Ο πολυδιάστατος Έλληνας σχεδιαστής του σύγχρονου design
Ο Μinas ήταν Έλληνας καλλιτέχνης που λάτρευε και εμπνεόταν από την Αρχαία Ελλάδα, δημιουργώντας κοσμήματα και αντικείμενα που διέθεταν τη διαυγή καθαρότητα, το φως, τη μεγαλοπρεπή και σπάνια αρμονία του σχεδίου. Δημιουργούσε με πάθος, αγάπη και τη γνώση ότι η ισορροπία και η αρμονία των σχεδίων των χρηστικών αντικειμένων δίνουν αξία στον ίδιο τον χρήστη, δηλαδή στον άνθρωπο, το κέντρο της δημιουργίας και του σύμπαντος.
Τα έργα του έχουν ταξιδέψει ανά τον κόσμο και θαυμαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ το brand του έχει συλλέξει πολυάριθμα βραβεία για τον σχεδιασμό και την καινοτομία του. Ακόμα, ήταν ο μοναδικός Έλληνας σχεδιαστής που τιμόταν διεθνώς και φιλοξενούταν στη μεγαλύτερη έκθεση του κόσμου, στη Νέα Υόρκη.
Ο Μηνάς Σπυρίδης γεννήθηκε το 1938 από Έλληνες μετανάστες της Μικράς Ασία, που μετανάστευσαν από τον Πόντο και μεγάλωσε στη Νέα Ιωνία, με έμφυτη ευγένεια, οξυδερκές και ιδιαιτέρως ελεύθερο πνεύμα. Από νεαρή ηλικία, έδειξε την αγάπη του για τον σχεδιασμό και κυνηγούσε την τελειότητα σε ό,τι έκανε, ενώ καταπιάστηκε τόσο με την κλασική μουσική όσο και τα ανταγωνιστικά αθλήματα.
Στην ηλικία των 9 ετών, ο Μinas ζήτησε από τον πατέρα του να του αγοράσει το πρώτο του βιολί κι έπειτα από επτά χρόνια μαθημάτων στο ελληνικό ωδείο και συνεχή εξάσκηση, ήθελε να γίνει βιρτουόζος. Την όγδοη χρονιά, όμως λόγω πολλών περιστατικών, έχασε την πίστη του στη δασκάλα του και δεν επέστρεψε ποτέ στο ωδείο.
Αργότερα, όταν επισκέφτηκε έναν γνωστό μουσικό, του οποίου η κριτική δεν ανταποκρίθηκε στις υψηλές φιλοδοξίες του Minas, αποφάσισε να αφήσει τα μουσικά του όνειρα και να μην επιστρέψει ξανά στο βιολί. Παρόλα αυτά, η αγάπη του για τη μουσική δεν τον άφησε ποτέ, καθώς δημιουργούσε μαζί της στο πλευρό του.
Από πολύ μικρή ηλικία, είχε ισχυρή εικονική αντίληψη και ταλέντο για να μεταφράσει τις ιδέες του σε χαρτί. Στην ηλικία των 14, ζωγράφισε για πρώτη και τελευταία φορά με λαδομπογιές, ένα πορτρέτο ενός γέρου για τον σχολικό διαγωνισμό, με αποτέλεσμα να κερδίσει την πρώτη θέση.
Ο πίνακας παραμένει στην ιδιωτική του συλλογή ως ένα μοναδικό έργο, το πρώτο και μοναδικό έργο λαδιού του, μια έκφραση ενός μικρού αγοριού καθώς και η αντίληψή του για τον κόσμο.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ο πατέρας του τον βοήθησε να εξασφαλίσει πρακτική άσκηση στον Άγγελο Βουράκη, τον επίσημο προμηθευτή της ελληνικής βασιλικής αυλής. Εκεί, ανέλαβε την πρώτη του δουλειά και άρχισε να μαθαίνει την τέχνη της κοσμηματοποιίας.
Για ένα ολόκληρο έτος, ήταν μαθητευόμενος χωρίς πληρωμή, και αργότερα λάμβανε 10 δραχμές την ημέρα για το έργο του. Το ταλέντο του διαπιστώθηκε σύντομα με αποτέλεσμα τον πέμπτο χρόνο να κερδίζει 2.100 δραχμές τον μήνα, περισσότερο από τον πατέρα του, ανώτερο αξιωματικό του ελληνικού στρατού.
Ο ανταγωνισμός ήταν πάντα στο αίμα του Minas. Στα 15, αγόρασε, επίσης, το πρώτο του ποδήλατο με χρήματα που είχε κερδίσει από την εργασία του ως κοσμηματοπώλης. Μια ημέρα, αφού έμαθε ότι η ΑΕΚ διοργάνωνε αγώνες ποδηλάτων στην περιοχή, αποφάσισε να λάβει μέρος. Ήρθε στην πέμπτη θέση, χωρίς προπόνηση ή προετοιμασία, σε μη αγωνιστικό ποδήλατο, και έγινε αμέσως μέλος της ΑΕΚ ως επίσημος αθλητής της ομάδας.
Για πρώτη φορά, το 1957, παρακολούθησε τα Πανελλήνια πρωταθλήματα ποδηλασίας στη Ρόδο, ενώ, έναν χρόνο αργότερα, στο ίδιο ποδηλατοδρόμιο, ο Minas έγινε Πανελλήνιος πρωταθλητής σε ηλικία 20 ετών.
Το 1959, ξεκίνησε την 27μηνη θητεία του στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, του ζητήθηκε να αναλάβει τη μεταγραφή και το σχέδιο τεχνικών εγχειριδίων του ναυτικού. Ένα έργο που ολοκλήρωσε με μεγάλη επιτυχία, λόγω της ικανότητάς του να κατανοεί τα μηχανικά σχέδια. Καθόλη τη διάρκεια του έργου, απέκτησε πολύτιμη εμπειρία στη μηχανολογία, μια εμπειρία που αργότερα αποδείχθηκε πολύτιμη.
Τον Αύγουστο του 1969, αποφάσισε να φύγει από την Ελλάδα με 200 δολάρια κι ένα εισιτήριο απλής μετάβασης στην Αμερική για να κυνηγήσει το όνειρό του. Μόλις έφτασε, παρά το δέος που ένιωσε, συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε να μείνει εκεί για πάντα, αλλά ήξερε ότι ήταν μια χώρα γεμάτη ευκαιρίες κι ένιωθε σαν να είχε πέσει σε μια παιδική χαρά ατελείωτων δυνατοτήτων.
Ξεκίνησε γρήγορα δουλειά στον David Webb, έναν από τους πιο διάσημους και μεγάλους κατασκευαστές κοσμημάτων της εποχής και αυτή ήταν η αρχή του αμερικανικού ονείρου του.
Λίγο καιρό αργότερα, δημιούργησε το δικό του εργαστήριο και για πρώτη φορά ήταν πλήρως λειτουργικό. Πλέον οργανωμένος, άρχισε να δημιουργεί τα δικά του σχέδια και κατάφερε να σχηματίσει ένα δίκτυο πωλήσεων πάνω από 220 καταστημάτων σε ολόκληρη την Αμερική. Ήταν μια περίοδος που άρχισε να δημιουργεί μερικά από τα πιο εμβληματικά και επιδραστικά σχέδια του, όπως τα σκουλαρίκια.
Με την προηγούμενη εμπειρία του στη μηχανολογία και τον σχεδιασμό, δημιούργησε το εμβληματικό βραχιόλι Universal Joint. Ένα διαβατήριο για την επιτυχία του. Το 1975, έγινε Αμερικανός πολίτης, ενώ τον επόμενο χρόνο άρχισε να εξάγει κοσμήματα, σχέδια που πάντα έφεραν το όνομά του, σε 52 πόλεις της Ιταλίας.
Η εισχώρηση στην ιταλική αγορά έφερε την αναγνώρισή του και άνοιγμα στις ευρωπαϊκές αγορές. Τα σχέδιά του εστίαζαν στην απλότητα, την εργονομία και την αρμονία σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα.
Σύντομα, ήρθε η συνεργασία του με τον Roberto Cusi, έναν από τους μεγαλύτερους γεμολόγους, ενώ αργότερα συνεργάστηκε με το σπίτι κοσμήματος του που βρίσκεται στο κέντρο του Μιλάνου, στη Via Monte Napoleone. Βοήθησε τον Minas να βρει έναν εκθεσιακό χώρο στην Ιταλία και άρχισε να διαφημίζει καμπάνιες σε Vogue Italia, Vogue Uomo, Linea Italiana και Harper`s bazzar -εκείνη την εποχή, ήταν από τους λίγους εισαγωγείς κοσμημάτων στην Ιταλία. Η συνεργασία με το House Cusi τελείωσε μετά το πέρασμα των αγαπημένων του φίλων.
Το 1981, ο Μinas επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε αμέσως να μεταμορφώνει το πατρικό του στο νέο του εργαστήριο. Όλα σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από αυτόν, οι πάγκοι εργασίας, τα εργαλεία και ακόμη και η φυγοκεντρική μηχανή χύτευσης. Αυτό του επέτρεψε να αναβαθμίσει τις διαδικασίες κατασκευής και να ευθυγραμμιστεί με τα πρότυπα του.
Το 1986, ξεκίνησε την κατασκευή του σπιτιού του στη Μύκονο ενώ, έναν χρόνο αργότερα, παντρέφτηκε στο νησί και λίγους μήνες αργότερα γεννήθηκε ο πρώτος γιος του, Αρίων. Το σπίτι της Μυκόνου είναι ένας τέλειος συνδυασμός μοντέρνας και κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής, απόλυτα σύμφωνος με τη φιλοσοφία του Μinas.
Κάθε πτυχή του σπιτιού, που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου, με καταπληκτική θέα ολόκληρου του νησιού, είναι εργονομική και αρμονική, με όλες τις λεπτομέρειες της κατασκευής να επιβλέπονται από τον ίδιο και πάντα με σεβασμό στο τοπίο. Το εσωτερικό είναι προσεκτικά κατασκευασμένο και επιπλωμένο με αντικείμενα από αμερικανική καρυδιά, ανοξείδωτο ατσάλι και μάρμαρο, ακολουθώντας πάντα την αισθητική του.
Το 1987, ο Minas σχεδιάζει και χτίζει το μπαρ Astra στο νησί της Μυκόνου. Είχε πάντα την ανάγκη να δημιουργήσει έναν χώρο για το κοινό, ένα όνειρο που πέτυχε μέσω του Astra, με κάθε λεπτομέρεια να έχει σχεδιαστεί από εκείνον. Η στέγη είναι μια πιστή ανακατασκευή του νυχτερινού ουρανού πάνω από το βόρειο ημισφαίριο, το κτίριο είναι σε πλήρη αρμονία με τον περιβάλλοντα χώρο και την αισθητική των νησιών, ενώ στο εσωτερικό, υπάρχει μια εμβληματική εικόνα του Απόλλωνα, που επιλέγεται καθώς η Δήλος βρίσκεται δίπλα στη Μύκονο, τον τόπο γέννησης του θεού, το φως του ήλιου και τη μουσική.
Το Astra είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές τοποθεσίες του νησιού, αμετάβλητο από την ίδρυσή του, που ανά τα χρόνια έχει φιλοξενήσει κι εξακολουθεί να φιλοξενεί μια πληθώρα μεγάλων καλλιτεχνών. Το σύμβολο του Astra δημιουργήθηκε ως γιορτή της γέννησης των γιων του.
Το 1992, και ενώ αναμενόταν η γέννηση του δεύτερου γιου του, Προμηθέα, ο Μinas εξέθεσε για πρώτη φορά ολόκληρο το έργο του στη γκαλερί Ζουμπουλάκη: το χειροποίητο μαρμάρινο ηλιακό ρολόι, μαρμάρινα αντικείμενα, έπιπλα και αποδεικτικά στοιχεία για την Ολυμπιακή δάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996.
Μετά την έκθεση και κατά τη διάρκεια εκείνου του έτους, πραγματοποιήθηκε επαφή με τη δανική εταιρεία Georg Jensen και το έδαφος προετοιμάστηκε για μελλοντική συνεργασία.
Ξεκίνησε μια συνεργασία με ένα εξέχον δανικό brand, με το οποίο πραγματοποιήθηκαν σημαντικές εκθέσεις, στην Κοπεγχάγη (1996), τη Νέα Υόρκη, και το Παρίσι, το 1999. Στην έκθεση του Λονδίνου, μάλιστα, παρευρήθηκαν και οι καλοί του φίλοι Keith Richards και Ron Wood των Rolling Stones, που φοράνε τα κοσμήματά του παντού. Τα σχέδια του Minas, που ήταν ο μόνος μη Σκανδιναβός σχεδιαστής εκείνη την εποχή, πουλήθηκαν μέσω της δανικής μάρκας και των καταστημάτων της.
Αργότερα, συνεργάστηκε με τη Royal Copenhagen για τη δημιουργία μιας σειράς πορσελάνης και, μαζί με το δανικό brand για την παραγωγή ενός ρολογιού χεριού περιορισμένης έκδοσης, το οποίο είχε αεραγωγό για να μην ιδρώνει το χέρι.
Σε αυτήν τη δεκαετία δημιουργικής εξερεύνησης, ήρθαν και τα εγκαίνια του πρώτου επίσημου καταστήματός του στο νησί της Μυκόνου (1998). Το επιλεγμένο κτίριο ήταν μια από τις τελευταίες ιστορικές τοποθεσίες που απομένουν στο νησί και ανήκε στον εξέχοντα ήρωα του ελληνικού επαναστατικού πολέμου, Μαντώ Μαυρογένους.
Κατασκευάστηκε τον 17ο αιώνα και παραμένει ένα από τα λίγα εμβληματικά κτίρια, ιδανικός οικοδεσπότης για το πρώτο του κατάστημα. Το κατάστημα και η τοποθεσία είναι εμπορικό σήμα για το νησί.
Τα επόμενα χρόνια, ο Minas αφιερώθηκε στη δημιουργία νέων σχεδιαστικών αντικειμένων, ξεκίνησε τη δημιουργία νέων ειδών πορσελάνης για την υπάρχουσα συλλογή τουκι εμπλούτισε τον κατάλογο των δημιουργιών του με νέα έπιπλα και μεγάλη έμφαση στον βιομηχανικό σχεδιασμό. Παράλληλα παρουσίασε την πρότασή του για την Ολυμπιακή δάδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.
Το 2005, άνοιξε το δεύτερο κατάστημα Minas στην Αθήνα, με επιλεγμένη τοποθεσία, ένα νεοκλασικό κτίριο του 18ου αιώνα στα βόρεια προάστια. Ανακαίνισε πλήρως το κατάστημα, γεμίζοντάς το με όλες τις δημιουργίες και την προσωπικότητά του, διαμορφώνοντας ένα κατάστημα που μοιάζει με γκαλερί και προσφέρει πλήρη εμβάπτιση στον κόσμο του Minas. Ταυτόχρονα, βρισκόταν σε εξέλιξη η δημιουργία του νέου εργαστηρίου του.
Από το πόμολο της πόρτας μέχρι τα έπιπλα και τις οθόνες, κάθε πτυχή της ναυαρχίδας του είναι σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από τον Minas. Βαριές μεγάλες πόρτες και λαξευμένη χειροποίητη ξύλινη λαβή καλωσορίζει τον επισκέπτη στη γκαλερί, ενώ η είσοδος του πεντελικού μαρμάρου ακολουθεί τη σιλουέτα του εσωτερικού με ομαλές γραμμές και τα σκούρα αμερικανικά δάπεδα από ξύλο καρυδιάς συνδυάζονται σε ισορροπία με τους μαύρους τοίχους.
Το 2011, o Minas αρχίζει να πειραματίζεται με ανθρακονήματα και τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει την εμβληματική του επιτραπέζια λάμπα και το τρόλεϊ των ποτών. Η λάμπα συνδυάζει κλασικά στοιχεία σχεδίασης και μοντέρνα υλικά όπως ανθρακονήματα, καθιστώντας το διαχρονικό, ενώ το καρότσι είναι χειροποίητο μέχρι και στη μικρότερη λεπτομέρεια, συνδυάζοντας έξυπνα ανοξείδωτο ατσάλι, αμερικανικό καρύδι, ανθρακονήματα και αλουμίνιο.
Παράλληλα, δημιούργησε κι έναν περιορισμένο αριθμό μεγάλων χάλκινων κεριών για το χυτήριο Noack στο Βερολίνο της Γερμανίας. Με τη δημιουργία του πρώτου χάλκινου αντικειμένου μεγάλης κλίμακας, ο δρόμος προς γλυπτά μεγαλύτερης κλίμακας είχε ανοίξει.
Καθώς το διακριτικό στυλ Minas παρέμενε, εξελίχθηκε με την πάροδο των ετών, και προέκυψαν απαιτήσεις για πιο περίπλοκα κομμάτια, αναπτύχθηκαν πιο εξελιγμένες τεχνικές, καθώς επίσης αυξήθηκε και ο αριθμός των εργαζομένων για να καλύψει τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις.
Το 2016, ξεκίνησε το Project Mykonos. Ήταν μια ευκαιρία και ένα προσωπικό στοίχημα για τον Minas να δημιουργήσει κάτι που θα άλλαζε το πρόσωπο του νησιού και θα του έδινε μια αισθητική ώθηση. Έτσι, με ένα άγγιγμα, δημιούργησε μια λάμπα του δρόμου και έναν πάγκο.
Ο λαμπτήρας συνδυάζει ένα σύστημα φωτισμού μονομαχίας, ένα με θέα στη θάλασσα για να προειδοποιεί τα πλησιέστερα σκάφη και ένα για να φωτίζει το πεζοδρόμιο. Ο αεροδυναμικός σχεδιασμός του επιτρέπει καλύτερη συνεργασία με τον αέρα και το ανοξείδωτο κούμπωμα επιτρέπει καλύτερη συνεργασία με τη θάλασσα και η μαρμάρινη βάση Dionysus εξασφαλίζει αντοχή και οπτική ένωση με το περιβάλλον της.
Τα παγκάκια είναι εμπνευσμένα από καθίσματα αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Για την κατασκευή τους, το μάρμαρο Dionysus χρησιμοποιήθηκε για τον σκελετό και το ασιατικό ξύλο τικ για την ανθεκτικότητά του στις συνεχείς καιρικές συνθήκες της θάλασσας και χειροποίητες βίδες από ανοξείδωτο χάλυβα, όπου χρησιμοποιήθηκαν για να συνδέσουν τα δύο μαζί.
Το 2018, ο Minas πραγματοποίησε έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, με 50 ασπρόμαυρες φωτογραφίες του φωτογράφου Κώστα Κουταγιάρ, πορτρέτα ασυνήθιστων χαρακτήρων και μοναδικών ανθρώπων, όλα ντυμένα με κοσμήματα Μinas. Κατά μήκος των μεγάλων εικόνων, υπάρχουν ειδικά σχεδιασμένες οθόνες που φιλοξενούν τις δημιουργίες του. Η συνύπαρξη των δύο καλλιτεχνών αποκάλυψε τις κοινές καλλιτεχνικές ανησυχίες και την αμοιβαία εκτίμηση που είχαν ο ένας για τον άλλον.
Το 2019, ο Minas συνεργάστηκε για άλλη μια φορά με τον Κώστα Κουταγιάρ για το επόμενο έργο τους, τη δημιουργία ένος βιβλίου που θα κατέγραφε την αυθεντικότητα της Μυκόνου. Η ιδέα του βιβλίου ήταν να δείξει μια άλλη πλευρά του νησιού, ενώ παράλληλα θα θύμιζε το παρελθόν.
Στόχευση για να δείξει την απλότητα και την καθαρότητα της Μυκόνου, οι τοποθεσίες που επιλέχθηκαν ήταν δίπλα στη θάλασσα ή με κυκλαδίτικες κατοικίες στο βάθος. Τα μοντέλα εξακολουθούσαν να αντιπροσωπεύουν μοντέρνους και κομψούς ανθρώπους, ντυμένους με σχέδια Minas.
Το μυαλό του δεν σταματούσε ποτέ και ο κατάλογος των δημιουργιών του ήταν τεράστιος, γεμάτος δημιουργίες για τις επόμενες δεκαετίες. Στις 25 Μαρτίου του 2020 ο Minas απεβίωσε, ενώ οι δύο γιοι του εξακολουθούν να εργάζονται σκληρά για το μέλλον του brand.
