” Ιούλιος, ο μήνας ο σκληρός..”
Του Στέφανου Ληναίου
Ο Τόμας Έλιοτ είπε, στην «Έρημη χώρα»: « Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο
σκληρός, γεμάτος πασχαλιές κι επιθυμίες..»
Εμείς λέμε: « Ο Ιούλιος είναι ο μήνας ο σκληρός, γεμάτος πίκρες κι
αλχημείες..»
Πίκρες για εμάς που γεννηθήκαμε στον πόλεμο και ζούμε ακόμη, μερικοί,
μέχρι σήμερα. Και αλχημείες από τους μεγάλους του κόσμου και τους
μικρούς του τόπου μας.
Κι αναρωτιόμαστε πως τα κατάφεραν, τον Ιούλιο, το φωτεινότερο μήνα του
τόπου μας, να τον κάνουν τον πιο «μαύρο» μήνα της ζωής μας.. Με
αδιανόητες αλχημείες, προκλητικές συνεργασίες, σκληρές αποφάσεις και ΜΜΕ
που μας “έπειθαν” ότι όλα είναι για το “καλό” μας.
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια απάντηση. Με βοηθούς αυτά που ζήσαμε
εμείς οι ίδιοι κι αυτά που διαβάσαμε.
Ξεκινάμε από τον Ιούλιο του 1963, μετά τη δολοφονία Λαμπράκη.
Τότε που για όλους τους Έλληνες το ποτήρι ξεχείλισε και η οργή του έγινε
ξεσηκωμός.
Έγινε “ξεσηκωμός” όμως και στις μυστικές υπηρεσίες των Μεγάλων
«Προστατών» μας… Και ένα ζεστό σούρουπο του Ιουλίου του 1963, σ’ ένα
μυστικό «κονκλάβιο», σε κάποιους δροσερούς, πρεσβευτικούς κήπους, κοντά
στην πλατεία Μαβίλη, αποφάσισαν ένα ματωμένο μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Ιούλιος του 1963: Το πρώτο «μήνυμα» έρχεται από τη Φρειδερίκη, όταν την
αποδοκιμάζουν οι Έλληνες στο Λονδίνο.
Ιούλιος του 1964: Ο «δημοκρατικός» Πρόεδρος Τζόνσον μάς στέλνει το
δεύτερο «μήνυμα» για τη μεθόδευση ανατροπής Παπανδρέου.
Ιούλιος του 1965: Ο μήνας της “αποστασίας”, όπως καταγράφεται στην
ιστορίας μας. Μετά από αυτό τον Ιούλιο, η πολιτική και οι πολιτικοί
χάνουν την αξιοπιστία τους.
Και ο τραγικός Ιούλιος του 1974: Η Χούντα εκπαραθυρώνει το Μακάριο. Οι
Τούρκοι “κλέβουν” τη μισή, σχεδόν, Κύπρο. Και οι Αμερικάνοι, αφού
τέλειωσαν την «αποστολή» τους οι δικτάτορες, τους κατεβάζουν όπως τους
ανέβασαν και μας ξαναδίνουν την “ελευθερία” μας,
παλινορθώνοντας» όλο το παρελθόν μας…..
Ιούλιος του 1975: Ο Άρειος Πάγος αφήνει ατιμώρητους τους χουντικούς,
αποφασίζοντας το στιγμιαίο και όχι το διαρκές.
Ιούλιος του 1977: Πέντε μέρες μετά, πεθαίνει ο Μακάριος.
Ο Ιούλιος του “βρώμικου” 1989: Η συγκυβέρνηση Τζαννετάκη.
Ο «αποικιακός» Ιούλιος του 1990: Ανανεώνεται η συμφωνία για τις
αμερικάνικες βάσεις για άλλα εννέα χρόνια. Τα Χανιά καίγονται.
Ποια κατάρα μας σημάδεψε, άραγε, να έχουμε τόσους Ιουλιανούς εφιάλτες
στο κεφάλι μας;
Η πίκρα μας κι ο πόνος μας δεν είναι μόνο ο κατήφορος της πατρίδας μας,
δεν είναι μόνο ότι κατέστρεψαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Είναι
κάτι ουσιαστικότερο. Έκοψαν τα φτερά μιας γενιάς, που ήταν έτοιμη για το
μεγάλο πέταγμα. Στη δημοκρατία, τον πολιτισμό, την οικονομία και τις
επιστήμες. Μια γενιά που είχε τα φόντα να κάνει την πατρίδα μας ισάξια
με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Να αξιοποιήσει τα προτερήματά μας και να
μειώσει τα κουσούρια μας.
Και τώρα, τι κάνουμε τώρα; Δεν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιους
“γκρίζους” Ιούλιους που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Αυτό είναι έργο των
ιστορικών του μέλλοντος.
Ας κλείσουμε με τον τωρινό Ιούλιο. Τον “Αλωνάρη”, όπως τον λένε οι
παροιμίες μας. Θα μας εξοντώσουν τα απανωτά κύματα πανδημίας με τα οποία
μας τρομάζουν κάθε μέρα αρμόδιοι και αναρμόδιοι ή θα γλυτώσουμε; Θα μας
τρελάνει ο ατέλειωτος καύσωνας ή θα περάσει κι αυτό, όπως πέρασαν τόσοι
άλλοι πρωτοφανείς, λοιμοί και καταποντισμοί των τελευταίων χρόνων;
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.. Το λένε και οι παροιμίες μας..
” Τον Αλωνάρη κι αν καείς… τον Αύγουστο θα δροσιστείς…”
” Αύγουστε καλέ μου μήνα, νάσουν δυο φορές το χρόνο..”
Το άρθρο του Στέφανου Ληναίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών.
