Τελικά αν το σκεφτώ και το «επεξεργαστώ» είχε δίκιο ο φίλος μου ο Χάρης όταν μου έλεγε: «σίγουρα το ότι γεννηθήκατε με μια μέρα διαφορά έχει παίξει ρόλο στη μανία που έχεις με το τάνγκο :) ». Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό πριν λίγες μέρες, με αφορμή την επέτειο γέννησης στις 11 Δεκεμβρίου του «βασιλιά» του τάνγκο Carlos Gardel (Κάρλος Γαρδέλ) … μαζί με πολλές αναμνήσεις από μια χώρα που το πιο «απλό» που μπορείς να πάθεις όταν την γνωρίσεις από κοντά είναι να την «ερωτευτείς» πολύ! Λέξεις και εικόνες γεμάτες χρώματα, ζωή, Ευρώπη! Αργεντινή, η πιο ευρωπαϊκή χώρα της Ν. Αμερικής. H πατρίδα του Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα… Η Αργεντινή του Μπουένος Άιρες <=> του τάνγκο (η ψυχή και το πεπρωμένο των Αργεντινών, η μουσική που κατακλύζει ακόμη και το περίφημο γήπεδο της Μπόκα Τζούνιορς, τη φημισμένη “Bombonera”), των μιλόνγκας, του ποδοσφαίρου, των pampas, gauchos, empanadas, maté, dulce de leche… Τη χώρα που ακόμη και σήμερα πολλοί κάτοικοί της δίπλα στα εικονίσματα έχουν τις φωτογρφίες του Κάρλος Γαρδέλ, της Εβίτα Περόν, του Ντιέγκο Μαραντόνα (το θρυλικό χέρι του Θεού!)… Τί να πρωτοθυμηθώ και πως να μην αναπολήσω το Μπουένος Άιρες “querido”, αγαπημένο σε όλα, το πανέμορφο «Παρίσι» της Λατ. Αμερικής, το λιμάνι των «Καλών Αέρηδων», την πόλη που είναι «αιώνια, όπως το νερό και ο αέρας» όπως είχε πει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Την κοσμοπολίτικη, ατμοσφαιρική, αισθησιακή πόλη που έχει ντυθεί αρχιτεκτονικά με την ιταλική, γαλλική, σπανική κουλτούρα. Που έχει στο DNA της την ευρωπαϊκή αύρα του Παρισιού, της Ρώμης, της Μαδρίτης… Την λατινοαμερικάνικη πρωτεύουσα που περπατάς στους δρόμους της και νομίζεις ότι χάνεσαι κάπου στη Rive Gauche, στην Champs Elysées και στην Avenue Foch του Παρισιού, στις λεωφόρους με τα μέγαρα της Μαδρίτης, στα πλακόστρωτα δρομάκια της Ρώμης. Μία ντίβα που ζείς μαζί της όπου και αν είσαι, ακόμη και όταν βρίσκεσαι μακριά της πέρνοντας μαζί την περίφημη μελαγχολία των κατοίκων…
Το Μπουένος Άιρες με τις πανέμορφες συνοικίες του, την μοναδική Λα Μπόκα (= το στόμα) την είσοδο του λιμανιού, την πιο χρωματιστή γειτονιά της πόλης, εκεί που κατεύθαναν οι Ιταλοί μετανάστες από τη Γένοβα, εκεί που έβαφαν τα πλοία και με τη μπογιά που περίσσευε έβαφαν μετά τα σπίτια τους, εκεί που γεννήθηκε το τάνγκο σαν την ανάγκη των μεταναστων να κάνουν χορό την νοσταλγία, τη θλίψη και τον πόνο τους. Εκεί που το τάνγκο όταν ξεκίνησε χορευόταν μόνο από άντρες. Εκεί που στη συνέχεια μπήκε στα «σαλόνια» των πορνείων της Λα Μπόκα για να «γεμίσει» με το πάθος των «γυναικών» και να αποκτήσει όλον αυτό τον ερωτισμό αφού κάθε φιγούρα του είναι στην πραγματικότητα ένας ολόκληρος «διάλογος» γεμάτος πάθος και λόγια.
Η πρώτη επίσκεψη μου ήταν αυτό που σε άλλες χώρες και πόλεις θα αποτελούσε ίσως κάτι το «μακάβριο», και που στο Μπουένος Άιρες όχι μόνο είναι κάτι το σύνηθες, αλλά οι άνθρωποι περνούν εκεί πολλές ώρες… Το αριστοκρατικό κοιμητήριο (νεκροταφείο) Recoleta ένα ζωντανό μουσείο στο οποίο πραγματικά περνάς ώρες χαζεύοντας τα έργα τέχνης των τάφων που έχουν επιμεληθεί διάσημοι καλλιτέχνες. Βρίσκεται στην πιο αριστοκρατική και κομψή συνοικία της πόλης και είναι ένα υπαίθριο “μουσείο” χάρμα οφθαλμών.
Εκεί βρίσκονται και οι τάφοι του Bartolomé Mitre (του πρώτου Προέδρου της Αργεντινής, ελληνικής καταγωγής) και της Εβίτα Περόν (μάλιστα για την Περόν υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις όταν επρόκειτο να ταφεί εκεί λογω της λαϊκής καταγωγής της αφού οι «κάτοικοι» του κοιμητηρίου είναι όλη η αφρόκρεμα του Μπουένος Άιρες). Bρίσκεται μέσα στα 10 ωραιότερα κοιμητήρια του κόσμου και είναι τόσο λουσάτο που όπως λένε οι κάτοικοι της πόλης «λιγότερα θα ξοδέψεις ζώντας μια πολυτελή ζωή παρά να αγοράσεις τάφο για να ταφείς στη Ρεκολέτα.» :)
Η ομώνυμη συνοικία έχει τα αριστοκρατικότερα και ωραιότερα μέγαρα, τις πιό όμορφες επαύλεις, όμορφα πάρκα και μεγάλους δρόμους και λεωφόρους δεντροφυτεμένες. Είναι το μέρος που θα δει κανείς πάμπολλους passeaperros, “περπατητές” σκύλων, αν το μεταφράσω ελεύθερα.
Μία από τις πιο καλά αμοιβόμενες εργασίες στο Μπουένος Άιρες όσο περίεργο και να ακούγεται! Οι εργαζόμενοι δεν έχουν πάντων εύκολη δουλειά να φέρουν εις πέρας αφού πρέπει να βολτάρουν και να παίζουν και να κοινωνικοποιούν σχεδόν 15 σκύλους ο καθένας!! Τους βλέπεις να τρέχουν έχοντας δεμένα στα χέρια και στη μέση του λουριά και τρελλαίνεσαι πώς τα καταφέρνουν!! :)
Ξεφεύγοντας από δω και πριν καταλήξω στην θρυλική Plaza de Mayo και στη La Boca, συνέχισα στο μποέμ και γραφικό Σαν Τελμο, στο Παλέρμο, στο Παλέρμο Βιέχο (την πιό όμορφη ίσως γειτονιά), στο Πουέρτο Μαδέρα. Ειδυλλιακά πάρτα με λιμνούλες, ποδηλατόδρομους, ζωολογικους κήπους, μουσεία, πλακόστρωτοι δρόμοι, γραφικά καφέ, μιλόνγκας, εστιατόρια, γραφικά τάνγκο σόου πάνω στον πεζόδρομο της Florida, μαγαζιά με ειδικά ρούχα και παπούτσια του τάνγκο. Ολη η ζωή και η ψυχή της πόλης, εδώ. Ακόμα και τα ξημερώματα οι δρόμοι σφύζουν από ζωή. Οι Πορτένιος λατρεύουν το ωραίο ντύσιμο (σίγουρα είναι οι ιταλικές καταβολές τους αφού το 65% σχεδόν των Αργεντινων δηλώνουν ότι έχουν ιταλικές ρίζες), οι άντρες φλερτάρουν τις γεμάτες αισθησιασμό γυναίκες. Τελικά σκέφτεσαι βλεποντάς τους, τα λόγια των ναυτικών όταν μιλανε για την ομορφιά των Αργεντινών και καταλαβαίνεις ότι δεν υπερβάλουν καθόλου. Προσωπικά όσους/ες Αργεντινους/ες έχω γνωρίσει είναι ακριβώς αυτό!
Προχωρώντας και θαυμάζοντας τα πάντα γύρω μου, συμμετέχοντας ακόμα και σε συζητήσεις κατα μεσής του δρόμου, έφτασα κάποια στιγμή στην Avenida 9 de Julio, τη μεγαλύτερη λεωφόρο του κόσμου, με 18 λωρίδες (14 κεντρικές – 7 εκατέρωθεν και 4 παράλληλες – 2 εκατέρωθεν), μήκους ενός χιλιομέτρου, δεντροφυτεμένη δεξιά και αριστερά και έχοντας στη μέση τον περίφημο Οβελίσκο, σύμβολο της πόλης. Τρελλαίνεσαι και μόνο που τη βλέπεις! Και όμως παρόλο το τεράστιο άνοιγμά της, σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι σε έναν απλό κεντρικό δρόμο όπως αυτοί που όλοι ξέρουμε! Κουράγιο να έχεις για να την διασχίσεις :)
Kαι όπως την περιδιαβαίνεις φτάνεις σε ένα κτίριο-θαύμα! To θέατρο Κολόν (Teatro Colón) την όπερα του Μπουένος Άιρες. Τη δεύτερη μεγαλύτερη του νοτίου ημισφαιρίου μετά απο αυτή του Σίδνευ και την τρίτη μεγαλύτερη του κόσμου.
Αυτό όμως που πραγματικά συναρπάζει είναι όταν φτάνεις στην Πλατεία του Μαϊου (Plaza de Mayo), όλη η ιστορία της χώρας σε αυτή την πλατεία, που φέρνει στο νου τον βρώμικο πόλεμο με τους δικτάτορες στην Αργεντινή, εκεί που κάθε Πέμπτη γύρω στο μεσημέρι μαζεύονταν για χρόνια κοντά στον μικρό οβελίσο, οι μητέρες των εξαφανισμένων κατά την περίοδο της δικτατορίας ΄76-΄83… και απέναντι η θρυλική Casa Rosada (το ροζ σπίτι) με τη ροδινη πρόσοψη, το Προεδρικό Μέγαρο που απο το μπαλκόνι του η θρυλική Εβίτα Περόν χαιρετούσε τα πλήθη.
Με μία μελαγχολία, για όλα αυτά που αντιπροσωπεύει αυτή η πλατεία, ήταν αναγκαίο να κατευθυνθώ σε κάτι πιο ευχάριστο και πιο λάιτ. Και μια και η ώρα είχε πλησιάσει για να παρω το δρόμο προς την συνοικία-σύμβολο της Μπόκα, αποφάσισα να κανω ένα πισωγύρισμα και να επισκεφθώ το διάσημο καφέ Τορτόνι για ένα περίφημο dulce de leche και βέβαια ένα chocolate con churros (οι ισπανικές καταβολές στα γλυκά εμφανείς :) )! (είναι σαν να έρχεται κάποιος στην Αθήνα και να μην επισκέπτεται το καφέ Ζώναρς ή τους λουκουμάδες του Κρίνου! Απαράδεκτο και ιεροσυλία!)
Με όλη τη σοκολατένια γλύκα στο στόμα, ξεκίνησα για τον επόμενο σταθμό, εδώ που ολα αρχίζουν και τελειώνουν. Τη συνοικία-θρύλο, το λιμάνι, τη Μπόκα, εδώ που χάνεσαι μέσα σε ήχους τάνγκο, φωνές φιλάθλων της Μπόκα Τζούνιορ και πολύχρωμα σπίτια που σε γυρνούν πίσω στι ςαρχές του 20ου αι….
La Boca – Caminito – Bombonera
Ρομαντισμός, μελαγχολία, πάθος, ψυχή, ποδόσφαιρο.
Τα χρωματιστά σπίτια είναι το σήμα-κατατεθέν της υποβαθμισμένης αυτή γειτονιάς. Πρόκειται για μια “παράδοση” που ξεκίνησε από τους Γενοβέζους μετανάστες που τα έβαφαν με ότι χρώμα περίσσευε από το βάψιμο των πλοίων!.
O πεζόδρομος Caminito, γνωστό από τον διάσημο καλλιτέχνη Benito Quinquela Martin και το ποδοσφαιρικό στάδιο και σπίτι της Boca Juniors, το «La Bombonera» (το όνομά του το πήρε από το κουτί με τα σοκολατάκια που δόθηκε ως δώρο στον μηχανικό που το κατασκεύασε κα του θύμησε αυτο ακριβώς :) ) είναι τα δύο χαρακτηριστικότερα σημεία της γειτονιάς αυτής. Στον πεζόδρομο συχνά διοργωνώνονται υπαίθρια σόου τάνγκο. Η Boca Juniors δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις! Πρόκεται για την διασημότερη ομάδα της Αργεντινής από τις τάξεις της οποίας «ξεπετάχθηκε» ο «θεός» Ντιέγκο Μαραντόνα. Η ομάδα που βρίσκεται στις καρδιές των κατοίκων όλης της χώρας επέλεξε τα χρώματα της στην τύχη μια και δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν οι ιδρυτές της. Ετσι από τα χρώματα της σημαίας του πρώτου πλοίου που μπήκε στο λιμάνι χρωματίστηκε στο μπλε και το κίτρινο η ομάδα. Το πλοίο ήταν βλέπετε σουηδικό! :) Οι αγώνες της με την αιώνια αντίπαλο-εχθρό River Plate ειναι ιστορικοί. Είναι δε ασύλληπτο αυτο που συμβαίνει στο στάδιο σε κάθε αγώνα, όπου όλοι οι χώροι πλημμυρίζουν από μουσική τάνγκο!! H ατμόσφαιρα μια τέτοια μέρα στους δρόμους της Μπόκα άνετα χαρακτηρίζεται εμπειρία ζωής, το επιβεβαιώνω!.
Ομως η La Boca εκτός από όλα τα άλλα είναι και η γεννέτηρα του τάνγκο. Ή καλύτερα, είναι το τάνγκο! Ο πιo ερωτικός χορός του κόσμου ξεκίνησε από τα πορνεία αυτής της φτωχογειτονιάς και πέρασε στα σαλόνια της Ευρώπης και της Αμερικής μέσα από τις ταινίες του Ροδολφο Βαλεντίνο όπως λέγεται! Ο πρώτος που έκανε το τάνγκο τραγούδι και το ερμήνευσε δημόσια ήταν ο πατέρας του tango-canción Carlos Gardel μεταφέροντάς το έτσι σε όλο τον κόσμο και κάνοντάς το διάσημο.
Το τάνγκο δεν είναι φιλοσοφία, δεν έχει να κάνει ούτε με μερικά βήματα, ούτε με παπούτσια αγορασμένα για να κάνουν κάποιοι εντύπωση, ούτε με ένα cd του Κάρλος Γαρδέλ για να ακούσουν τάνγκο και να πουν ότι τους αρέσει. Το τάνγκο είναι η ίδια η ψυχή της Αργεντινής, η ίδια η ψυχή αυτού που το χορεύει. «Για να το νιώσεις και να το ζήσεις θέλεις τουλάχιστον 3 ζωές», μου είχε πει ο Αργεντίνος φίλος μου Jorge. Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα μία μιλόνγκα για χορό σχεδόν δάκρυσα από όλο αυτό που εκπέμπει το σώμα όταν χορεύεις, η αίσθηση ότι «εξαφανίζεσαι», ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα.
O Αργεντινός μουσικός και συνθέτης Enrique Santos Discepolo, είχε πεί ότι «το τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που χορεύεται», ενώ ο Γάλλος συγγραφέας και ποιητής Paul Morand το είχε αναφέρει ως «ρυθμική συνουσία» (“copulation rythmée”)…
Πέππυ Βεριγάκη