To πρόβλημα των 3 σωμάτων: Επιστημονική φαντασία μεγάλης κλίμακας και μακράς πνοής στο πιο φιλόδοξο χαρτί του Netflix
ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΝΤΡΥΦΗΣΕΙ στο κυριολεκτικά πολυδιάστατο και επικής κλίμακας σύμπαν του σύγχρονου αστέρα της επιστημονικής φαντασίας, του Κινέζου συγγραφέα Liu Cixin (τα βιβλία του οποίου κυκλοφορούν και στα ελληνικά), είναι προετοιμασμένοι για το αποκαλυπτικό χάος που συμβαίνει στη φιλόδοξη μεταφορά του έργου του «Το πρόβλημα των τριών σωμάτων» που μόλις προσγειώθηκε στο Netflix με θόρυβο και με την στάμπα του «νέου Game of Thrones».
Για τους υπόλοιπους από εμάς, θα χρειαστεί λίγος χρόνος και δυο-τρία ίσως (από τα οκτώ συνολικά) επεισόδια μέχρι να βγάλουμε μια άκρη από τις παράλληλες αφηγήσεις που διαπερνούν διαφορετικές περιόδους και διαφορετικές πραγματικότητες με απώτερο προορισμό, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον γρίφο του ίδιου του σύμπαντος.
Τούτου δοθέντος, δεν πρέπει να φοβάται να προσεγγίσει την σειρά όποιος δεν έχει διαβάσει τα βιβλία του Κινέζου συγγραφέα ή δεν τα πάει γενικά καλά με την «σκληρή» επιστημονική φαντασία ή με την επιστημονική αργκό. Έχουν φροντίσει οι «showrunners» του Game of Thrones (David Benioff και D. B. Weiss), οι οποίοι εδώ μοιράζονται την ιδιότητα του δημιουργού μαζί με τον Alexander Woo («True Blood» μεταξύ άλλων), να κάνουν πιο εύπεπτα τα βαριά υλικά που συγκροτούν τον κόσμο της τριλογίας των τριών σωμάτων (ουράνιων σωμάτων και συγκεκριμένα ηλιακών) και των αλληλεπιδράσεων τους τόσο σ’ έναν εικονικό κόσμο όσο και στον δικό μας.
Γκρινιάζουμε συχνά για το ξεχείλωμα της αφήγησης σε σειρές που παρατραβάνε μια ιστορία που θα μπορούσε να περιοριστεί σε λιγότερα επεισόδια. Εδώ ισχύει το αντίθετο. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν και που πρέπει να έχει υπόψη του ο θεατής ώστε κινδυνεύει να χαθεί η μπάλα.
Πέρα από τους παράλληλους κόσμους που ξετυλίγονται με εντυπωσιακό τρόπο και μεγαλειώδη εφέ μέσα από ένα μυστηριώδες video game εικονικής πραγματικότητας, υπάρχει και ο δικός μας, ο οποίος όμως «κινδυνεύει» από μια ενδεχόμενη εισβολή ενός εξωγήινου πολιτισμού που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση που του έκανε πριν από πενήντα χρόνια μια νεαρή Κινέζα αστροφυσικός, αφού έπεσε στα χέρια της το βιβλίο της Αμερικανίδας θαλάσσιας βιολόγου Ρέιτσελ Κάρσον, «Σιωπηλή Άνοιξη» (στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κάκτος), το οποίο θεωρείται η απαρχή της σύγχρονης περιβαλλοντικής συνείδησης και των αντίστοιχων κινημάτων.
Η πλοκή πηγαινοέρχεται από το χθες στο σήμερα, όπου μοιάζει να φτάνει στην πραγμάτωσή της μια συνωμοσία που καλύπτει έτη φωτός και αποτελεί το κλειδί για την απειλή αφανισμού που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα.
Στο μεταξύ, έχει πέσει μια μυστηριώδη «επιδημία» αυτοκτονιών με θύματα μερικούς από τους πιο λαμπρούς φυσικούς του πλανήτη, ενώ μια νύχτα ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί έκθαμβος τα άστρα του ουρανού να αναβοσβήνουν, σαν να στέλνουν κάποιο επείγον και δυσοίωνο μήνυμα από τα πέρατα του σύμπαντος.
Γκρινιάζουμε συχνά για το ξεχείλωμα της αφήγησης σε σειρές που παρατραβάνε μια ιστορία που θα μπορούσε να περιοριστεί σε λιγότερα επεισόδια. Εδώ ισχύει το αντίθετο. Είναι τόσα πολλά αυτά που συμβαίνουν και που πρέπει να έχει υπόψη του ο θεατής ώστε κινδυνεύει να χαθεί η μπάλα (ασχέτως αν ήδη διαμαρτύρονται οι φανατικοί των βιβλίων του Liu Cixin ότι η σειρά έχει απλοποιήσει υπερβολικά το επιστημονικό πλαίσιο των ιστοριών του). Υπήρξαν στιγμές που χάθηκα κι εγώ, αλλά πέρα από το πυκνό συμπαντικό της μωσαϊκό, η σειρά είναι πλημμυρισμένη από μια σειρά ανθρώπινους χαρακτήρες με συγκλίνουσες πορείες.
Ένας από τους πιο συμπαθείς για μένα υπήρξε ο μεσήλικας ντετέκτιβ Κλάρενς Ντα Σι (Μπένεντικτ Γουόνγκ), ο οποίος κάποια στιγμή πετάει και μια κλασική ατάκα μοιρολατρικού νουάρ, σε σχέση με τις πιθανές προθέσεις (σωτήριες ή καταστροφικές;) του εξωγήινου πολιτισμού που μας γνέφει τον ερχομό του από μακριά: «Συνήθως, όταν συναντιέται η προχωρημένη τεχνολογία με την πρωτόγονη, τα νέα για τους πρωτόγονους δεν είναι ευχάριστα».
.
