Για Καλή Χρονιά, πέρα από τις ευχές των ημερών…
Μέρες που ‘ναι, οι αισιόδοξες κατ’ έθιμο ευχές δίνουν και παίρνουν.
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Και μπορεί να είναι εθιμικές, να λέγονται αυτόματα, αταβιστικά, αλλά το ότι εξακολουθούν να λέγονται χρόνος βγαίνει-χρόνος μπαίνει, αιώνες τώρα, άσχετα με το εάν και σε ποιον βαθμό πραγματοποιούνται, κάτι δείχνει: ότι το ανθρώπινο είδος έχει ανάγκη από ελπίδα και αισιοδοξία, από μια «νέα αρχή», που θα μηδενίσει τον συνήθως αρνητικό απολογισμό του παρελθόντος…
Αυταπάτη, ξόρκι, ζωτικό στοιχείο για να ελπίζουμε ότι το επερχόμενο «δεν μπορεί, θα είναι καλύτερο…» (υποφερτό, έστω) και να συνεχίσουμε να πορευόμαστε; Μεταφυσική βεβαιότητα ότι όντως τα πράγματα θα είναι καλύτερα; Καθείς διαλέγει. Ό,τι τον ηρεμεί και τον καθησυχάζει, του απαλύνει τις αγωνίες, τον θωρακίζει με κουράγιο, αισιοδοξία, δύναμη για τη μάχη της καθημερινότητας της ζωής.
«Φύγε, φύγε, είπε το πουλί. Το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει τόση πολλή πραγματικότητα…», λέει στα «κουαρτέτα» του ο Τ.Σ. Έλιοτ. Αλλά η πραγματικότητα είναι αενάως παρούσα, με στιγμές ξεγνοιασιάς και ηρεμίας, και πολλές ώρες, μέρες, μήνες στενοχώριας, δυσκολιών, προβλημάτων, απογοήτευσης. Στην πραγματικότητα είναι «καταδικασμένος» να ζει ο άνθρωπος. Να την αντιμετωπίζει, να την παλεύει, να αγκομαχά να την κάνει καλύτερη, να τη φέρει στα μέτρα της αντοχής του. Που, αλίμονο, αποδεικνύεται διαρκώς μεγαλύτερη από όσο πιστεύει.
Θα ‘ρθει με το καλό ο νέος χρόνος, τα λαμπάκια θα σβήσουν, και η καθημερινότητα θα ξανάρθει -φορτωμένη μάλιστα με όλα τα αρνητικά και δυσοίωνα του χρόνου (των χρόνων…) που έφυγε. Και στην… καθημερινή, όχι τη γιορτινή καθημερινότητα, αυταπάτες δεν χωρούν. Απαιτείται αλήθεια χωρίς… γιορτινά φτιασίδια, θάρρος, πολλή δουλειά, κουράγιο, επίγνωση των δυσκολιών που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Ιδίως τούτο τον καιρό, με έναν ολόκληρο κόσμο σε απορία, αμηχανία, σωρευμένους παντοίους κινδύνους, εκρηκτικές αβεβαιότητες, ηγεσίες ανίκανες να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής. Μιας εποχής που είναι απόλυτα σαφές και παραδεδεγμένο ότι το παλιό πεθαίνει, αλλά το καινούργιο δεν έχει ακόμη αρχίσει να γεννιέται.
Στη μικρή γωνιά μας, φυτεμένη σε μια πολύ «ενδιαφέρουσα» όσο και επικίνδυνη περιοχή, οι αυταπάτες μας είναι ακόμη πιο πολύ όχι μόνο ανώφελες, αλλά κυριολεκτικά καταστροφικές. Τις ζήσαμε σχετικά πρόσφατα, τις πληρώνουμε ακόμη μαζί με τα ψέματα που τις επένδυσαν πολιτικά, πασχίζουμε να κρατήσουμε το κεφάλι έξω από το νερό.
Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα και απαιτητικά. Δεν θα συγχωρούν «ανεμελιές» που ως χώρα τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει, με την… ευγενική χορηγία των πολιτικών ηγεσιών μας, ανά τις δεκαετίες. Υπήρξαν πάντα ολέθριες, προς «χάρη» του λαϊκισμού, του μικροκομματικού συμφέροντος, της αποθέωσης του φόβου για το πολιτικό κόστος.
Πόσο ακόμη πρέπει να πληρώνουμε καλλιεργούμενες εκ του πονηρού αυταπάτες, μικροκομματικές εμμονές και ανόητες ιδεοληψίες, καλυμμένες υπό τον μανδύα της «μιας και μόνης αλήθειας», που βολεύει κάποια ιερατεία με ρεβανσιστικά «κολλήματα», και έναν ανέξοδο γι’ αυτά, αλλά με τρομακτικό κόστος για την κοινωνία, «επαναστατικό αγώνα διαρκείας», με τους «εχθρούς ανεμόμυλους» που διαρκώς συντηρούν στα σκουριασμένα μυαλά τους;
Πολύ σύνθετος και απαιτητικός ο νέος χρόνος. Και η ευθύνη της διαχείρισής του βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Χρονιά εκλογών. Να σταθούμε στις κάλπες χωρίς… καπρίτσια και θυμούς για όσα αναμέναμε και δεν ήρθαν. Το διακύβευμα, οι ελλοχεύοντες απειλητικοί κίνδυνοι γύρω μας, οι συγκυρίες της παγκόσμιας αβεβαιότητας και αναταραχής δεν επιτρέπουν αμφισημίες, αποχή και τον καταστροφικό (και ψεύτικο) αφορισμό «όλοι τους το ίδιο είναι…».
Γιατί, μπορεί να μην είναι (και δεν είναι) τέλειοι, αλλά σίγουρα ίδιοι δεν είναι. Ευτυχώς…
iefimerida.gr”
