Ευρώπη: Από την εποχή της συνεχούς μεταπολεμικής μετανάστευσης, στην εποχή των φραχτών.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘50 μέχρι την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973, αλλά και σε όλη την διάρκεια της «Χρυσής Τριακονταετίας» της συνεχούς μεταπολεμικής ανάπτυξης, η Γαλλία, η Γερμανία, οι χώρες της Μπενελούξ, η Βρετανία αλλά και η Βόρεια Ιταλία προσπαθούσαν να διασφαλίσουν συνεχείς μεταναστευτικές εισροές που ήταν το προαπαιτούμενο για να συνεχισθεί η ανάπτυξη .
Πηγή προέλευσης οι πρώην αποικιακές αυτοκρατορίες, για την Γαλλία και την Βρετανία, αλλά και ολοένα και περισσότερο οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, Πορτογαλία, Ισπανία, Νότια Ιταλία, Γιουγκοσλαβία , Ελλάδα και Τουρκία.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που διογκώνονταν τα μεταναστευτικά κύματα προς την Δυτική Ευρώπη.
Από τα μέσα του 19ου αιώνα εκατομμύρια Ιταλοί και Πολωνοί εισέρευσαν, κυρίως στην Γαλλία και στην Γερμανία, για να εργασθούν κυρίως στην μεταλλουργία και στην εξόρυξη πρώτων υλών.
Από το 1980 και μετά η ύφεση και η αποβιομηχάνιση, αλλά και η τεχνολογική πρόοδος τερμάτισαν σχεδόν συνολικά την ζήτηση εργατικού δυναμικού μέσω οργανωμένης μετανάστευσης.
Το τέλος της «Χρυσής Τριακονταετίας» σήμανε και την σταδιακή απονεύρωση της αφομοιωτικής δυναμικής των χωρών που υποδέχονταν μετανάστες.
Η αφομοιωτική δυναμική προϋποθέτει εργασιακή σταθερότητα και συνταξιοδοτική διασφάλιση, αλλιώς είναι μονόδρομος η αναδίπλωση στην ταυτότητα καταγωγής.
Μια δεκαετία μετά το τέλος της «Χρυσής Τριακονταετίας», ήλθε η ανατροπή της διετίας 1989-1991 που προκάλεσε πανικό στην ήδη συμπιεζόμενη, από την προσαρμογή της στην παγκοσμιοποίηση, Δυτική Ευρώπη.
Η απειλή δεν ήταν τότε το Ισλάμ και η διείσδυση Τζιχαντιστών, αλλά η Ανατολική Ευρώπη και ο Πολωνός Υδραυλικός και ο Τσέχος αρχιτέκτονας που με το χαμηλό μισθολογικό τους κόστος θα στερούσαν την εργασία από τους ακριβούς γηγενείς.
Μια δεκαετία μετά στο γύρισμα του αιώνα, δεν ήλθαν οι φθηνοί υδραυλικοί και αρχιτέκτονες, αλλά η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της Σύγκρουσης των Πολιτισμών που διατύπωσε προκαταβολικά ο Χάντιγκτον ως απάντηση στο τέλος της Ιστορίας του Φουκουγιάμα.
Τώρα οι μουσουλμάνοι μετανάστες, κυρίως δεύτερης και τρίτης γενιάς, με την ακραία βία της αναδίπλωσης στην ταυτότητα τροφοδοτούσαν το φόβητρο της τυφλής βίας των Τζιχαντιστών.
Έτσι, με πρώτο ντε φάκτο φράχτη την θάλασσα της Μάγχης φθάσαμε στην μεγάλη πορεία του 2015, όταν κύματα μεταναστών και προσφύγων κατευθύνθηκαν, όσοι πρόλαβαν, στα ανοικτά – χάρη στην Μέρκελ – σύνορα της Γερμανίας μέχρι να τα κλείσουν οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων.
Έξι χρόνια μετά η Γερμανία έχει αφομοιώσει, σε γενικές γραμμές χωρίς προβλήματα, τους νέους κατοίκους της και προσβλέπει με αμηχανία στην πρόκληση που θα έχει να αντιμετωπίσει, σε ορίζοντα δύο ή τριών δεκαετιών, την δημογραφική κατάρρευση και την μείωση του πληθυσμού κατά 10 περίπου εκατομμύρια, με καταστροφικές παρενέργειες στην ανάπτυξη και τα συνταξιοδοτικά ταμεία.
Τότε, ή λίγο πριν, θα έλθει η ώρα της αλήθειας, καθώς το πολιτικό κόστος της εισροής νέου κύματος μεταναστών –προσφύγων είναι απαγορευτικό στην χώρα που τους έχει ζωτική ανάγκη…
Το μοντέλο Φρούριο Ευρώπη μέχρι τότε θα πλήττει κυρίως τις χώρες που βρίσκονται στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε, που καλούνται να παίξουν τον ρόλο της τάφρου γύρω από το φρούριο, με την αλληλεγγύη των εντός του οχυρού εταίρων τους, να εξαντλείται στην ορθολογική – όσο αυτό είναι δυνατόν – διαχείριση μιας μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης
