Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος: «Ρινόκερος» Ομαδική έκθεση Ζωγραφικής – Χαρακτικής.

89

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος: «Ρινόκερος» Ομαδική έκθεση Ζωγραφικής – Χαρακτικής. Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 17:00-22:00 

Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος υποδέχεται την νέα χρονιά με την ομαδική έκθεση «Ρινόκερος» της εικαστικής ομάδας 13^ο Φ. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα λάβουν χώρα την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 17:00-22:00, με διάρκεια έως τις 3 Φεβρουαρίου 2024 ενώ την έκθεση προλογίζει ο Ιστορικός Τέχνης Νίκος Πεγιούδης.
Οι οκτώ καλλιτέχνες που συγκροτούν την ομάδα 13^ο Φ, είναι όλοι απόφοιτοι του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα ενώ έχουν αλληλεπιδράσει και συνεκθέσει και σε άλλες εκθέσεις στο παρελθόν. Η έκθεση όπως δηλώνει και ο τίτλος της είναι εμπνευσμένη από τον Ρινόκερο του Ευγένιου Ιονέσκο.

Ο Ιστορικός Τέχνης Νίκος Πεγιούδης αναφέρει μεταξύ άλλων στο κείμενο του για την έκθεση: «Οχτώ σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες εμπνέονται από τον Ρινόκερο και παρουσιάζουν έργα που αναδεικνύουν τόσο τη διαχρονικότητα όσο και την επικαιρότητα του έργου. Δουλεύοντας διαφορετικά μέσα, χαρτογραφούν την καθημερινή μάχη για την διατήρηση της ταυτότητας, τον αυτοκαθορισμό και την ανοχή του διαφορετικού σ’ έναν κόσμο κυριαρχούμενο από ρινόκερους.» Ενώ συμπληρώνει πολύ εύστοχα ότι «Ο Ρινόκερος του Ευγένιου Ιονέσκο, έργο γραμμένο στα τέλη του 1958 ανήκει πλέον στον Δυτικό κανόνα. 65 χρόνια μετά την συγγραφή του παραμένει επίκαιρο χάρη στον βαθιά αντικομφορμιστικό του χαρακτήρα.»

Στην έκθεση Ρινόκερος οι οκτώ καλλιτέχνες συναντώνται για να μας παρουσιάσουν ο καθένας με τον δικό του δημιουργικό τρόπο τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες. O Ρινόκερος βρίσκεται μέσα μας σε κατάσταση ύπνωσης και απειλεί να ξυπνήσει σε μια κοινωνία της μαζοποίησης και της μη ανοχής στο διαφορετικό και στην οποία ο ατομισμός θεωρείται αρετή, ενώ η συναισθηματική εμπλοκή, η λογική και η ελευθερία αδυναμίες. Όπως και στο έργο του Ιονέσκο είναι στο χέρι του καθενός ή να αποδεχθεί τον εαυτό του, ή να αντισταθεί και να επιβληθεί στη «ρινοκερίαση» της εποχής.

Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ιφιγένεια Αβραμοπούλου, Δήμος Κηπουρός, Τίνα Κόντογλη, Κωνσταντίνος Κούρτης, Θωμάς Μακινατζής, Αναστασία Μίχα, Ζαχαρίας Πολυχρονάκης, Έλενα Προβατά.

Γράφει ο ιστορικός τέχνης Νίκος Πεγιούδης:

Ο Ρινόκερος του Ευγένιου Ιονέσκο, έργο γραμμένο στα τέλη του 1958 ανήκει πλέον στον Δυτικό κανόνα. 65 χρόνια μετά την συγγραφή του παραμένει επίκαιρο χάρη στον βαθιά αντικομφορμιστικό του χαρακτήρα. Στο έργο, οι κάτοικοι μιας ανώνυμης γαλλικής επαρχιακής πόλης μεταμορφώνονται σταδιακά σε ρινόκερους με μόνη εξαίρεση τον άνθρωπο χωρίς φιλοδοξίες, τον Μπερανζέ. Αυτό που σοκάρει στο έργο είναι το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν σχεδόν με αδιαφορία και σίγουρα χωρίς φόβο την επιδημία ρινοκερίτιδας. Ο μόνος που φοβάται και αντιστέκεται μέχρι τέλους είναι ο Μπερανζέ, ο οποίος αποφασίζει να μη συνθηκολογήσει και να παραμείνει ο τελευταίος άνθρωπος.

Οχτώ σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες εμπνέονται από τον Ρινόκερο και παρουσιάζουν έργα που αναδεικνύουν τόσο τη διαχρονικότητα όσο και την επικαιρότητα του έργου. Δουλεύοντας διαφορετικά μέσα, χαρτογραφούν την καθημερινή μάχη για την διατήρηση της ταυτότητας, τον αυτοκαθορισμό και την ανοχή του διαφορετικού σ’ έναν κόσμο κυριαρχούμενο από ρινόκερους.

Η Ιφιγένεια Αβραμοπούλου διερευνά τη διαχρονικότητα του έργου του Ιονέσκο μέσα από το μήνυμα της διαφορετικότητας. Στην Ιδιοσυστασία, η υβριδικότητα της γυναίκας-χταπόδι υπογραμμίζει τη διαφορετικότητά της και τη βούλησή της να την υπερασπιστεί μπροστά στην επίθεση των ρινόκερων. Τα έργα Pietá και Ελευθερία μας μεταφέρουν στην σύγχρονη πραγματικότητα, παραπέμποντας έμμεσα στη θρησκευτική ζωγραφική. Στο πρώτο, έργο που αντιπροσωπεύει τον θρήνο τη στιγμή της επέλασης των ρινόκερων, η Αβραμοπούλου εμπνέεται από μια φωτογραφία του Mohammad Salem (Reuters) από τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, αλλά και απ’ το ομώνυμο έργο του Michelangelo, ενώ στο δεύτερο,  το φωτοστέφανο της μαρτυρικής Mahsa Amini προεικονίζει την έκρηξη του αγώνα των γυναικών στο Ιράν.

Η ύπαρξη του ρινόκερου μέσα μας του Δήμου Κηπουρού θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ενορατική αυτοπροσωπογραφία. Ο Κηπουρός διαβάζει τον Ρινόκερο του Ιονέσκο ως μια μάχη ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την ατομικότητα: ο ρινόκερος, είναι ήδη μέσα μας, απλά βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης και είναι η προσωπική μας βούληση που τον κρατάει κοιμισμένο. Στο έργο του ζωγράφου, η μορφή του καλλιτέχνη στέκεται μπροστά από ένα πυκνό δάσος – σύμβολο του φυσικού, αρχέγονου ενστίκτου – από τα βάθη του οποίου φαίνεται να αναδύεται ο ρινόκερος που απειλεί να καταλάβει την ανθρώπινη μορφή, η οποία αν και αλλοιώνεται, διατηρεί την υπόστασή της σ’ ένα ατέρμονο αγώνα, ρευστό όσο και τα χρώματα της ελαιογραφίας που διαλύονται μ’ έναν ιμπρεσιονιστικό τρόπο.

Στο No man’s land της Τίνας Κόντογλη, τρεις μορφές παιδιών τοποθετούνται σ’ ένα λευκό φόντο που υποδηλώνει την ουδέτερη ζώνη, την «περιοχή ανάμεσα σε στρατεύματα σε εμπόλεμη ζώνη», την οποία έχουν επιλέξει για να οικοδομήσουν το σπίτι τους. Τα παιδιά, ενσαρκώσεις της νέας ζωής με ανοσία στις ρινοκερίτιδες της κοινής γνώμης, προτάσσονται ως ιδανικοί φορείς της ασυνθηκολόγητης ζωής. Η αντίθεση μεταξύ της ρευστότητας των χρωματικών επιφανειών και της σταθερής γραμμής, αξιοποιείται τόσο για να καθορίσει τον νέο χώρο στον οποίο τοποθετούνται τα παιδιά, όσο και τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, στο ομώνυμο έργο της που θυμίζει μορφή βγαλμένη απ’ το έργο του Francis Bacon.

Στον Ρινόκερο με βιβλία του Κωνσταντίνου Κούρτη, μια δυστοπική ανάγνωση του έργου του Ιονέσκο, μια στιβαρή και ήρεμη μορφή ρινόκερου διασχίζει ήρεμη ένα ωκεανό βιβλίων  – η συσσωρευμένη γνώση που δεν κατόρθωσε να αποτρέψει τη μεταμόρφωση, όπως στην περίπτωση του Σοφολογιότατου-ορθολογιστή και του πτυχιούχου νομικής Ντυντάρ απ’ το θεατρικό του Ιονέσκο. Ο ρινόκερος κυριαρχεί στη σύνθεση, όμως το κίτρινο πουλί στη ράχη του και το ανθρώπινο βρέφος που κυοφορεί το θηλαστικό ανοίγουν ένα παράθυρο ελπίδας. Τι θα γεννηθεί; Ένας νέος άνθρωπος ή μήπως ένα καινούριο, υβριδικό ον;

Στα focus is set let your polaroid click και Avoid all eye contact, ο Θωμάς Μακινατζής με αφορμή τον Ιονέσκο σχολιάζει πτυχές μιας κοινωνίας, η οποία άλλοτε ακροβατεί ανάμεσα στην ανάγκη διατήρησης της τρυφερότητας σαν αξία κι άλλοτε ανάμεσα στην αδιαφορία και στην κτηνωδία. Οργανωμένες σε πλατιές χρωματικές επιφάνειες, οι συνθέσεις του καλλιτέχνη παρουσιάζουν καλειδοσκοπικά συμπλεκόμενες μορφές που αφηγούνται ελλειπτικά επεισόδια μιας καθημερινότητας που διαδραματίζεται σε κάποια ανώνυμη πόλη. Οι καταστάσεις που αποτυπώνονται σε αυτά τα εικαστικά στιγμιότυπα τοποθετούνται σ’ ένα ασαφές όριο μεταξύ της συνάντησης και της σύγκρουσης.

Η Αναστασία Μίχα στη σειρά χαρακτικών Άνω Θρώσκω ερμηνεύει την ρινοκερίτιδα ως μια φασιστική απειλή απέναντι στην οποία στέκεται «το λογικό και η ελευθερία». Για την καλλιτέχνιδα ο Άνθρωπος βρίσκει την ολοκλήρωσή του σ’ έναν εχθρικό κόσμο ως ζευγάρι και όχι ως μονάδα. Στο Άνω Θρώσκω: Άνθρωπος, η ερωτική ένωση του ζευγαριού φαίνεται να θριαμβεύει του θανάτου-ρινόκερου. Στο Άνω Θρώσκω: Αυγό, το αυγό – που παραπέμπει στον Κήπο των επίγειων απολαύσεων του Ιερώνυμου Μπος – είναι ένα εύθραυστο καταφύγιο για το ζευγάρι στα χέρια ενός απειλητικού ρινόκερου. Στο Άνω Θρώσκω: Η Πτώση, η δραματικότητα της τελικής μεταμόρφωσης υποβάλλεται από την οργάνωση της σύνθεσης: η γυναικεία μορφή επιστρέφει στη μονάδα, η ανθρώπινη υπόσταση κατακερματίζεται και μετουσιώνεται σε ρινόκερο.

Η ανάγνωση του Ζαχαρία Πολυχρονάκη απομακρύνεται από τη δραματική κορύφωση της τρίτης πράξης του έργου του Ιονέσκο. Η ρινοκερίτιδα εδώ δεν επιφέρει μια αμετάκλητη μεταμόρφωση, αλλά μια αναπόφευκτη και παροδική μεταβολή. H διαφορετική αυτή προσέγγιση δίνει και τον τόνο των έργων από τα οποία απουσιάζει το παραμορφωτικό φίλτρο της μεταμόρφωσης. Ο ρινόκερος δεν είναι παρά μια μάσκα στα πρόσωπα ανθρώπινων μορφών που δείχνουν να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους. Ο ρινόκερος λοιπόν, όπως και κάθε μάσκα, λειτουργεί ως μια απόκρυψη, μια συσκότιση που καθιστά απροσπέλαστα τα συναισθήματα και την ψυχική κατάσταση εκείνου που τη φοράει.

Η σειρά χαρακτικών της Έλενας Προβατά εστιάζει στην εσωτερική πάλη της μεταμόρφωσης. Τα έργα μοιάζουν ν’ αποτυπώνουν τη μεταιχμιακή εκείνη κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, την αβεβαιότητα μήπως ο εφιάλτης που μόλις είδαμε δεν είναι παρά ενσαρκωμένη πραγματικότητα. Τον αρχέγονο αυτό φόβο υπογραμμίζει τόσο το μέσο της χαρακτικής όσο και η εξπρεσιονιστική τεχνική της καλλιτέχνιδας με τους μεγάλους σκοτεινούς όγκους που ορίζουν τις φιγούρες των έργων. Με αφορμή τον Ιονέσκο, στο έργο της Προβατά ανοίγεται ένα προσωπικό μυθολογικό σύμπαν που κατοικείται από υβριδικά όντα τα οποία περνάνε από την αγωνία της μετάλλαξης στην αίσθηση της απόκτησης μιας νέας – κάποιες φορές ερωτικής – δύναμης.

Νίκος Πεγιούδης
Ιστορικός Τέχνης

 

Βιογραφικά των εικαστικών που μετέχουν στην έκθεση 

Η Ιφιγένεια Αβραμοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα, το 1989. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (2007 – 2012), με καθηγητές τους Γιάννη Καστρίτση, Μανώλη Πολυμέρη και Δήμητρα Σιατερλή. Από το 2014 έως το 2017 έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο. Έχει φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του βιβλίου Ορλάντο (Aldina, εκδ. Gutenberg) και το περιοδικό Trip #10 της εφημερίδας Πελοπόννησος. Έχει συνεργαστεί με την Sadahzinia – Γιολάντα Τσιαμπόκαλου, εικονογραφώντας το τραγούδι της Απ’ της φτιάξης μας τα λάθια για την έκθεση Ένα ποίημα, μια εικόνα στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου σε επιμέλεια της Δ. Σιατερλή. Έχει στο ενεργητικό της μία ατομική έκθεση με τίτλο Σταύρωση, Αφιέρωμα στον Matthias Grünewald, σε επιμέλεια της Λήδας Καζαντζάκη, στη γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης. Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης αναφέρεται στο έργο της αυτό, στο βιβλίο του ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΝ. ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ. Μικρά κείμενα για τις μορφές και τους δημιουργούς (εκδ. Κέδρος, 2021). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στο Αμβούργο (2023), με το 13ο Φ στην Θέα Εντός (επιμέλεια Γιάννη Ψυχοπαίδη) και στο Όνειρο (επιμέλεια Αναστασία Μίχα), στην Art Athina 2021, 2018, 2017 (γκαλερί Περιτεχνών Καρτέρης) και Art Athina 2013, 2011 με τους ΕΝ ΦΛΩ, στο 31ο και 30ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου (Στοart Κοραή, επιμέλεια Γιάννη Ψυχοπαίδη), στο 3ο και 2ο Athens Print Fest (επιμέλεια Δήμητρα Σιατερλή), στο 7o Διεθνές Συμπόσιο Ζωγραφικής Achaia Clauss, στην 6η Biennale Φοιτητών ΑΣΚΤ – ΜΙΕΤ, κ.ά.

 

Ο Δήμος Κηπουρός γεννήθηκε στην Ορεστιάδα, το 1987. Σπούδασε στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα με καθηγητή τον Γιάννη Καστρίτση (2006 – 2011). Με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στις Καλές Τέχνες στο Chelsea College of Arts (2014 – 2015). Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε δύο ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο καθώς και σε διεθνής art fair. Το 2023 συμμετείχε στη Summer Exhibition στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στο Λονδίνο. Συνεργάζεται με την αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος στην Αθήνα. Έργα του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές σε Ελλάδα, Αγγλία, Σουηδία και Ιταλία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Η Τίνα Κόντογλη γεννήθηκε στην Πάτρα, το 1985. Το 2012 αποφοίτησε από το 2ο εργαστήριο ζωγραφικής του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα με υπεύθυνο καθηγητή τον Γιάννη Καστρίτση. Το 2020 πραγματοποίησε έρευνα για τη διπλωματική της διατριβή, στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης (Πανεπιστήμιο Πατρών), με θέμα Η επίδραση της χειρονομιακής τέχνης σε άτομα που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Έχει στο ενεργητικό της δύο ατομικές εκθέσεις καθώς και συμμετοχή σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Το 2022 συμμετείχε με έργα της στην 18η Διεθνή Μπιενάλε Πορτραίτου στην Tuzla, Βοσνία Ερζεγοβίνη. Την ίδια χρονιά έλαβε μέρος ως εισηγήτρια στο 18ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας (ΕΛΨΕ), στην Αθήνα (Πάντειο Πανεπιστήμιο), στο Συμπόσιο του κλάδου Ψυχολογία της Δημιουργικότητας και της Τέχνης. Η εισήγηση αφορούσε στο θέμα της διπλωματικής της διατριβής. Από το 2014 ζει και εργάζεται στην Πάτρα ως εικαστικός, σε Κέντρο του Δήμου Πατρών για άτομα με αναπηρίες.

Ο Κωνσταντίνος Κούρτης γεννήθηκε στη Αθήνα, το 1989 και μεγάλωσε στους Πηγαδισάνους Λευκάδας. Σπούδασε στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα με καθηγητές τους Κ. Ξανθόπουλο, Γ. Ζιώγα, Β. Μπούζα και Γ. Καστρίτση (2007-2013). Ασχολείται με διάφορες τέχνες, με κύρια ενασχόληση την ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις φοιτητών της Τ.Ε.Ε.Τ. στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας, στο Παλαιό Αρσάκειο Πατρών και στην Δημοτική Αγορά Κυψέλης. Έχει επίσης συμμετάσχει στις ομαδικές εκθέσεις Το καλοκαίρι των νέων καλλιτεχνών στην Gallery Kaplanon 5 και 2ος Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ζωγραφικής Λουκάς Βενετούλιας στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. Το 2016 κατασκεύασε και επιμελήθηκε καλλιτεχνικά τα άρματα του καρναβαλιού του Τυρνάβου. Το 2017, πραγματοποίησε την 1η ατομική του έκθεση στον εκθεσιακό χώρο Θεόδωρος Στάμος με θέμα Τοπία/Landscapes. Στην Λευκάδα, ακόμη, έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις όπως, στην 26η Πανεπτανησιακή Έκθεση, στην 1η Έκθεση Ζωγράφων της Λευκάδας και στην Γκαλερί Αγριλίδες. Με την ομάδα 13ο Φ έχουν συνδιοργανώσει τις εκθέσεις Θέα Εντός, στο Τρένο στο Ρουφ και Όνειρο στις φυλακές Κορυδαλλού. Σε επαγγελματικό πλαίσιο, έχει φιλοτεχνήσει τοιχογραφίες και murals για ιδιώτες και πολιτιστικούς συλλόγους, συμπεριλαμβανομένου και ενός εμπορικού πλοίου. Επίσης, έχει ασχοληθεί με την καλλιτεχνική πινακίδα, στην κατασκευή και ζωγραφική παραδοσιακών ξύλινων πινακίδων για εμπορικά καταστήματα και boutique ξενοδοχεία. Έχει εργαστεί στο αντικείμενό του στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια, έχει επιστρέψει στον τόπο που μεγάλωσε μαζί με την γυναίκα του και έχουν δυο παιδιά.

Ο Θωμάς Μακινατζής γεννήθηκε το 1981, στις Σέρρες. Αποφοίτησε από το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα με κατεύθυνση την ζωγραφική και καθηγητές τους Χάρη Κοντοσφύρη και Μανώλη Πολυμέρη (2007-2012). Έχει πραγματοποιήσει μία ατομική έκθεση με τίτλο Daydreaming στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος-Αθήνα το 2020 ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κάποιες από αυτές είναι οι παρακάτω: Βαδίζοντας με τον Καβάφη, νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο, συνδιοργάνωση αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, 2013, Art Thessaloniki 2017, αίθουσα Τέχνης Τεχνοχώρος, Art Thessaloniki 2021, Gallery F, Generations 1960-2019, εικαστική ομάδα ΔΙΠΟΛΑ στη Δημοτική Πινακοθήκη Μαλεβιζίου-Τύλισος, Κρήτη, 2019, Θεσσαλονίκη Έρημη πόλη, γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2013, Εικαστικά ρεπορτάζ εν Αθήναις -εικοστός πρώτος αιώνας, αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Αθήνα, 2013. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στις Σέρρες.

Η Αναστασία Μίχα γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1987. Αποφοίτησε από το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας το 2013 με ειδίκευση στη ζωγραφική από το εργαστήριο του Γιάννη Καστρίτση. Έκτοτε ασχολείται με τη χαρακτική σε λινόλεουμ στο προσωπικό της εργαστήριο. Έχει υπάρξει εθελόντρια εικαστικής δραστηριότητας το 2019, στις κοινότητες του Κ.Ε.Θ.Ε.Α., στις φυλακές της Θήβας, στις φυλακές γυναικών και στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού. Το 2020 αποφοίτησε από το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών με τίτλο «Εφαρμοσμένη κλινική κοινωνιολογία και τέχνη», στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε σύμπραξη με το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και επόπτη καθηγητή τον Ιωάννη Ζιώγα. Είναι μέλος της εικαστικής ομάδας απόφοιτων της σχολής εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών της Φλώρινας 13ο Φ, με την οποία έχει εκθέσει χαρακτικά έργα της σε δύο εκθέσεις. Η πρώτη στο τρένο στο Ρουφ με τίτλο Θέα εντός, θέμα το ταξίδι και επιμέλεια του Γιάννη Ψυχοπαίδη και η δεύτερη στις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού, με τίτλο Όνειρο και δική της επιμέλεια και οργάνωση. Το 2022 συμμετείχε στην ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο Το λουλούδι της ερήμου, στην ArteVission, με θέμα την κλειτοριδεκτομή και την βία εναντίον των γυναικών, σε επιμέλεια της Νικολένας Καλαϊτζάκη.

Από το 2015 έως 2019 έχει εργαστεί σε διάφορες ειδικότητες των Δ.Ι.Ε.Κ. της Αττικής διδάσκοντας ζωγραφική, σχέδιο, ιστορία τέχνης, χρωματολογία, αισθητική κλπ. Από το 2020 έως το 2023 εργάστηκε ως καθηγήτρια εικαστικών στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Είναι μέλος του εικαστικού επιμελητηρίου Ελλάδος.

Ο Ζαχαρίας Πολυχρονάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, το 1978. Το 2013 αποφοίτησε από το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με καθηγητές τους Γιάννη Καστρίτση, Μανώλη Πολυμέρη, Δημοσθένη Αβραμίδη και Θοδωρή Ζυρπιάδη. Τον Ιανουάριο του 2014 επιλέχθηκε από την Kριτικό Tέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων Λήδα Καζαντζακη ως ζωγράφος του μήνα στο ομώνυμο μηνιαίο άρθρο της στην εφημερίδα Αυγή. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις όπως, 12 Νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες VIII στη δημοτική πινακοθήκη Μ. Μερκούρη σε επιμέλεια Λήδας Καζαντζάκη, Το Πρώτο Σκαλί στην Πινακοθήκη Γ.Ν. Βογιατζόγλου σε επιμέλεια Χρήστου Χριστοφή, Θέα Εντός, (με την καλλιτεχνική ομάδα 13ο Φ) στο τρένο του Ρουφ σε επιμέλεια Γιάννη Ψυχοπαίδη, Όνειρα σε επιμέλεια της Αναστασίας Μίχα στο εκπαιδευτικό ίδρυμα των φυλακών Κορυδαλλού (με την ομάδα 13ο Φ), Αιώνιες στοές, στη Σέριφο σε επιμέλεια Άννας Σκιαδά. Από το 2018 ζει και εργάζεται στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Η Έλενα Προβατά γεννήθηκε στην Κέρκυρα, το 1988. Το 2007 εισήχθη στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Φλώρινα απ’ όπου και αποφοίτησε το 2012 με κατεύθυνση τη ζωγραφική με καθηγητή τον Γιάννη Καστρίτση ενώ παράλληλα παρακολούθησε και το εργαστήριο χαρακτικής με καθηγήτρια τη Δήμητρα Σιατερλή. Από το 2017 έως το 2018 παρακολούθησε το τμήμα κατασκευής και εμψύχωσης θεατρικής κούκλας και μαριονέτας στην Σχολή Ελευθέρων Σπουδών Ασκαρδαμυκτί στην Αθήνα. Από το 2014 έως σήμερα εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση ως αναπληρώτρια καθηγήτρια εικαστικών ενώ παράλληλα τα έτη 2014-2016 εργάστηκε και στην Ειδική Αγωγή. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις μέχρι σήμερα, το 2020 με τίτλο Ασώματες Μορφές στην αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος, Αθήνα και το 2016 με τίτλο Εντελέχεια, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, (αίθουσα στον Κήπο του Λαού). Παράλληλα έχει συμμετάσχει σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις όπως επίσης σε residential προγράμματα και biennale στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων χαρακτών και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

 

Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι Art22, www.artpointview.gr
Χορηγός οίνου των εγκαινίων είναι το Wine o Clock.

Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024 17:00-22:00

 

Ημέρες και ώρες λειτουργίας:

Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη 11:00-17:00, Σάββατο 11:00-16:00

Κυριακή, Δευτέρα κλειστά

Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org | info@technohoros.org