Τα Βαλκάνια, οι αλλεπάλληλες πολιτικές κρίσεις και η δυστοκία της ΕΕ.
Η εμφανής δυσκολία της ΕΕ να προχωρήσει σε περαιτέρω άνοιγμα προς τις βαλκανικές χώρες δημιουργεί έναν νέο κίνδυνο ανάφλεξης του μαλακού υπογαστρίου της Ευρώπης,καθώς οι μεγάλες αντιθέσεις, οι ανισότητες και η φτώχεια, αλλά και το βρώμικο χρήμα έχουν δημιουργήσει μη επουλώσιμες πληγές. Παράλληλα όσο αυτές οι χώρες δεν παίρνουν πράσινο φως για οριστική ένταξη στην ΕΕ έστω και μετά από αρκετά χρόνια, τόσο πιο ευάλωτες γίνονται σε πολιτικές αντιπαραθέσεις και γεωστρατηγικές, ενώ αναζητούν συμμάχους εκτός της Ευρώπης και δείχνουν να καλοδέχονται πχ την τουρκική διείσδυση σε ορισμένες από αυτές, κυρίως σε όσες έχουν μουσουλμανικό πληθυσμό. Πέραν αυτής της οπτικής γωνίας, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι Βουλγαρία και Ρουμανία κονταροκτυπιούνται για θέματα που θεωρούν ζωτικής σημασίας, ενώ η Σόφια στρέφεται ανοικτά κατά των Σκοπίων στο θέμα της γλώσσας, μπλοκάροντας τυχόν περαιτέρω κινήσεις προς την ΕΕ.
Στη Σλοβενία τον περασμένο μήνα, οι «27» συμφώνησαν σε μια ενδεχόμενη ένταξη των έξι χωρών των δυτικών Βαλκανίων χωρίς όμως να αποδεχθούν την πρόταση της Λιουμπλιάνας για ολοκλήρωση της ενταξιακής διαδικασίας μέχρι το 2030.
Από την πλευρά της η Αλβανία αισθάνεται όμηρος αυτής της αντιπαράθεσης, διότι η ευρωπαϊκή προοπτική Σκοπίων και Τιράνων έχει καλώς ή κακώς συνδεθεί. Προβληματική κρίνεται και η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου, το οποίο εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται από αρκετές χώρες-μέλη ως ανεξάρτητο κράτος.
Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλοςστο in.gr
Απειλή διάλυσης
Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του θα καταλάβει ότι εδώ είναι Βαλκάνια, καθώς και τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Θα συνειδητοποιήσει, για παράδειγμα, τι συμβαίνει στο «κράτος-σφραγίδα» της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης αυτή την περίοδο, με αποτέλεσμα να έχουν πάρει εκ νέου φωτιά τα σενάρια περί επικείμενης διάλυσής της και προσάρτησης του σερβικού τμήματος στη μητέρα Σερβία και του αντίστοιχου κροατο-μουσουλμανικού σε κάποια άλλη οντότητα.
Θα αντιληφθεί, επίσης, ότι η παραίτηση του Ζόραν Ζάεφ από την πρωθυπουργία της Βόρειας Μακεδονίας δεν αποτελεί ένα πολιτικό «τερτίπι», αλλά μια εξέλιξη που έχει άμεση σχέση με το εκρηκτικό κοκτέιλ της κοινωνικής οργής και απογοήτευσης το οποίο, σε συνδυασμό με την αίσθηση «προδοσίας» από την Ευρώπη, αναζωπυρώνει παλιές και γεννά νέες αντιθέσεις.
Θα δει εύκολα τις ρίζες της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Σερβία και το Κόσοβο, η οποία προκαλεί διαρκώς νέες εντάσεις και συγκρούσεις, όπως συνέβη και πρόσφατα.
Μια αντιπαράθεση που είναι πρακτικά αδύνατο να λυθεί χωρίς αλλοίωση των υπαρχόντων συνοριακών γραμμών και/ή μετακινήσεις πληθυσμών (κάτι που έχει ήδη συζητηθεί ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο χωρών) – όσο και αν οι περισσότεροι κραυγάζουν «απεταξάμην».
Στο περιθώριο της Ευρώπης
Θα αναγνωρίσει στις παράλληλες κυβερνητικές κρίσεις που βρίσκονται αυτή την περίοδο σε εξέλιξη στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία (η οποία, πάντως, αρνείται τον χαρακτηρισμό της ως βαλκανικής χώρας…) παρόμοιες αιτίες και ταυτόσημα φαινόμενα – φτώχεια και καθυστέρηση, διαφθορά και κυριαρχία φατριών της μαφίας.
Όλων αυτών, δηλαδή, που οδηγούν τους Βούλγαρους εκ νέου στις κάλπες στις 14 Νοεμβρίου, χωρίς να είναι βέβαιο ότι το αδιέξοδο θα ξεπεραστεί, ενώ δεν επιτρέπουν τη συγκρότηση κυβέρνησης στη Ρουμανία.
Μέσα από όλα αυτά, είναι βέβαιο ότι οι πάντες θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν καλύτερα γιατί δεν έχουν πεθάνει οι κάθε λογής μεγαλοϊδεατισμοί, όπως για παράδειγμα ο αλβανικός. Γιατί ο θρησκευτικός φανατισμός και οι διάφορες αντιδραστικές αντιλήψεις σαρώνουν.
Γιατί, επίσης, η Σόφια προβάλει βέτο στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Β. Μακεδονίας με την ΕΕ. Γιατί η Σερβία παίζει ταυτόχρονα σε πολλά ταμπλό – με την Ευρώπη και τη Ρωσία, με τις ΗΠΑ και την Κίνα – σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί κάτι από το χαμένο μεγαλείο του παρελθόντος. Και γιατί, τέλος, η Άγκυρα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να «κάνει παιχνίδι» στην περιοχή.
Θα καταλάβουν, με άλλα λόγια, ότι εδώ είναι Βαλκάνια!
