Απολαμβάνω τους νέους ανθρώπους που συχνά μέσα από αδιέξοδα ή κάτω από αντίξοες συνθήκες, με μοναδικό τους όπλο το πάθος για δημιουργία και υγιή επιβίωση επιχειρούν να «στήσουν» νέες βιωματικές εμπειρίες, με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για τους ίδιους και όσους θα τύχει να τους γνωρίσουν.
Eνας τέτοιος άνθρωπος είναι η Μαρίνα Καβαλλιεράκη, εμπνεύστρια και δημιουργός της εταιρείας Βούργια – Vouryia (Η ονομασία Βούργια βρίσκει τις ρίζες της στα κρητικά ταγάρια όπου οι χωρικοί τοποθετούσαν τα καλούδια της μέρας είτε πήγαιναν είτε επέστρεφαν από το χωράφι. Σήμερα το κρητικό ταγάρι τυγχάνει διεθνούς αποδοχής και κυκλοφορεί σε διάφορες εκδοχές)
Κάπως έτσι η Μαρίνα Καβαλλιεράκη, εκμεταλλευόμενη ένα πολιτιστικό κενό στη γη της Μεσογαίας αποφάσισε να γεμίσει το…ταγάρι της με προτάσεις για μοναδικές βόλτες και εμπειρίες ζωής. Επισκέψεις σε πύργους και κάστρα μιας άλλης εποχής, εκκλησάκια ξεχασμένα στο χρόνο, γεύσεις από αμπελώνες, ιδιαίτερα αρτοποιεία, κεραμικά μοναδικής έμπνευσης, κτήματα με συκιές και αμπέλια και δεκάδες άλλες απολαύσεις που λίγοι γνωρίζουμε ότι είναι δίπλα μας, μισή ώρα από τα σπίτια μας. Ένα είδος πολιτιστικής υπέρβασης που αξίζει να ζήσουμε από κοντά ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό ή ίσως τις πρώτες μέρες ενός δροσερού Φθινοπώρου.
Το Σάββατο, 6 Αυγούστου, η Vouryia, η Μαρίνα και μια παρέα φίλων βρεθήκαμε στο Πόρτο Ράφτη – στην περιοχή Προϊστήρι – για να γίνουμε όλοι μαζί…συκοφάντες. Να ανακαλύψουμε τις βασιλικές συκιές της Figland και να δοκιμάσουμε τα βασιλικά σύκα του Μαρκόπουλου. Οι βασιλικές συκιές της Figland – κάποιες από αυτές έχουν ηλικία εκατό και πλέον ετών – αγναντεύουν τη θάλασσα και συνυπάρχουν με έναν αμπελώνα με αυτόριζο Σαββατιανό αμπέλι.
Η Μιράντα και η Σοφία της οικογένειας της Figland άφησαν μια στρωμένη ζωή στο Παρίσι για να επιστρέψουν στα πατρογονικά εδάφη και να αγκαλιάσουν με αγάπη και πάθος ό,τι τους ανήκε, εξελισσόντάς το. Σήμερα έχοντας στο ενεργητικό τους μια ιστορία γεμάτη σκληρή δουλειά και αγωνίες κυριαρχούν στην αγορά με τα προϊόντα τους, τα σύκα και τις πολύ ιδιαίτερες μαρμελάδες τους, συνδυάζοντας τες με ξηρούς καρπούς απ’ όλη την Ελλάδα και προτείνοντας γκουρμέ μοναδικές καταστάσεις με τυριά και κρασί. Οι κυρίες της Figland μας είπαν ότι επιχείρησαν ένα αρμονικό πάντρεμα της παράδοσης με νέες γαστρονομικές χρήσεις και ιδέες με στόχο όμως να παραμείνει αναλλοίωτη η παιδική μνήμη στο κτήμα του παππού, όπως και η ιστορία που πάντα θα μιλάει για τις ευεργετικές ιδιότητες του σύκου.
Σε αυτό το κτήμα, λοιπόν, καθίσαμε στην σκιά μιας αιωνόβιας συκιάς και ανάμεσα σε βιβλία για την περιοχή, τυριά, σύκα και μαρμελάδες γίναμε κοινωνοί μιας ιστορίας που γιγαντώνεται τέτοιες καλοκαιρινές εποχές και που κινείται μέσα στον χρόνο με σταθερό βηματισμό και μοναδικό αποτύπωμα. Ως δια μαγείας δε, σ’ εκείνη τη γη αισθάνθηκα να φεύγουν από πάνω μου βαρίδια και προβληματισμοί που σε άλλη περίπτωση θα με στοίχειωναν ως συνήθως. Νομίζω, αν κρίνω από τα φωτεινά χαμογελαστά πρόσωπα ότι έτσι αισθάνθηκαν και οι άλλοι συκοφάντες της σαββατιανής παρέας. Γιατί πώς αλλιώς θα κάνουμε την προβολή στο μέλλον αν δεν συλλέξουμε όμορφες εικόνες και εμπειρίες από το σήμερα;
Ένα μεγάλο μπράβο και ευχαριστίες από καρδιάς στη Μαρίνα Καβαλλιεράκη και στις κυρίες του Figland – ψάξτε στις ιστοσελίδες τους, γευτείτε τις ομορφιές που μας παρέχονται και προχωρήστε.
Η Μαρίνα Καβαλλιεράκη έχει δημιουργήσει ένα ωραίο hashtag που εμένα προσωπικά με ενθουσιάζει. Δείτε το και πείτε την γνώμη σας #ligoakomiellada. Προφανώς απευθύνεται και σε ξένους που φτάνουν transit στο αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος και στο μεσοδιάστημα δύο πτήσεων θα ήθελαν να βιώσουν κάτι διαφορετικό και ναι, λίγο ακόμη Ελλάδα.
