155
Εις μνήμην…
Τον Χρήστο Γιανναρά τον διάβαζα, τον άκουγα, τον μελετούσα.
Κι έπειτα τον ξαναδιάβαζα και τον ξανάκουγα και τον ξαναμελετούσα. Υπάρχει κάτι αδιαπραγμάτευτο σε μια σχέση θαυμασμού. Κι αυτό είναι το γεγονός ότι τη στιγμή που συλλαμβάνεις το όριο ,αυτό σε έχει ήδη ξεπεράσει.
Θαύμαζα την προσήλωση στο παράδοξο μιας ελληνικότητας που συμφύρεται με το Ιουδαιοχριστιανικό θεώρημα- με εξίταρε η ερωτηματική βεβαιότητα των μελετών του αυτών- και το ότι στο λόγο του Θεού ο οποίος ως γνωστόν ”αγάπη εστί” ο λόγος των προσωκρατικών ήταν λες και αρθρώθηκε για να προσβάλλει το ανοίκειο, να αφουγκραστεί το γίγνεσθαι και να δείξει την ελευθερία ως αγάπη που υπάρχει επειδή το θέλει και όχι επειδή εξαναγκάστηκε.
Γόνιμα κριτικός στον Καρτέσιο, τον έβαζε στον αντίποδα της κοινωνιοκεντρικής ελληνικής αντίληψης .
Μου εδινε την εντύπωση οτι μπορούσε με την ίδια γαλήνια προσήλωση να ακούει τους 15 Εσπερινούς του Χατζιδάκι και το Junkyard των Birthday Party. ‘Ισως επειδή κι ίδιος δοσμένος σε ένα ”Ενθάδε-Επέκεινα” (βιβλίο του που με έχει σημαδέψει) αποπειράθηκε να ερμηνεύσει συνθέτοντας μια… ερμηνευτική της οντολογίας (όπως κι ο Αξελός μια Συστηματική) και καθόλου μια καταγραφική/επεξηγηματική περιδιάβαση.
Μέγας αρνητής της δημοπρασίας των αξιών, των ηθών, των θρησκειών ”άκουγε” στο Νίτσε μια σχεδόν ιερή προσευχή. Ξέχωνε από την αναλυτικότητα του Βιντγκενστάιν μια κοσμολογική ποιότητα όπου η γλώσσα αρθρώνει τη σκέψη και είναι η ίδια πρόσκληση/πρόταση ενός κάθε φορά συγκλονιστικότερου περιεχομένου ύπαρξης και όχι φορέας λογικών νοημάτων.
Θαρραλέος και ανυπότακτος μόνο με το βλέμμα του κατάφερνε να αποσβέσει κάθε αμφιβολία για το αν ο έρωτας για τον Κόσμο και η Αλήθεια για αυτόν είναι πράγματα που εξαντλούνται σε έναν ορισμό.
Τα βιβλία και η σκέψη του παραμένουν επικίνδυνα, παραμένουν αιχμηρά.
Τον χρησιμοποίησα σε παραδόσεις μου, τον εξήγησα στο μυαλό μου τον παραμέρισα και τον επανάφερα. Όπως άλλωστε έχει γράψει ΄΄μια υποχρεωτική αθανασία θα ήταν μια εξ’ ορισμού κόλαση”.
Με την ευχή να αντικρύσει το πολύπαθο ”νεοελληνικό υποκείμενο” τον ορίζοντα του μέλλοντός του, μεταβολίζοντας τη ρηχή του σύγχρονη μοίρα του δυτικομίλητου βαλκάνιου κομπάρσου ας γίνει το όραμα αυτό ορμή και ευθύνη προς εκείνα που έρχονται (και είναι ήδη εδώ).
*Ο Πέτρος Σατραζάνης είναι υποψήφιος διδάκτωρ φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο του Δουβλίνου. Η μελέτη του αφορά τον σπουδαίο φιλόσοφο Κώστα Αξελό.