή, τα εναπομείναντα κεφάλαια για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα επιστραφούν στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF) και η Ελλάδα θα αιτηθεί την συμμετοχή της στην ενισχυμένη γραμμή πίστωσης του ESM με ενισχυμένες προϋποθέσεις (ECCL).
Αυτό θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι δεν βρίσκεται σε πρόγραμμα, και στους υπουργούς της ευρωζώνης να αυξήσουν το μέγεθος της πιστωτικής γραμμής άνω των 11 δισ. ευρώ ενώ παράλληλα θα θέσουν ξεκάθαρους κανόνες για τη διάθεση των κεφαλαίων ακόμα και αν δεν γίνει χρήση τους.
Για να λάβει όμως την δυνατότητα ECCL η Ελλάδα θα πρέπει να υπογράψει ένα νέο «Μνημόνιο κατανόησης» (MOU). Θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο πολιτικά στην Ελλάδα καθώς το προηγούμενα μνημόνια περιείχαν σκληρά μέτρα λιτότητας που είχαν θέσει οι δανειστές και είχαν εκληφθεί από την κοινή γνώμη ως μέσο παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας.
Μία συμφωνία σε αυτό το πλαίσιο θα απαιτούσε τουλάχιστον πέντε εβδομάδες για να ολοκληρωθεί ενώ οι όροι της θα προέβλεπαν ακύρωση της δυνατότητας της πιστωτικής γραμμής σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν πετύχαινε τους στόχους. Τότε η Αθήνα θα έπρεπε να αιτηθεί για ένα νέο πλήρες Μνημόνιο.
– Η δεύτερη επιλογή θα απαιτήσει λιγότερο χρόνο, περίπου τρεις εβδομάδες. Με βάση αυτό το σενάριο, η διαθεσιμότητα των 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ (EFSF) θα επεκταθεί πέραν του 2014 και η σχετική σύμβαση θα τροποποιηθεί ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια αυτά για την αποπληρωμή χρέους.
Τα κεφάλαια θα αποτελέσουν ένα μαξιλάρι για την Ελλάδα αλλά με ανώτατη οροφή τα 11 δισ. ευρώ. Το EFSF θα μπορεί να επαναγοράσει τα ομόλογά του έναντι μετρητών εάν η Αθήνα επιτύχει τις συμφωνημένες μεταρρυθμίσεις. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα υπάρξει η ανάγκη υπογραφής ενός νέου μνημονίου.
– Η τρίτη επιλογή είναι η επέκταση του υπάρχοντος Μνημονίου από 6 έως 15 μήνες και θα χρειαστεί διάστημα 2-3 εβδομάδων για να λάβει επίσημη έγκριση.
Αυτό θα δώσει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα ώστε να επιτύχει τα υπάρχοντα προαπαιτούμενα και να λάβει τα 1,8 δις ευρώ της τελευταίας δόσης η οποία υπάρχει κίνδυνος να χαθεί εάν δεν ολοκληρωθεί η τρέχουσα αξιολόγηση έως τα τέλη του έτους.
Οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης θα μπορούν τότε να συμφωνήσουν σε αλλαγή του σκοπού χρήσης των 11 περίπου δις ευρώ του ΤΧΣ αφού πρώτα επιστρέψουν στο EFSF στα τέλη του έτους στη βάσει την χρονικής επέκτασης του μνημονίου κατά ένα έτος.
Η επιστροφή των κεφαλαίων στο EFSF θα μείωνε το χρέος της Ελλάδας. Ο ρόλος και ο βαθμός εμπλοκής του ΔΝΤ θα έπρεπε να αποφασιστεί αλλά ταυτόχρονα θα ήταν εφικτό το πρόγραμμα να μην ονομαστεί μνημόνιο αλλά «επιστολή προθέσεων».
Αυτή όμως η επιλογή θα είχε το στίγμα ότι η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται σε Μνημόνιο.
[Widget_Twitter id=”1″]
