Προδημοσίευση | Ελένη Γκίκα, «εν ερημίαις επλανήθησαν» (ποίηση), Εκδ. ΑΩ
μότο:
«γιατί η ζωή δεν είναι πρόβα και ο θάνατος δεν είναι παρένθεση»
έντουαρντ έστλιν κάμινγκς
αφιέρωση
Του Μήτσου
Α. Μηδένα προ του Τέλους του…
1.Η πανοπλία της Ιστορίας
Μόνο να άρχιζε το μυθιστόρημα
ύστερα γνώριζε πως
η ίδια του η ιστορία
θα την προστατεύσει ως το τέλος
Γι’ αυτό και ζύγιζε στοίχιζε
συνέχεια τα μολύβια
δοκίμαζε γομολάστιχες
και ξύστρες
σηκωνόταν αξημέρωτα
για να γράφει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου
Και τι δεν έκανε
για να ‘μπει στο ρυθμό της
Φτάνει ν’ αγγίζει την ουρίτσα της
αυτό έφτανε
τα γνώριζε πολύ καλά τα ραντεβού
της κάθε μέρας
όλα τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου.
Η ιστορία θα την ασφάλιζε για κάμποσο
γι’ αυτό αγωνιζόταν
Ήξερε ότι ήταν η μοναδική της πανοπλία.
Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα
2. Εντέλει, τόση σύνεση χαμένη
Όσο εκκρεμούσε η μάχη των Θερμοπυλών
ο Λεωνίδας πάση θυσία
ακόμα θα ζούσε
και οι Τριακόσιοι, επίσης,
όσα επικίνδυνα κι αν έκαναν
Ακόμα κι αν σκοτώνονταν
αναμεταξύ τους
τελικά θα επιβίωναν
Μέχρι στις Θερμοπύλες
οι Πέρσες να τους αφανίσουν
Αν ήξεραν
ώ πόσο θα μετάνιωναν
για τόση σύνεση!
Εντέλει, τόση σύνεση χαμένη.
Δευτέρα 12 Σεπτ. 2022
3.Περάσματα
Ό,τι κι αν έκανε ο Οιδίποδας
θα τυφλωνόταν
θα σκότωνε ο Ορέστης
και η Ελένη θα ‘φευγε
η Τροία ήταν μονόδρομος
κι η ήττα των Τρωών
ο Οδυσσέας θα έκανε χρόνια
για να γυρίσει στην Ιθάκη του
δεν γίνεται
ό,τι είναι δικό σου
να το παραλείψεις.
Τρίτη 13 Σεπτ. 2022, ξημερώματα
Β. Μισοτελειωμένη κίνηση
1. Κάτοπτρα
Όσα χρόνια και να περάσουν
ο πατέρας σου θα είναι πάντοτε ο πατέρας σου
όπως κι εκείνη εκεί η οικογένεια
που έχει αρχίσει να σχηματίζεται πλέον αντίστροφα
επάνω στον ουρανό.
Τη ζωή σου αρχίζει να την αναζητάς στο ταβάνι
μπορεί στο πάτωμα να εξακολουθούν οι ρίζες σου
αλλά σχέδια κι όνειρα, μέλλον, προοπτικές
και ζωή αιώνια, αν υπάρχει,
εκεί πάνω θα είναι ή δεν θα είναι
Δεν θα το ξέρεις ακόμα
για όσο σέρνεσαι κάτω
μονάχα εκλάμψεις θα έχεις
σα μαχαιράκια που θα κομματιάζουν
πότε πότε τον χρόνο
εκείνες τις ώρες που έζησες
και θα επαναλαμβάνονται κάθε τόσο
αναστάσιμα και πυρετικά.
Βλέπεις οι ψηφίδες υπάρχουν
σκηνές από την παλιά αυλή σας, τον δρόμο
τον τοίχο με τα αναρριχώμενα τριαντάφυλλα
τη μυρωδιά από το παράθυρο της κουζίνας
τον βλέπεις να ετοιμάζει πατατούλες τηγανιτές
Είναι κι εκείνο το σκουριασμένο ποδήλατο
στο υπόγειο
γυάλιζε κι άστραφτε επιμένει η Νανά
όταν τον είδε
να κόβει βόλτες έντεκα χρόνια μετά
ξέγνοιαστος σαν παιδί στον ουρανό.
Θα το θυμάται πως υπήρξες η κόρη του
σαν θα ανταμώσετε;
Θα σε φωνάζει ξανά «Μπιθικώτση»;
Θα σε αφήνει να του κάνεις κοτσίδια;
Έτσι πως θα έγινε πάνσοφος
θα εξακολουθεί να σε αγαπά όπως πρώτα
ή θα τον έχεις απογοητεύσει
θα το γνωρίζει το πόσο σου λείπει;
Όλα εκείνα που σε βασάνιζαν
θα του φανούν κάπως αστεία
ή τώρα κι αυτός θα τα μάθει
θα συμφωνήσει πως είναι η αγάπη
πάνω από την όποια αλήθεια;
Θα σου επιτρέπει να τον φωνάζεις για πάντα
μπαμπά;
Αυτά σκέφτεσαι τώρα
που δεν είσαι κόρη
αλλά μεγαλώνεις
σαν ένα ξεθυμασμένο μπαλόνι
κι αιωρείσαι συχνά μεταξύ δυο κόσμων
ολομόναχη και αποσυνάγωγη πάντα
με εκείνα τα κοκαλάκια με κερασάκια
στα εναπομείναντα γερασμένα μαλλιά
Θα εξακολουθήσω κι εκεί στον ουρανό
να είμαι η κόρη σου;
31 Ιουλίου 2022 / ανήμερα της εκδημίας του μπαμπά, έντεκα χρόνια μετά.
Ελένη Γκίκα
2.Μόνο οι γάτοι
Στην άλλη ζωή θα βρεθούμε με το καλό μας πρόσωπο λέει
ίσως γι’ αυτό κάποιοι θα απομείνουν παιδί
κι άλλοι με άσπρα μαλλιά θα ξαναζήσουμε τον παράδεισο
όλοι μας στην ηλικία που σταμάτησαν οι φωνές
και γίναμε οι ίδιοι φωνή
Η δική μας φωνή
αυτό είναι που μετρά.
Γι’ αυτό ίσως και κάποιοι θα μεταβούμε βουβοί.
Συνηθισμένοι στον ήχο της σιωπής
-ας τους άλλους να λένε –
μιλούσαμε με κάτι ανεπαίσθητους ήχους
που μόνον οι γάτοι έπιαναν
άντε και κανένα πιστό φιλότιμο
σοφό σκυλί
Γιατί να αλλάξεις εν τοιαύτη περίπτωση;
Εκείνο που ψάχνεις, το έχεις ήδη βρει.
31 Ιουλίου 2022, Κυριακή
4.Αναστενάρια
Κανείς μας δεν κατάλαβε πως
χορεύαμε σ’ αναμμένα κάρβουνα
και τα καμένα πόδια μας
την άλλη μέρα φανήκανε
όταν πια ούτε κάρβουνα ούτε στάχτες
Την ώρα της έκστασης
αλλού ανήκαμε
ψυχή και κορμί
αλλά οι πληγές
μεγάλωναν
άρχισε να μυρίζει
η καμένη σάρκα
Τώρα,
μόνο πονάμε,
χάθηκε τ’ όραμα.
Δευτέρα 1η Αυγούστου 2022
5. Η μισοτελειωμένη κίνηση
Οι περισσότεροι
γι’ αυτό γράφουν,
ζωγραφίζουν, κάνουν γλυπτά,
γλυκά,
για να γλυτώσουν
απ’ την κατάρα
της μισοτελειωμένης κίνησης
μέχρι να μάθουν πως
σ’ αυτήν εδώ τη ζωή
τίποτε δεν γίνεται που
να μην είναι ημιτελές.
Τρίτη 2 Αυγούστου 2022
28. Ζωή σφαγή
Την μάνα μου σκέφτομαι
και τον Νίκο που έφυγε απόψε
τον χρόνο που πέρασε
από Σαββατόβραδο σε Σαββατόβραδο γι’ αυτούς
κι από μουσική σε τραγούδι
για μένα μέσα από λέξεις
που απόμειναν ξέφτια
Το πένθος που δεν ξέσπασε
σπαθάκια σύμφωνα και φωνήεντα
που μας ξεσκίζουν
τα γηρατειά είναι σφαγή
και η ζωή μας μακελειό
απ’ την αρχή
δεν στο είπα όταν σε είδα
δεν μας λυπήθηκε, τελικά, ο χρόνος
Τουλάχιστον προλάβαμε να πούμε
για το πόσο πολύ αγαπηθήκαμε
εκτός χρόνου
Έστω αυτό
Σάββατο βράδυ 15 Οκτωβρίου 2022
29. Όταν έρθουν οι λέξεις
Έτσι έρχονται οι λέξεις
σωσίβια
Με την καταστροφή.
Γ. Των αχράντων μυστηρίων
- Υπό βροχή
Πέντε χρόνια με περίμενε στη στάση
κάθε βράδυ
για να γυρίσω πρώτα απ’ το Φροντιστήριο
κι απ’ τη σχολή ύστερα
κι εκείνη τη χρονιά με τη μεγάλη νεροποντή
εννιά ώρες υπό βροχή
τότε δεν είχαμε κινητά
μονάχα την πατρική αγάπη
και το ένστικτο
Έτσι θα συναντιόμαστε
στη δική μας αιωνιότητα, μπαμπά,
υπό βροχή και μετά από εννιάωρη αναμονή
μπορεί να είναι αυτή η δική μας
αιώνια επαναληπτική στιγμή
Να συναντιόμαστε και να ξανασυναντιόμαστε
υπό βροχή μετά από εννιάωρη αναμονή
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022
- Βραδυφλεγής
Από παιδί φοβόμουν το τέλος
μετρούσα δυο και τρεις φορές
τα βήματά μου
και κάπως έτσι
όλα τα σπουδαία τα στερήθηκα
Για να μη βλέπω να τελειώνουν
δεν τα άρχισα
περίμενα
αιώνες χρόνια
και ονειρευόμουν
έτσι σ’ αγάπησα
όταν έφευγες
«Άργησες κάποια χρόνια»,
είπες και γέλασες
έμεινα, όπως πάντα, μετέωρη
με τις ιστορίες μου
τις φωτογραφίες σου
και τις αναμνήσεις
Σε έβλεπα να φεύγεις
κι εγώ ξεκίναγα
Αυτό εξάλλου μόνο ήξερα
πώς ν’ αποχαιρετήσω.
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2022
- Σίγουρη φυλακή, το σώμα μου!
απόψε, λέει, ήμουνα φυλακισμένη,
σε μια κλειστή και χαμηλή χωρίς διέξοδο φυλακή,
ξύπνησα έντρομη και ψυχοπλακωμένη,
αλλά δεν ανακουφίστηκα παρ’ ότι ήταν πρωί,
σκέφτομαι από ποια φυλακή είναι να ξεφύγω ακόμα.
το σώμα μου [είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό]
Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2022
6. Μονοχρωμία
Αλλ’ ούτε λόγος,
τα σάβανά σου
θα είναι το ύστατο
νυφικό σου
Λευκά κι αυτά.
Μόνο το χρώμα παραμένει το ίδιο.
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022