Μαστροχαλαστές
Πρετεντέρης Ι.Κ. tanea.gr
Τα αποτρόπαια περιστατικά με τους αυτόκλητους σερίφηδες στον Εβρο δεν είναι παρά η εξέλιξη ενός δράματος. Ενός δράματος που δεν παίζεται μόνο στον Εβρο ή το Αιγαίο αλλά στα σύνορα και τις κοινωνίες ολόκληρης της Ευρώπης.
Από τη Θέουτα έως την Πύλο. Το Παρίσι, τη Ρώμη ή την Κοπεγχάγη.
Δεν υπάρχει σήμερα επιστημονικός ή πολιτικός οργανισμός σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση (και πέρα από αυτήν) που να μην αντιλαμβάνεται ότι η μετανάστευση θα αποτελέσει το μείζον πρόβλημα για τα επόμενα δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Μιλάμε για ένα εκρηκτικό μείγμα που εμπλέκει τη δημόσια ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή, την εθνική κυριαρχία και την πολιτισμική ταυτότητα, την ανοχή και τον φόβο. Που ενεργοποιεί τα καλύτερα και τα χειρότερα ένστικτα των ανθρώπων.
Ενα μείγμα όχι μόνο με κοινωνικές ή οικονομικές συνέργειες αποσταθεροποίησης αλλά και με προφανείς πολιτικές επιπτώσεις. Η ολλανδική κυβέρνηση του Μαρκ Ρούτε ήταν το πιο πρόσφατο θύμα τους.
Το οποίο όμως αντιμετωπίζεται (αν και όσο αντιμετωπίζεται…) με ένα παρωχημένο πλαίσιο προσκοπικών αντιλήψεων που διαμορφώθηκε σε μια άλλη εποχή, ελεγχόμενων ή περιορισμένων μεταναστευτικών ροών.
Οταν δηλαδή δεν υπήρχε πρακτικά αντικείμενο και κυριαρχούσε η πολυτελής αντίληψη ενός ανέξοδου ανθρωπισμού.
Θεωρήσαμε έτσι τη μετανάστευση κάτι σαν πεδίο άσκησης δικαιωμάτων των μεταναστών. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο έλεγχός της διεκπεραιώνεται κατά κύριο λόγο από το… Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων – ίσως έως ότου αναλάβει ο Στρατός της Σωτηρίας.
Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η μετανάστευση είναι θεμελιώδες δικαίωμα του μετανάστη, το οποίο ασκείται απεριόριστα, απροϋπόθετα και υπέρκειται της έννομης τάξης στην οποία θέλει να μεταναστεύσει.
Ακόμη και η «πολιτική μετανάστευσης και ασύλου» της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Δουβλίνο) εμφανίζεται πλέον τόσο ξεπερασμένη και αναποτελεσματική ώστε σχεδόν επιδεινώνει το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πεδίο στο οποίο να έχει αποτυπωθεί με εφάμιλλη συνέπεια η ευρωπαϊκή παθογένεια του «σπεύδε βραδέως», της βραδυπορίας και της αναβλητικότητας.
Η πολυδιαφημισμένη νέα συμφωνία «μετανάστευσης και ασύλου» που (υποτίθεται) θα αντικαταστήσει τις συμφωνίες του Δουβλίνου είναι ακόμη στο μπίρι-μπίρι και στα ψηφίσματα.
Σκεφτείτε να μη μιλούσαμε και για ανθρώπινες ζωές.
Διότι την ίδια στιγμή οι παράνομες μεταναστευτικές ροές γίνονται όλο και πιο πιεστικές, όλο και πιο μαζικές, με όλο και πιο τραγικά επακόλουθα.
Η Πύλος ή ο Εβρος λοιπόν δεν είναι οι εξαιρέσεις, ούτε οι αιτίες. Είναι τα αποτελέσματα.
Και οι κυβερνήσεις (μεταξύ των οποίων και η ελληνική) συνθλίβονται ανάμεσα στη δικαιωματική και ανθρωπιστική διάσταση ενός ζητήματος, το οποίο όμως είναι επίσης ζήτημα κοινωνικής συνοχής, πολιτισμικής ομοιογένειας και εθνικής κυριαρχίας.
Αυτή η αντίφαση (δυστυχώς και αντίθεση…) καθιστά τη μετανάστευση ένα κοινωνικό πρόβλημα με όλο ισχυρότερα αποσταθεροποιητικά χαρακτηριστικά.
Δεν είναι τυχαίο ότι έχει αναδειχτεί σε προνομιακό θερμοκήπιο της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, ούτε ότι μέσα από τη μετανάστευση η Ακροδεξιά συναντάται με ευρύτερα ακροατήρια, την αποδοχή των οποίων δεν θα μπορούσε ούτε να ονειρευτεί υπό άλλες συνθήκες.
Διότι, κακά τα ψέματα, η Ακροδεξιά μπορεί να δίνει συνήθως λάθος απαντήσεις αλλά αυτή τη φορά έθεσε ένα σωστό ερώτημα. Και κυρίως το έθεσε από την πλευρά του μέσου ευρωπαίου πολίτη.
Ευτυχώς υπάρχει και απλούστερη απάντηση. Η παλιά, καλή «τριγωνοποίηση».
Δοκιμάστηκε στη Δανία με επιτυχία από τους Σοσιαλδημοκράτες της Μέτε Φρεντέρικσεν.
Οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν διαδοχικές εκλογικές ήττες (η τελευταία το 2015…) ευαγγελιζόμενοι «ανοιχτά σύνορα». Η «ενσωμάτωση των μεταναστών» ήταν περίπου το μπαϊράκι τους.
Κατάλαβαν πως κάτι λάθος κάνουν. Και μετά το 2015 πραγματοποίησαν ουσιαστική προγραμματική στροφή.
Υιοθέτησαν πιο αυστηρή «αντιμεταναστευτική» πολιτική, ζήτησαν περιορισμό των κρατικών επιδοτήσεων και παροχών για τους μετανάστες, έστειλαν πολλούς πίσω στις χώρες τους. Απομακρύνθηκαν από το νεφέλωμα των «ανοιχτών συνόρων» και της φαντασιακής «ενσωμάτωσης».
Το ενδιαφέρον είναι ότι η στροφή αυτή πραγματοποιήθηκε κάτω από την πίεση κυρίως της αριστερής πτέρυγας του κόμματος με το επιχείρημα ότι οι Σοσιαλδημοκράτες δεν γίνεται να αντιτίθενται στις προσλήψεις των λαϊκών στρωμάτων. Αντιθέτως αυτές οφείλουν να εκφράζουν.
Δέχτηκαν από πολλές πλευρές σκληρή κριτική ότι υποκύπτουν και υιοθετούν «ακροδεξιά ατζέντα». Eνδεικτικά: «How the Danish Left adopted a far-right immigration policy», Foreign Policy, 12/2/2021.
Αντέτειναν όμως ότι η Σοσιαλδημοκρατία είναι παράταξη έκφρασης λαϊκών συμφερόντων, όχι όμιλος δικαιωματιστών και χασομέρηδων.
Αποτέλεσμα; Κέρδισαν τις εκλογές και του 2019 και του 2022 με ποσοστά κοντά στο 28%. Το δε ακροδεξιό λαϊκίστικο Κόμμα του Λαού που είχε πάρει 21,8% το 2015 έπεσε στο 8,7% (2019) και στο 2,6% (2022).
Οι Δανοί Σοσιαλδημοκράτες επιβεβαίωσαν (όπως μας είχε μάθει ο Τόνι Μπλερ το 1996-97 για τα ζητήματα εγκληματικότητας) ότι δεν υπάρχουν «ακροδεξιές ατζέντες» στα προβλήματα αλλά φιλολαϊκές λύσεις. Ακόμη κυβερνούν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μια επιτυχημένη «τριγωνοποίηση» του Μεταναστευτικού. Αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Διότι η μετανάστευση εκτός από πρόβλημα είναι και μπίζνα.
Στην Ευρώπη δραστηριοποιείται ένα δαιδαλώδες «μεταναστευτικό λόμπι» το οποίο για λόγους ιδεοληψίας ή δωροληψίας παρεμποδίζει κάθε προσπάθεια ρύθμισης ή αποτροπής.
Μιλάμε για μια διεθνή συντεχνία αυτόκλητων επαγγελματιών του ανθρωπισμού που περιλαμβάνει αδιευκρίνιστες ΜΗΚΥΟ, δικηγόρους και λομπίστες, ακτιβιστές, πολιτικούς, δουλέμπορους και δημοσιογράφους κάθε καρυδιάς. Αντιμάχονται όποια αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού ξεφεύγει από το μυαλό και την τσέπη τους.
Η ίδια περίεργη ακτιβίστρια που διακινούσε τα βίντεο των ναυαγών της Πύλου επανεμφανίστηκε με τα βίντεο των παράνομων μεταναστών του Εβρου.
Γενικά, ένα είδος μαστροχαλαστών.
Δυσάρεστο αλλά ίσως αναπόφευκτο. Οπως έλεγε κι ο Απτον Σίνκλερ (που σίγουρα δεν ήταν ακροδεξιός…) «δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να καταλάβει κάτι όταν ο μισθός του προϋποθέτει να μην το καταλαβαίνει».