Γυναίκες αθλητικές ρεπόρτερ: Πώς άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε τα σπορ
popaganda.gr
Η Χριστίνα Βραχάλη, αθλητική ρεπόρτερ στο Open TV, μετρά 22 χρόνια στον χώρο της αθλητικής δημοσιογραφίας, η Μαριλένα Καλόπλαστου είναι συνυπεύθυνη για το GWomen του Gazzetta, την πρώτη πλατφόρμα στην Ελλάδα για τον γυναικείο αθλητισμό, όπου διοργάνωσαν και το 1st GWomen Sports Summit με τις γυναίκες του αθλητισμού να ενώνουν τις δυνάμεις τους, και η Αριάνα Παπαγιάννη εργάζεται ως αθλητική δημοσιογράφος στο CosmoteTV και είναι η πρώτη γυναίκα παρουσιάστρια σε εκπομπή για το Champions League, γράφοντας τηλεοπτική ιστορία.
Ας δούμε τι έχουν να μοιραστούν για το δικό τους βίωμα με τον αθλητισμό και την αθλητική δημοσιογραφία.
H πρώτη επαφή
Μαριλένα Καλόπλαστου: Έπαιζα από μικρή μπάσκετ και παράλληλα παρακολουθούσα τον Ολυμπιακό, την αγαπημένη μου ομάδα. Η πρώτη μου φορά στο γήπεδο ήταν το 2005 και θυμάμαι σαν χτες τον αγώνα Ολυμπιακός-Πανιώνιος. Έληξε 3-0 νομίζω. Μου άρεσε πάρα πολύ η γηπεδική εμπειρία. Από τη Β’ Λυκείου, είχα κάνει την επιλογή μέσα μου για αυτό το επάγγελμα. Προχωρώντας στα χρόνια, κατάλαβα ότι περισσότερο από το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, το πώς παίζεται το κάθε σπορ, μου άρεσε πολύ και η κοινωνικοπολιτική πλευρά του αθλητισμού. Οι ιστορίες του αθλητισμού, είτε αφορούν την κερκίδα, είτε τους πρωταγωνιστές, τους αθλητές.
Χριστίνα Βραχάλη: Η πρώτη μου ανάμνηση ήταν στο 129ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, όπου είχαμε φτιάξει μια φανταστική ομάδα μπάσκετ, η οποία είχε πάρει μάλιστα και το σχολικό πρωτάθλημα τότε. Κάπως έτσι αγάπησα το άθλημα, γιατί το συνδύασα με τις πρώτες μου νίκες. Γειτονιά, Πατήσια, φίλοι, ξεγνοιασιά, ελευθερία και αγάπη.
Αριάνα Παπαγιάννη: Ήμουν πιτσιρίκα, πήγαινα με τη μητέρα μου στο γήπεδο για να δω τον μπαμπά να παίζει μπάσκετ. Νιώθω ότι κάπως από πάντα ήμουνα μέσα στο γήπεδο. Το γήπεδο είναι το σπίτι μου. Δεν μεγάλωσα στην κούνια, αλλά στο παρκέ. Έχω φωτογραφίες μέσα στο καλάθι, με τις μπάλες του μπάσκετ. Με τον πατέρα μου, είμαι συμπαίκτριά του από μωρό. Γύρω στα 11-12 μου χρόνια, μπήκε το βόλεϊ στη ζωή μου.
Τα σκληρά σχόλια
Μαριλένα: Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει μετά τα τρία πρώτα χρόνια που ήμουν στον χώρο: «Ωραία, θα βρεις τώρα μια κανονική δουλειά;». Πλέον, το έχουν αποδεχτεί. Όσον αφορά στους συναδέλφους, είχαν πολλοί μια δυσπιστία και μια αμφισβήτηση, επειδή “ο άντρας γεννιέται γνωρίζοντας ποδόσφαιρο”, για κάποιον λόγο, ενώ “η γυναίκα δεν το έχει έμφυτο, πρέπει να το καλλιεργήσει”. Άρα, πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, αφενός να μάθει το άθλημα, αφετέρου να υπηρετήσει το επάγγελμά της. Οπότε ξεκινούσα να ανέβω μεγαλύτερη ανηφόρα, απ’ ότι οι άντρες συνάδελφοι.
Το σχόλιο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν ότι αν θέλω να επιβιώσω στον χώρο, πρέπει να εκμεταλλευτώ τη γυναικεία μου φύση.
Το σχόλιο που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν άκρως σεξιστικό, το έκανε ένας αρχισυντάκτης μου. Μου είπε ότι αν θέλω να επιβιώσω στον χώρο, πρέπει να εκμεταλλευτώ τη γυναικεία μου φύση: «γυναίκα είσαι, λίγο νάζι, λίγη τσαχπινιά, λίγες περισσότερες φωτογραφίες στα social media». Είναι και πολύ λίγες οι συνάδελφοι στα αθλητικά μέσα. Κυρίως, επιλέγουν γυναίκες στα αθλητικά ως τις όμορφες παρουσίες. Ήταν ένας δρόμος που δεν επέλεξα και, παρόλα αυτά, είμαι μετά από 7 χρόνια ακόμη στο χώρο, οπότε δεν είναι μονόδρομος.
Στα social media νιώθω ότι πολύ πιο εύκολα θα με αμφισβητήσουν επειδή είμαι γυναίκα, κι ας έχω διπλοτσεκάρει αυτό που γράφω. Γιατί θεωρούν ότι ένας τυχαίος άντρας ξέρει περισσότερα από μια γυναίκα αθλητικογράφο, επειδή είναι άντρας.
Η συνέχεια του άρθρου στον σύνδεσμο που ακολουθεί:
https://popaganda.gr/stories/gynaikes-athlitikes-reporter-pos-allaxan-ton-tropo-poy-vlepoyme-ta-spor/