Ο δημοσιογράφος Θοδωρής Γεωργακόπουλος συγκέντρωσε και παρούσιασε ιστορίες ανθρώπων που περιγράφουν τα αισθήματα τους μετά από 500 ημέρες πανδημίας.
Ηρθε ή ώρα να δούμε τις ιστορίες σας. Μετά από πολύ κόπο και συγκίνηση, ξεδιάλεξα πενήντα από τις ιστορίες που μου στείλατε πριν από δυο Παρασκευές, όταν σας ζήτησα να μου πείτε πώς έχετε αντέξει μέσα στην πανδημία, τι συνέπειες έχετε δει στην ψυχική σας υγεία, στο σώμα σας, στη σχέση σας με τους άλλους. Μου γράψατε συγκλονιστικά πράγματα. Παρακάτω θα σας βάλω να τα δείτε. Αυτό θα είναι το γράμμα σήμερα, οι ιστορίες σας.
Μπορείτε να τις διαβάσετε και στην Καθημερινή του Σαββάτου σε αυτή τη στήλη
“Γίνομαι φέτος 60 χρονών. Ο φίλος μου είναι Αμερικανός και μένει στην Νέα Υόρκη. Στις 9 Μαρτίου του 2020 θα συναντιόμασταν στη Βιέννη. Εκείνος ήταν ήδη στο Παρίσι δύο μέρες πριν αρχίσουμε να ανησυχούμε σοβαρά για την εξάπλωση της πανδημίας. Εγω έχω ΧΑΠ και η γιατρός μου είπε καλύτερα να μην μπω σε αεροπλάνο. Το ταξίδι της Βιέννης ακυρώθηκε, λοιπόν, και ο Τζον άλλαξε το εισιτήριό του για Αθήνα. Οταν είδε το πρωί εκείνης της ημέρας ότι οι αγορές στη ΝΥ είχαν αρχίσει να καταρρέουν, τοτε συνειδητοποίησε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά. Ετσι ανέκρουσε πρύμναν και επέστρεψε στη ΝΥ μόλις πριν κλείσουν τα σύνορα. Είχαμε ήδη 3 μήνες χωριστά και αυτή η εξέλιξη ήταν ήδη πολύ δύσκολη. Απο τότε έχουν περάσει 1 χρόνος και 3 μήνες, με καθημερινά τηλεφωνήματα και βιντεοκλήσεις, αγωνία για να μην αρρωστήσουμε, αυτός εκεί κι εγώ εδώ -η Νέα Υόρκη έβραζε απο Covid όταν εμείς είμασταν ακόμη σχετικά ασφαλείς- και εν τέλει με ελπίδα, ιδιαίτερα μετά τη νίκη του Μπάιντεν, όταν οι ΗΠΑ πήραν την κρίσιμη στροφή και άρχισαν να αντιμετωπίζουν το θέμα με σοβαρότητα. Βεβαιως εμβολιαστήκαμε και οι δύο σε πρώτη ευκαιρία. Αυτή τη βδομάδα έκανα τη δεύτερη δόση Astra Zeneca και ήταν σαν να μου έκαναν ένεση με πολυβιταμίνες, τζινσέγκ και διεγερτικά. Ποτέ δεν ένιωσα τόση θετική ενέργεια απο την αρχή της πανδημίας. Σήμερα σας γράφω με χαρά κι συγκίνηση, γιατι μετά απο ενάμιση χρόνο και δυο εβδομάδες περιμένω να ξαναδώ τον Τζον την επόμενη Δευτέρα, που επιτέλους έρχεται στην Αθήνα. Εχουμε κανονίσει να πάμε αμέσως στη Σέριφο για μία εβδομάδα και δεν μπορώ να το πιστέψω!”
2.
“Βλέπω τη σχέση της ζωής μου να καταστρέφεται. Ζω με το σύντροφό μου τέσσερα χρόνια, θα φτιάχναμε μια ζωή μαζί. Πλέον τα συναισθήματα από την μεριά μου εχουν αλλοιωθεί πολύ. Δεν ξερω αν έφταιγε η πανδημία, το λόκνταουν, που είμασταν κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους. Το χάσμα μεταξύ μας είναι ξαφνικά μεγάλο. Κοιμάμαι μέσα στο άγχος, ξυπνάω μέσα στο άγχος. Στο γραφείο μερικές φορές συγκρατάω δάκρυα. Οικονομικά και επαγγελματικά τουλαχιστον ειμαι στα καλύτερα μου, αλλά εχω μπροστά μου προσωπικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν το υπόλοιπο της ζωής μου. Είμαστε και οι δύο μικροί, κανενός η ζωή δεν θα καταστραφεί. Δεν παύει όμως να είναι τρομερά δύσκολο και ανησυχώ για το κόστος στη ψυχική μου υγεία. Και το αν θα βιώσουμε τα ripple effects αυτού του κόστους χρόνια μετά”.
3.
“Ξυπνάω γύρω στις 5 το πρωί. Με χαρά ανακαλύπτω ότι έχω ακόμα περιθώριο να κοιμηθώ. Όμως πολλές φορές δεν καταφέρνω να ξανακοιμηθώ, επειδή αρχίζω να σκέφτομαι την ατελείωτη λίστα των υποχρεώσεων μου. Τα παιδιά μου χαρούμενα που πήγαν πίσω στο σχολείο, αλλά κουρασμένα. Ο 9χρονος γιος μου κτύπησε δύο φορές την περασμένη εβδομάδα. Επειδή δεν πρόσεχε, επειδή ξέχασε πώς είναι να τρέχεις, επειδή προσπαθούν να ξαναγίνουν παιδιά και να αποτινάξουν τον εγκλεισμό. Εγώ στο σπίτι προσπαθώ να στηρίξω περισσότερο τα παιδιά και τον σύζυγο. Αλλά έχω να στηρίξω και τον εαυτό μου”.
“Με την κοπέλα που μας βοηθά τσακωθήκαμε μετά την καραντίνα για ανόητο λόγο και αφορμή αλλά άναψαν τα αίματα σε χρόνο ρεκόρ. Τώρα που τελείωσε η καραντίνα, ΟΚ, το ξαναπροσπαθούμε”.
“Όταν είμαστε σπίτι με το συζυγό μου και βλέπουμε σειρές και τρώμε στην τηλεόραση, σκέφτομαι πώς δεν μπορεί μόνο αυτό να μας δινει χαρά. Όταν είναι έξω και κάνει ποδήλατο ή αθλείται χαίρομαι γι’ αυτόν, αλλά σκέφτομαι μήπως κολλήσει κάπου κορωνοιό, ή μήπως είμαι πολύ επιεικής που του δίνω τόσο ελεύθερο χρόνο, ενώ εγώ πήζω με τα παιδιά όλο το απόγευμα”.
“Όταν κανονίσω να βρεθούμε με άλλους ενδόμυχα θέλω να με ακυρώσουν για να μείνω στο σπίτι. Αλλά δεν το παραδέχομαι επειδή «φυσικά» είναι πιο λογικό να θες να δεις τους φίλους σου”.
“Όσο για το γραφείο είχαμε πτώση 90% του όγκου δουλειάς για το 2020 αλλά κρατήσαμε τους υπαλλήλους μας. Αυτό και μόνο είναι στρεσογόνο. Τώρα ξανά ξεκίνησε η δουλειά με υγειονομικά πρωτόκολλα, διαδικασίες και ευελπιστούμε ότι θα συνεχίσει η δουλειά μας. Έχω να πάω στον τόπο καταγωγής μου 10 μήνες σχεδόν. Αυτό μου προκαλεί μεγάλο πρόβλημα επειδή έχω ανάγκη να πάω στο σπίτι μου. Έχω να δω τα αδέρφια μου 10 μήνες και αυτό με στεναχωρεί τρομερά. Ευτυχώς είδαμε τον πατέρα μου μετά από 7 μήνες”.
“Ακόμα και ο εμβολιασμός μου μου προκαλεί ανησυχία. Τι το ήθελα το Άστρα Ζένεκα”.
4.
“Βγαίνω και βλέπω φίλους αλλά όταν έρχεται η ώρα να γυρίσω σπίτι, δε θέλω με τίποτα. Δε θέλω άλλο να είμαι μέσα. Προτιμώ να οδηγώ χωρίς προορισμό ώρες ατέλειωτες, παρά να γυρίσω σπίτι”.
5.
“Έμαθα ότι ήμουν έγκυος 29 Ιανουαρίου του 2020. Η πρώτη καραντίνα με βρήκε να πηγαίνω σε γιατρούς για υπερήχους, αυχενικές, κτλ μόνη μου. Σταματήσαμε να βλέπουμε τους πάντες, ακόμη και γονείς/αδέρφια. Εγώ κι ο σύζυγος δουλεύαμε με τηλεργασία. Σε μια αντικειμενικά δύσκολη εγκυμοσύνη, δεν είχα την παραμικρή βοήθεια. Μου επιτράπηκε το περπάτημα κατά το καλοκαιρι, όποτε και η βόλτα μας στην Δ. Αεροπαγίτου ήταν η μόνη διέξοδος. Οντας ευπαθής ομάδα, τα πάντα για το μωρό, (κούνιες και λοιπά σύμπραγκαλα) τα αγόρασα ιντερνετικά. Δεν πήγα σε κανένα κατάστημα”.
“Γέννησα μέσα Οκτώβρη. Λίγο πριν την δεύτερη καραντίνα. Κλειστήκαμε πάλι μέσα εντελώς. Καθότι ελεύθερη επαγγελματίας, δεν είχα άδεια και συνέχιζα τη δουλειά με το νεογέννητο αγκαλιά. Η μόνη διέξοδος, μια πρωινή βόλτα με το καρότσι και η παιδίατρος. Δεν είχα την παραμικρή βοήθεια. Δεν ξέρω πως την παλέψαμε. Και πως την παλεύουμε ακόμα. Είχαμε να δούμε γονείς αδέρφια, κοντά δέκα μηνες. Βλέπανε το μωρό από Skype. Τους είδαμε τα Χριστούγεννα για πρώτη φορά από κοντά. Στο σύνολο άντε να το έχουν πιάσει στα χέρια τους 4-5 φορές”.
“Εξακολουθούμε να μην έχουμε βοήθεια. Τον άντρα μου από αρχές Ιούνη τον γύρισαν δουλειά εντελώς. Πλέον είμαι μόνη στο σπίτι ολημερίς, προσπαθώντας να δουλέψω και να φροντίσω το μικρό. Ο άντρας μου είναι πιο σκληροπυρηνικός ως προς την προστασία μας. Εξακολουθούμε να μην βλέπουμε κόσμο, δεν πάμε σε παιδική χαρά, διότι είναι κρίμα να την πατήσουμε στο τέλος. Σήμερα έκανε τη δεύτερη δόση. Εγώ θα την κάνω τέλος Ιούνη. Θα περάσουν και αντισώματα στο μικρό, κάπως θα χαλαρώσουμε από μέσα Ιούλη, θα δούμε επιτέλους την έξοδο του τούνελ. Ή μηπως όχι”;
“Στο Θησείο που μένουμε τα Airbnb γεμίζουν τουρίστες σιγά σιγά. Από το μπαλκόνι τους βλέπω να πηγαινοέρχονται ξέγνοιαστοι, χωρίς μάσκα, απολαμβάνοντας το Greek summer. Εγώ, είμαι κλεισμένη 18 μήνες κοντά. Σήμερα διάβαζα για τη μετάλλαξη Δέλτα, και το τούνελ σαν να απομακρύνθηκε πάλι λίγο”.
6.
“Για συνεχόμενους μήνες δούλευα από το σπίτι. Μετά τη δουλειά διάβαζα για επικείμενες εξετάσεις. Έλεγα, ευκαιρία είναι, να στρωθώ. Το παράκανα. Για πολύ καιρό η μεγαλύτερη αλλαγή στη μέρα μου ήταν από την καρέκλα στον καναπέ, βλέποντας ελάχιστα άτομα. Όταν ήρθε η μέρα να ξαναγυρίσουμε στη δουλειά, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, μου κόπηκαν τα πόδια. Την πρώτη μέρα βρήκα πρόφαση και δούλεψα ξανά από το σπίτι. Την επόμενη πήγα. Αυτό το συνήθισα, αλλα δεν μπορώ ακόμα να βγω έξω σε μαγαζί. Το άγχος έφερε άγχος. Σε έναν τσακωμό πριν από ένα μηνα έπαθα μια δυνατή κρίση πανικού. Το δουλεύω, αλλά δεν εχω συνέλθει ακόμα. Είμαι απίστευτα νευρική, εξωφρενικά ευσυγκίνητη και εν ολίγοις ευάλωτη. Είχα βέβαια την προδιάθεση, σε δύσκολες περιόδους σε μικρότερη ηλικία πάθαινα αγοραφοβία, αλλά το είχα ξεπεράσει. Είχα φτάσει σε ένα τόσο καλό σημείο, που πίστευα ότι δεν μπορεί κανείς και τίποτα να επηρεάσει αρνητικά την χαρά μου και την αισιοδοξία μου. Στεναχωριεμαι πολύ που το έχασα αυτό. Αλλά σκοπεύω να το ξαναβρώ”.
7.
“Η πανδημία μ’ έκανε να βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου σαν εν δυνάμει εχθρούς. Έγινα καχύποπτη. Είμαι γιατρός, σε μεγάλο νοσοκομείο, και έζησα την κατάσταση από κοντά. Όταν ακούω τον ταξιτζή να κάνει ανάλυση και να λέει γιατί είναι εναντίον των εμβολίων, γίνομαι έξαλλη. Εχω την εντύπωση ότι μεγάλο μέρος του κόσμου είναι ηλίθιοι”.
8.
“Δουλεύω από το σπίτι πάνω από 20 χρόνια, σε σούπερ-προνομιακό home office. Επίσης είμαι εσωστρεφής. Έτσι νόμιζα, τουλάχιστο. Έπαιρνα τα παιδιά μου από το σχολείο το μεσημέρι (αφού είχα δουλέψει ανενόχλητος όλο το πρωί), τα έβλεπα όποτε έβγαινα από το γραφείο κλπ. Πίστευα ότι είμαι γεννημένος για την πανδημία. Πόσο λάθος έκανα. Στο λόκνταουν έμεινα με τα παιδιά στο σπίτι ενώ η γυναίκα μου πήγαινε στη δουλειά. Ήμουν συνέχεια πιεσμένος, εκνευρισμένος, αγχωμένος, έτοιμος να εκραγώ. Τσατιζόμουν για τα πιο απλά πράγματα, όταν ζητούσαν να τυπώσουν μια σελίδα ή να πάνε τουαλέτα. Κατέληξα να τους ζητάω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου σχεδόν κάθε βράδυ. Οι τύψεις μου για αυτή την προσωπική αποτυχία θα με κυνηγάνε για πάντα”.
9.
“Ο σύντροφος μου με έδειρε δύο φορές. Τη δεύτερη έφυγα για δυόμισι μήνες. Τώρα έχω επιστρέψει και είμαστε ακόμα μαζί, αλλά συνέχεια σκέφτομαι ότι πρέπει να χωρίσουμε, αν και τα συναισθήματα μου δε με αφήνουν να το κάνω. Πάντως ένα καλό που βγήκε είναι ότι τώρα ξέρω ακριβώς σε ποιο πεδίο έρευνας θέλω να αφοσιωθώ στις σπουδές μου”.
10.
“Κοιμάμαι μια χαρά και μπορώ να συγκεντρώνομαι και να ζω χωρίς φόβο και πάθος, επειδή απλούστατα μένω στο χωριό μου από τον Μάιο του 2020. Η πανδημία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ζωή μας, εμένα και του άντρα μου, με έναν απροσδόκητο τρόπο. Εξηγούμαι: έζησα στην Τουρκία για τρία χρόνια, όπου παντρεύτηκα τον άντρα μου. Τέλη του 2019, Δεκέμβρη συγκεκριμένα, ήρθαμε Ελλάδα να μείνουμε μόνιμα, με σκοπό να ανοίξουμε ουζερί-καφέ και να βιοποριστούμε έτσι, έχοντας τρελή όρεξη και πολύ πίστη για μεγάλη επιτυχία. Ο Μουράτ άφησε την δουλειά του, πήρε δάνειο και ήρθαμε κατενθουσιασμένοι. Ανοίξαμε το μαγαζί μέσα Φεβρουαρίου. Μετά από 37 μέρες λειτουργίας, το κλείσαμε”.
“Μετά την πρώτη καραντίνα ήρθαμε στο χωριό καταγωγής του πατέρα μου και μένουμε εδώ από τότε. Πώς μας επηρέασε όλο αυτό; Για εμάς μόνο μία είναι η αρνητική απάντηση. Οικονομικά. Μαζί με όλο το άγχος και τα ψυχοσωματικά που αυτό επιφέρει. Για τους πρώτους έξι μήνες, όμως, μετά την επαφή με τη φύση και την ομορφιά του τοπίου, συν την έλλειψη ενοχλητικών ανθρωποθορύβων, λειτούργησε θετικά και προς όφελός μας.
Και, ναι, μπορεί ακόμα να μετράω τα ψιλά για να πάρω τα χρειαζούμενα και να κοιτάω τις προσφορές στα σουπερ μάρκετ, αλλά έχουμε άλλη κατεύθυνση πια στα όνειρά μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η ζωή μας ταιριάζει”.
11.
“Αυτοί οι μήνες μου έχουν προσφέρει εξαιρετική διαύγεια, ηρεμία, καθόλου βιασύνη, πιο καθαρό και τακτοποιημένο σπίτι και σκέψεις, μία δουλειά την ημέρα και με το χρόνο της, όχι αναγκαστικά φιλιά και σαχλές αγκαλιές στις κοινωνικές συναναστροφές, ποιοτικό ύπνο, άλλους ρυθμούς και, όσο υπήρχε και το λόκνταουν, ηρεμότερη επαφή στη φύση και στη θάλασσα”.
12.
“Όταν συναντάω συναδέλφους στο γραφείο εξακολουθώ να χαιρετάω με τον αγκώνα. Στην πραγματικότητα με ενοχλεί η παρουσία τους. Στα καταστήματα και στα σούπερ μάρκετ φοβάμαι να πλησιάσω άλλους, ή όταν με πλησιάζουν στην ουρά η στο διάδρομο. Ο ύπνος μου δεν είναι καλός. Αγχώνομαι για τη δουλειά, το μέλλον το δικό μου και της οικογένειάς μου, ενώ πρακτικά δεν είχα απώλεια εισοδήματος ως τώρα. Παρά το ότι συνεχίζω τη ψυχοθεραπεία που έχω ξεκινήσει 8 χρονια πριν (άρα θεωρητικά είμαι “προπονημενος”, σε επαφή με τα συναισθήματά μου) εντούτοις πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει συχνά και χωρίς ουσιαστικό λόγο κι αφορμή. Ειδικά στη βολτα με το σκύλο το πρωί, όπου έχω χρόνο να σκεφτώ”.
13.
“Πέρασα COVID-19 πριν από έξι μήνες και η όσφρησή μου είναι ακόμα εντελώς παιγμένη. Δεν είναι πως δεν μυρίζω -αλλά είναι σαν να έχω χάσει κανα δυο οσφρητικά layers. Τα μαγειρευτά φαγητά μου μυρίζουν όλα κρεμμυδίλα, τα αφρόλουτρα μου μυρίζουν όλα σαπουνίλα, οι σωματικές μυρωδίες μου είναι πλέον εντελώς απωθητικές. Κατά τ’ αλλά, του δίνω και καταλαβαίνει στις εφήμερες και μάλλον βλαβερές απολαύσεις. Κάπως σαν μινι αυτοκαταστροφή, μετά την συλλογική καταστροφή. Κάπως σαν «δεν θα με ξεκάνεις εσύ, πανδημία. Μπορώ και μόνη μου»”.
14.
“500 μέρες, και όλοι περιμένουν και ζητούν συνεχώς από μένα. Να συστηθώ. Είμαι μητέρα μιας 13χρονης που είναι στα κάγκελα, κόρη ενός υπέργηρου ζευγαριού που έχω να αγκαλιάσω από πέρσι το Φεβρουάριο, “μαμά” δύο σκυλιών -το ένα το υιοθετήσαμε κακοποιημένο πέρσι το καλοκαίρι. Σύζυγος, εργαζόμενη από το σπίτι με ημιαπασχόληση και κραυγαλέα υποαμειβόμενη και με σύζυγο ελεύθερο επαγγελματία που τρέχει και δεν προλαβαίνει. Είμαι γύρω στα 50, πρέπει να φροντίζω για όλα και όλους και πρόσφατα άρχισα το CBD (καναβιδιόλη λέγεται και κάνει θαύματα) για να μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια. Αυτές οι 500 ημέρες με έκαναν να κλάψω πολύ -κυρίως για τη μικρή που λάλησε μέσα στο σπίτι και κάηκε στα social. Εκλαψα για τους φίλους που στερήθηκα, για τις επαγγελματικές προοπτικές που πέταξαν μακριά λόγω ηλικίας, για τους γονείς μου που είναι τόσο ανήμποροι. Με έσωσε η γυμναστική στο σπίτι, κάθε μέρα, με στρατιωτική πειθαρχία, με σφιγμένα τα δόντια, στο ελλειπτικό μηχάνημα, στα λάστιχα και στα πατώματα για κοιλιακούς. Με έσωσε και μια ομάδα που λέγεται saveyourhood και μαζεύει σκουπίδια: οργανώσαμε δράσεις στη γειτονιά και με κάθε σκουπίδι που έριχνα στη σακούλα ξόρκιζα το κακό που με έπνιγε. Με έσωσαν και οι Παρασκευές που πήγαινα στο απέναντι σπίτι και με 1-2 φίλους ανοίγαμε μια μπουκάλα κρασί και λέγαμε ιστορίες καπνίζοντας σαν φουγάρα. Το τσιγάρο το έχω κόψει από το 2008. Ε, το ξανάρχισα τις Παρασκευές. 500 μέρες και είμαι πιο αφηρημένη από ποτέ, πάρα πολύ θυμωμένη με τους γελοίους ενήλικες που έστελναν dick pics στη 13χρονη κόρη μου, έξαλλη με τους ψέκες που δεν εμβολιάζονται και πολύ, μα πάρα πολύ πιεσμένη για την επόμενη μέρα στη ζωή μου. Ονειρεύομαι ότι τα παρατάω όλα και ότι πάω να μείνω σε ένα χωριό του Πηλίου, ότι στήνω εκεί μια οικοτεχνία, ότι μαζεύω μανιτάρια και στήνω μια αιώρα στο μπαλκόνι και αγναντεύω τη θάλασσα στο βάθος. Αντί για το βουνό όμως είμαι εδώ και θέλω όσο ποτέ να έχω το δικό μου δωμάτιο, όπου θα κοιμάμαι μόνη μου, θα κάθομαι μόνη μου και θα διαβάζω μόνη μου. Θέλω μια ζωή που κανείς δεν θα μου ζητάει τίποτα”.
15.
“Πριν: Απίστευτα κοινωνικός, γυρνούσα 8 το πρωί σπίτι το Σαββατοκύριακο.
Τώρα: Μπαίνω σε μπαρ/εστιατόριο και κοιτάω αν το προσωπικό ελέγχει τα τεστ.
Πριν: Πολύ καλή καριέρα με αύξηση μισθού κάθε δυο χρόνια και προαγωγή. Τώρα: απαγορεύεται τέτοια συζήτηση because COVID.
Πριν: 3-4 φορές τη βδομάδα γυμναστήριο 7 χρόνια σερί.
Τώρα: 3 φορές 30χλμ περπάτημα την εβδομάδα σαν τον παππού και home workouts. Καμία σχέση, αλλά το μυαλό έχει κολλήσει ότι αν πάω ανεμβολίαστος, ανάμεσα σε βογκητά, ιδρώτα και ξεφυσήματα άλλων, την κάτσαμε.
Πριν: Φιλία κ αγκαλιές με πολλούς
Τώρα: Awkwardness και fistbumps.
Πριν: Κοινωνικός κύκλος γύρω στα 50-60 άτομα.
Τώρα: 6
Πριν: Χρησιμοποιούσα περισσότερο τα μέσα μαζικής μεταφοράς
Τώρα: Αμάξι
Πριν: Αποταμίευση, προγραμματισμός για το μέλλον, αισιοδοξία και ήθελα να κάνω οικογένεια
Τώρα: Όλοι οι φίλοι έχουν κάνει παιδιά αλλά εγώ δε θέλω πια. Οι στόχοι άλλαξαν. Πλέον κύριος στόχος είναι το FIRE (financial independence and retire early). Πολλοί μιλενιαλς προς τα κεί πάμε. Το να δουλεύουμε μέχρι τα 73 δεν παίζει. Πρέπει να γράψεις για αυτό”.
16.
“Στην πρώτη καραντίνα έχασα 10 κιλά και τα κράτησα ως σήμερα. Σταμάτησα να βάφομαι. Τι νόημα έχει με τη μάσκα; Βγαίνω μια στις τόσες με φίλες, γελάω μηχανικά, όχι με την καρδιά μου πια. Πώς να γελάσω; Όλοι χάσαμε φίλους στην πανδημία. Συγκεντρώνομαι, ναι. Στη δουλειά είμαι αρκετά αποτελεσματική. Στο σπίτι γράφω και ζωγραφίζω. Οι σειρές της καραντίνας γίναν ανάρπαστες. Όλοι οι φίλοι μου θέλαν έναν από τους φρικαλέους μου πίνακες. Κλειστοφοβικοί και εφιαλτικοί. Τους μίλησαν. Εγώ δεν θα τους κρέμαγα ποτέ στον τοίχο μου. Μου φέρνουν φόβο και δυσθυμία. Τους ζωγράφισα για να αδειάσω όλα τα δυσάρεστα στον καμβά. Δεν κοιμάμαι καλά. Κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό. Δεν είναι μόνο η καραντίνα. Εμείς είχαμε και τον σεισμό. Διαφορές στην υγεία μου. Πολύ κακή φυσική κατάσταση. Ελπίζω τώρα το καλοκαίρι να πετάξουμε τις μάσκες, να μπορέσω να βγω για περπάτημα και για κολύμπι. Ελπίζω να επανέλθω”.
17.
“Η δουλειά μου για πέντε μήνες, μέχρι και τον Ιούλιο του ’20, κατέβηκε στο απόλυτο μηδέν. Κατόπιν σιγά σιγά επανεφηύραμε τον εαυτό μας και τη δουλειά μας. Κάνουμε τα πάντα online πια, με πλήρη αποτελεσματικότητα. Πλέον ζω το μισό καιρό στο πατρικό μου στα Χανιά Κρήτης, απο όπου δουλεύω διαδικτυακά, και σιγά σιγά θα μεταφερθώ εκεί, ωστε σποραδικά να ανεβαίνω στην Αθήνα. Στο διάστημα που έπαψα να δουλεύω ανασυντάχθηκα. 1) Είδα καθαρά την εξάρτηση μου απο το shopping, πέρασα απο το σχετικό “detox” και βρίσκω ότι τωρα έχω λιγότερη ανάγκη να ξοδεύω.
2) Εγινα πιο μονήρης και με προβληματίζει το ότι αυτό μου αρέσει. Με κούραζε και πριν ο πολύς κόσμος, αλλά τώρα που έχω ευκαιρία να συναντώ ελάχιστους, αυτό με ανακουφίζει. Ομως ξέρω ότι αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο, και θα δω πώς θα το αντιμετωπίσω.
3) Μπήκα σε μια άλλη διαχείριση του χρόνου μου. Ναι μεν δεν δούλευα, αλλά ολοκλήρωσα ένα βιβλίο, ξεκίνησα και ένα youtube κανάλι που πάει πολύ καλά και έχω περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου.
4) Μπήκα σε μια λογική υπερ-ενημέρωσης για να βγάλω άκρη με την πανδημία ως φαινόμενο, και αυτό τελικά με εξουθένωσε. Τωρα προσπαθώ να κάνω κράτει στη λαιμαργία ενημέρωσης, και να περπατώ περισσότερο στη φύση. Το συνολικό μετα-πανδημικό πρόσημο, είναι θετικό για μένα”.
18.
“Είδα την καριέρα μου στον τουρισμό να συνθλίβεται. Ξεκίνησα με €700 μισθό πριν από δώδεκα χρόνια, στα 23 μου, έφτασα να διακινώ budgets 1 εκατομμυρίου με μισθό 3 χιλιάρικα το μήνα. Άλλαξα πορεία εντός του τουρισμού για λιγότερο άγχος και πήγα σε μια θέση που πληρωνόμουν €1400 το μήνα και είχα ηρεμία. Πάνω που είχα βρει τη θέση και την ισορροπία μεταξύ καριέρας και οικονομικών κ αισθηματικών, έσκασε η πανδημία.
Στάδιο #1: Δούλεψα από το σπίτι για €500 το μήνα σε κουπόνια σούπερ μαρκετ.
Στάδιο #2: Πέρασα τρεις μήνες στο χωριό σαν χίπισσα και μόλις άρχισε να μου τελειώνει η αποταμίευση (και ο έρωτας -καθότι ο σύντροφος έπαθε δε-θέλω-παιδί) και αφού έγινα αλκοολική και έβαλα 5 κιλά,
Στάδιο #3: έπιασα δουλειά σα γραμματέας. Όπου με χούφτωνε το αφεντικό.
Στάδιο #4: Νισάφι, δεν άντεξε η αξιοπρέπεια μου (και η αίσθηση αυταξίας) και παραιτήθηκα. Τα μάζεψα και ήρθα στην Αυστραλία. Ξεκινώ απ την αρχή εξαιτίας της πανδημίας. Ώρες ώρες νοιώθω σαν ξεριζωμένη: νέα καριέρα, νέοι τρόποι, νέα μέρη. Δεν τα βάζω με την Ελλάδα, ούτε με την πανδημία. Αυτά μου ήρθαν και σε αυτά αντιδρώ”.
19.
“Ζω στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα εδώ και εννιά χρόνια και δουλεύω ως καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο. Έχω να πάω Ελλάδα εδώ και ενάμιση χρόνο λόγω του covid. Ενάμιση χρόνο που δεν έχω δει από κοντά τους γονείς μου και τις φίλες μου – ή έστω από μακριά. Ενάμιση χρόνο που δεν έχω καθίσει στη βεράντα μας που είναι το μέρος που με γαληνεύει. Που δεν έχω νιώσει κρύο και δεν έχω δει βροχή (εντάξει υπερβολή, έβρεξε μία μέρα πέρσι τον Μάρτιο). Που δεν έχω πάει μια βόλτα στη γειτονιά μου. Ενάμιση χρόνο να αγωνιώ ότι, αν πεθάνει ο πατέρας μου, που έχει πολλά προβλήματα υγείας, δε θα μπορώ να πάω στην κηδεία. Και αυτό, εκτός του ότι για μεγάλο διάστημα δεν υπήρχαν πτήσεις, επειδή δεν μας άφηναν και από τη δουλειά να ταξιδέψουμε για κανένα λόγο. Ή, βασικά, επειδή μας απειλούσαν ότι, αν ταξιδέψουμε, θα έχουμε κυρώσεις –από μείωση μισθού μέχρι και απόλυση. Πού να το ρισκάρω, όταν όλη η οικογένεια είναι πάνω στη δική μου βίζα; Η πίεση ήταν τεράστια επίσης γιατί, ως εκπαιδευτικός, έπρεπε ξαφνικά –κυριολεκτικά από τη μια μέρα στη άλλη– να διδάσκω διαδικτυακά, να μάθω καινούριες πλατφόρμες και να προσαρμόσω όλη τη διδασκαλία. Ήμουν βέβαια ευγνώμων που τουλάχιστον μπορούσα να συνεχίσω να δουλεύω. Τον τελευταίο χρόνο είδα να φεύγουν δεκάδες φίλοι και γνωστοί επειδή έχασαν τη δουλειά τους. Κι άλλη απώλεια”.
“Εδώ που είμαι οι εμβολιασμοί ξεκίνησαν τέλη Δεκεμβρίου. Τα παιδιά μου πήγαν σχολείο όλη τη χρονιά κανονικά, εγώ μπορούσα να πηγαίνω στο γραφείο (τηρώντας κανόνες φυσικά). Τα mall είναι ανοιχτά και βγαίνουμε κάθε εβδομάδα για βόλτα και φαγητό έξω. Η κανονικότητα έχει αρχίσει να επανέρχεται εδώ και μήνες. Εμβολιάστηκα τον Φεβρουάριο, τον Απρίλιο και ο σύζυγος μου και πλέον και τα παιδιά μου 12 και 14 χρονών. Έχω σαφώς ανακουφιστεί. Επανέρχομαι. Δεν διστάζω να βγω και να δουλέψω. Κοιμάμαι καλά και μπορώ να συγκεντρωθώ. Μπορώ να πω ότι φρόντισα τον εαυτό μου με διατροφή και άσκηση και έχασα βάρος αυτό το διάστημα. Πέρα από το ότι κατάλαβα νωρίς ότι αν αφεθώ θα ξεφύγω, νομίζω ήταν και μια προσπάθεια να ελέγξω τι συμβαίνει σε εμένα σε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο. Διάβασα πολλά βιβλία λογοτεχνίας και είδα σειρές. Πέρασα καλά αναλογικά με το τι συνέβαινε. Σχετικά ανώδυνα συγκριτικά με άλλους. Επιβίωσα”.
“Όμως δεν είμαι η ίδια. Δεν αντέχω άλλο μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν έχω νοσταλγήσει τους ανθρώπους μου περισσότερο από όσο τον τελευταίο χρόνο. Σκέφτομαι ότι, περνάει η ζωή, και δεν τη ζω με τους ανθρώπους που αγαπώ. Δε μοιράζομαι την καθημερινότητά μου μαζί τους. Και παραιτήθηκα. Και περιμένω πώς και πώς να επιστρέψουμε μόνιμα στην Ελλάδα σε ένα μήνα. Και πλέον αισθάνομαι τέτοια χαρά και προσμονή, που δε χωράει σε λόγια”.
20.
“Αγαπημένη μου φίλη έγινε μαμά τον Σεπτέμβριο και δεν έχω καταφέρει να δω ούτε εκείνη, ούτε το μωρό της παρά μόνο σε φωτογραφίες και βιντεοκλήσεις. Ο μικρούλης ήδη μπουσουλάει, βγάζει φθόγγους, αλλάζει καθημερινά κι εγώ δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά. Ούτε έχω αγκαλιάσει τη φίλη μου, συγκινημένη από αυτή τη νέα της ιδιότητα, παρά μόνο δακρύζω χαμογελώντας κοιτώντας τις φωτογραφίες σε μια οθόνη”.
“Κλαίω πολύ, πάρα πολύ, με κάθε πιθανή και απίθανη αφορμή και έχω λιγότερη αντοχή στην τοξικότητα των πραγματικών ανθρώπων, αλλά και των χρηστών των social media. Τόσος θυμός, τόση αγένεια, επιθετικότητα, τόσες αναχρονιστικές και σκοταδιστικές απόψεις να περνούν καθημερινά από το timeline. Είναι εξουθενωτικές”.
“Μέσα στις δύο καραντίνες, βέβαια, κατάλαβα, όπως νομίζω και πολλοί άλλοι άνθρωποι, πώς θα έπρεπε να ζούμε. Σίγουρα όχι σε αυτούς τους ρυθμούς, χάνοντας ώρες ζωής σε ΜΜΜ καθημερινά, σε γραφεία για δουλειές ή συναντήσεις που μπορούν να γίνουν εξ αποστάσεως, με περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μας, τα πράγματα που μας ευχαριστούν, τους ανθρώπους που αγαπάμε, με λίγη ησυχία και ηρεμία. Ήλπιζα ότι αυτό θα φέρει κάτι θετικό για την επόμενη μέρα. Μάλλον δεν το έφερε”.
“Πριν λίγες μέρες στεκόμουν στην κουζίνα και ξαφνικά αισθάνθηκα τέτοια θλίψη σαν να έχει πλακώσει το στήθος μου ένα τριαξονικό και δεν μπορώ ν’ αναπνεύσω. Δεν το άντεχα, μ’ έπιασε τάση φυγής και το μόνο που σκέφτηκα, με μια άλλου είδους θλίψη και σεβασμό, ήταν ότι αν για μένα είναι ανυπόφορο το συναίσθημα για λίγες στιγμές λόγω μιας διαρκούς και αόρατης πίεσης, οι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη και νιώθουν έτσι ή και δυσκολότερα όλη την ημέρα για ολόκληρους μήνες, αν όχι χρόνια, είναι ήρωες και ηρωίδες που τα καταφέρνουν. Πόσο δε μάλλον, αυτή τη χρονιά”.
21.
“Αποτοξίνωση από το εργασιακό περιβάλλον. Αυξημένη αποδοτικότητα λόγω τηλεργασίας. Νέες και ενδιαφέρουσες επαγγελματικές προκλήσεις. Zoom meetings -κατά τα οποία μπορείς παράλληλα να δουλεύεις ή να χαζολογάς- αντί για τα χρονοβόρα και βαρετά meetings με φυσική παρουσία. Ελεύθερος χρόνος. Κανονικό ωράριο ύπνου. Τακτοποίηση σπιτιού. Μαγείρεμα. Διάβασμα, πολύ διάβασμα. Εκμάθηση νέας ξένης γλώσσας. Βόλτες σε μια μαγική, άδεια Αθήνα (στο πρώτο λοκντάουν). Νέες φιλίες και ενίσχυση κάποιων παλιών. Απαλλαγή από σαχλοκοινωνικότητες. Με μια λέξη, ανακούφιση. Αν δεν τα κρούσματα, οι νεκροί, ο πόνος των θυμάτων του κορωνοϊού και μια αίσθηση κινδύνου, θα ήταν Παράδεισος”.
22.
“Σκεφτομαι την ερώτηση απο εχτές. Την προώθησα σε φίλους. Πηγαίνοντας βόλτα με το λυκόσκυλό μου άρχισα να φτιάχνω νοερή λίστα σε ολες τις ερωτήσεις σας. Λοιπόν. Τώρα ζορίστηκα πιο πολύ από όταν πέθανε ο άντρας μου το 2013 απο καρκίνο, μέσα σε 9 μήνες. Το πάλεψα οπως και τότε και κάθε μέρα. Όμως σκέφτομαι ολα αυτά που κατάφερα, και είναι πολλά. Open water swimmer απο τον Μάιο του 2020 μέχρι σήμερα, χωρίς να σταματήσω όλο το χειμώνα. Πάει το panic attack, το άφησα κύματα πίσω και πολλά χλμ. Τρώω καλύτερα,δεν πάχυνα, πρόσεχα πολυ, όλα τα μέτρα μέχρι το εμβόλιο. Πούλησα ακίνητο, ξεχρέωσα την Εφορία και σχεδόν ησύχασα. Έβαλα σε τάξη ολα αυτά που πρέπει να ολοκληρώσω και να ησυχάσω απο τα κληρονομικά. Δεν μπορώ να διαβάσω βιβλία, διαβάζω και παρακολουθώ στον Ιντερνετ. Μου λείπουν οι αγκαλιές, νοιώθω την απόσταση ασφαλείας έντονα. Βγήκα κατι αποτυχημένα ραντεβού. Θα παω εκδρομή και ανυπομονώ”.
23.
“Δεν κοιμάμαι καλα, δεν κοιμόμουν ούτε πριν, αλλά τωρα ξυπνάω 5 φορές τον μήνα πριν τις 5 το πρωί. Δεν διανοούμαι να βρεθώ σε meeting room ξανα, ούτε σε σούπερ μάρκετ, ούτε στα Zara Σάββατο πρωί. Σχεδιάζουμε να εκμεταλλευτούμε τη σχετική ύφεση των κρουσμάτων για να επισκεφτούμε γιατρούς για check up πριν το τέταρτο κύμα. Δε θα ταξιδέψουμε για τις Κυκλάδες με καράβι, δε θα πάμε εξωτερικό με αεροπλάνο. Γενικά, μέχρι να εμβολιαστεί και ο 4χρονος γιος μας, δεν αλλάζει κάτι για μας. Ακόμα και τότε, ξερουμε πολυ καλα ότι και εμβολιασμενοι μπορουμε να κολλήσουμε ή να κολλήσουν οι γονεις μας και δε θα είναι εύκολα τα πράγματα. Η μητέρα μου είναι δασκάλα σε δημοτικό, πλήρως εμβολιασμένη. Θα την ξαναδώ δύο εβδομάδες αφότου κλείσουν τα σχολεία. Τα πεθερικά μου 78, πλήρως εμβολιασμενοι, τους βλεπουμε με μάσκα ακόμα και στο μπαλκόνι”.
24.
“Η μητέρα μου καρκίνο από την αρχή της πανδημίας και μεταμόσχευση το Δεκέμβριο μέσα στο lockdown. Ένα μήνα έμεινα μαζί της στον Άγιο Σαββα, ενώ είχε γίνει διασπορά σε όλο το νοσοκομείο. Απαγόρευση να ξεμυτίσω απ’ το δωμάτιο. Μετά, 42.000 χλμ σε ένα χρόνο, να πηγαίνω στην πόλη, να την πηγαίνω χημειοθεραπεία και να γυρνάω πίσω. Κάθε εβδομάδα. Μια κρίση πανικού -μόνο!”
“Κι όταν κοιμήθηκε ο καρκίνος της μάνας μου, διαγνώστηκε μια φίλη μου. Κι έπαθα σοκ. Και κόλλησα άσχημα, να ασχολούμαι μόνο με αυτό. Ενώ έχει οικογένεια και ανθρώπους που να τη φροντίζουν, κόλλησα. Και καρκίνοι. Και καραντίνα. Και δουλειά σε πολύ μεγαλη εταιρία με πολλή πίεση, μεγάλα projects να τρέχουν. Βγήκαν όλα. Εγώ βγαίνω συντρίμμι όμως. Και πιέζομαι. Χωρίς να καταλαβαίνω από τι απ’ όλα”.
“Μέχρι πριν 10 μέρες έλεγα όλα καλά. Μόλις βγήκαμε, όμως, σαν να μου πάτησαν ένα κουμπί που να θέλω να τα κάνω πουτάνα όλα. Νομίζω από όλα ο καρκίνος της φίλης μου είναι το πιο δύσκολο. Και δεν ξερω γιατί τα γράφω, τώρα εδώ, ενώ δεν απαντάω στα ερωτηματολόγια ποτέ”.
25.
“Με έχουν κάνει να φοβάμαι να αφήσω μια δουλειά που δεν με πάει πουθενά και με κάνει να κλαίω 3 φορές την εβδομάδα, να φοβάμαι να ρισκάρω. Να κοιτάω το ρολόι να δω αν κοντεύει 9 και πρέπει να γυρίσω σπίτι. Αυτές οι 500 μέρες μου πήραν το ρίσκο που είχα στην ζωή μου και με έχουν κάνει να φοβάμαι. Ότι ο χρόνος που έχω χάσει δε θα μου επιστραφεί ποτέ πίσω”.
26.
“Δεν έχω πια ανάγκη να είμαι με κόσμο, ή να βγαίνω. Περνάω καλύτερα σπίτι μόνη μου. O κόσμος με κουράζει. Μέσα σε όλη αυτή την ιστορία απογυμνωθήκαμε, δεν ήμασταν πια η κοινωνική μας διάσταση, που χαμογελά γιατί έτσι πρέπει, χορεύει και βλέπει ταινία άρα δε χρειάζεται να συνομιλεί, αλλά παρόλα αυτά πέρασε χρόνο με τον φίλο/τη φίλη και είναι κι αυτό το κουτάκι “τσεκ”. Όλοι ένοιωθαν λιγότερο μόνοι και κανονικοί. Αυτό το διάστημα είχαμε μόνο τον εαυτό μας και δυστυχώς συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός πολλών δε μου άρεσε. Ούτε και ο δικός μου απαραίτητα. Δεν είχαμε πια μια κοινωνική συνθήκη να μας προσαρμόζει, ήμασταν απλά εμείς. Οπότε, πλέον, έχω την ανάγκη να δω πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Kαι είμαι εντάξει με αυτό”.
27.
“Είμαι γυναίκα, 25 ετών, ελεύθερη και εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια βρήκα χρόνο να σκεφτώ. Περνώντας τόσο χρόνο μόνη στο σπίτι, συχνά χωρίς να έχω κάτι να κάνω, άρχισα να επαναξιολογώ διάφορες εμπειρίες από το παρελθόν, από έρωτες και φιλίες μέχρι πού θέλω να πάω επαγγελματικά στο εξής. Το αποτέλεσμα; Μεθαύριο ξαναδίνω Πανελλήνιες, καθώς κατέληξα ότι το πρώτο μου πτυχίο δε με ικανοποιεί. Θεωρώ ότι χωρίς αυτό το “κενό” της πανδημίας δε θα είχα προχωρήσει σε αυτήν την απόφαση”.
28.
“Έχω πολύ συσσωρευμένο θυμό. Θυμό που άλλαξε η ζωή και η καθημερινότητά μου, γιατί είμαι μητέρα τετράχρονου αγοριού, ελεύθερη επαγγελματίας, με σύζυγο που δούλευε και δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και εγώ βρέθηκα από εκεί που είχα ένα υποτυπώδες πρόγραμμα, να πασχίζω να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να κάνω δουλειά. Θυμό που πάρκαρα το παιδί μπροστά σε μια οθόνη, ενώ δεν ήταν αυτό που ήθελα. Θυμό για τις ανεπαρκείς δικαιολογίες που άκουγα για το κλείσιμο των «σχολείων»- παιδικών σταθμών, εν προκειμένω, όπως «για να περιοριστεί η κινητικότητα των γονέων». Θυμό για όλους αυτούς που δεν τηρούσαν και δεν τηρούν τα μέτρα και δε σέβονται ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σε αυτή την κοινωνία που υφίστανται τις συνέπειες των ανοησιών τους. Θυμό γιατί προσπαθώ και δείχνω αυτή την ατομική ευθύνη που τόσο έχει στοχοποιηθεί και παρόλα αυτά αποτέλεσμα δε βλέπω. Άσε που αισθάνομαι κορόιδο, για να το πω ευγενικά. Θυμό λοιπόν. Να σημειώσω βέβαια ότι προφανώς δεν έζησα κάτι χειρότερο (όπως βαριά ασθένεια, δική μου ή οικείων μου), οπότε έχω την πολυτέλεια να θυμώνω για τα «επουσιώδη». Κι από αυτά, όμως, έχουν μαζευτεί κάμποσα”.
29.
“Πριν από λίγες μέρες, πήγα στην πρώτη εξέταση δια ζώσης μου από το Σεπτέμβριο και είδα άτομα που δεν είναι στον πιο στενό κύκλο των φίλων (με τους όποιους προφανώς έχω κρατήσει επάφη -χωρίς τις καθημερινές βιντεοκλήσεις, και τα συχνά πικνικ θα είχα παραδωθεί από πέρυσι στην αδράνεια). Διαπίστωσα ότι έχω ξεχάσει να μιλάω σαν άνθρωπος με άνθρωπους που δεν ακολουθώ την καθημερινότητα τους. Ήταν σαν ένας πνευματικός μυς να μην είχε χρησιμοποιηθεί για χρόνια και ξαφνικά έπρεπε να σηκώσει εκατό κιλά. Ελπίζω, όπως όλοι μας, ότι όλα αυτά είναι αναστρέψιμα, και ότι στο μέλλον θα επανέρθει και η όρεξη μου για το αντικείμενο σπουδών μου και γενικά για ζωή. Δεν το βλέπω εύκολο όμως”.
|
|
