Νικόλας Σεβαστάκης*: Καμιά ευτυχία δεν “ολοκληρώνεται” αν δεν την δημοσιοποιήσουμε!

Οι άνθρωποι ξεμυτίζουν από το λαγούμι όπου είχαν κλειστεί με τις μεγάλες φωτιές, ακόμα κι αν αυτές δεν έχουν σβήσει ακόμα. Βγαίνουν για να αναρτήσουν τις πραμάτειες του Αυγούστου, τα συνηθισμένα memorabilia της θερινής ζωής: σώματα, θάλασσες, γωνίες τραπεζιών, γέλια.

Κάποιοι το κάνουν ντροπαλά, άλλοι με κρότο και κάποιοι τρίτοι κουβαλώντας μια ενοχή από παλαιότερα ή άλλα τραύματα. Όμως αυτή η έξοδος προς την ‘κανονική’ θεματολογία ενός μηνός Αυγούστου, κοντά πια στον δεκαπενταύγουστο, αυτή η έξοδος μου φαίνεται πως δεν αποδεικνύει ότι είμαστε ευτελή όντα. Επιβεβαιώνει πως είμαστε εύθραυστα πλάσματα, που δεν αντέχουν στην καμπούρα τους μεγάλες δόσεις τραγωδίας. Οι ‘νιτσεϊκοί’ θα έβλεπαν τη μικρότητα του τελευταίου ανθρώπου, του ανθρώπου που έχει χάσει την ικανότητα για μεγαλείο.

Όμως οι άνθρωποι των δημοκρατικών εποχών ζουν με την προκατάληψη της ευτυχίας και μάλιστα αυτής της ευτυχίας που μπορεί να την κερδίσουν στις ιδιωτικές τους στιγμές. Η διαφορά τώρα, είναι ότι δεν ”ολοκληρώνεται” καμιά ευτυχία αν δεν τη δημοσιοποιήσουμε. Και όταν μεγάλα, λυπηρά, τρομαχτικά γεγονότα μας εμποδίζουν ηθικά να το κάνουμε, είναι σαν μην έχουμε πια ιδιωτικές στιγμές ή διακοπές.

Είναι ηθικά επιλήψιμη αυτή η παιδιάστικη έκθεση, η ανικανότητα για μεγάλες στερήσεις, για σοβαρά πένθη, για θυσίες κάθε λογής; Ή είναι απλώς ο τρόπος μας να υπάρχουμε μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού, εν μέρει πολιτικά όντα και εν μέρει υδρόφιλα που αναζητούν να δείξουν τα χρώματά τους στα άλλα;

Μπορεί απλώς να μην έχουμε υπερβεί ποτέ την πρωταρχική, αμφίβια φύση των πολύ μακρινών έμβιων προγόνων. Ποιος ξέρει;