Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα…
(ανάγνωση δεύτερη)
Στο κατώφλι της Νέας Χρονιάς (ξανα)διαβάζω Οδυσσέα Ελύτη, με μια ανάγνωση αλλιώτικη αυτή τη φορά. Με ερωτήματα κι επαναπροσδιορισμούς για τη στιγμή και την αιωνιότητα. Με σκέψεις για το αποθησαύρισμα της ανιδιοτέλειας.
«Κι ένα τέταρτο μητέρας
αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει»
Πόση αιωνιότητα, αλήθεια, χωράει σε μια στιγμή. Σε πόσες και ποιες στιγμές αναδιπλώνεται η αιωνιότητα. Σε πόσα πρόσωπα και σε ποια πρόσωπα. Πόσες αλήθειες ζουν μέσα στην αγάπη. Και πόση αγάπη κυοφορείται στις αλήθειες μας. Πόσες πράξεις ανασύρουν από τα βάθη της ύπαρξης την προσφορά: την ακάματη τροφό της ζωής. Και πόσες «λιακάδες» φέγγουν σε κάποια βλέμματα. Σε όσα λείπουν, σε όσα είναι εδώ.
“Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς”
Με πόση απώλεια, άραγε, σμιλεύεται ο χρόνος. Ο χρόνος που συναγωνίζεται τον γρήγορο ίσκιο των πουλιών. Και πόσο ξάστερο συναίσθημα μετράει το χρόνο μας, νικώντας τη φθορά μέσα από το μνημολόγιο και το μελλοντολόγιό μας, το δικό μας και των πολύτιμων άλλων. Αυτών που μας μύησαν στην αθανασία του λόγου του τρυφερού και του έργου του αφοσιωμένου. Που στον μυχό της ψυχής μας αντί για τη φοβερή ανωνυμία του θανάτου εναπόθεσαν ένα στόλο από άστρα με τη θύμηση να γίνεται ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο.
Και η απάντηση γίνεται μονόδρομος, μέσα από αυτό τον σπόρο τον αειθαλή που φροντίζει να γεννιέται ο κόσμος και ο χρόνος εκεί που πάντα το έμπιστο φως θριαμβεύει: στην Αγάπη.
«Και ξαναβρίσκεις την αθάνατη ώρα σου
Όπως στις αμμουδιές σε ξαναβρίσκει ο ήλιος»
*Η Χριστίνα Κόλλια είναι συγγραφέας, σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια εργαστηρίων δημιουργικής και θεραπευτικής γραφής
φωτ. starry night van gogh
